Morgunblaðið - 01.08.2014, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 2014
✝ Kristín SólveigJónsdóttir
fæddist í Stykk-
ishólmi 21. maí
1933. Hún lést á
Vífilsstöðum 24.
júlí 2014.
Kristín Sólveig
var yngsta barn
Jóns Steingríms-
sonar, sýslumanns,
f. 14. mars 1900, d.
22. júlí 1961, og
Karítasar Guðmundsdóttur,
húsmóður, f. 20. desember
1899, d. 22. september 1982.
Eldri systkini Kristínar eru
Benta Margrét Briem, f. 6. maí
1925, Guðný Schrader, f. 12.
febrúar 1927, og Steingrímur
Jónsson, f. 13. júlí 1929, d. 4.
janúar 2007.
Hinn 20. september 1957
gekk Kristín að eiga Ólaf Örn
Arnarson, lækni, f. 27. júlí 1933.
Haukur, f. 18. desember 1981,
maki Lára Kristín Skúladóttir,
börn þeirra Elísa Karítas, f. 9.
september 2009, og Bergur
Jarl, f. 3. júní 2011. b) Atli Örn,
10. apríl 1984, maki Eva Kristín
Dal. c) Snorri, f. 23. október
1989, maki Leslie Wenglein, og
d) Kristín Björg, f. 9. október
1996. 3) Katrín, hagfræðingur,
f. 25. janúar 1965.
Kristín Sólveig ólst upp í
Borgarnesi þar til hún fór til
náms í Menntaskólanum í
Reykjavík. Hún lauk stúdents-
prófi þaðan 1953, og starfaði
svo hjá Sýslumannsembættinu í
Borgarnesi og síðar hjá Máln-
ingarverksmiðjunni Hörpu. Eft-
ir að eldri börnin fæddust starf-
aði hún sem húsmóðir og sinnti
jafnframt ýmsum sjálf-
boðastörfum, m.a. hjá Rauða
kross Íslands. Um 1983 hóf hún
störf sem læknaritari á Heilsu-
gæslustöðinni á Seltjarnarnesi
og vann þar þangað til hún fór
á eftirlaun.
Útför Kristínar Sólveigar fer
fram frá Neskirkju í dag, 1.
ágúst 2014, og hefst athöfnin kl.
15.
Hann er sonur
hjónanna Arnar
Hauksteins Matt-
híassonar, versl-
unarmanns, f. 27.
ágúst 1907, d. 13.
júní 1994, og Guð-
rúnar Ólafsdóttur,
húsmóður, f. 30.
október 1909, d.
13. ágúst 1985. Þau
bjuggu í Reykjavík
og á Seltjarnarnesi
fyrir utan sex ár í Bandaríkj-
unum þar sem Ólafur Örn var
við nám. Börn þeirra eru 1)
Guðrún, byggingarverkfræð-
ingur, f. 7. nóvember 1959,
maki Hjalti Sigurðsson, fram-
kvæmdastjóri, f. 3. október
1960. 2) Sverrir, rafmagnsverk-
fræðingur, f. 14. nóvember
1960, maki Ingibjörg Hauks-
dóttir, listakona, f. 17. janúar
1961. Börn þeirra eru: a) Ólafur
Að færa birtu og yl inn í líf
samferðarfólks síns var það sem
einkenndi mömmu alla tíð. Hún
var meðalkona á hæð og í vexti
en hjartarýmið var stærra en
gengur og gerist og faðmurinn
hlýrri en hjá nokkrum öðrum.
Við vorum orðin æði mörg sem
nutum góðs af því, ekki síst við
sem vorum svo heppin að standa
henni nærri.
Mamma var alla tíð hæversk
kona þrátt fyrir alla hennar
kosti. Hún var húsmóðir af
gamla skólanum og þar var ekki
slegið slöku við. Kökurnar henn-
ar voru víðfrægar og maturinn
óþarflega góður fyrir þá sem
vildu halda sér í sæmilegu formi.
Eftir hana liggur mikill sauma-
skapur, falleg bútasaumsteppi,
ofnar mottur, bróderaðir púðar
og ennþá finnast krukkur með
rabarbarasultu og rifsberjagelé í
ísskápum dætranna.
Mamma var sú sem hélt fjöl-
skyldunni saman, skellti saman
veisluborði eins og ekkert væri
en varaði okkur við þetta væri
nú bara „rusl og drasl“ og við
myndum örugglega ekki „villast
á sortunum“. Sem auðvitað
stóðst engan veginn.
Mamma var alltaf mikill
Borgnesingur í sér og voru farn-
ar ótal pílagrímaferðir að gamla
sýslumannsbústaðnum þar í bæ.
Reyndar þurfti oft að stoppa
skyndilega á leiðinni til að
spjalla við gamla sveitunga,
einkum ef grátt hár prýddi höf-
uð viðkomandi. Áhuginn á Borg-
arfirðinum smitaði einnig okkur
hin og þar kom að því að við fjöl-
skyldan eignuðumst þar annað
heimili, í Skorradalnum. Hvergi
undi mamma sér betur og þar
safnaðist fjölskyldan gjarnan
saman í frítímum. Eitt af uppá-
halds orðtökunum hennar
mömmu var: „Það er alltaf sól í
Skorradalnum,“ og skipti þá
engu hvað raunveruleikinn var
að bauka.
Stóra ástin hennar mömmu
var auðvitað pabbi, enda hafa
leiðir þeirra legið saman í rúm
60 ár eða frá því þau kynntust í
Menntaskólanum í Reykjavík.
Þau stóðu alla tíð saman og var
ljóst að milli þeirra ríkti gagn-
kvæm virðing og ástúð.
Ekki skorti mömmu kjarkinn
til að prófa eitthvað nýtt því um
fimmtugt, þegar börnin voru
flogin úr hreiðrinu, sótti hún um
starf á skiptiborðinu hjá Heilsu-
gæslustöðinni á Seltjarnarnesi.
Hún vann þar af sömu sam-
viskusemi og elju eins og við allt
annað og varð fljótlega læknarit-
ari. Við það vann hún þar til hún
fór á eftirlaun og hafði mikla
ánægju af félagsskapnum þar.
Fátt, ef nokkuð, gladdi
mömmu þó meira í lífinu en
barnabörnin. Þau urðu alls fjög-
ur, þrír myndarlegir strákar og
glæsileg stúlka sem var skírð í
höfuðið á henni. Það virtust eng-
in takmörk fyrir því hvað hún
gat spilað oft og lengi við þau,
bakað kökur og snúist í kringum
þau á allan hátt. Langömmu-
börnin eru nú tvö og reyndi hún
einnig að sinna þeim eftir bestu
getu þrátt fyrir veikindin.
Fyrir þremur árum greindist
mamma með ristilkrabbamein
og síðasta árið var henni erfitt.
Hún dvaldist lengi á deild 11E á
Landspítalanum, síðan á líknar-
deildinni í Kópavogi og að lokum
á Vífilsstöðum. Á öllum þessum
stöðum fékk hún frábæra
umönnun og fyrir það langar
mig að þakka. Jón Steingríms-
son, læknir og frændi okkar, fær
einnig sérstakar þakkir fyrir
leiðsögn um frumskóga heil-
brigðiskerfisins og einlæga um-
hyggju.
Guðrún Ólafsdóttir.
Hvernig kveð ég mömmu?
Konuna sem er búin að vera mín
stoð og stytta í hálfa öld; konuna
sem alltaf setti fjölskylduna
framar öðru. Mamma var alltaf
til staðar þegar ég þurfti á
stuðningi að halda. Þegar vant-
aði upp á sjálfstraustið stappaði
mamma í mig stálinu.
Fyrir fimm árum stakk ég
upp á því í gríni að við yrðum við
útskrift mína um miðjan vetur í
uppsveitum New York-fylkis.
Mamma greip mig á orðinu og
flugið var bókað næsta dag. Hún
átti þá þegar við veikindi að
stríða, en lét það ekki stöðva sig.
Þrátt fyrir fimbulkulda var þetta
yndisleg ferð, við hlógum mikið
þegar við vorum að reyna að
taka alvarlega mynd af mér í
doktorsmúnderingunni sem ég
klæddist við útskriftina og við
áttum magnaða stund þegar við í
myrkri gengum fram á ungt dá-
dýr á förnum vegi.
Ég mun aldrei verða sá höfð-
ingi heim að sækja sem mamma
var, eða listakona þegar kemur
að handavinnu, en ef ég næ því
að vera brot af þeirri manneskju
sem hún var, þá mun ég vel við
una. Ekki munum við aftur stíga
vals eða Óla skans í eldhúsinu og
skoska hoppið tókst mér aldrei
að læra. Síðustu mánuðina þurft-
um við að láta knúsin duga.
Söknuðurinn er sár, en minning-
arnar fallegar.
Katrín Ólafsdóttir
Nú vagga sér bárur
í vestan blæ,
að viði er sólin gengin.
Það er komið sólsetur í ævi
Kristínar Sólveigar Jónsdóttur.
Sólveigar nafnið fékk hún frá
langömmu sinni Sólveigu í Gaut-
löndum, dóttur Jóns Þorsteins-
sonar í Reykjahlíð sem Reykja-
hlíðarætt er frá komin.
Eiginmaður Sólveigar var Jón
alþingismaður og þingforseti,
sem var forystumaður Þingey-
inga og leiðtogi í öllum málum
sem þýðingu höfðu um áratuga
skeið. Synir þeirra hjóna voru
m.a. Steingrímur bæjarfógeti og
alþingismaður, afi Kristínar Sól-
veigar, og ráðherrarnir Pétur og
Kristján. Þrátt fyrir þessa at-
gerfismenn í stjórnmálum og fé-
lagsmálum þyrfti ekki langa
grein að skrifa um afrek Krist-
ínar á opinberum vettvangi.
Þeim mun lengra mál mætti rita
um hæfni hennar á öðrum svið-
um, um móðurina, konuna og
meyna.
Að loknu stríði lagði yfirhers-
höfðingi bandamanna, General
McGaw, í skoðunarferð um land-
ið. Í þeirri för þáði hann mat-
arboð sýslumannshjónanna í
Borgarnesi, Karitasar Guð-
mundsdóttur og Jóns Stein-
grímssonar. Eftir heimkomuna
ritaði hann þeim hjónum þakk-
arbréf og nefndi þar sérstaklega
hve ánægjulegt hefði verið að
hitta „the three charming daug-
hters“. Ekki þarf að efa að hann
hefur hrifist af þeirri yngstu, þá
10 eða 11 ára, með ljósu lokkana
á herðar niður, bláu augun og
brosið blíða.
Þannig kynntist ég henni
fyrst, þegar ég var að gera hos-
ur mínar grænar fyrir elstu
systurinni.
Augljóslega hefur hershöfð-
inginn auk hernaðar haft næmt
auga fyrir kvenlegri fegurð og
sjarma því að það var einmitt
það orð sem lýsti Kristínu svo
vel bæði hið ytra og ekki síður
vegna innra atgerfis.
Kristín erfði frá föður sínum
ánægjuna af að spila bridge.
Hún kaus að ganga í Mennta-
skólann í Reykjavík, tvo síðari
veturna bjó hún hjá okkur Bentu
á Sóleyjargötu. Bar þá svo við að
hún bauð bekkjarsystkinum sín-
um heim að spila bridge. Var í
þeim hópi ungur maður vaskleg-
ur. Sennilega hafa þau horfst í
augu yfir spilaborðið. Vináttan
hélst. Svo skeði það á gamlárs-
kvöld mörgum árum síðar, að
þau fengu lánaðan bíl okkar
hjóna um miðnætti. Það var
snjóþungt og þau festu bílinn í
skafli á Laugarásvegi eða þar í
grennd. Meðan beðið var aðstoð-
ar dró bekkjarbróðirinn og
spilafélaginn Ólafur Örn Arnar-
son gull á fingur Kristínar. Fest-
ar voru stofnaðar og rofnuðu
aldrei líf hennar á enda og
hjónabandið sem á eftir fór far-
sælt. Þeim fæddust þrjú börn,
sem öll urðu þeim til ánægju og
þeim og Reykjahlíðarættinni
allri til sóma. Það afar ánægju-
legt að heimsækja þau ýmist
norður á Hofsósi eða vestur í
Ámeríku. Ólafur dáði konu sína
og hún vildi í öllu hans óskir
fylla. Kristín Sólveig, yngst
systranna þriggja, er nú fallin
frá fyrst þeirra. Með þeim systr-
um var náin vinátta og kærleik-
ur, sérstaklega milli Bentu og
Kristínar sem töluðust við nán-
ast daglega.
Nú við sólsetur Kristínar lýk
ég kveðju minni með orðum í
ljóðinu hugljúfa:
Gefi þér
Guð sinn frið.
Góða nótt.
(Valgarð Briem)
Valgarð Briem.
Kristín, í daglegu máli nefnd
Lilla, tapaði í síðastliðinni viku
harðri baráttu sinni við erfiðan
og miskunnarlausan sjúkdóm
sem leggur marga að velli fyrir
aldur fram. Finnst okkur það
eiga við um Lillu enda þótt hún
hafi náð áttræðisaldri á síðasta
ári.
Lilla var sterk og traust
manneskja. Hún var ákveðin,
hrein og bein, þannig að ekki
þurfti að velkjast í vafa um álit
hennar hverju sinni, en um leið
einkenndist viðmót hennar af
umhyggju, velvilja og virðingu í
garð þeirra sem í hlut áttu.
Þetta fékk undirritaður að reyna
sem uppreisnargjarnt og ósam-
mála ungmenni, jafnvel að því
marki að kenna mætti Lillu og
eftirlifandi manni hennar, Ólafi
Erni, a.m.k. að hluta til, um
áframhald menntunar og síðar
starfsval.
Lilla hélt jafnan sínu hlýja og
hvetjandi fasi, jákvæðni og bros-
mildi sem hún var öfundsverð af
og það jafnvel þótt aðstæður,
vandamál og fyrirliggjandi verk-
efni gæfu ekki alltaf tilefni til.
Þetta var hluti af þeim persónu-
töfrum sem hún bjó yfir og sú
minning sem litar huga okkar
hvað mest við fráfall hennar.
Lilla var einstaklega góð heim
að sækja, ekki bar það ósjaldan
við er gesti bar fyrirvaralítið að
garði og hún var annars önnum
kafin, að hún gaf sér samt tíma
til að sinna okkur af alúð og
gleði með glæsibrag sem ein-
kenndi hana og heimili hennar,
þannig að ekki varð hjá komist
að vera stoltur af að tengjast
henni og hennar fólki fjölskyldu-
og vinaböndum. Lilla var upp-
lífgandi og hressileg í bragði og
vorum við einatt glaðari í sinni
og bjartsýnni eftir samskipti við
hana.
Sérstakt er að Lilla hóf af-
skipti af okkur báðum er við vor-
um nýfædd kornabörn, en Lilla
og Óli voru samferða foreldrum
undirritaðrar í skólanámi og síð-
ar starfsnámi í Bandaríkjunum.
Þetta tímabil og verkefni reyndi
mjög á fjölskyldurnar en átti
vafalítið umtalsverðan þátt í
mótun framtíðar heilbrigðisþjón-
ustu á Íslandi þau ár sem liðin
eru frá heimkomu þeirra um
1970. Samgangur fjölskyldnanna
var mikill og er oft rifjað upp að
Lilla tók að sér umönnun und-
irritaðrar sem ungbarns um
skeið á tímabili búsetu í þessu
landi sem þá var svo fjarlægt,
var það til marks um það traust
sem Lilla naut meðal samferða-
manna sinna. Ekki er heldur
hægt að neita því að frændsemin
við Lillu frænku var ótvírætt tal-
in til tekna er undirritaður var
fyrst kynntur fyrir tengdafjöl-
skyldunni, vinafólki Lillu og Óla.
Lilla vann innan og utan
heimilis, bjó með og sinnti
heilsuveilli móður sinni með
aðdáunarverðum hætti um ára-
bil, auk þess að koma þremur
börnum sínum til manns og
mennta.
Uppskeran og árangurinn eft-
ir lífsstarf okkar kemur ekki ein-
vörðungu fram í hvítum glugga-
pósti, í launaumslaginu eða með
sérstökum starfsframa og
starfstitlum eins og allir þekkja.
Lilla gerði þennan einfalda
sannleika svo augljósan á marg-
an hátt og verður okkur báðum
áfram innblástur og fyrirmynd í
okkar eigin lífi.
Takk fyrir allt sem þú hefur
gefið okkur, kæra Lilla.
Ólafi Erni og fjölskyldu Lillu
vottum við samúð okkar og hlut-
tekningu við fráfall hennar.
Jón Steingrímsson.
Það er komið að kveðjustund
eftir áratuga vináttu.
Við Kristín Sólveig eða Lilla,
eins og hún var kölluð í vina-
hópnum, kynntumst í þriðja
bekk í Menntaskólanum í
Reykjavík fyrir 65 árum. Fyrsta
veturinn í menntaskóla stofnuð-
um við nokkrar skólasystur
saumaklúbb. Að vísu fækkaði í
hópnum, sumar fóru til útlanda
eða höfðu öðru að sinna. Eftir
vorum við sex sem hittumst enn
þann dag í dag. En nú hefur
fækkað í litla saumaklúbbnum,
tvær eru dánar, Sonja fyrir tíu
árum og nú Lilla.
Lilla ólst upp í Borgarnesi og
átti þar heimili, allt þar til hún
stofnaði eigið heimili. Á veturna
bjó hún í Reykjavík. Eftir að
hún giftist skólabróður okkar
Ólafi Erni bjuggu þau fyrstu
hjúskaparárin í Reykjavík þar
sem Óli stundaði nám í háskól-
anum. Að því loknu fóru þau til
Bandaríkjanna þar sem þau
dvöldu í sex ár. Eftir heimkom-
una settust þau að í Reykjavík
og bjuggu þar alla tíð síðan.
Lilla átti myndarlegt og hlýlegt
heimili hvar sem hún bjó. Hún
var heimavinnandi þar til börnin
voru uppkomin. Eftir það starf-
aði hún sem læknaritari á
Heilsugæslustöð Seltjarnarness
um árabil.
Lilla hafði mörg áhugamál,
hannyrðir, tónlist, ættfræði og
garðyrkju. Síðari árin spilaði
hún brids og átti margar góðar
vinkonur sem hún spilaði við.
Hvar sem Lilla bjó ræktaði
hún fallega garða. Á Sóleyjar-
götu var gamall og gróinn garð-
ur og í norðannepjunni á Vík-
urströnd var einstaklega
fallegur garður sem hún fékk
viðurkenningu fyrir.
Minningarnar eftir áratuga
vináttu eru ótal margar, allar
ljúfar og góðar. Minnist ég
margra skemmtilegra ferða í
Borgarnes ásamt vinkonum þar
sem við nutum frábærrar gest-
risni foreldra Lillu, þeirra ágætu
hjóna Karítasar Guðmundsdótt-
ur og Jóns Steingrímssonar
sýslumanns. Lilla keyrði okkur
um Borgarfjörð og sýndi okkur
sveitina sína sem hún unni svo
mjög. Síðar reistu þau Óli sér
sumarbústað í Skorradal. Þar
dvöldu þau öllum stundum með-
an heilsan leyfði. Lilla undi sér
hvergi betur en í Skorradalnum
þar sem hún hlúði að gróðrinum.
Ég minnist ótal samveru-
stunda utanlands sem innan,
skátamóts í Danmörku og heim-
sókna til okkar hjóna þegar við
bjuggum í Lúxemborg. Lilla og
Óli ferðuðust víða á yngri árum
og fóru á framandi slóðir.
Árin sem við bjuggum í Lúx-
emborg dvöldum við um tíma á
heimili Lillu þegar við komum
heim í fríum og nutum frábærr-
ar gestrisni og góðvildar. Fyrir
það og áratuga vináttu sem aldr-
ei bar skugga á vil ég þakka.
Síðustu árin voru Lillu erfið
vegna veikinda Óla og síðar
hennar sjálfrar. Hún tókst á við
erfiðleikana af æðruleysi og var
alltaf sama góða vinkonan.
Við Garðar, dætur okkar og
vinkonurnar í litla saumaklúbbn-
um minnumst ljúfrar og mætrar
vinkonu með söknuði og sendum
Óla, Guðrúnu, Sverri, Katrínu og
þeirra fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur.
Guðrún.
Kristín Sólveig
Jónsdóttir
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
KRISTJÁN HÓLM JÓNSSON,
fyrrverandi sérleyfishafi,
Klettahlíð 14,
Hveragerði,
verður jarðsunginn frá Hveragerðiskirkju
laugardaginn 2. ágúst kl. 15.00.
Una Runólfsdóttir,
Margrét Kristjánsdóttir, Helgi Hannesson,
Helga Guðný Kristjánsdóttir, Björn Birkisson,
Runólfur Þór Jónsson, Guðrún Hanna Guðmundsdóttir,
Harpa Kristjánsdóttir, Atli Einarsson,
Gígja Kristjánsdóttir,
Birkir Kristjánsson, Valgý Arna Eiríksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Faðir okkar, fósturfaðir, tengdafaðir, afi,
langafi og langalangafi,
ÁRNI THEODÓRSSON,
dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
þriðjudaginn 29. júlí.
Útförin auglýst síðar.
Þórður Grétar Árnason, Vigdís Hjartardóttir,
Hinrik Ingi Árnason, Oddný Steingrímsdóttir,
Sigurður Þórarinn Árnason, Hafdís Jónsdóttir,
Emanúel Júlíus Ragnarsson,
Jófríður Ragnarsdóttir,
Guðlaugur Björn Ragnarsson, Rósmarý Bermann
og barnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
HELGI FRIÐÞJÓFSSON,
Seljalandsseli,
Vestur-Eyjafjöllum,
lést miðvikudaginn 30. júlí á Landspítalanum
við Hringbraut.
Sigrún Adolfsdóttir,
Ólafur Guðni Stefánsson, Ragnheiður Guðmundsdóttir,
Sigurbjörg Stefánsdóttir,
Guðlaug Jóna Helgadóttir,
Hugrún Helgadóttir, Alexander Þór Harðarson,
barnabörn og barnabarnabarn.