Þjóðmál - 01.03.2013, Qupperneq 76

Þjóðmál voR 2013 75
emb er 2012, „Landsmenn sammála um
sjávar útveginn“, er sýnt fram á, að aðför
ríkis stjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur og
þingliðs hennar að sjávarútveginum er aðför
fámennrar klíku að grund vallar atvinnu-
vegi þjóðarinnar, sem er stór hættuleg
afkomu sjó manna, fiskvinnslufólks og alls
almennings í landinu:
MMR vann umrædda könnun fyrir LÍÚ og
sýnir hún, að 97% landsmanna telja íslenzkan
sjávarútveg annaðhvort mjög eða einstaklega
mikilvægan fyrir Ísland . Þegar spurt var út
í stjórnkerfi fiskveiða í sömu könnun, kom í
ljós, að 72% landsmanna telja, að stjórnkerfi
fiskveiða sé betra hér en í öðrum löndum og að
aðeins 17% telja það lakara hér .
Þetta eru umhugsunarverðar niðurstöður
ekki sízt, þegar horft er til þess, að núverandi
stjórn völd hafa linnulítið allt kjörtímabilið
hald ið uppi hernaði gegn sjávarútveginum í
land inu og einskis látið ófreistað að koma hon-
um á kné og að kollsigla fyrirtækjum innan
hans .
Margar frásagnir hafa verið af því síð-
ustu daga, hvaða áhrif breytingar á fisk-
veiðistjórnunarkerfinu hafa haft á einstök
fyrir tæki . Fjölda manns hefur verið sagt upp
störfum, og útgerðir hafa fækkað skipum til að
reyna að standa undir óhóflegum kröfum um
gjaldheimtu af ríkisins hálfu .
Engin von er til, að tekið verði í taumana í
tíð þessarar ríkisstjórnar og árásirnar á sjávar-
útveginn stöðvaðar . Ráðamenn hafa marglýst
því yfir, að þeir telji árásirnar sanngjarnar og
að útgerðin geti vel staðið undir nýju skatt-
heimtunni . Fjöldauppsagnir hafa engu breytt
um þessa afstöðu stjórnvalda . . .
Afleiðingar þessa birtast m .a . í því, að
hagvöxtur hefur ekki náð sér á strik hér á landi
á tíma, þegar nánast allar aðstæður hafa verið til
mikils vaxtar . En þegar ríkisstjórn landsins segir
atvinnugrein, sem stendur undir meira en fjórð-
ungi landsframleiðslunnar, stríð á hend ur — að
ógleymdum árásunum á aðra at vinnu vegi, er
ekki hægt að búast við miklum hagvexti .
Að hálfu Samtaka fiskframleiðenda og
útflytjenda, þ .e . fiskvinnslu án útgerðar,
hefur að undanförnu verið rekinn talsverður
áróður fyrir lagasetningu um að skylda
útgerðir til að setja allan fisk á markað . Ýmsir
talsmenn sjómanna hafa haldið því fram, að
fisk verð mundi þá hækka, sem auka mundi
hlut sjómanna . Hitt getur hæglega orðið
afleið ingin, að verðið muni lækka . Um þetta
ritar Gunnar Þórðarson rekstrar fræðingur í
Fiskifréttir 6 . desember 2012:
Enginn vafi leikur á því, að fiskmarkaðir hafa
skilað íslenzku þjóðarbúi miklum verðmætum,
og með tilkomu þeirra hefur sérhæfing aukizt
og ný tækifæri skapazt fyrir fiskvinnslur og
þar með aukin verðmætasköpun (orðið) í
greininni . Fiskmarkaðir gera framleiðendum
mögulegt að velja til sín hráefni og losa sig
við afla, sem ekki hentar þeim markaði, sem
þeir vilja sinna, og eiga fiskmarkaðir sinn þátt
í að færa virðiskeðju sjávarútvegs úr því að
vera veiðidrifin yfir í að vera markaðsdrifin .
Framleiðandi kannar markaðinn og tekur
síðan ákvörðun um, hvað skuli veiða og hvar til
að fá rétt hráefni á réttum tíma til afhendingar
samkvæmt óskum viðskiptavinarins . Í dag eru
fyrirtæki að afhenda flóknar afurðir, eins og
fersk flakastykki, inn á hátt borgandi mark-
I llvígasta atlaga ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur og
þingflokka hennar að hagsmunum
athafnalífsins og þar með að
kjölfestunni í afkomu þjóðarinnar
er fólgin í sífelldum fjandskap við
útgerðarmenn og setningu laga um
svokallað veiðileyfagjald, sem er
grimmúðugri skattlagning en að-
stöðugjaldið var á sinni tíð . . .