Dagblaðið Vísir - DV - 03.08.2012, Blaðsíða 32

það breyti einhverju bara það að ég
sé kona.“
Agnes segir að svo eigi það eft-
ir að koma í ljós hverju það breytir
að hún sem manneskja gegni emb-
ættinu, ekki bara sem kona. „Ég hef
yfirleitt unnið þannig að ef ég vil
koma breytingum á þá reyni ég að
gera það í samvinnu við fólk. Ég vil
ekki vaða yfir fólk og ég vil ekki gera
það með einhverju valdi. Það er oft
sagt, allavega með konur og suma
stjórnendur, að þeir séu svo óöruggir
og óákveðnir af því að þeir vilji fara
þessa leið, að kanna jarðveginn áður,
og ég hef viljað hugsað svolítið á
þeim nótum en það er ekki að því ég
er óörugg eða óákveðin að mér finnst
heldur vegna þess að ég vil ekki beita
valdinu þannig að það geri illt verra.
Það gerist ekkert gott nema maður
fái einhvern samhljóm.“
Leit í eigin barm eftir skilnað
Agnes hefur gengið í gegnum ýmsa
lífsreynslu sem hefur mótað hana
bæði í leik og starfi. Hún á að baki
hjónaband sem endaði með skilnaði
og segir að sú lífsreynsla hafi krafist
þess af henni að hún liti betur í eig-
in barm.
„Auðvitað hugsa ég líka um þetta
þegar ég er að að gifta fólk, en ég
hef nú samt trú á hjónabandinu og
ég held ennþá að það sé farsælasta
leiðin fyrir fjölskyldur að halda í
hjónaband að minnsta kosti ef börn
eru. En því miður, lífið er ekki bara
svona einfalt að vilji manns gangi
alltaf upp.“
Hún segir skilnaðinn hafa orðið
til þess að hún vandi sig betur í
hjónaviðtölum fyrir vígsluna og sé
meðvituð um að það geti allt gerst í
þessu lífi. „Ekki að ég sé með neinn
hræðsluáróður eða þannig, heldur
hef ég kannski skilning á fleiri þátt-
um og að það þurfi að ræða fleiri
þætti en ég gerði áður.
Ég held að öll lífsreynsla sem
maður tekst á við og reynir að vinna
úr, hún þroski mann. Hún yfirleitt
vonandi bætir mann líka og gerir
mann færari um að takast á við sitt
eigið líf og hjálpa öðrum. Til dæmis
í sambandi við predikanir, þá hefur
þessi lífsreynsla breytt mér. Hún hef-
ur breytt predikunum mínum held
ég mjög mikið.“
Hlynnt hjónaböndum samkyn-
hneigðra
Fyrst hjónabandið er komið í um-
ræðuna er við hæfi að spyrja Agnesi
út í afstöðu hennar til hjónabanda
samkynhneigðra. „Hún er sú að það
er í landslögum að fólk af sama kyni
geti gift sig og við prestar kirkjunnar
höfum leyfi til að gefa saman fólk af
sama kyni en það stendur líka í lög-
um að þeir prestar sem ekki treysta
sér til þess samvisku sinnar vegna
hafi leyfi til að neita að gefa saman
fólk af sama kyni. Ég er bara sam-
þykk því sem er í þessum lögum. Sjálf
mun ég gefa saman fólk af sama kyni
ef ég er beðin um það en ég hef bara
ekki verið beðin um það. Að sjálf-
sögðu myndi ég gera það,“ segir hún
ákveðin.
„Ég þekki fullt af fólki sem er
samkynhneigt, ég á samkynhneigða
vinkonu og á vinkonu sem á samkyn-
hneigðan son og tvær sem eiga
samkynhneigða bræður. Ég get bara
ekki litið á samkynhneigt fólk öðru-
vísi en annað fólk.“
Henni finnst oft of mikið gert úr
hlutunum og bendir á að einu sinni
hafi konur ekki mátt kjósa eða fólk
sem átti ekki jarðir. Það þyki skrýt-
ið í dag. „Ég held það verði eins með
þetta, það finnist þetta einhverjum
einkennilegt núna, að samkynhneigt
fólk hafi fengið að ganga í hjónaband
en það verður það ekki eftir 50 ár. Við
vitum að fólk er gagnkynhneigt, það
eru flestir, en það eru aðrir sem eru
samkynhneigðir og þannig er það
bara og við breytum því ekkert. Við
sem erum gagnkynhneigð breytum
því ekkert, og til hvers ættum við að
vera að því?“
„Deyjum við í nótt?“
Önnur lífsreynsla sem mótað hef-
ur Agnesi eru náttúruhamfarirnar á
Vestfjörðum árið 1995 þegar mann-
skæð snjóflóð féllu í Súðavík og á
Flat eyri með aðeins níu mánaða
millibili. Hún var nýkomin aftur vest-
ur og hafði tekið við embætti sóknar-
prests í Bolungarvík þegar flóðið féll
í Súðavík.
„Þetta var svolítið einkennilegt
því ég er alin upp á Ísafirði, ég er alin
upp á milli hárra fjalla. Ég ólst upp
við það að fjöllin væru góð, þau væru
verndandi og skýldu manni fyrir
veðri og vindum og að það væri hægt
að notfæra sér brekkurnar í þeim til
að fara á skíði og svo framvegis,“ seg-
ir Agnes og brosir. Hún á augljóslega
góðar minningar um fjöllin, sem
hamfarirnar hafa skyggt á. „Ég hugsa
svona til fjallanna minna þegar ég
flyt burt og kem svo aftur og þá ger-
ist það bara að okkur stendur ógn af
fjöllunum. Það var mjög einkennileg
upplifun. Ég fékk allt í einu einhverja
aðra mynd en ég hafði haft í huga frá
því ég var barn. Þetta var mjög erfitt,
auðvitað verst fyrir fólkið sem lenti
í þessu, að sjálfsögðu, en þetta kom
við okkur öll sem vorum í þorpunum
í kring.“
Veður var svo vont að Bolvíkingar
voru innilokaðir í þrjá daga eftir að
flóðið féll og björgunarsveitarmenn
þaðan komust ekki til að aðstoða í
Súðavík. Þeir komust aldrei lengra en
niður í Slysavarnarhús og gleymdu
að láta fjölskyldur sínar vita að þeir
hefðu ekki farið lengra. Fjölskyldur
í Bolungarvík biðu því einnig á milli
vonar og ótta því björgunarsveita-
menn á flóðasvæðinu voru í stór-
hættu. Agnes segir þetta hafa verið
mjög erfiða daga.
„Svo sér maður líka þegar svona
gerist hvað það er mikil samheldni
og samhygð og maður horfir á fjöll-
in kringum sig. Ég held að börn alls
staðar í húsum á þessu svæði hafi
spurt á kvöldin: „Deyjum við í nótt?“
Að minnsta kosti gerðu mín börn
það. Og sumar nætur sváfum við
þegar veðrið var sem verst öll inni í
sama herbergi þannig að maður var
meðvitaður um að svona gæti gerst.
Þetta hafði auðvitað mikil áhrif á
alla.“
„Maður er ósköp smár“
Agnes telur að mikið hafi lærst af
snjóflóðunum, ekki bara varðandi
björgun heldur einnig í sambandi
við áfallahjálp sem rétt þekktist þegar
Súðavíkurflóðið féll. Hún sá líka hvað
það skipti miklu máli að aðstand-
endur þekktu fólkið sem sinnti þeim,
bæði með áfalla- og sáluhjálp. Sjálf
fór Agnes til fólks sem hún þekkti í
Bolungarvík og á Ísafirði sem beið
eftir fréttum af ættingjum sínum.
„Það er alltaf lífsreynsla að sitja
með fólki sem er að bíða eftir frétt-
um af sínu fólki, hvort það finnst eða
ekki. Bæði í snjóflóði og öðrum slys-
um. Þá finnur maður hvað maður er
ósköp smár þótt maður eigi að heita
prestur. Ég er náttúrulega búin að
vera prestur í rúm 30 ár. Prestar tak-
ast á við ýmislegt. Við göngum bara
veginn með fólki, bæði í gleði og
sorg.“
Aðspurð hvort henni finnist fólk
leita í trúna á erfiðum stundum
segir hún það misjafnt. „Fólk verð-
ur ekki trúað ef það lendir í ein-
hverju ef það hefur aldrei hugsað
á þeim nótum fyrr. Þá kannski er
það þvert á móti. En mér finnst nú
margir sem ég hef verið með hafa
hallað sér að trúnni ef þeir hafa
kynnst trúnni áður á lífsleiðinni,
þótt hún hafi ekki verið þeim dag-
legur förunautur um hríð. Og
svo líka, eins og við vitum, að við
bregðumst við á einhvern máta
þegar við fáum erfiðar fréttir og all-
ir þurfa að takast á við sorg sína á
einhvern hátt. Margir leita í trúna
og aðrir ekki. Það finnur hver sinn
veg,“ segir frú Agnes biskup að lok-
um.
„Ég er mamma
sjálf, þriggja barna,
og ég hef upplifað mig
mjög sterkt sem móður
sem prestur vegna þess
að þetta eru sóknarbörn-
in mín.
Ekki kalt á toppnum Þrátt fyrir að vera komin í æðsta embætti íslensku Þjóðkirkjunnar finnst Agnesi hún ekki hafa fjarlægst fólkið.
32 Viðtal 3.–7. ágúst 2012 Helgarblað