Læknablaðið - 01.08.1959, Qupperneq 78

72
L Æ K N A B L A Ð I Ð
lárétt ókrossuð sjónklofning,
sem eykst, ef horft er í átt til
lamaða vöðvans og hverfur, ef
auganu er rennt í áttina frá hon-
um. Auganu verður ekki snú-
ið yfir miðlínu i átt til lam-
aða vöðvans. Sjúklingur-
inn heldur gjarnan höfðinu
skökku til þess að forðast sjón-
klofning. Hann víkur andlitinu
til þeirrar áttar, sem lömunin
er, en augunum frá Iienni, sé
hann að horfa á hlut, sem er
beint fram undan. Við þessa
lömun eins og við lamanir ann-
arra einstakra vöðva, rýrn-
ar og tognar lamaði vöðv-
inn, en mótvægisvöðvinn stytt-
ist og stirðnar, því lengur
sem ástand þetta varir. Þetta er
nauðsynlegt að liafa hugfast,
])egar lieppilegasti tíminn til að-
gerðarinnar er valinn. Verður
vikið að því siðar.
Aðgerðin, sem oftast liefur
verið notuð við lömun þessari,
er kennd við O’Connor, eða
Hummelsheim. Sá síðarnefndi
henti fyrstur á þá leið að flytja
lduta af m. rectus sup. og m.
rectus inf. svo að þeir taki að
sér starf m. rectus lateralis.
O’Connor bætti hins vegar að-
ferðina til muna og náði því
mildu betri árangri með henni.
Aðgerðin er þess vegna oftast
tengd nafni lians. Aðferð O’-
Connor’s er þannig: Skorið er
inn á festingar m. rectus lat.,
mm. recti sup. et inf. og þeir
hreinsaðir eins langt aftur og
lcostur er. Síðan eru mm. recti
sup. et inf. klofnir um miðju
með sljóu verkfæri að minnsta
kosti 12—15 mm. aftur frá bul-
busfestingu, innri (medial)
hluti þeirra losaður frá auganu
og dreginn undir ytri (tempo-
ral) hlutann og saumaður við
festingu m. rectus lat., sá efri
(frá m. rectus sup.) að neðan,
sá neðri (frá m. rectus inf.) að
ofan- Tilgangurinn með þessari
tilliögun er: 1) Að fá átakið
hetra til þess að snúa auganu
út á við (temporalt) og 2) með
því að nota innri hluta lóðréttu
hreyfivöðvanna, er með öllu
útilokað adductionsstarf þess-
ara vöðva. Að þessu loknu er
conjunctivasárinu lokað með
samfelldum saumi og háðum
augum lokað i þrjá sólarhringa.
Nú gera flestir þetta á einfaldari
máta, eða með því að færa lil
ytri (temporal) liluta vertical-
vöðvanna og sauma þann efri
við festingu útvöðvans (m.
rectus lat.) ofanverða og þann
neðri við hana neðanverða. Með
því verður aflögun augans
minni og átak vöðvahlutans,
sem færður var, eðlilegra. Þá
stytta og margir útvöðvann. Tit
saumaskapar á vöðvunum er
ýmist notað girni, eða finl silki.
Sé um gamla lömun að ræða
nægir þessi aðgerð oft ekki.
Þarf þá, að auki, að færa inn-
vöðvann (m. reetus med ) aftur,
eða lengja liann. Ef lömunin
er ekki eldri en tveggja til