Félagsbréf - 01.12.1958, Síða 15

FELAGSBREF
13
táknrænu nöfn fyrir vestfirzka
náttúru, Lokinhamrar, Svalvogar
og Hrafnabjörg skyldu greypast í
unga vitund hans ásamt því fólki,
lians fólki, sem þar bjó, og svip-
um hinna eldri kynslóða.
Ýmsir atburðir bernsku- og
æskuára virðast liafa örvað Guð-
mund Hagalín til skáldskapar, en
ásköpuð var honum lestrarfíkn og
forvitni um örlög manna, og barn-
ungur fór hann að gera tilraunir
með að yrkja og skrifa sögur án
þess hann hlyti til þess beina
hvatningu.
Raunir bernskuára gefa ímynd-
unarafli gáfaðra barna byr undir
báða vængi. Svo mun hafa verið
um Guðmund Hagalín, að svst-
kinamissir og brottflutningur for-
eldra lians af ættaróðalinu með
þeim sviða, er slíku fylgir, hafi
valdið miklu róti í sálarlífi þessa
næmgeðja sveins. En síðast en
ekki sízt urðu drjúgar til áhrifa
samvistirnar við eldra fólkið og
sjómennina, eftir að Guðmundur
fór að stunda sjóinn á skútum um
fermingaraldur.
Þó að Guðmundur Hagalín
hefði eflaust orðið góður fiski-
tnaður og formaður á heimaslóð-
um, féll honum ekki skútulífið
uieð öllu. Hann dreymdi um að
veiða aðra fiska í öðrum sjó, fýsti
að leita sér mennta til undirbún-
mgs ritstörfum, því að þar var
allur hugurinn, og honum gafst
tækifæri til skólagöngu. Eftir nám
í heimaskóla lijá séra Böðvari á
Rafnseyri, lauk hann gagnfræða-
prófi í Menntaskólanum í Reykja-
vík. Var honum þá opin leið til
framhaldsnáms, en það kom brátt
í ljós, að skólinn var allt önnur
Gu'ðmundur Gíslason Hagalín.
stofnun en sú, sem þennan unga
Vestfirðing hafði dreymt um við
færið sitt á skútunni, og stakkur
langskólanámsins var þröngur og
fór illa þessum unga, en lífsreynda
sjómanni, sem var með stórt höfuð
fullt af skáldlegri spurningum en
þeim, sem svarað var í kennslu-
stundum.
En Guðmundur Hagalín var
undra fljótur að læra allt, sem