Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 61

FELAGSBREF
59
„Solauga lyfter sin svevntunge kvarm
og gylne eldpiler skyt ut i romdi
ined hlodraude stripor pá himmelgrunn".
Hinar voldugu, litsterku myndir eru nijög sérkennandi fyrir kveð-
skap Tore 0rjasæters; augu lians eru næm á allar litbreytingar í
náttúrunni. En natúralisti er hann þó ekki. Aftur og aftur lýsir hann
náttúrunni eða hluta af henni sem táknmynd, t. d. í hintt ógleymanlega
ástarkvæði „Vordís“, þar sem skáldið sjálft er áin, sem liefur tekið
á sig ísham, og ber ungu stúlkuna yfir, þó að það setn hann þráir
heitast, sé einmitt að láta ísinn bresta undir fótum hennar til að
hann geti faðmað liana að sér.
í þessu kvæði koma greinilega í ljós þau sérkenni skáldsins, sem
þegar liafa verið nefnd, t. d. ábyrgðartilfinningin, virðingin fyrir
hinni ungu mey og hin volduga ástríða í hrjósti skáldsins sjálfs, sem
tjáir sig í litsterkum, svipmiklum myndum. Hann lvsir í orðum
samfundi þeirra, eins og liann dreymir um liann, en ákveður þó,
að liann skuli lieldur syngja um liana en slökkva drauma liennar.
Ef til vill gætu þau samt liitzt, þegar straumur lians er orðinn kyrr,
þegar áin hverfur út í Iiafið .. . Þá stíga vatnsdroparnir til himins,
lir liafinu til skýjanna bleiku, sem í aftureldingu fá á sig Ijósrauðan
lit og loga síðan æ meira, unz sólin veitir þeim sinn hreina Ijóma.
Þegar mærin opnar augun þann morgun, finnur hún, að hann lifir.
— Svo sterk er ást skáldsins, að hann breytir sér í hugmyndaheimi
sínum úr stríðu straumvatni í milt morgunský, til þess að geta gefið
lienni, sem liann elskar, þá ást, sem engu glatar, en aðeins gefur
sitt bezta í þakklæti liins djúpa, andlega samfélags tveggja sálna. —
1 þessu kvæði er skyldleiki með þeim 0rjasæter og Bjarna Thorar-
ensen í Sigrúnarljóðum.
Áin, fljótið, er annars mjög algeng táknmynd hjá 0rjasæter; og
bezta Ijóðabók lians heitir einmitt „Elvesong“. Eins og vatnsmikið
fljót strejrma Hka Ijóð ’skáldsins. Þau minna jafnlítið á dansandi
fjallalæk og elgurinn stóri á hindina léttu. 0rjasæter er enginn form-
meistari eða rímsnillingur; hann skemmtir sér ekki við orðafimleika
og formtilraunir. Hann á bágt með að forma kvæði sín; og stundum
má telja formið misheppnað. En það er liægt að fyrirgefa skáldi