Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 50

48
FÉLAGSBRÉF
og menntast, útsýn hennar víkka, tungan yngjast og auðgast
og íslenzkur andi að nýju kveða sér hljóðs um heiminn.
Einar Benediktsson er fjarri ættjörð sinni *í dag. Vel mætti
sú kynslóð, sem nú starfar og stækkar undir áhrifum hans,
kveðja hann yfir hafið, líkt og hann sjálfur í „Skeyti til Matt-
híasar Jochumssonar“ kvaddi skáldbróður sinn „yfir fjöllin“:
Heill, forna guðamálsins meginherji
Vor meistari. — Ég kveð þig yfir hafið.
Kristján Albertsson.
í sveit íslenzkra ljóðskálda eru flestir heldur léttbúnir að
vopnum, kvikir á fæti, en lausir á velli, ef horft er í augu þeim.
Þó gnæfa fáeinir þungvopnaðir stór-skjöldungar upp úr þvög-
unni. Einn af þeim er Einar Benediktsson.
En þó að hann beri þyngri tygi en flestir aðrir, er hann bratt-
gengastur og bragdjarfastur allra íslenzkra skálda. Hann hefur
frá upphafi gert miklu strangari kröfur til sjálfs sín en títt
er um íslenzka rithöfunda. Hann hefur alltaf ætlað sjálfum
sér þyngsta vandann og örðugustu verkefnin. Það er þess vegna
meðal annars, að hann nú skipar æðsta sessinn í bókmenntum
vorum.
Virðingarleysi margra stórgáfaðra rithöfunda fyrir hæfileik-
um sínum er ein hin sorglegasta kynfylgja íslenzkra bókmennta
á síðari öldum. Skáld, sem hafa sýnt og sannað, að þeim er fært
að ríða loft og lög, virðast stundum hafa haft ánægju af að
láta skáldfákinn brjótast um í aurum og urðum eða ata sig út
í leirflögum. Slíkt hefur aldrei hent Einar Benediktsson. Ef
gallar eru á list hans, þá er aldrei hirðuleysi eða handvömm
um að kenna. Hann hefur alltaf stefnt að hæsta marki.
f raun og veru hefur hann aldrei ort neitt fyrir aðra en sjálf-
an sig og aldrei hlítt dómi annarra en sjálfs sín um kveðskap
sinn. Hann hefur og aldrei rétt út hönd eftir öðrum skáld-
launum en þeim, sem hann gat tekið undir sjálfum sér. Vitundin
um að hafa af fremsta megni fullnægt kröfum strangrar listar
hefur verið honum nóg. Árni Pálsson.