Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 19

FELAGSBREF
17
sem reisti sér hús í kirkjugarðinum í trássi við öll yfirvöld, —
ágætt söguefni, sem höfundur eyðileggur gersamlega með trassa-
fengnum vinnubrögðum.
Jónas þarf að venja sig á að strika út, klippa úr, skrifa upp
aftur að nýju. Þá er ég viss um,að hann gæti orðið snjallt sagna-
skáld.
Ormar eftir Jökul Jakobsson
er eina lengri sagan í þessum
hóp og getur þó ekki talizt löng
skáldsaga.
Jökull er kornungur maður,
enda ber saga hans mjög byrj-
endaeinkenni. Þó er hún læsi-
leg, því að Jökull er stílisti og
segir víða vel frá. Stíllinn er
breiður og þægilegur, en þyldi
meiri takmörkun og einbeit-
ingu.
Sagan er býsna laus í reip-
unum, á sér ýmsa góða spretti,
en mistekst sem heild. Höfund-
ur hefur valið sér allstórt við-
fangsefni, en frumlegt er það
ekki, og honum er ekki vel ljóst, hvert hann ætlar að stefna.
Aðalsögupersónan er ungur yfirstéttarpiltur í Reykjavík, al-
inn upp við auð og allsnægtir, en tómleiki býr í sál hans, hann
vantar lífstilgang og leitar að honum. Leit hans verður aðallega
stjórnmálalegs eðlis, hann brýtur í blað, rís gegn sinni eigin
tilveru og fer að daðra við kommúnisma, án þess þó að hon-
um sé fullkomin alvara, að því er bezt verður séð. Þess vegna
verður kommúnismi hans kák eitt og fikt og því dæmdur til
ósigurs. Hann dáist mjög undir niðri að Herborgu, sem er ein-
föld í trú sinni á málstaðinn. Ormar segir við hana: ,,Ég
Öfunda þig. Þú hefur komið lífi þínu fyrir og um leið
ertu laus við alla ábyrgð. Hvað sem kann að henda þig,
Jónas Ámason.