Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Blaðsíða 95

Svipazt um eftir Ben Bella
að austurlenzkum hætti svo rétt grillti í tær fingurgóma og biksvört augu.
Ekki vildi ég þurfa að velja mér kvonfang í þessu landi. Má ég þá heldur
biðja um stuttpilsur Norðurálfu þar sem kjólfaldurinn dinglar svo skemmti-
lega á rasskinnunum og enginn þarf að kaupa köttinn í sekknum af þeim
ástæðum að minnsta kosti. En leiðsögumaðurinn upplýsti reyndar að ekki
þyrftu menn að hafa teljandi áhyggjur af þessu. Lægju til þess tvær ástæður.
Það væri viðtekin venja að foreldrar veldu sonum sínum konuefni, enda
mætti þá síðar bæta við einum þremur til viðbótar ef sú fyrsta reyndist ekki
vonum framar. Og það er auðvitað huggun harmi gegn. Þetta var hávaxinn og
myndarlegur arabi að nafni Amar, dálítið hæklaður á öðrum fæti svo hann
stakk við lítið eitt, með stórt gyðinganef og blásvart hár. Mér datt í hug að
spyrja hann hvort honum þætti ekki gaman að vera með svona fallegt nef.
En þá ókum við allt í einu undir risavaxinn borða sem var strengdur milli
húsa þvert yfir götu eins og íhaldið festir upp í Austurstræti fyrir kosningar.
Nema hvað á þessum borða stóð á frönsku: síonismi jafngildir fasisma —
jöfnum ísrael við jörðu. Á húsveggjum voru fest spjöld er sýndu risavaxinn
arabískan hermann sem traðkaði ísrael undir hæl sínum. Þegar ég sá þetta
hætti ég við að spyrja Amar um nefið hans.
Við stönzuðum uppi á hæðarbrún með útsýni yfir borgina til að leyfa
þjóðverjum að taka myndir. Beint fyrir neðan okkur gat að líta fátækra-
hverfi arabískt með öllum sínum fjölskrúðuga ömurleik. Lengra burtu sá
yfir höfnina. Amar skýrði okkur frá því með nokkru stolti að þetta væri
stærsta höfn í Norðurafríku. Ekki sá ég neitt skip í henni.
Hvar er Ben Bella? spurði ég.
Amar heyrði ekki hvað ég sagði.
Svo ókum við niður bugðótta en breiða götu í átt til evrópska borgarhlut-
ans og Amar benti okkur á sendiráð erlendra ríkja sem virtust hafa safnazt
hér saman, kannski af öryggisástæðum, kannski til að eiga styttra í veizlu-
höldin, hver veit það? Svo vakti Amar athygli okkar á stóru hvítkölkuðu
húsi sem stóð utan í hlíðarslakkanum. Fyrir framan garðshliðið stóðu
fjórir grænklæddir soldátar með vélbyssur og voru svo taugaóstyrkir að sjá
að það má mikið vera ef þeir eiga ekki eftir að drepa hver annan.
Þetta er forsetahöllin, sagði Amar.
Á Ben Bella heima hér? spurði ég.
Forseti okkar heitir Boumedienne, sagði Amar. Hann er sem stendur í
Moskvu að ræða vandamálið fyrir botni Miðjarðarhafs við sovézka vald-
hafa.
301