Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Qupperneq 79

Gefið hvort öðru
síðum brúðarkjól. Hún beygði sig niður og tók að rífa neðan af kjólnum.
Hún átti óhægt um vik því að hún náði aðeins lélegri handfestu með hend-
inni og engri með stúfnum en loksins var þessu lokið. Kjóllinn var að vísu
orðin óttaleg rifnía en alténd var hann ekki lengur til trafala.
Móð og með úfið hár kom hún að dyrum verkstæðisins. Þær voru lítið
annað en mjó rifa á húshliðinni; hefðu þær verið öllu þrengri hefði hún
þurft úr húðinni til að komast inn en nú nægði henni að fara úr kjólnum:
hún smeygði sér úr honum og þrengdi sér inn um dyrnar. Nokkra stund
stóð hún kyrr meðan augun vöndust myrkrinu. Svo tók umhverfið að skýr-
ast og gerfilimirnir birtust; þeir héngu á spottum úr rjáfrum og bitum og
niður úr loftinu öllu: heilir fótleggir og hálfir og fætur frá rist, handleggir,
hendur og getnaðarlimir, tungur og búkar, smíðaðir af hagleik svo þeir
minntu á lifandi hold. Þeir héngu svo þétt að hún varð að beygja sig til
að komast áfram. Þó rak hún sig hvarvetna upp í og limirnir fóru á hreyf-
ingu. Þeir döngluðu í höfuð henni, sveifluðust fyrir andlitið fegnir að fá
tækifæri til að rétta úr sér. Allt í einu stóð hún innst í herberginu á auðu
svæði og hefilbekkur hjá. Hún svipaðist um. Hvar var gerfilimasmiðurinn?
Á þeirri stundu fóru limirnir í fjærsta horninu á hreyfingu og hægt skreið
hreyfingin í átt til hennar. Hann var á leiðinni. Unz hann kom fram úr
öllum þessum gerfilimum eins og stjórnandi brúðuleikhúss að sýningu lok-
inni; loks þegar hann hefur sleppt öllum strengjum og þarf ekki lengur að
sýna fær hann sjálfur að koma fram og sýna sitt rétta andlit. Og á því and-
artaki er hann vissi sig séðan brá fyrir eftirvæntingu í svip hans, von sem
brauzt fram, örsnöggt, líkt og í trássi við öll fyrri vonsvik sem mótuðu
andlit hans.
Samstundis vissi hún að hér þurfti enga skýringu að gefa. Hingað kom
enginn nema hann vanhagaði um eitthvað. Yfirlætislega sýndi hún honum
stúfinn og lausu höndina. Og gerfilimasmiðurinn var sem hugur hennar: án
undanbragða eða vífilengja tók hann gerfihönd og festi á stúfinn. Brúðurin
gaumgæfði báðar hendur. Þær voru eins, svo til nákvæmlega eins. Aldrei
mundi brúðgumi hennar þekkja gerfihöndina frá hinni og aldrei greina
mismun á þessum tveim höndum hennar nema að svo miklu leyti sem hann
hafði lært að þekkja hægri frá vinstri og vinstri frá hægri. Hún leit hróðug
upp. En hvar var gerfilimasmiðurinn? Var hann horfinn? Hvernig vogaði
hann sér? Svo kom hún auga á hann þar sem hann duldist í skugga og
hún nálgaðist hann inn í þennan skugga þaðan sem hann gat ekki flúið.
Hún þrýsti sér að honum, beitti líkama sínum, fann andardrátt hans fylla
285