Þjóðmál - 01.06.2009, Síða 57

Þjóðmál SUmAR 2009 55
er að skapa á ný vöxt í hag kerfinu . Að öðrum
kosti verðum við að sætta okkur við lakari
lífskjör í framtíðinni .
bankar eiga ekki að reka bílaumboð, rit-
fangaverslanir né önnur fyrirtæki . Ég veit að
bankastarfsmenn eru mér sammála um það .
Verði önnur sjónarmið en hagsmunir
heildarinnar látin ráða för við ákvarð anir
bankanna mun hagkerfið halda áfram að
minnka jafnt og þétt þar til ríkissjóður á ekki
annan kost en að óska eftir nauða samningum
við lánadrottna sína .
Ekki má gleyma ábyrgð atvinnurek enda á þeirri stöðu sem við nú erum í . Mörg okkar
hafa treyst um of á að áframhaldandi vöxtur
yrði í íslensku hagkerfi og einnig fannst okkur
lengi vel að fjármagnskostnaður yrði alltaf
lágur . Þetta voru klár mistök . Við hlustuðum
á áform um fjölda stórra framkvæmda sem
allar voru á sjóndeildarhringnum og velgengni
bankanna virtust engin takmörk sett .
langflestir atvinnurekendur voru þó með
báða fætur á jörðinni og töpuðu ekki áttum
þótt freistingarnar væru margar og mörg
„spennandi“ tækifæri byðust . En eftir á að
hyggja skorti gagnrýni og aðhald frá Samtökum
atvinnulífsins og Viðskiptaráði . Þegar
stjórnendur fyrirtækja voru farnir að skammta
sér 200-föld árslaun meðalstarfsmanns var
ljóst að við vorum komin útaf sporinu . Það
er ekkert sem réttlætir að forstjóri fái greidd
slík laun . Ef vel gengur á mörkuðum eiga
hluthafar að fá þann hagnað . Stjórnendur
eiga góð laun skilið fyrir góðan árangur en
samhengi kjaranna verður að vera til staðar .
Rík þörf er á víðtækri samvinnu stjórn valda
og aðila vinnumarkaðarins um að lágmarka
þann skaða sem við þurfum að taka á okkur .
Aldrei hefur verið brýnna að skapa víðtæka
sátt um leiðir til úrbóta . Sársaukafullar
aðgerðir eru óumflýjanlegar, en eftir því sem
þær dragast á langinn verða þær erfiðari .
Róum bátnum heilum heim .
Fjölmiðlar hella vitleysunni yfir fólk og er lítið lát á . Fréttamenn, álitsgjafar, blaðamenn og viðmæl-
endur, hika ekki við að fullyrða alls kyns fjarstæður
og undir því sitja saklausir áhorfendur og lesendur
dag eftir dag . Og er þá ekki minnst á „bloggið“, sem
hefur fært opinbera umræðu á Íslandi langt niður, á
örskömmum tíma . Fullyrðingar streyma úr öllum
áttum, og sá sem ætlaði að leiðrétta þó ekki væri nema
helstu beinar rangfærslur, gerði ekki annað og hefði
samt varla undan .
Í gær birti Morgunblaðið viðtal við Þórhall Sigurðs-
son leikstjóra, og eins og margir vinstrimenn hefur
hann ýmsar fróðlegar hugmyndir um lífið og til-
veruna . Þannig vefst það ekki fyrir Þórhalli hvers
vegna Sjálfstæðisflokkurinn hafi stýrt Reykjavíkur borg
áratugum saman . Það var auðvitað ekki vegna fylgis
flokks ins meðal borgarbúa heldur vegna sam stöðuleys-
is vinstri manna . Eða eins og Þórhallur full yrðir hiksta-
laust við þá lesendur Morgunblaðsins sem eftir eru: „Þetta
fólk hélt Sjálfstæðisflokknum við völd í Reykjavík,
ásamt því að hinir flokkarnir voru sundurlyndir . Það er
nefnilega staðreynd að Sjálfstæðisflokkurinn náði aldrei
50% fylgi í Reykjavík, en var samt með meirihluta, því
hinir flokkarnir voru sundraðir .“
já það er „nefnilega staðreynd“ fullyrðir Þórhallur
blákalt í viðtalinu . Raunar er staðreyndin sú, að frá því
Sjálfstæðisflokkurinn var stofnaður árið 1929 og þar til
flokkurinn fékk meira en 60% atkvæða undir for ystu
Davíðs Oddssonar í borgarstjórnarkosningum árið
1990, gerðist það beinlínis oftar en ekki að flokku rinn
fékk meira en 50% atkvæða í sveitarstjórnarkosn ing-
um í Reykjavík . Alls gerðist það níu sinnum á þessum
tíma að Sjálfstæðisflokkurinn fékk meira en 50% gildra
atkvæða í Reykjavík . Eða nánar tiltekið: árið 1930 fékk
hann 53%, 1938 54,7%, 1950 58,8%, 1958 57,7%,
1962 52,8%, 1974 57,8%, 1982 52,5%, 1986 52,7%
og 1990 60,4% . Eða eins og Þórhallur Sigurðsson
fræðir lesendur Morgunblaðsins: „Það er nefnilega stað-
reynd að Sjálfstæðisflokkurinn náði aldrei 50% fylgi í
Reykjavík .“
Má Vefþjóðviljinn leggja það til, að næst þegar
Morg unblaðið vill fara til Þórhalls Sigurðssonar eftir
stað reyndum, að blaðið reyni þá ladda frekar
Vef­Þjóðviljinn 4. maí 2009.
____________
Dæmi um vitleysuna sem veður uppi í fjölmiðlunum