Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Side 22

Tímarit Máls og menningar
fær sig ekki til að standa uppi í hárinu á honum. Jóni fannst aftur á móti
miðlúngi mikið til hans koma. Það var kannski vegna þess að hann var ekki
Sjálfstæðismaður og í og með vegna þess hve Jón stríddi honum, eins og
Jón sagði við Jón dag einn. Bölvuð ekki sen stríðnin í honum við hann
Nonna, sagði hann og þeir hlógu. Jón hafði nefnilega aldrei sært þá eins
og Jón. Aftur á móti játuðu Jón krati og Jón (sem stundum var krati eða
nasisti) að þeir ættu Jón að besta vini, og Jón var enn að hugsa um það
sem Jón sagði og sagði, Já, og svo verður allt svo hreint og tært.
Hvað? sagði Jón. Hreint hvað?
Eins og þú sagðir, sagði Jón, í regninu, þegar rignir, eins og þú sagðir,
í vætu.
Já, sagði Jón, jamm fóstri. En hvað ég vildi nú segja, hvað ég vildi nú
segja? Og að því búnu tók hann mjög sviplegt viðbragð og snerist á hæl
með gusti og gekk að borðinu. Hvað ég vildi nú segja? ... sagði Jón, rúm-
lega sextugur.
Þeir Jón, Jón, Jón og þeir Jónar voru allir á svipuðum aldri og höfðu
lifað meira og minna í félagsskap listamanna á þriðja og fjórða tug aldar-
innar (og raunar fimmta og sjötta). Jón hafði til dæmis sofið í herbergi
með tveimur skáldum (nú þjóðskáldum) á stúdentsárum sínum í Höfn
(að vísu ekki nema í nokkra daga) og tekið þátt í þeirra hag, eins og honum
sagðist sjálfum frá, og hann lét oft í ljósi aðdáun sína á þeim. Þá var nú
líf í tuskunum drengir, var hann vanur að segja, og það var ekki hægt
annað en virða hann fyrir þann skilníng sem hann sýndi kjörum skálda
sem þá báru hita og þúnga dagsins. Já, strákarnir sem þá voru og hétu ...
Það var annað sem áður var ... Drenglyndi, þor, glæsimennska ... Alls
staðar sáu þeir hilla undir hið háa frj álsborna ... En nú þrífst ekkert nema
vindurinn og spennurnar. Ja hvað á maður að segja. Nei drengir, ég lýg
ekki þótt ég segi að þeir hafi verið sómi Islands, sverð þess og skjöldur,
þótt nú sé reynt að þegja þá í hel (og við þetta tækifæri fór Jón með ljóð
— til sönnunar máli sínu, eftir Bjarna frá Litlateigi — sem byrjaði á þessum
orðum Sá ég fjalla-landið fríða).
Þótt Jón væri í Sj álfstæðisflokknum gerði hann þó eins vel eða næstum
því eins vel við þá og þeir væru allir í hans eigin flokki og hlýlegt heimili
hans var þeim svo að segja alltaf opið. Þeir höfðu oft komið þar saman
til skrafs og ráðagerða við þægilega drykkju eða rabbað saman yfir kaffi
á gamlan landsins máta. Og það verður að segja honum til hróss að hann
hafði aldrei skrifað um þá hnjóð í Morgunblaðinu Lesbókinni eða Stefni
132