Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.02.1964, Blaðsíða 14

an um elftinguna vaxa svo einstakar plöntur af skriðlíngi'esi (Agrostis
stolonijerd) og fjallapunti (Deschampsia alpina). í grunnum tjörnum
er liðasóley (Ranunculus reptans) algengasta tegundin, og grænlitar
hún víða botninn. Víða eru breiður af alurt (Subularia aquatica). Síkja-
brúða (Callitriche hamulata), lónasóley (Ranunculus confervoides) og
þráðnykra (Potamogeton filiformis) eru einnig algengar, hin síðast-
nefnda vex einnig í stærri vötnunum. Við löndin í grunnum tjörnum
vaxa vatnsliðagras (Alopecurus aequalis) og skriðlíngresi (Agrostis sto-
lonifera). í Leirártjörn voru breiður af vatnsnæli (Scirpus acicularis)
og álftalaukstegundunum báðum (Isoetes lacustris og I. echinospora).
Verra var að kanna gróður í hinum stærri vötnum, en hann virtist vera
fáskrúðugri en í tjörnunum. Auk ýmissa áðurnefndra tegunda fund-
nst þessar: síkjamari (Myriophyllum alterniflörum), sem er algengur,
hjartanykra (Potamogelon perfolialus) og langnykra (P. praelongus)
vaxa í Uxavatni og Neðra Brunnavatni. Af þörnngum bar mest á krans-
nál (Chara) og slorpungum (Nostoc).
Tjarna- og vatnagróður Holtavörðuheiðar er miklu fáskrúðugri en
á Kaldadal. í mörgum tjörnum var alls enginn háplöntugróður, en
botninn hins vegar ol't grænn af kransnál (Chara). Á stökn stað finnast
þar liðasóley (R. reptans), lónasóley (R. confervoides), síkjabrúða (C.
hamulata) og þráðnykra (P. filiformis). I einni tjörn fann ég dálítið af
álftalauk (I. echinosporá). Þessi vatnasvæði, sem hér liefur verið getið
liggja hæst um 400 m yfir sjó. Þegar hærra dregur verður vatnagróður-
inn enn fáskrúðugri, og þegar kemur upp um 500 metra hæð hygg ég
nær engin vatnaplanta finnist að staðaldri, nema ef vera kynni þráð-
nykra.
2. MÝRLENDI.
(Vegetation on wet soil (marsh and £en).)
Hér verður ekki gerð nein grein mýrlendis almennt, enda er skil-
greiningu þess að finna víðar, meðal annars í ritgerð minni 1945. Þó
vil ég taka fram, eins og ég að vísu hef áður haldið fram, að íslenzka
mýrlendið samsvarar ekki fyllilega mýrahugtakinu eins og það er skil-
greint hjá nágrannaþjóðum vorum. Mun ég síðar gera þess nánari grein
í riti, sem ég hef í smíðum um íslenzkar mýrar.
Mýrlendið er útbreitt á þessurn rannsóknarsvæðum, nema á Bárð-
dælaafrétti. Þar er lítiðum það fyrr en norður á Fljótsheiði, sem í raun
réttri liggur utan við umgjörð þessarar ritgerðar, þótt hennar sé get-
ið hér með. Víðáttumest er það á Holtavörðuheiði.
12 Flóra - tímarit um íslenzka grasafræði