Morgunblaðið - 01.08.2014, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 2014
✝ Þóra Stein-grímsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 13. mars 1924.
Hún lést á Hrafn-
istu í Reykjavík
26. júlí 2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Steingrímur Jóns-
son, rafmagns-
stjóri í Reykjavík,
f. 18. júní 1890, d.
21. janúar 1975, og Lára Mar-
grét Árnadóttir húsmóðir, f.
13. október 1892, d. 19. júlí
1973. Systkini hennar eru
Guðrún Sigríður, f. 25. febr-
úar 1920, d. 25. mars 2006,
maður hennar var Klemens
Tryggvason hagstofustjóri, f.
10. september 1914, d. 5. júlí
1997. Sigríður Ólöf Ellingsen,
f. 17. maí 1922, d. 22. júlí
2004, hennar maður var Othar
Ellingsen, forstjóri í Reykja-
vík, f. 27. maí 1908, d. 18.
febrúar 2000. Jón verkfræð-
ingur, f. 20. mars 1928, d. 9.
desember 2011, kona hans var
Sigríður Löve bókasafnsfræð-
ingur, f. 10. febrúar 1929, d.
10 september 2011. Arndís pí-
Guðrúnar og Stefáns eru Þóra,
gift Ágústi Þór Sigurjónssyni
og eiga þau tvö börn, og Har-
aldur Arnar, giftur Jóhönnu
Njálsdóttur og eiga þau tvö
börn. 3) Katrín geislafræð-
ingur, sambýlismaður Hilmar
Bergmann, var áður gift Sig-
urði Viðari Viggóssyni, þeirra
börn: Viggó Matthías, giftur
Örnu Óskarsdóttur og eiga
þau tvö börn. Andrea, í sam-
búð með Hlyni Kristjánssyni.
Unnur, í sambúð með Hafþóri
Ægi Þórssyni og eiga þau eina
dóttur. Þorgrímur.
Þóra gekk í Austurbæj-
arskólann í Reykjavík. Þaðan
lá leiðin í Verslunarskóla Ís-
lands og lauk hún versl-
unarprófi árið 1943. Árið eftir
fór hún á húsmæðraskólann á
Laugalandi í Eyjafirði og eftir
það var hún einn vetur á
sníðaskóla í Kaupmannahöfn.
Að lokinni skólagöngu byrjaði
Þóra að vinna á skifstofum
Reykjavíkurborgar, fyrst í
fullu starfi til ársins 1953.
Gerði þá hlé á starfi utan
heimilis til ársins 1965, en
sneri þá aftur til starfa og var
eftir það í hlutastarfi, fyrst hjá
húsatryggingum Reykjavíkur
og síðan á skrifstofu borg-
arskipulags Reykjavíkur þar
til starfsævinni lauk.
Útför Þóru fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 1. ágúst
2014, kl. 13.
anókennari, f. 24.
september 1933.
Þóra giftist 11.
október 1953 Sig-
urði Þorgrímssyni,
hafnsögumanni í
Reykjavík, f. 11.
júní 1921, d. 28.
apríl 2001. For-
eldrar hans voru
Þorgrímur Sig-
urðsson, tog-
araskipstjóri í
Reykjavík, f. 3. október 1890,
d. 31. ágúst 1955, og Guðrún
Jónsdóttir, f. 17. janúar 1890,
d. 21. mars 1970. Dætur þeirra
eru: 1) Lára Margrét, fram-
kvæmdastjóri hjúkrunar á
Reykjalundi, f. 16. maí 1955,
maki hennar Magnús Pálsson,
forstöðufélagsráðgjafi á
Reykjalundi, f. 15. október
1955. Dóttir þeirra Guðrún
Sigríður, gift Hermanni Fann-
ari Gíslasyni og eiga þau tvær
dætur. 2) Guðrún leikskóla-
kennari, f. 16. maí 1955, maki
1: Stefán Haraldsson járn-
smiður, f. 21. apríl 1955, d. 26.
desember 1986. Maki 2: Egg-
ert Stefán Sverrisson stýri-
maður, f. 21. ágúst 1956. Börn
Elsku mamma, nú hefur þú
kvatt þennan heim. Ég sit hér og
hugurinn reikar til liðinna tíma
og góðar minningar fylla hug
minn. Sem barn var ég þér ákaf-
lega háð og hef ég oft hugsað
hvað það hlýtur að hafa verið
krefjandi fyrir þig, en þú varst
mér samt alltaf svo ljúf og góð.
Jafnaðargeð þitt var einstakt og
man ég aldrei eftir því að þú æst-
ir þig eða skammaðist, heldur
fékkst þitt fram með rólegheit-
um og ljúfmennsku. Að því leyti
varst þú mér mikil fyrirmynd og
er slíkt ómetanlegt veganesti inn
í fullorðinsárin. Á unglings- og
fullorðinsárum gekk ég alltaf að
stuðningi þínum og pabba vísum
og eftir að ég eignaðist mín börn
sjálf laumuðuð þið að mér ýms-
um gullkornum sem ég hef haft
að leiðarljósi í uppeldi barna
minna. Á þeim árum sem ég var
að ala mín börn upp var sam-
gangur okkar mikill og um árabil
bjuggu ég og fjölskylda mín í
sama húsi og þið. Það skapaðist
hefð um eftirmiðdagskaffi, að
minnsta kosti um helgar, en oft á
virkum dögum líka. Farið var í
bakaríið og keyptir snúðar með
súkkulaði og oftast vínarbrauð
og fleira. Á endanum var hefðin
svo sterk að eftir að við fluttum
úr húsinu ykkar komu annað-
hvort þið til okkar eða við til ykk-
ar í eftirmiðdagskaffi um helgar.
Ef það stóð þannig á að við gát-
um ekki hist, komuð þið samt
snúðasendingu til krakkanna.
Það eru svona hlutir sem ekki
virtust sérlega merkilegir á sín-
um tíma sem ylja manni um
hjartarætur og fá mann til að
brosa þegar upp er staðið. Það
eru auðvitað óteljandi aðrar
minningar sem koma upp í hug-
ann og margt mjög mikilvægt
sem fyllir mig þakklæti. Mér
finnst ég óendanlega heppin að
hafa átt þig sem móður og að
hafa notið samfylgdar þinnar í
lífinu.
Blessuð sé minning þín,
mamma mín, og hvíl þú í friði.
Við hittumst svo vonandi aftur
þegar ég kem yfir móðuna miklu.
Katrín Sigurðardóttir
(Kata).
Amma okkar, frú Þóra Stein-
grímsdóttir, er látin. Hún var
einstök kona sem gerði allt með
bros á vör. Hún hafði húmor fyr-
ir sjálfri sér og var ófeimin við að
slá á létta strengi með okkur
systkinunum. Aldrei hækkaði
hún róminn þrátt fyrir að við
systkinin gætum verið algjörir
vargar.
Fjölskylda okkar bjó lengi vel
á neðri hæðinni hjá afa og ömmu
í Skerjafirðinum. Á tímabili
unnu foreldrar okkar myrkr-
anna á milli og amma og afi voru
því mikið með okkur. Þau voru
dugleg að fara með okkur að
ganga í fjörunni. Þar tíndum við
skeljar, kuðunga og fallega
steina og horfðum yfir sjóinn til
forsetans. Amma átti fallegan
töfrakuðung sem við systkinin
hrifumst mikið af. „Ef þið leggið
kuðunginn að eyra ykkar, heyrið
þið sjávarniðinn,“ sagði hún við
okkur sem börn. Okkur þótti
þetta stórkostlegt.
Á helgarmorgnum áttum við
það til að lauma okkur upp í eld-
hús til ömmu þar sem við hlust-
uðum á raddir Ríkisútvarpsins á
meðan við gæddum okkur á
normalbrauði með heimagerðri
rifsberjasultu. Ó, hve hún amma
gerði góða sultu. Hún treysti
okkur systkinum stundum til
þess að tína ber til sultugerðar
úr rifsberjarunnanum. Það gat
þó reynst okkur erfitt að stand-
ast freistinguna, en af og til vor-
um við gómuð með fullan munn
og tóma fötu.
Við áttum góða tíma í Skerja-
firðinum en seinna meir eignuð-
ust foreldrar okkar sitt eigið
húsnæði í Mosfellsbænum. Það
breytti því þó ekki að við hittum
ömmu og afa nánast um hverja
helgi. Alltaf gerðu gömlu hjónin
sér ferð í Björnsbakarí á sunnu-
dögum og keyptu súkkulaðisn-
úða með miklum glassúr. Ef við
heimsóttum þau ekki í Skerjó
komu þau til okkar, og ef við vor-
um ekki heima þegar þau komu,
þá beið okkar poki með snúðum
á húni útidyrahurðarinnar.
Viggó, elstur okkar systkina,
varð eftir hjá ömmu og afa þegar
við hin fluttum í Mosfellsbæinn.
Hann var þá á táningsaldri og
vinir hans urðu sumir hverjir
heimagangar í Skerjó. Amma
tók þeim opnum örmum og
minnti kjallarinn hennar sum-
part á félagsmiðstöð á þeim
tíma. Hundur sem fylgdi einum
vinanna var sjálfboðinn, en tíður
gestur í eldhúsinu hjá ömmu.
Hann fór ekki svangur þaðan,
frekar en aðrir.
Við systkinin heimsóttum
ömmu stuttu fyrir andlát henn-
ar. Síðustu ár hafði hún fjar-
lægst þennan heim og það var
erfitt að ná sambandi við hana
undir lokin. Í þessari síðustu
heimsókn okkar fylgdist amma
þögul með þar til sagt var: „Mik-
ið lítur þú vel út í dag, amma
mín“. Amma leit upp við þessi
orð, brosti og sagði: „Já, þakka
þér fyrir það“. Með þessum orð-
um kvöddum við ömmu og þykir
okkur það vel við hæfi þar sem
henni leiddust ekki gullhamrarn-
ir.
Við systkinin þökkum ömmu
okkar fyrir samfylgdina og allt
það sem hún kenndi okkur. Við
skiljum hér eftir kvæði tileinkað
minningu hennar en kvæðið skír-
skotar í texta við eitt af eftirlætis
lögum hennar.
Er svífur yfir Esjunni sólroðið ský,
sækir fram minning um ömmu á ný.
Akrafjall og Skarðsheiði sakna þín nú,
Skerjafjörðurinn tómur án fjallanna
frú.
Þó fátt sé fegurra en vorkvöldið amma
mín,
eru fjólubláu draumarnir bleikir án
þín.
Andrea, Viggó, Unnur og
Þorgrímur
Tilfinningar eru blendar við
ævilok Þóru Steingrímsdóttur
því hún var einhver bezta mann-
eskja sem ég hef þekkt. Hún var
létt og ljúf í lund, lagði alltaf gott
til mála og örlæti andans var
henni áskapað.
Enn sé ég fyrir mér athöfnina
í háskólakapellunni þegar Ás-
mundur Guðmundsson biskup
gaf þau saman í hjónaband, þau
Sigurð móðurbróður minn. Þóra
var klædd sólgulum kjól sem
kom mér á óvart því að í mínum
huga voru brúðarkjólar hvítir.
En Þóra var aldrei nein staðal-
ímynd.
Þegar þetta var hef ég verið
tíu ára og vissi ekki til þess að
börnum væri boðið að vera við
slíkar athafnir. Dyrabjöllunni
heima hjá mér var hringt
skömmu eftir heimkomu frá at-
höfninni. Í gættinni stóð maður
með sendingu frá frú Láru Árna-
dóttur, móður Þóru. Það var
rjómaís handa okkur systkinun-
um, hluti eftirréttar í brúðkaups-
veizlunni. Þessi atvik lýsa vel
rausnarskap og hugulsemi fólks-
ins á Laufásvegi 73. Arndís,
yngsta systir Þóru, var píanó-
kennari og brátt var ég komin í
spilatíma hjá henni.
Í fyllingu tímans fæddust
Þóru og Sigurði tvíburar og við
systir mín komum okkur saman
um að ég skyldi eiga þá sem
fæddist fyrst en hún þá sem kom
í kjölfarið. Ekki leið þó á löngu
áður en ég átti þær báðar, svo og
þriðju systurina þegar hún kom
til sögunnar.
Þóra og Sigurður opnuðu mér
heimili sitt þegar foreldrar mínir
voru búsettir í öðru landi. Ekki
man ég hvernig það atvikaðist en
ég vildi hvergi annars staðar
vera. Heimilið var afar glæsilegt
og bar vott um smekkvísi án
íburðar.
Þegar tímar liðu og ég var
sjálf komin með börn var Lára „í
vist“ hjá mér og mér er nær að
halda að ég hafi treyst henni bet-
ur til barnagæzlunnar en sjálfri
mér.
Þóra varð fyrir áfalli þegar
hún missti manninn sinn, enda
höfðu þau verið afar samrýnd
hjón. Þegar að því kom að hún
gat ekki lengur verið heima hjá
sér tók hún ekki annað í mál en
að fara á Hrafnistu af því að þar
hafði hann dvalizt áður en yfir
lauk. Ellin var henni erfið og
það var miður því að hún hefði
átt annað skilið. Að öðru leyti
átti hún gott og gjöfult líf, enda
gaf hún mikið af sjálfri sér og
varð ég þess svo sannarlega að-
njótandi. Ég þakka fyrir að
hafa átt Þóru Steingrímsdóttur
að.
Áslaug Ragnars.
Þóra
Steingrímsdóttir
✝ Elísabet Ara-dóttir var fædd
5. október 1946 í
Neustadt í Þýska-
landi. Hún lést á
Droplaugarstöðum
20. júlí 2014.
Elísabet var
dóttir Hildegard
Stein Björnsson, f.
19. nóvember 1919,
d. 17. apríl 2005.
Elísabet átti fimm
hálfsystkini. Þau eru Björn, f. 4.
júní 1950, Héðinn, f. 15. október
1951, d. 8. apríl 2003, Guðrún, f.
18. nóvember 1952, Hörður, f.
23. febrúar 1956 og Hilmar, f.
15. febrúar 1957, d. 14. febrúar
2010.
Elísabet giftist Rúnari Jóns-
syni, f. 26. júlí 1949. Þau slitu
samvistum. Börn þeirra eru: 1)
1976. Dætur þeirra: Auður
Elísabet, f. 24. janúar 2007 og
Unnur Eva, f. 4. mars 2010. 4)
Jón Ari, f. 6. september 1980,
sambýliskona María Björk
Ólafsdóttir, f. 18. febrúar 1983.
Dóttir þeirra er Hildur Sif, f.
14. júní 2008.
Elísabet fluttist frá Þýska-
landi að Hnjúkum við Blönduós
um fimm ára aldur. Hún bjó á
Korpúlfsstöðum sem barn í
nokkur ár. Elísabet bjó svo í
Reykjavík þar til hún flutti til
Þorlákshafnar árið 1980 en þar
bjó hún í tæp 20 ár. Hún fluttist
svo aftur til Reykjavíkur þar
sem hún bjó til dánardags.
Elísabet vann í Plastprent í
mörg ár. Hún starfaði sem
starfsmaður í eldhúsi á Hrafn-
istu í Reykjavík í rúm fimm ár.
Síðustu árin vann hún við þrif í
þjónustuíbúðum aldraðra í
Lönguhlíð.
Útför Elísabetar fer fram frá
Laugarneskirkju í dag, 1. ágúst
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Jarðsett verður í Gufu-
neskirkjugarði.
Ingibjörg Ásta, f.
23. maí 1975, maki
Stefán Birnir
Sverrisson, f. 26.
febrúar 1976. Synir
þeirra: Eyþór Birn-
ir, f. 27. desember
2007 og Elvar Ingi,
f. 15. október 2009.
2) Hildur Björk, f.
9. júlí 1976, maki
Gísli Engilbert
Haraldsson, f. 1.
febrúar 1976. Börn þeirra: Arn-
ór Rúnar Halldórsson, f. 15.
september 1994, Haraldur Elís,
f. 31. mars 2001, Guðmunda
Þórunn, f. 31. mars 2005, El-
ísabet Kolbrún, f. 21. apríl 2007
og Helgi Hrannar, f. 22. mars
2010. 3) Guðný Hrund, f. 16.
maí 1978, maki Þórður Guð-
mundsson, f. 17. desember
Eftir stutta en hetjulega bar-
áttu hefur mamma okkar kvatt
þennan heim. Mamma var mjög
sérstök manneskja að okkar
mati, hún var ekki þessi „hefð-
bundna“ mamma. Hún fór sínar
eigin leiðir og lét ekki segjast.
Hún átti erfið uppvaxtarár sem
leiddu til þess að hún byggði
veggi í kringum sig sem enginn
komst í gegnum. Við kynntumst
því mömmu aldrei mjög vel. Hún
hafði þó sinn húmor, sem gat
verið mjög svartur en þeir sem
þekktu hana eitthvað gátu hlegið
með henni. Hún var fyrirmyndar
húsmóðir, við vorum alltaf
snyrtileg og vel til höfð. Heimilið
var hreint, allt vel straujað og
hollur og góður matur á borðum.
Einn draumur mömmu hafði ver-
ið að verða smurbrauðsdama en
því miður varð ekkert úr því.
Miðbær Reykjavíkur var alltaf í
uppáhaldi hjá mömmu og voru
það ófáar rútuferðirnar sem
farnar voru frá Þorlákshöfn til
Reykjavíkur á okkar uppvaxtar-
árum. Tilgangurinn var oftast að
fara á skauta, gefa öndunum
brauð eða hitta góðar vinkonur.
Mamma labbaði út um allan bæ
og þurftum við að hafa okkur öll
við til að halda í við hana.
Mamma fann sig vel í miðbænum
og bjó þar í fjöldamörg ár.
Mamma hafði unun af því að
dansa og var Geirmundur Val-
týsson í miklu uppáhaldi.
Mamma tók virkan þátt í uppeldi
elsta barnabarnsins, Arnórs, og
áttu þau mjög góðar stundir
saman. Mamma var mikill dýra-
vinur og ófá dýrin sem fengu að
kynnast henni. Á seinni árum
fannst mömmu best að vera ein
með þeim Rauðrófi, Loðfæti og
Brandi. Kisurnar voru hennar
hugur og hjarta. Mamma hringdi
þó nær daglega í okkur krakkana
til að spyrjast fregna. Hún hafði
gaman af því að fá fréttir af
barnabörnunum og var hún mjög
stolt af þeim öllum. Mamma var
hörkudugleg og kveinkaði sér
sjaldan. Að hafa verið alin upp af
þeirri konu sem mamma okkar
var hefur gert okkur umburðar-
lyndari gagnvart fjölbreytileika
manneskjunnar og sýnt okkur að
hver og einn hefur sína aðferð
við að takast á við sínar byrðar.
Ingibjörg, Hildur, Guðný og
Jón.
Vertu alltaf hress í huga
hvað sem kann að mæta þér.
Lát ei sorg né böl þig buga.
Baggi margra þungur er.
Treystu því, að þér á herðar
þyngri byrði’ ei varpað er
en þú hefir afl að bera.
Orka blundar næg í þér.
Grafðu jafnan sárar sorgir
sálar þinnar djúpi í.
Þótt þér bregðist besta vonin,
brátt mun lifna önnur ný.
Reyndu svo að henni’ að hlynna
hún þó svífi djarft og hátt.
Segðu aldrei: „Vonlaus vinna“!
Von um sigur ljær þér mátt.
Dæmdu vægt um veikan bróður
veraldar í ölduglaum,
þótt hans viljaþrek sé lamað
þótt hann hrekist fyrir straum.
Sálarstríð hans þú ei þekkir,
þér ei veist hvað mæta kann,
þótt þú fastar þykist standa
þú ert veikur eins og hann.
Þerrðu kinnar þess er grætur
þvoðu kaun hins særða manns
Sendu inn í sérhvert hjarta
sólargeisla kærleikans.
Vertu sanngjarn, vertu mildur,
vægðu þeim sem mót þér braut.
Bið þinn Guð um hreinna hjarta,
hjálp í lífsins vanda’ og þraut.
(Erla skáldkona.)
Guðmunda Gísladóttir.
Elísabet
Aradóttir
Það voru ömur-
legar fréttir sem
bárust frá Wash-
ington nýverið um
að Axel Rúnar, gam-
all skólafélagi og vinur, hefði lent í
slysi og væri ekki hugað líf. Högg-
ið kom svo skömmu seinna, Axel
var dáinn. Kynni mín af Axel hóf-
ust í Héraðsskólanum í Reykholti.
Þar urðum við hluti af góðum og
samhentum hópi enda myndast
gjarnan einstök stemning og
órjúfanleg tengsl í heimavistar-
skólum. Í minningabók frá Reyk-
holti rifjar hann upp hversu oft
hann kom í heimsókn til mín inn á
herbergi, oftast til að betla verk-
efni í dönsku. „Þú hagar þér svo
vel í sumar, vina mín,“ skrifar
hann, og biður mig svo um að
njóta lífsins „meðan enn þú ert
ung.“ Þetta, ásamt fleiri fallegum
orðum í minningabókinni, er gott
að ylja sér við þessa dagana.
Á Egilsstöðum fórum við Axel
nokkrum sinnum á þjóðdansaæf-
ingar hjá Fiðrildunum en hann var
mjög flinkur dansari. Hugsaði ég
mér gott til glóðarinnar að fá að
njóta hæfileika hans á dansgólfinu.
En svo fór að eldri konurnar urðu
alsælar að fá þennan unga og flotta
herramann í dansinn. Axel sóttist
námið vel og tók einnig virkan þátt
í félagslífi. Bæði úr Reykholti og
ME eru ógleymanlegar stundir og
Axel Pálmason
✝ Axel Pálmasonfæddist 28.
september 1961.
Hann lést 10. júlí
2014. Útför Axels
var gerð 24. júlí
2014.
dýrmætar minninga-
perlur. Axel var gíf-
urlega metnaðarfull-
ur og fylginn sér.
Starfsferill hans var
lengst af í Bandaríkj-
unum og við vinir
hans fylgdumst með
úr fjarlægð, stolt af
okkar manni.
Axel var
skemmtilegur og
traustur félagi og
vinur vina sinna. Hann gat verið
býsna kaldhæðinn en sá alltaf
spaugilegu hlið málanna. Það var
gott að tala við hann og hann hafði
ljúfa nærveru. Hann var ævinlega
flottur í tauinu og mjög smart. Var
töffari og klassa náungi. Það var
yfir honum mikil reisn og hann var
sannkallaður heimsborgari. Það
kemur í hlut samstúdents og góðs
vinar, séra Eðvarðs, að jarðsyngja
Axel. Hversu ótrúlegt er þetta allt
saman og að það skuli í annað sinn
á rúmlega ári verða hans hlut-
skipti að jarðsyngja vin úr hópn-
um. Fjölmargir skólafélagar og
vinir Axels úr Reykholti og ME
hafa undanfarið lýst sorg yfir frá-
falli hans, sakna góðs og skemmti-
legs félaga og minnast hans með
virðingu og þökk. Allur þessi hóp-
ur hugsar til Tammy og barnanna,
einnig til móður og systkina Axels,
sendir þeim innilegar samúðar-
kveðjur og biður þeim Guðs bless-
unar. Vinahópurinn góði úr ME
harmar grimm örlög góðs félaga
en þakkar fyrir ógleymanlega
samveru, vináttu og minningar.
Góður drengur er genginn. Bless-
uð sé minning hans.
Sigurlaug Kr. Konráðsdóttir.