Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Blaðsíða 75
Svava Jakobsdóttir
Gefið hvort öðrn ...
í herbergi sínu stóS brúðurin og virti fyrir sér mynd sína í spegli. Hvítur
brúðarkj óllinn féll svo mjúklega að líkama hennar, að svo var sem hann
hefði öðlazt næmleik nakins hörunds; sítt pilsið liðaðist létt niður meS
mjöðmum og sveigðist að öklum, reiðubúið að fyglja henni hvert fótmál
sem hún stigi. Yfir enni og björtum lokkum reis brúðarkórónan sem af
gázka og örlæti sleppti ógrynni af blúndu niður á grannar axlir. Vorsólin
á glugganum ljáði spegilmyndinni bláhvítan ljóma og brúðurin horfði hug-
fangin á sjálfa sig. Svipurinn lýsti barnslegri hrifningu líkt og á telpukorni
sem horfir á brúðu í búðarglugga áður en ágirndin nær á henni tökum:
skær augun ljóma, vitundin horfin inn í brosandi veröld. En hvað brúðan
er fín!
Svo áttaði hún sig og leit á klukkuna. Tíminn leiS óðfluga. Innan skamms
átti hún að vera mætt fyrir altari við hlið unnusta síns, mannsins sem hafði
beðið um hönd hennar. Og hún hafði lofað að gefa honum hana. Ætti hún
að geta efnt þetta loforð varð hún að hafa hraðan á. Nú voru síðustu forvöð
að taka til hendi. Enn einu sinni renndi hún augum yfir snyrtiborðið til
að fullvissa sig um að allt væri til reiðu. Á öðrum borðsendanum stóS
hreint handklæði, skál meS vatni, baðmullarhnoSrar í krukku og stór upp-
vafin lengja af sáratrafi. Á hinn borSsendann hafði hún breitt plastdúk til
aS verja plötuna skemmdum. Hún opnaði efstu skúffuna í snyrtiborðinu og
tók þaðan öxi. Öxina bar hún upp aS birtunni og íhugul á svip renndi hún
fingri yfir eggina. SíSan lagði hún aðra hönd á plastdúkinn, meS hinni hóf
hún öxina á loft, miðaSi, og meS snöggu átaki hjó hún af sér höndina.
Ekki var laust við aS hún fyndi til nokkurs stolts þegar hún virti fyrir
sér handbragS sitt. Þetta var snyrtilega gert, furðusnyrtilega er þess var
gætt að hún hafði aldrei gert þetta áður. SkurSurinn var beinn, höndin
hafði fariS af rétt um úlnliðinn og þvert skoriS á sinar og taugar, en mest
hafði hún kviðið því aS úti lægju óreiðulegar tjásur sem tímafrekt yrði
aS laga. Nú einbeitti hún sér aS því að búa um sáriS. Yzt um stúfinn vafði
281