Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 46

44
FÉLAGSBRÉF
Þar er efni í eitt ofureflið. En við þurfum að senda alla okkar
ungu gáfnapilta út í lönd; út í löndin með þá! f Höfn læra ís-
lenzkir námsmenn því aðeins betri skáldskap, að þar sé ný
straumkveikja fyrir, og þó samúð hjá þeim sjálfum, samúð, sem
er hafin yfir pólitískan heimalningsskap og skynjar og elskar
allt fagurt og gott í því landi eða hvar sem er. Samúð er lykill
að öllum lífsvexti og vekur sér vini um heim allan. Já, ég sagði,
að í Sigurði væri eitt víkingsefnið. Lífið er Hjaðningavíg; hinir
nývöktu sækja að oss ávallt hvaðanæfa unz við hinir eldri erum
allir dauðir. Eða hvað má ég segja? Allir jafnaldrarnir farnir:
Ben. G., Grímur Th., Stgr. Th. og loks þeir Páll Ól. og Þorst.
Erl. Undarlegt er útsýni liðins dags fyrir sjónum vorum, þegar
kvöldrökkur haustsins leggst yfir láð og lög! Finnst oss ekki
sem eilífðin sé fallin yfir oss? Svo finnst oss útsýnið yfir um-
liðna ævi í ellinni — eins og dagsljósið hafi ekki sagt oss allt
satt, eins og það hafi verið villuljós og hulið oss hálfa tilver-
una. Sjálfum finnst mér sem ég sé að hverfa og margt annað
með mér.
En — er nokkuð hinum megin? spyr einn af snillingum vorra
daga! Ég svara: já, að vísu, og þó ekki „hinum megin“, heldur
öllum megin, og eru þeir flón, sem hvorki vita það né trúa því.
Og þó er gaman að lifa upp aftur liðna tíð og stund, meðan
minnið má nota heilann. Meir en skrýtin og skemmtileg var oft
sambúð okkar „skáldanna" Steingríms og mín, meðan við þótt-
umst standa fremstir í forvígi, hann með hæðni sína og djúp-
úðgu hyggju, og ég með tilþrif mín og sjálfbirgingsskap. En
undir lok samvista okkar, var sem okkur báðum fyndist okkur
hnigna (a. m. k. fannst mér svo). Að liggja lengi á lárberjum
sínum lendir í megurð, ef ekki horfelli! Þá kom H. Hafstein og
hans liðar og vöktu mig! Ég fann nýja lífsstrauma, heilbrigða
karlmennsku, og varð sárfeginn. Síðan birtust enn þá nýrri skáld,
sem jusu nýju blóði yfir okkur hina eldri, svo við urðum gagn-
drepa; þar voru sagnaskáldin fremstir; og þótt ekki væri allt af
setningi slegið, fannst mér flest gott í ganginn, enda var síður
vöruvandur en hinn gamli félagi minn. Og loks komu ljóð yngstu