Morgunblaðið - 09.01.2014, Síða 35

Morgunblaðið - 09.01.2014, Síða 35
hryssingslegur í framkomu. Um hann sagði hún að hann ætti marga góða kosti en mætti gjarn- an sýna þá oftar. Um áratuga skeið var hún virk í félagsstarfi, leiklist og söng, stjórnmálum og síðar starfi eldri borgara þar sem hún var m.a. far- arstjóri í utanlandsferðum. Við gátum setið tímunum saman og rætt stjórnmál, jafnt efnislega sem og helstu persónur og leik- endur á því sviði. Hún hafði verið virk í starfi Sjálfstæðisflokksins og hefði án efa getað náð frama á því sviði. Hennar biðu ekki tækifæri til þess að nýta sína ríku hæfileika til fulls þar sem tímarnir voru aðr- ir í hennar ungdæmi. Raunveru- leikinn knúði dyra og minnti á lífs- baráttuna sem þurfti að heyja. Hún bjó yfir gríðarlegri orku sem eftir var tekið. Vinnusöm var hún og ennþá um nírætt dyttaði hún sjálf að húsinu, gerði við sprungur, málaði, lakkaði hús- gögn, mokaði snjó úr innkeyrsl- unni og svo mætti áfram telja. Það eru ekki allir sem halda upp á níræðisafmæli með því að fara til Las Vegas en það gerði amma. Hún lifði lífinu lifandi eins lengi og líkaminn leyfði. Frá því ég man eftir mér starf- aði hún hjá Pósti og síma og þó hún hefði stundað ýmis störf í gegnum tíðina var eitt af hennar fyrstu störfum hjá Landssíman- um. Þá vann hún á skiptiborði og tengdi saman fólk. Síðar sá hún um skiptiborð fjölskyldunnar og tengdi okkur afkomendurna sam- an, sagði mér frá því hvað hefði drifið á daga frændfólks míns. Það skipti hana máli að við ætt- mennin vissum hvert af öðru. Upplifðum okkur sem heild. Hún var ættmóðir sem umvafði okkur elsku sinni. Hún var ekki bara amma held- ur vinur minn. Hennar hinsta kveðja til mín á nú vel við. Guð veri með þér alla tíð. Þakka þér fyrir allar okkar góðu stundir saman. Sigurður Hannesson. Á Brekkubraut 1 mættu manni alltaf opnir armar ömmu. Þar vantaði aldrei mat en amma var dugleg við að elda og baka fyrir þá sem komu í heimsókn. Iðulega breytti hún uppskriftum til batn- aðar og fram á tíræðisaldurinn þróaði hún nýja rétti. Amma fylgdist einkar vel með öllu því sem var að gerast hér á landi sem og utan þess. Stjórnmál voru henni hugleikin en einnig fylgdist hún grannt með þróun mála í tískuheiminum. Hún vissi oft meira en maður sjálfur hvað næstu straumar tískunnar myndu bera með sér. Afmælisdaga var hún líka með á hreinu og sendi oft afmæliskveðjur á ólíklegustu staði þar sem ekki var búist við þeim. Hún var mikil félagsvera og ræktaði samband við samferða- menn sína. Vegna þessa fór fátt framhjá henni og bárust fréttirn- ar gjarnan á Brekkubrautina fyrr en varði. Amma var mjög dugleg og lét hvorki börn né fjarlægðir aftra sér þegar kom að því að sinna áhugamálunum. Sem sjómanns- kona var hún talsvert ein með börnin sín á þeirra yngri árum en þó sinnti hún á sama tíma pólitík- inni, föndri sem hún lærði í Reykjavík og sat í nefndum hjá ýmsum félögum. Þegar ég var yngri tók hún mig svo með öllum vinkonunum til Reykjavíkur í bingó en þetta keyrði hún fram að níræðu. Hún nýtti ævina vel og var alltaf vöknuð löngu á undan manni sjálfum þótt sofnað hefði verið seint. Maður sat ekki að- gerðalaus hjá henni því alltaf hafði hún ráð undir rifi hverju og sá til þess að manni leiddist ekki. Hún las fyrir mann sögur, gaf manni pening fyrir myndbands- spólum og lottói og bað mann svo öðru hvoru að fara út til að hlaupa úr sér orkuna. Utanlandsferðir ömmu voru ófáar. Hún fór með marga hópa út sem leiðsögumaður og heyrði ég seinna sögur af útsjónarsemi hennar þegar leysa þurfti snúin mál í ferðunum. Fátt kom í veg fyrir að hún næði fram þeirri lausn sem hún taldi besta hverju sinni hvort sem tala þurfti fram- andi tungumál eða beita brögðum svo sem að nota hjólastól til að komast í flugvélina á réttum tíma. Þegar heim var komið hafði hún svo fundið gjafir fyrir alla í fjöl- skyldunni: börnin, barnabörnin, tengdabörn og jafnvel fyrir vin- konur sínar. Öll fötin sem valin voru komu í réttum litum og stærðum en hún var lunkin í að finna hvað hentaði hverjum og einum. Margt mátti læra af þessari kjarnakonu og allt fram á síðustu stundu lagði hún manni lífsregl- urnar. Ég minnist hennar með miklum söknuði en viskan og dugnaðurinn veitti mér innblástur og mun ekki hverfa úr huga mér. Margrét Hannesdóttir. Nú legg ég augun aftur, ó, Guð, þinn náðarkraftur mín veri vörn í nótt. Æ, virst mig að þér taka, mér yfir láttu vaka þinn engil, svo ég sofi rótt. (Sveinbjörn Egilsson) Þegar ég nú kveð Möggu frænku í hinsta sinn geri ég það með söknuði og þakklæti. Hún hefur í gegnum tíðina verið partur af lífi mínu enda systir föður míns sem átti m.a. það „mottó“ að mitt er þitt og þitt er mitt. Magga frænka var þar engin undantekn- ing. Hún og hennar fjölskylda til- heyrðu veröld minni frá fæðingu og ég verð ævinlega þakklát fyrir það. Að feta í fótspor Möggu hefur reynst mörgum erfitt vegna þess að hún var kvik eins og vindurinn og hafði viljann og áræðið eins og sönn sjálfstæðishetja. Ég sé hana fyrir mér í rauðu, með glettni í augum og brosandi út í annað. Ég sé hana fyrir mér, altalandi á „ammerísku“, á fullri ferð á Kefla- víkurflugvelli. Ég sé hana fyrir mér, heima á Brekkubrautinni við fallega dúkað kaffiborð. Ég sé hana fyrir mér, lifa hvern dag lif- andi. Ég kveð frænku mína segjandi: Takk fyrir gleðina og góðu minn- ingarnar, takk fyrir brosið og hlýja faðmlagið, takk fyrir hvatninguna og alla hjálpina, takk fyrir vinátt- una, takk fyrir að vera samferða. Fjölskylda mín sendir ættingj- um og vinum Möggu innilegar samúðarkveðjur. Sigríður Friðný Halldórsdóttir. Kveðja að austan. Langri lífs- för er lokið. Einstök manneskja, Margrét Friðriksdóttir, hefur kvatt þennan heim. Leiftur ljúfra minninga fylla hugi okkar. Henn- ar er sárt saknað en þakklæti fyr- ir langa og ómetanlega samfylgd rís öllu ofar við leiðarlok. Hún var í lífi sínu einstakur aflvaki góðra og göfugra verka. Það var ætíð umhugsunarefni hvaðan henni kom allur sá kraftur, áræði og þor sem einkenndi lífsferil hennar. Fram til síðustu ævidaga bauð hún andstreymi lífsins byrginn með jákvæðri lífssýn. Hún var óspör á að deila þeirri sýn meðal samferðafólks og hreif það með til ólíklegustu verka. Magga hafði einlægar og sterkar taugar til æskubyggðarinnar, Eskifjarðar. Þar fæddist hún og ólst upp í stórum hópi systkina. Þau tryggð- arbönd sem þau ung bundust rofnuðu aldrei. Hjá Möggu var alltaf stutt í upprifjun frá æskuárum þar sem skiptust á skin og skúrir. Í hennar frásögn var þó hver minning sveipuð ljóma kærleika, sam- heldni og vináttu fólks. Við kveðj- um Möggu með þakklæti fyrir alla þá hlýju og hugulsemi er hún sýndi alla tíð í okkar garð. Hún verður okkur dýrmæt minning um einstaka konu sem lét engan ósnortinn með einurð sinni, óþrjótandi elju og lífsgleði. Kæru vinir, Davíð, Guðmundur, Hannes og Elínborg. Ykkur og fjölskyld- um ykkar vottum við okkar dýpstu samúð og biðjum Guð og góðar minningar að verða ykkur huggun í harmi. Elsku Magga. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (Vald. Briem) Kristín Pétursdóttir, börn og fjölskyldur þeirra. Mig langar til að minnast Mar- grétar Friðriksdóttur í nokkrum orðum. Við kynntumst í gegnum vini mína Eyrúnu og Hannes. Vorum báðar Suðurnesjakonur, hún rótgróinn Keflvíkingur en ég aðflutt í Sandgerði. Margrét var kjarnakona og sjómannsfrú, sem annaðist heim- ili þeirra hjóna og börnin fjögur af kostgæfni og vann auk þess utan heimilis. Oft var margt um mann- inn í borðstofunni á Brekkubraut- inni enda var Margrét með af- brigðum gestrisin og félagslynd. Hún þurfti ung að axla ábyrgð austur á Eskifirði, lærði kornung ensku hjá prestinum og engin furða að hún kom síðar á lífsleið- inni að fararstjórn, m.a. í ferðum eldri borgara um heiminn; sann- kölluð heimskona. Margrét tók vel á móti mér þegar ég gekk í Eldborgarkórinn. „Hér skalt þú sitja við hliðina á mér,“ sagði hún og hvatti mig til dáða. Nokkru seinna varð ég þeirrar ánægju aðnjótandi að ger- ast samfylgdarkona Margrétar í spilamennskuna á Nesvöllum. Þar var hún í essinu sínu og oftar en ekki stigahæst þrátt fyrir að vera með þeim elstu í hópnum. Hún naut sín þar vel og aðrir nutu góðrar návistar hennar. Margrét var mjög vel að sér, hafði sterkar skoðanir í pólitík, var hreinskiptin og létt í lund. Það var gaman að spjalla við hana um heima og geima og átti hún það til að draga augað í pung þegar ígrunda þurfti málin. Oft var hleg- ið dátt og stutt í grínið. Harm- ónikkuballið á Hrafnistu í nóvem- ber sl. þar sem við Margrét sveifluðumst saman í góðum takti mun seint gleymast. Ég þakka Margréti samfylgd- ina, umhyggjusemi fyrir mér og mínum og kæra vináttu. Blessuð veri minning hennar. Birna Jakobína Jóhannsdóttir. MINNINGAR 35 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JANÚAR 2014 Það var ekki hægt að hugsa sér betri ömmu en hana Bryn- Brynhildur Maack Pétursdóttir ✝ Brynhildur Maack Péturs- dóttir fæddist í Reykjavík 18. sept- ember 1945. Hún varð bráðkvödd á bráðadeild Land- spítalans í Fossvogi 7. desember 2013. Útför hennar fór fram frá Fossvogs- kirkju 20. desember 2013. hildi. Það var alltaf svo gott að koma til hennar og afa upp í Rauðahjalla. Þar var svo rólegt og gott andrúms- loft. Við eigum ótrúlega margar góðar minningar um ömmu Bryn- hildi. Ein þeirra var þegar við gist- um hjá henni þeg- ar við vorum yngri. Þá elduðu amma og afi hafragraut í morg- unmat og við horfðum saman á Tomma og Jenna. Við eigum líka mjög góðar minningar um ömmu saman uppi í sumarbú- stað. Amma var alltaf í góðu skapi þegar við komum til henn- ar og það var svo gott og þægi- legt að tala við hana. Andlát hennar var okkur mikið áfall þar sem við litum alltaf á hana sem unga og hressa ömmu sem ætti eftir að vera með okkur í mörg ár í viðbót. Við söknum hennar sárt en vitum þó að hún er enn með okkur og fylgist með okkur. Elsku amma, takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir okkur og gafst okkur. Brynja, Logi og Hlini. Að morgni 8. desember sl. hringdi síminn og okkur barst þessi sorgarfregn. Brynhildur er farin, hún er dáin. Að kvöldi 7. desember hafði hún sofnað svefninum langa. Síðustu sjö árin hafði hún glímt við sífellt áreitnari veikindi, en ekkert okkar bjóst samt við að dauð- ann bæri að svo brátt að sem raun varð á. Þrautseigja Bryn- hildar og æðruleysi var slíkt að henni tókst að halda von okkar vakandi um að batinn væri á næsta leiti. Kynni okkar Brynhildar hóf- ust þegar ég réð mig hjá Skil sf. um 1980, og hefur vinátta okkar ekki bara haldist, heldur aukist og vaxið æ síðan, svo og vinátta eiginmanna okkar. Margar ljúfar og góðar minningar sækja á hugann við þessi tímamót. Brynhildur var hinn fullkomni leiðbeinandi með allt sem að starfinu laut, ætíð hjálpandi, aldrei dæmandi þótt öðrum yrði eitthvað á, heldur jákvæð, réttsýn og hjálpsöm. Við hjónin eigum margar góðar minningar frá samveru okkar Brynhildar og Ægis, bæði á heimili þeirra og sem ferðafélagar víða um Evr- ópu. Ferðalögin okkar urðu mörg um m.a. Svíþjóð og Danmörku, en sérstaklega minnisverð er ferðin okkar til Helsingfors í Finnlandi í tilefni sextugsaf- mælis Brynhildar, sem Pétur bróðir hennar og Margrét kona hans fóru líka með okkur. Við ferðuðumst einnig um Þýska- land, fórum saman til Parísar og í sólarferðir til Mallorca. Þegar við Heimir komum og gistum hjá Brynhildi og Ægi fórum við oft í ferðir saman, nú síðast í sumar, þegar við ókum um Fljótshlíðina og nutum síð- sumarsfegurðarinnar, eða þeg- ar við fórum Uxahryggjaleið og áðum á heiðinni og nutum út- sýnisins. Ekki grunaði mig þá að þetta yrðu síðustu stund- irnar sem við ættum eftir að eiga saman. Kæra vinkona, þín er og verður sárt saknað, ekki síst af vinum þínum. Sárastur verður þó alltaf söknuður ást- vinanna. Kæru Ægir, Ásgeir, Sigrún og barnabörnin þrjú sem Brynhildi þótti svo vænt um og var svo stolt af, hug- urinn hefur verið og er hjá ykkur, góður Guð styrki ykkur í sorg ykkar. Guðrún S. Frederiksen, Heimir Svavarsson. ✝ Vilborg IngaGuðjónsdóttir fæddist á Gaul, Staðarsveit, þann 1. maí 1950, hún lést á gjörgæsludeild Landspítalans 29. desember 2013. Foreldrar hennar voru Una Jóhann- esdóttir, fædd 12. september 1908, dá- in 21. janúar 1996 og Guðjón Pétursson, fæddur 6. maí 1894, dáinn 7. ágúst 1968, þau voru bændur á Gaul í Stað- arsveit. Vilborg var yngst 12 systkina en 7 af þeim eru enn á lífi. Eftirlifandi maki er Finnbogi Þórarinsson, fæddur á Blönduósi 13.3. 1975 og Lára Bogey Finn- bogadóttir f. 31.1.1984. Vilborg ólst upp á Gaul og bjó þar þangað til hún fór á Kvenna- skólann á Blönduósi 1967 og kláraði hún nám sitt þar en þar kynntist hún eiginmanni sínum og hófu þau að búa saman á Blönduósi 1967. Þaðan fluttu þau svo á Akranes í ágúst 1970 og voru þau búsett þar alla sína bú- skapartíð. Vilborg byrjaði að vinna á Akranesi hjá Haraldi Böðv- arssyni og var þar í nokkur ár, þaðan fór hún í Blómaríkið og var hún þar í mörg ár en blóm og skreytingar voru hennar líf og yndi. Þegar hún fór þaðan þá lá leiðin í þvottahúsið á Hjúkrunar- og dvalarheimilinu Höfða en þar vann hún hvað lengst og undi sér vel þar en hún hætti þar 2011 vegna veikinda. Útför Vilborgar fer fram frá Akraneskirkju í dag, 9. janúar 2014, og hefst athöfnin kl. 14. 16.11 1949, börn þeirra eru Guðjón Sæberg, f. 31.1. 1969, maki hans er Oddný Garð- arsdóttir, börn þeirra eru Vilborg Inga, f. 29.7. 1988, maki hennar er Gísli Líndal, f. 27.2. 1988 og sonur þeirra er Styrmir Líndal, f. 7.6. 2011. Kolbrún Líndal Guðjónsd., f. 29.5. 1990, maki hennar er Óttar Ágústsson, f. 17.2. 1986 og er sonur þeirra Kristján Bogi, f. 11.8. 2012 og Guðjón Reynir Guðjónsson, f. 29.4, 1994, Þór- arinn Kristján Finnbogason, f. Mér er orða vant að koma vel til skila að kveðja hana litlu mág- konu mína, litlu segi ég því að hún var yngst af 12 börnum hjónanna á Gaul og því voru börnin okkar Péturs á líku reki og hún. Ég hefi þekkt hana frá fæðingu og gerði mér til gamans að prjóna á hana peysur og húfur eins og á dóttur mína. Ég á henni mikið að þakka. Þegar við Pétur bróðir hennar fórum með Arnór son okkar til Danmerkur á endurhæfingar- hæli eftir mikið slys, því þá var engin Grensásdeild hér, þá flutti hún með sína fjölskyldu heim til okkar og sá um heimilið og syni okkar þrjá á meðan við vorum í Danmörku. Einnig var hún yngsta syni okkar sem þá var 10 ára sérstaklega góð og fór hann alltaf til hennar ef ég þurfti að dvelja í Reykjavík hjá Arnóri á Landspítalanum. Hún var mikið listræn, saumaði út fögur verk, málaði og skar út, einnig nokkur ár skreytti hún fallega grein fyrir mig á leiði Péturs og Sigurjóns, bræðra sinna. Fyrir tveimur og hálfu ári veiktist hún af krabba- meini og gekkst undir erfiða með- ferð. En alltaf var hún hress og glöð og sagðist hafa það ágætt. Ég læt fylgja lítið ljóð sem segir hug minn betur en ég get gert. Sárt er vinar að sakna. Sorgin er djúp og hljóð. Minningar mætar vakna. Margar úr gleymsku rakna. Svo var þín samfylgd góð. Daprast hugur og hjarta. Húmskuggi féll á brá. Lifir þó ljósið bjarta, lýsir upp myrkrið svarta. Vinur þó félli frá. Góða minning að geyma gefur syrgjendum fró. Til þín munu þakkir streyma. Þér munum við ei gleyma. Sofðu í sælli ró. (Höf. ók.) Vilborg mín, þakkir fyrir allt. Þín mágkona, Sigrún Clausen. Það var árið 1983 að ég fór á fund þeirra Villu og Finnboga og bað þau að leigja mér lítið versl- unarpláss sem þau höfðu í kjall- aranum hjá sér. Þau voru meira en til í það og þar opnaði ég Blómaríkið nokkrum vikum síð- ar. Þetta voru mín fyrstu kynni af Villu. En nokkrum árum síðar þegar ég var flutt með búðina upp á Kirkjubraut kom Villa til mín og spurði hvort mig vantaði ekki aukavinnukraft fyrir jólin. Jú, mig vantaði hann og réð hana á staðnum. Hún vann svo hjá mér þennan desembermánuð og sum- arið eftir leysti hún okkur af með- an við hinar fórum í frí. Hún kom eins og kölluð með allri sinni glað- værð og var einstaklega vel liðin bæði af þeim sem áttu eftir að vinna með henni og ekki síður viðskiptavinunum. Hún var sér- lega listræn og fljót að læra allt í sambandi við blómin. Blóma- skreytingar lágu sérlega vel fyrir henni. Mér er svo minnisstætt að ég bauð henni að fara á blóma- skreytinganámskeið í Garðyrkju- skólann í eina viku. Það var ótrúlegt hvað hún lærði mikið á þessum stutta tíma. Ég gat treyst henni fullkomlega fyrir búðinni ef ég þurfti að fara eitthvað í burtu. Ég man eftir einu skipti að ég fór til Danmerk- ur í nokkra daga. Á meðan sá hún um skreytingar fyrir tvö brúð- kaup, ég leiðbeindi henni svolítið í gegnum síma, svo leysti hún þessi verkefni eins og hver annar meistari. Stundvísari manneskju hef ég ekki kynnst. Þegar Villa gekk upp tröppurnar á Blómarík- inu vantaði klukkuna tíu mínútur í eitt. Þegar ég svo hætti rekstri og seldi búðina þótti mér verst að þurfa að segja henni upp. Ég saknaði hennar líka mikið þegar við hittumst ekki lengur daglega enda vorum við þá búnar að starfa saman í átta ár. En við héldum alltaf sambandi, ég naut þess að kíkja á Sunnubrautina til þeirra hjóna, drekka kaffi og skoða fallega garðinn þeirra sem Villa var búin að fylla af rósum og öðrum blómum og Finnbogi bú- inn að byggja allskonar hús og gróðurhús og margt annað. Kæra vinkona, ekki datt mér í hug þeg- ar þú komst inn í Blómaval á Þor- láksmessukvöld að það yrði í síð- asta sinn sem ég hitti þig. Ég spurði þig: hvernig hefur þú það? Þú svaraðir: Ég hef það fínt, það er ekkert að mér. En ég veit að hann Kiddi hefur tekið á móti þér þegar þú komst á leiðarenda og allir sem þekktu ykkur bæði vita hvernig þið hafið látið þá. Ég sendi Finnboga og fjölskyldunni allri mínar innilegustu samúðar- kveðjur. Kirstín Benediktsdóttir. Vilborg Inga Guðjónsdóttir

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.