Þjóðlíf - 01.09.1986, Síða 6

í júlímánuði bárust landsmönnum
þær fréttir á sjónvarpsskjánum, að
Kvennaathvarfið í Reykjavík neydd-
ist brátt til að loka sökum fjárskorts
ef ekkert yrði því til bjargar. Kvenna-
athvarfinu var komið á fót fyrir ör-
fáum árum fyrir atbeina hóps hörku-
duglegra kvenna úr öllum flokkum
og utan flokka úr ýmsum starfsstétt-
um og hefur verið rekið síðan með
styrkjum frá almenningi. Þeir sem
útdeila almannafé hafa hins vegar
skammtað naumt sumir hverjir, og
því stendur reksturinn í járnum.
Einn þeirra sem sat við sjónvarpið
kvöldið sem fréttin barst var Ásbjörn
nokkur Morthens, öðru nafni Bubbi
Morthens. Hann brá skjótt við,
hringdi í umboðsmann sinn og sagðist
ætla að halda tónleika til styrktar at-
hvarfinu. Innan skamms var hús
fengið og hljómsveitir — og á þriðja
hundrað þúsund krónur voru afhent-
ar starfskonum Kvennaathvarfsins
sem afrakstur hljómleikanna. Og
Bubbi ætlar ekki að sleppa hendinni
af athvarfinu í bráð, því hann fór
strax að íhuga stóra hljómleika í
Háskólabíói.
Bubbi, hvers vegna ?
„Það er kannski nokkuð löng
saga,“ segir Bubbi og hrærir í kaffi-
bollanum sínum á Hótel Borg. „Þeg-
ar ég var að vinna sem farandverka-
maður úti á landsbyggðinni varð ég
oft vitni að ofbeldi, sem var algjör-
lega verndað af samfélaginu. Ég sá
þetta mikið í partýum og ég sá konur
koma bláar og marðar í vinnuna og
segjast hafa dottið eða rekið sig á
hurð. Konurnar tóku á sig skömmina
og kvölina. Þær voru kúgaðar úr öll-
6 ÞJÓÐLÍF
Bubbi: Glæsilegur stuðningur við
Kvennaathvarfið. (Ljósmynd:
Gunnar Elisson)
Bubbi og
Kvcnna-
athvarfið
um áttum - þær þræluðu í frystihús-
inu allan daginn, hlupu heim til
krakkanna í hádeginu til að gefa
þeim að borða og sinntu síðan öllum
störfum á kvöldin. Karlarnir voru á
sjónum. Þegar þeir voru í landi,
kannski vegna þess að ekki fiskaðist,
duttu þeir gjarnan í það og bein af-
leiðing af því voru barsmíðar. En -
enginn talaði um þetta, enginn leit á
þetta sem vandamál. Ég hef séð þetta
ofbeldi hér í Reykjavík, hér er ekkert
minna ofbeldi og ef eitthvað er þá er
það svæsnara.
Ég hef oft hugsað um þetta síðan.
Af hverju þetta er svona veit ég ekki;
ég veit t.d. ekki hvers vegna svo
margar konur taka þessu þegjandi.
Það er bil á milli karla og kvenna, því
er ekki að neita. Ég held að konur
geti svarað þessu miklu betur en ég.“
Bubbi segist í barnaskap sínum
hafa haldið að Kvennaathvarfið nyti
styrkja frá samfélaginu og það ríku-
legra — þar til hann heyrði fréttina í
sjónvarpinu. „Ég taldi það einhvern
veginn jafn sjálfsagt og að meðferð-
arstofnanir njóta styrkja,“ segir
hann. „Það er eitthvað stórt og mikið
að ef svona stofnun deyr drottni sín-
um á árinu 1986. Ég skammaðist mín
fyrir framan sjónvarpið. Skammaðist
mín fyrir að vera karlmaður, skamm-
aðist mín fyrir þjóðfélagið. Og ég vil
alls ekki finna til skammar. Þetta er
einmitt dæmi af því tagi, þar sem
einstaklingarnir geta gert eitthvað til
hjálpar. Þetta er öðru vísi en t.d.
hungursneyð í fjarlægum löndum,
kjarnorkuváin eða eitthvað slíkt.
Frammi fyrir slíku stendur maður
ráðþrota, því hvað getur maður svo
sem gert? En þessu- máli getum við
bjargað, það er enginn vandi. Þetta
er ekki svo stórt mál. Listamenn hafa
fram að þessu vælt út af atburðum
erlendis, en ekki horft í kringum sig á
sitt nánasta unthverfi. Popptónlistar-
menn vilja helst ekki blanda saman
þjóðfélagsmálum og tónlist — þeir
telja slíkt pólitískt. Og svo hafa þeir
augun á naflanum á sjálfum sér, þeir
eru afskaplega barnalegir oftast nær.
En víða erlendis er þetta ekki svona.
í Bretlandi t.d. taka popptónlistar-
menn virkan þátt í ýmsum samfélags-
málum og halda tónleika til stuðnings
fyrir meðbræður og -systur, t.d. í
verkföllum. Minn draumur er að
þetta verði einnig svona hér á landi —
en ég er nú líka voðalegur hugsjóna-
kall!“
Bubba lá greinilega mikið á hjarta
og það er þungt yfir honum meðan
hann bunar þessu út úr sér. Nú þagn-
ar hann og verður hugsi. ÞJÓÐLÍF
notar tækifærið og spyr hvernig mað-
ur Bubbi sé — í eigin augum.
„VÁ!“ segir hann og brosir.
Trúbadorinn með gullhjartað,
segja Kvennaathvarfskonur. Bubbi-
,Bubbi segja ungar stúlkur með
áfergjusvip. Verkalýðssinni, segir
verkalýðurinn. Trúbador par excell-
ance, segja intellektúelarnir. Hvað af
þessu er hann? Kannski allt?
„Allt sem ég ætla mér tekst mér,“
segir hann um sjálfan sig. „Annars
veit ég aðeins tvennt um sjálfan mig,
ef ég á að vera alveg hreinskilinn. Ég
er afskaplega barnalegur, naive — og
vil alls ekki breyta því. Svo er ég
mjög trúgjarn á það að unnt sé að
breyta veröldinni til hins betra. Það
er auðvitað barnalegt, en ég vil ekki
breyta því. Ég er að reyna að gera
mitt besta — meira get ég ekki.“