Félagsbréf - 01.12.1958, Qupperneq 43

FELAGSBREF
41
þegar ég var 6 ára. Faðir minn gaf
mér gjöf og hélt stutta ræðu, þeg-
ar hann afhenti verðlaunin. Verð-
launin urðu mér hvatning til að
skrifa fleiri kvæði, en faðir minn
veitti mér ekki fleiri verðlaun. En
þá var þetta orðið að föstum vana
hjá mér. Ég hafði enga raunveru-
lega ánægju af því, en það hafði
sérstakt aðdráttarafl, sem orkaði
á mig“. Kennarar lians og skóla-
félagar dáðust að hæfileika Vládi-
mirs og eitt kvöld, þegar einhver
hátíðaliöld voru í skólanum,
fann fréttaritari frá Pionerskaya
Pravda liann og bauð honum að
koma í ritstjórnarskrifstofuna,
þar sem flokkurinn gaf út dagblað
fyrir skólabörn. „Ég opnaði dyrn-
ar og sá, a. m. k. tuttugu böm
sitja inni í herberginu. Mér virtist
þau ekki líta út fyrir að vera nein-
ir sérstakir snillingar, og það voru
þau heldur ekki. En þau skrifuðu
öll betur en ég. Ætlunin var að
flokksbinda mig, draga mig inn,
snúa mér. Og ávallt síðan hef ég
verið háður ákafri gagnrýni og
hlotið mörg högg og þung. Ég er
ekki orðinn hörundssár frekar en
krókódíll lengur. 6 daga vikunn-
ar er ég smánaður, en sjöunda
daginn vegsamaður — kannski“.
Árið 1931 birtist fyrsta kvæði
Dudintsevs á prenti. Fleiri fylgdu
á eftir og sögur í blöðum og tíma-
ritum. Meðan liann enn var dreng-
ur, vann liann þriðju verðlaun í
samkeppni, þar sem fullorðnum
var heimil þátttaka. Fyrstu verð-
laun voru ekki veitt og vel þekkt-
ur rithöfundur fékk önnur verð-
laun. „Þetta veitti mér talsvert
háar hugmyndir um sjálfan mig“,
sagði Dutintsev. — „Þessi verð-
laun, eins og verðlaun föður míns,
ofurseldu mig bókmenntastarfinu.
Ég var 16 ára, þegar liér var kom-
ið sögu. Ég varð að taka þátt í
kvöldlestrum með fullorðnu fólki,
og ég gekk í „fullorðins“ fötum.
Ég heimsótti einu sinni Leningrad
og settist að í skrautbúnu hótel-
herbergi. Þegar dyravörðurinn
spurði um starf mitt, þá svaraði
ég „Rithöfundur“. Ég lærði að
drekka með öðrum rithöfundum
og, eins og þér vitið, þá notum við
stór glös í Rússlandi. Allt þetta
hafði mikil áhrif á mig“.
Þrátt fyrir þessar bókmennta-
freistingar, þá stundaði Dudintsev
ekki nám við Gorki-bókmennta-
stofnunina. Hann fór í lagadeild
háskólans. Hann var óánægður
með sjálfan sig og fann að bók-
menntaleg fræðsla einvörðungu
gat ekki veitt honum þá þekkingu
á heiminum og mönnum, sem
hann skorti. Jafnvel þá hélt hann
áfram að skrifa, mestmegnis sög-
ur, sem hann segir nú að séu lítils
virði. Svo kom stríðið. Dudintsev
var settur í riddaraliðið, sæmdur
undirforingjanafnbót og særðist
hættulega. Þegar hann losnaði úr
sjúkrahúsinu var lionum, sökum
æfingar hans, veitt sæti í herrétti.