Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 86

84
PÉLAGSBRÉF
Enn lifir orðstír og afrekin liðinna tíma.
Enn eru hetjur, sem berjast, þótt kolsvört sé gríma,
stríða við vegleysu og bárur, sem brotna á súðum,
brimlending stórgrýtta dragandi skipin á flúðum.
Ótal oft hefur Þórður komizt í hann krappan: Á styrjaldar-
árunum, þegar hann sigldi um hættusvæðið í Atlantshafi; er
hann tók út af togara við fisk-
veiðar á Halanum; þá er hann
einn síns liðs hefur gengið
Fróðárheiði í manndrápsveðr-
um í svartasta skammdeginu.
í einni slíkri ferð gerði hann
sér til dundurs að kraftkveða
niður alla drauga, sem eru
landlægir á heiðinni. Og lengi
mun í minnum haft þrek hans
og snarræði að vetrarlagi fyrir
þrem árum í Ólafsvík. Þetta
var í suðaustan-aftakaveðri.
Allir bátar komnir úr róðri og
lögðu að Norðurgarðinum. Enn-
fremur lá þar vélskipið Oddur,
sem var að afferma salt. Þá
kom það óhapp fyrir í fárviðr-
inu, að festar vélbátsins Orra, sem var bundinn utan í Odd,
jlitnuðu. Þórður hafðist einn við í Orra þetta kvöld. Rak bátinn
frá bryggju á fleygiferð undan sjó og veðri og skelltist að síð-
ustu á sker vestan við brimbrjótinn og sökk þar, en framsiglu-
tréð stóð upp úr, og batt Þórður sig þar fastan með stjórafæri.
Þar háði hann langa og harða viðureign við dauðann, sína hörð-
ustu á ævinni. Alltaf smádýpkaði á mastrinu, öldurnar lömdu
hann að neðan eins og trékylfur, iðulega fór hann í bólakaf ofan
í öldurótið. Vegna dimmviðrisins var mönnum í landi ekki hægt
um að sjá, hvort Þórð hefði rekið, en nokkrir vinir hans og
félagar mönnuðu þegar vélbát til að leita hans. Er þeir að lok-
Daginn ejtir nóttina hjá Bjarnarjossi.