Morgunblaðið - 01.08.2014, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 2014
✝ OddfríðurBjarney
Magnúsdóttir,
Fríða, fæddist í
Reykjavík þann 20.
mars 1923. Hún
lést að Droplaug-
arstöðum 11. júlí
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Steinbock, f. 14.9.
1902, d. 14.9. 1980
og Ingibjörg Þorláksdóttir, f.
29.9. 1898, d. 31.1. 1964. Systir
Fríðu var Sigrún, f. 27. apríl
1924, d. 12. janúar 2002. Maður
Fríðu var Ásgeir Halldór
Pálmason Hraundal, f. 13. júní
1887, d. 5. maí 1965. Börn
þeirra: Vinur, sem fæddist 1938
og lést á fyrsta aldursári, Þór-
þeirra a) Alexander, f.
31.1.2004, b) Óðinn, f. 5.5.2007
og c) Lilja, f. 8.9.2011.
Fríða bjó fyrstu ár ævi sinnar
í Reykjavík en fluttist ung að
árum á Flateyri til móðursystur
sinnar, Þórunnar Þorláks-
dóttur, og manns hennar, Guð-
jóns Jóhannessonar. Hún bjó
hjá þeim fram á unglingsár. Um
1940 fluttist hún með manni sín-
um Ásgeiri til Stokkseyrar og
vann hún þar um árabil í frysti-
húsinu og starfaði einnig í
mötuneyti hreppsins. Fríða
flutti aftur til Reykjavíkur um
1970 og vann m.a. í mötuneyti
Tómasar um árabil og sem
heimilishjálp. Árið 2008 flutti
Fríða í þjónustuíbúð á Dalbraut
27 og í maí síðastliðnum að
Droplaugarstöðum þar sem hún
lést. Starfsfólki á Dalbraut og
Droplaugarstöðum er þakkað
fyrir einstaka velvild og góða
umönnun.
Útför Oddfríðar fór fram í
kyrrþey frá Laugarneskirkju
þann 17. júlí 2014.
unn Kristín, f. 7.
janúar 1946, d. 7.
desember 2008,
Ingibergur f. 5. júlí
1943 og Jón Hall-
geir f. 6. júlí 1941,
d. 26. júlí 1990,
maki Guðríður
Karólína Eyþórs-
dóttir, f. 7.2. 1943,
d. 25.12. 1980.
Börn þeirra: 1)
Fríða Bjarney, f.
6.7. 1966, maki Jón Karl Helga-
son, f. 18.1. 1965. Börn þeirra a)
Marteinn Sindri, f. 8.4. 1989, b)
Katrín Helena, f. 3.1. 1992 og c)
Valgerður Birna, f. 15.8. 2000.
2) Samúel, f. 29.9. 1967, d. 7.9.
2007 og 3) Þórir, f. 1.6. 1974,
maki Ragnheiður Krist-
insdóttir, f. 13.5.1977. Börn
Nú höfum við kvatt sóma-
konuna Oddfríði Magnúsdóttur
sem var föðuramma Fríðu,
tengdadóttur okkar.
Oddfríður var með skemmti-
legri konum sem við höfum
kynnst, hjá henni var gleðin í fyr-
irrúmi þrátt fyrir margar sorgir
sem urðu á vegi hennar. Hún
mátti sjá á eftir ástinni í lífinu,
börnum, tengdadóttur og barna-
barni.
Hann er alltaf vandrataður
meðalvegurinn og erfitt að finna
hvað sé best að gera þegar vind-
urinn er í fangið, okkur lærast
einhverjar leiðir og Oddfríði líkt
og mörgum samtímakonum henn-
ar lærðist sú leið að eiga sínar
sorgir fyrir sig. Þær helltu upp á
kaffi, héldu utan um fólkið sitt og
héldu áfram lífinu. Og fólkið henn-
ar Oddfríðar launaði henni um-
hyggjuna, þau Ingibergur, Fríða
og Þórir sem stóðu henni næst.
Oddfríður var alltaf vel til höfð,
hafði gaman af fallegum fötum og
að hafa fínt í kringum sig og það
auðnaðist henni til æviloka.
Þegar lífið er orðið langt,
kroppurinn orðinn þreyttur og
hugurinn farinn að leita burtu er
gott að fá að kveðja lífið, þá er
okkar sem eftir erum, að þakka
fyrir samfylgdina og gleðjast yfir
því að hafa átt þessi kynni.
Blessuð sé minning Oddfríðar
Magnúsdóttur.
Þórdís og Helgi Hákon.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund langar mig til að minnast
ömmu minnar Fríðu með nokkr-
um orðum. Þegar ég var lítil var
mér sagt að pabbi hefði viljað láta
skíra mig Oddfríði í höfuðið á
ömmu en henni fannst nafnið of
stórkerlingarlegt fyrir þessa litlu
stúlku. Ég var því skírð Fríða að
ósk ömmu en síðan festust nöfnin
Fríða stóra og Fríða litla við okk-
ur nöfnurnar meðal fjölskyldu og
vina. Það er engum blöðum um
það að fletta að amma mín var
stór í sniðum á þann hátt að stóra
hjartað hennar og baráttan fyrir
því að veita okkur í fjölskyldunni
skjól í lífinu varð eitt af hennar
stærstu verkefnum. Amma var
stolt kona og heiðarleg, sterk
bæði líkamlega og andlega og eitt
af því sem einkenndi hana var
óbilandi dugnaður og kraftur
sama hvað bjátaði á. Amma þurfti
ung að takast á við miklar sorgir;
hún missti fósturmóður sína, Þór-
unni, árið sem hún fermdist og
fyrsta barnið hennar, Vinur, lést
nokkurra mánaða gamall. Amma
þurfti síðan að horfa á eftir tveim-
ur börnum sínum, barnabarni,
tengdadóttur og unnusta, öllum
langt fyrir aldur fram. En aldrei
missti hún trúna á lífið eða full-
vissuna fyrir því að á morgun
kæmi nýr dagur.
Amma var ein af þessum kon-
um sem aldrei féll verk úr hendi.
Á heimilinu birtist það í því að
alltaf var verið að skella í pönnsur
eða malla eitthvað í pottum fyrir
gesti og gangandi. Það var tekið
brosandi á móti þeim öllum með
orðunum „Hvað má bjóða þér?
Viltu ekki kaffi? Nú eða egg?
Hvað viltu mörg? Sex, þú ert nú
karlmaður,“ eins og maðurinn
minn fékk að heyra í eitt af fyrstu
skiptunum sem hann heimsótti
ömmu. Á vinnustaðnum birtist
dugnaður hennar og iðjusemi í því
að hún var alltaf fljótust að öllu,
vann manna og kvenna mest í
frystihúsinu og þótti af eðlilegum
ástæðum ótækt að konur fengju
ekki sömu laun og karlar fyrir
sömu vinnu. Hætti hún ekki bar-
áttu sinni fyrr en tryggt var að
þær konur í fiskinum sem dugleg-
astar voru fengu greitt í samræmi
við það. Amma var alltaf fín og
flott til fara og á meðan hún komst
allra sinna ferða gangandi og í
strætó var hún ein af þeim glæsi-
legu konum sem settu svip sinn á
borgarlífið.
Þegar við Marteinn sonur minn
heimsóttum ömmu daginn áður
en hún lést sátum við hjá henni og
strukum henni um vangann, sem
enn bar merki styrkleika og stolts
þrátt fyrir óyfirstíganleg veikindi.
Við sátum og ræddum saman um
það hvað amma hefði skipt miklu
máli í lífi okkar allra. Marteinn
hafði þá á orði hvað hefði nú orðið
um okkur öll ef amma hefði ekki
verið til staðar. Það er nefnilega
kjarni málsins; amma mín var
alltaf til staðar fyrir okkur öll og
sá til þess að það var alltaf ástæða
til að fagna lífinu og halda áfram
hvað sem á bjátaði. Ég mun halda
áfram að sækja í minningu ömmu
minnar styrk og dugnað og skila
áfram til barna minna.
Þegar allt hefur verið sagt
þegar vandamál heimsins eru
vegin metin og útkljáð
þegar augu hafa mæst
og hendur verið þrýstar
í alvöru augnabliksins
- kemur alltaf einhver kona
að taka af borðinu
sópa gólfið og opna gluggana
til að hleypa vindlareyknum út.
Það bregst ekki.
(Ingibjörg Haraldsdóttir)
Fríða.
Það kemur margt í hugann nú
þegar hún elsku amma mín er
gengin, enda vorum við nánir vin-
ir í heil 40 ár. Ótal hlutir stórir og
smáir gerast á svo löngum tíma,
og ég er þakklátur fyrir að hafa
þekkt hana svona lengi til að
kynnast henni betur og skilja
hversu merkan persónuleika hún
hafði að geyma. Hún var stoð og
stytta fjölskyldunnar í gegnum
súrt og sætt, hlý og einstaklega
umhyggjusöm.
Sérstaklega þykir mér vænt
um að hugsa til allra þeirra stunda
sem ég eyddi hjá henni sem barn
og fram á unglingsaldur. Bróður-
partinn af minni grunnskóla-
göngu kom ég til hennar að skóla-
degi loknum. Til ömmu var alltaf
gott að koma, öruggt skjól og fast-
ur samastaður og ekki síst ætíð
góður matur á boðstólum. Ömmu
var eðlislægt að gefa, og þegar ég
svo í seinni tíð heimsótti hana með
börnum mínum kvöddu þau hana
ekki öðruvísi en nokkrum krónum
eða súkkulaðimolum ríkari.
Nú er farin frá okkur sterk og
einstök kona. Fríða amma hélt
reisn sinni og virðingu gegnum öl-
dusjó lífsins, sem í hennar tilfelli
var þó oft heldur úfinn. Hún hélt
sínu striki og sinni virðingu, hafði
einstakt jafnaðargeð og langlund,
og kenndi okkur sem eftir lifum
svo margt einfaldlega með því að
vera til.
Ég kveð þig með miklum sökn-
uði elsku amma mín.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þórir.
Elsku amma, það sem mér er
efst í huga á þessari stundu er
djúpt þakklæti til þín fyrir öll
tækifærin sem þú hefur boðið
fólkinu þínu upp á. Tækifæri sem
þér stóðu aldrei til boða sjálfri og
umhyggjan sem skín af dugnaðin-
um og eljunni sem þú gafst til að
aðrir gætu notið þeirra. Þú sagðir
mér oft frá því hvað þig langaði
mikið til að fá að læra en þrátt fyr-
ir bæði lestrarhæfileika og tungu-
málahæfileika þá kom það ein-
faldlega ekki til greina á þinni tíð.
Eitt af síðustu skiptunum sem við
hittumst þá varstu orðin afar lúin
en hélst engu að síður þétt í hend-
urnar á mér lengi vel og fann að
hún var ennþá til staðar, þessi
djúptæka umhyggja. Ég get
ímyndað mér þú hafir oft þurft að
bíta á jaxlinn en þessi umhyggja
hafi alltaf verið til staðar og lýst
upp verkin þín.
Elsku amma á Skúló, þú átt
sérstakan stað í huga mínum núna
og munt alltaf eiga. Ég leit svo
mikið upp til styrksins sem geisl-
aði af þér, það var alveg sama
hvað bjátaði á það sást ekki á þér.
Varaliturinn og perlueyrnalokk-
arnir voru alltaf á sínum stað og
það var ekkert til sem kaffi og
kexkökur gátu ekki lagað. Þú áttir
endalaust að gefa okkur og vildir
allt fyrir okkur gera. Það var
ósjaldan, þegar ég kom til þín í
heimsókn, að þú mældir mig út
íbyggin á svip, brostir og sagðir
svo: „Mikið ertu orðin stór og fal-
leg kona, strákarnir láta þig vænt-
anlega ekki í friði!“
Ég vona að ég fái að líkjast þér,
elsku amma, mér þykir einstak-
lega vænt um að hafa erft augun
þín en við eigum það sameiginlegt
að vera með gulan blett í hægra
auganu svo hann smitar útfrá sér
og í sólinni verða augun marglit.
Mér fannst það alltaf þýða að aug-
un hefðu séð margt og það hefur
þú sannarlega gert.
Núna vitum við að þú færð að
lifa áfram í ró og friði frá áreiti
heimsins, brosandi með rauðan
varalit og silkislæðu bjóðandi öll-
um góðum í kringum þig upp á
rjúkandi kaffi og með því. Hvíldu í
friði, elsku amma.
Marteinn Sindri, Katrín
Helena og Valgerður Birna.
Oddfríður Bjarney
Magnúsdóttir
Þegar ég kveð
Jón afa streyma
minningarnar fram.
Þegar ég hugsa um
afa sé ég hann ljós-
lifandi fyrir mér
með pípu í munni, hatt á höfði og
í frakkanum sínum. Og það er
glettnislegur svipur á honum því
afa þótti mjög gaman að gantast
við okkur barnabörnin. Það var
alltaf notalegt að koma heim í
Torfufellið til afa og ömmu. Þau
voru bæði mikið fjölskyldufólk
og fjölskyldan var þeim mikils
virði. Afi var öllum góður, var
einstaklega barngóður og mikill
dýravinur. Það er margt sem
flýgur um hugann þegar ég
hugsa til hans núna: ég gleymi
því aldrei þegar afi kom óvænt
til okkar pabba þegar ég var
barn með fullan poka af mat-
vörum því pabbi hafði verið veik-
ur og því ekki komist í búð. Afi
kom þá bara við í búðinni eftir
vinnu og fór á milli í strætó því
hann var aldrei á bíl. Alveg ynd-
islegur! Einnig eru göngutúrarn-
ir okkar afa mér minnisstæðir
þegar ég var lítil og var í heim-
sókn hjá afa og ömmu. Skröf-
uðum við saman um allt milli
himins og jarðar og afi sýndi
mér ýmislegt athyglisvert í um-
hverfinu. Afi var líka mikill húm-
oristi og gantaðist oft við okkur.
Eitt sinn þegar við Skarphéðinn,
litli bróðir, vorum í mat hjá afa
Jón Guðmundsson
✝ Jón Guðmunds-son fæddist 10.
mars 1919. Hann
lést 6. júlí 2014.
Hann var jarðsung-
inn 22. júlí 2014.
og ömmu horfði
Skarphéðinn á afa
stórum augum þar
sem afi fékk sér
alltaf skyr í eftir-
mat. Það var skyr
með miklum rjóma
og miklum sykri!
Skarphéðinn var
búinn að telja allar
sykurskeiðarnar
sem fóru í skyrið og
fannst nú alveg nóg
um sætindin en þá brosti afi sínu
glettna brosi og setti bara enn
meiri sykur í skyrið, litla brósa
til mikillar furðu. Þrátt fyrir
þessa óhollustu var afi alltaf
mjög heilsuhraustur og léttur á
sér enda fór hann allra sinna
ferða í strætó og hreyfði sig mik-
ið. Við pabbi og Skarphéðinn
vorum alltaf hjá afa og ömmu á
aðfangadagskvöld, á meðan þau
höfðu heilsu til, ásamt Dísu
frænku, Leifi og börnunum
þeirra þeim Jóni Þór og Eyrúnu.
Þá var nú glatt á hjalla og mikið
hlegið. Afi og amma höfðu bæði
upplifað mikla fátækt sem börn
og það er ótrúlegt til þess að
hugsa að þau fengu aldrei svona
allsnægtajól eins og þau veittu
okkur. Ég er þakklát fyrir að
hafa átt afa að og mun ávallt
minnast hans með hlýju. Hér á
eftir er tilvitnun úr bókinni
Kjarkur og von eftir Helen Ex-
ley:
Leið okkar liggur ekki um grængresið
mjúka, hún er fjallvegur
og talsvert grýtt. En hún liggur
upp í mót, áfram, í sólarátt.
(Ruth Westheimer)
Erla Jóna Sverrisdóttir.
✝ Guðrún Jóns-dóttir Paciorek
fæddist að Björn-
skoti undir Eyja-
fjöllum, Rang-
árvallasýslu 15.
janúar 1919. Hún
lést 4. júlí 2014 í
Rochester, New
York.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Gunn-
laugur Jónsson, f.
1884, d. 1945, bóndi að Björn-
skoti og kona hans og húsfreyja
Ingigerður Sigurðardóttir frá
Selalæk, f. 1891, d. 1952. Systkini
Guðrúnar voru Sigurður, Sigríð-
ur Jóna, Kristinn Ingólfur og
Guðmunda Katrín en Guðrún var
þriðja barn þeirra hjóna.
Eftirlifandi eig-
inmaður Guðrúnar
er Joseph Michael
Paciorek, f. 29.
september 1918.
Börn þeirra eru
Anna Paciorek Zas-
tawrny, f. 30.9.
1945, John Ingi Pa-
ciorek, f. 9.8. 1949,
Peter Joseph Pacio-
rek, f. 30.9. 1950,
Dorothy Jean Pa-
ciorek, f. 3.4. 1953 og Elisabeth
Mary Paciorek f. 28.7. 1955.
Guðrún stundaði hjúkr-
unarstörf og lærði klæð-
skerasaum á Íslandi.
Útför hennar fór fram að
Lighthouse Baptist Church,
Webster, New York.
Hvað er svo glatt sem góðra vina
fundur
þá gleðin skín á vonarhýrri brá?
eins og á vori laufi skrýðist lundur
lifnar og glæðist hugarkætin þá;
og meðan þrúgna gullnu tárin glóa
og guðaveigar lífga sálaryl,
þá er það víst, að bestu blómin gróa
í brjóstum sem að geta fundið til.
Jónas Hallgrímsson
Þessa vísu sungum við Guðrún
oft saman, ásamt mörgum öðrum
íslenskum ljóðum. Guðrún var
fædd 15 janúar 1919 að Björn-
skoti undir Eyjafjöllum.
Ég var lánsöm að kynnast
Guðrúnu, þegar ég bjó í Roches-
ter NY. Hún varð einn af mínum
bestu vinum og ég saknaði henn-
ar mikið þegar ég flutti til Sví-
þjóðar fyrir þremur árum. Við
gátum þó hist á hverju vori er ég
heimsótti Rochester og síðastlið-
ið vor í tvær vikur. Guðrún var þá
orðin viðkvæm og lasin. Hún lést
4. júlí á þjóðhátíðardegi Banda-
ríkjanna. Einmitt þann dag fyllt-
ist ég mikilli heimþrá til Roches-
ter og til vina minna þar en ég
vissi ekki að hún var þá að kveðja.
Guðrún var mér mjög kær og ég
sakna hennar sárt. Við tengd-
umst sterkum böndum, vegna
þess að við höfðum svo margt
sameiginlegt og skildum hvor
aðra vel. Það var íslenski arfur-
inn okkar, kærleikurinn til Ís-
lands og til íslenskra ljóða og
sálma. Annað sem tengdi okkur
var sterk trú á Guð og Jesú Krist.
Við báðum oft saman og töluðum
um trúmál. Guðrún var með betri
„prestum“ og trúboðum, sem ég
hef kynnst. Guðrún kynntist eig-
inmanni sínum, Joseph Paciorek
frá Bandaríkjunum, á Íslandi.
Hún var vel talandi á ensku og
vann í bókabúð, þar sem hann og
fleiri Bandaríkjamenn versluðu.
Þau féllu hugi saman, giftu sig á
Íslandi og fluttu til Bandaríkj-
anna 1945. 25 ára gömul fór Guð-
rún með skipi til Bandaríkjanna
og gekk þá með fyrsta barn
þeirra hjóna undir belti. Þar sam-
einaðist hún eiginmanni sínum og
fjölskyldu hans. Hjónin eignuð-
ust fimm börn, Anna, John, Pet-
er, Dorothy og Elisabeth.
Guðrún var mikil og dugleg
kona. Hún hafði lært klæðskera-
saum á Íslandi, saumaði föt á
konur og menn og tók að sér
saum fyrir fyrirtæki með heim-
ilisstörfunum. Hún klæddi hús-
gögn og lampaskerma og saum-
aði fallegan útsaum, púða og
myndir, sem prýddu heimilið.
Mótífin voru íslenskt sveitalíf,
sem minntu á sveitina hennar
undir Eyjafjöllum. Stór mynd af
Björnskoti var miðlæg í björtu
eldhúsi hennar. Guðrún sagði
mér fallegar bernskuminningar
sínar af kærleiksríkum foreldr-
um og systkinum. Hún elskaði
fólkið sitt og vini sína. Hún var
mjög virk í kirkju sinni í Banda-
ríkjunum, studdi þá sem erfitt
áttu og heimsótti sjúka. Guðrún
hafði einlæga og bjargfasta trú
og það var hrífandi að heyra hana
biðja til Guðs. Hún sagði við mig:
„Ég hlakka svo til að hitta Frels-
ara minn og fólkið mitt.“
Nú er hún þar, elsku Guðrún
mín, og ég samgleðst henni, þótt
tár mín renni af söknuði. Eftir að
hafa búið 70 ár í Bandaríkjunum,
talaði Guðrún fallegt íslenskt
mál, án nokkurs hreims og ljóðin
og sálmana varðveitti hún. Ég
þakka Guði fyrir Guðrúnu mína,
sem gaf mér svo mikið. Hún var
send út í heim, ung stúlka til að
vinna verk fyrir Drottin.
Ættingjum Guðrúnar sendi ég
samúðarkveðjur.
Guðbjörg Ólöf Björnsdóttir.
Guðrún Jónsdóttir
Paciorek
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja
mynd skal senda hana með æviá-
gripi í innsendikerfinu. Hafi
æviágrip þegar verið sent er ráð-
legt að senda myndina á net-
fangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar