Þjóðlíf - 01.12.1987, Blaðsíða 40

LISTIR
haföi dáleitt sjálfa sig og komið inn í aðra
tilveru. „Þetta allt saman er mjög erfitt að
útskýra", sagði hún, en þar var fólk sem ekki
var fólk, húð þeirra var grænleit og þvöl, og
það var haldið þeirri náttúru að bræða mat
sinn með líkamsvökva sínum, svo ef þau
snertu eitthvað sem ekki var byggt upp líf-
fræðilega, sem þau, þá byrjaði það sjálfkrafa
að rotna og bráðna. Þau voru mjög vinaleg
og vildu henni ekkert illt, en fyrir mistök
þegar hún ætlaði að kveðja einn manninn, þá
tók hann um háls hennar og ætlaði að kyssa
hana á ennið eins og þeirra var siður og
venja. Nú og þannig fékk hún þetta sár, hún
skildi þó eiginlega ekki hvað var á seyði
núna, hún hefði vaknað fyrir löngu og
draumur gat varla haldið áfram í vöku.
Hann svitnaði. Hvað gat hann gert? Hann
þráði svo heitt að gera eitthvað henni til
hjálpar. Hann vildi ekki að hún dæi, hann
vissi þó innra með sér að ekkert væri hægt að
gera. Hún sagði líka að ekki fyndust nein lyf
við svona löguðu og að hún kenndi ekki
sársauka. Andlitið var ennþá fallegt, sárið
virtist ekki færast upp, aðeins niður, hægra
brjóstið var byrjað að líkjast einhverskonar
hryllilegum graut af ólíkum litum og húðar-
tætlum.
Hún hló eins og venjulega, hún brosti eins
og venjulega, hún var nákvæmlega eins og
venjulega, nema náttúrulega sárið! Dagarnir
liðu og nú var allur hægri helmingurinn orð-
inn illa farinn. Hún sjálf var farin að velta því
fyrir sér hvort hún væri lífs eða liðin, og hvað
hún gæti gert. Hún fann engin svör.
Svo einn sólbjartan dag vissi hún allt í einu
hver væri eina útgönguleiðin. Hún gat ekki
lifað sem lifandi lík, hér með öllu þessu
fallega fólki. Hún gat ekki einu sinni gert
honum það að taka í hönd hans. Hún yrði
auðvitað að fara til litlu grænleitu vinanna.
Svo þau gætu snert hana til dauða með
blautu höndunum sínum.
Hann brotnaði saman þegar hún hvarf á
braut í bláleitri þoku. En á einhvern yfir-
náttúrulegan hátt var sál hans límd saman
næsta morgun og minni hans var hvítt og
hreint, sem í nýfæddu barni.
Baldursbrá
á vetrarmorgni
Hún var koparslegin manneskja. Hún varoft
köld og hörð. Á morgnana var kaffið besti
vinur hennar. Þegar veturinn kom hló hún.
Hún elskaði nakin tré. Hún elskaði myrkrið
og kuldann. Eftir morgunkaffið fór hún út.
Hún gekk hægt. Gerði engla í snjóinn og
hellti plasti í formin, svo stakk hún formun-
um inn á sig. í hjarta hennar var lítill blár
plastbútur.
Söngur hennar barst til strætisvagnaskýl-
anna. Mennirnir opnuðu gluggasálir sínar og
vildu bjóða henni inn. Hún leit ekki í átt til
þeirra. Henni fannst gluggarnir of hreinir,
nýpússaðir. Vildi hún óhreina glugga? Nei
henni líkaði best við glugga með móðu á, því
á þá gat hún gert litlar myndir og upphafs-
stafina sína. Vonsviknir mennirnir lokuðu
sér og byrjuðu að pússa sálirnar og leita að
fitublettum á skínandi glerinu.
Nú barst hlátur hennar til búðarglugg-
anna. Hún horfði á sýningarbrúðurnar. Þær
voru hvítar og fatalausar. í plastbútnum
vonaði hún að þær vildu verða vinkonur
hennar, þá myndi enginn trufla þörf hennar á
að tala.
Hún var ekki þröngsýn. Þvert á móti: Hún
var víðsýn, skildi allt og alla. Götuljósin,
strætin, húsin. Á göngu sinni kastaði hún
kveðju á hvern steypustein sem á vegi
hennar varð og söng samtímis um Baldurs-
brár. Einhversstaðar í hugarskoti sínu sá hún
mynd sem hún vildi ekki skilja.
Iðandi skóga og tíguleg fjöll. Myndin
skelfdi hana, svo hún þurrkaði hana út.
Hélt áfram að syngja og hlæja.
• Birgitta Jónsdóttir
40