RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Qupperneq 93

bernska
RM
smíSisgrip; liinn dökki búnaður
hennar fellur frá öxlum niður á
gólfið.
Þegar liún liefur lokið bæn sinni,
fer hún að afklæða sig, leggur
hvert fat og brýtur það vandlega
á kistuna í liominu og gengur
hljóðlega að rúminu, þar sem ég
hgg falinn í sænginni og læt sem
ég sofi.
— Vertu ekki með neina upp-
gerð, þorparinn þinn! — segir hún
í lágum hljóðum. — Þú sefur ekki,
eða hvað, dúfan mín? Komdu nú
nieð sængina!
Ég veit hvað á eftir kemur og
fæ ekki varizt að brosa. Hún sér
það á augabragði.
— Já, einmitt það, þrjóturinn
þinn, svona ætlarðu að gabba
ömmu gömlu, ha!
Hún tekur sængina og kippir í
hana fimlega og með svo miklu
afli, að ég þeytist upp í loftið og
snýst nokkrum sinnum í loftinu og
dett síðan á kaf ofan í mjúka dýn-
nna. En hún skellir upp úr:
— Jœja, labbakúturinn þinn,
hvað segirðu nú? Beit mýfluga í
hálsinn á þér?
En stundum bíður liún mjög
lengi; ég er þá steinsofnaður áður
en hún er búin og lieyri ekki þeg-
ar hún fer upp í.
Með löngum innfjálgum bænum
lýkur Babúska Iiverjum degi, sem
liðið liefur í ábyggj um, baráttu
°g stríði; ég lilusta þá með vak-
andi athygli. Babúska segir drottni
nákvæmlega frá öllu, sem gerzt
hefur á lieimilinu; hún er mikil
um sig, eins og stór þúst, liggur á
linjánum og mælir lágt fvrir
munni sér, í fyrstu fljótt og
ógreinilega, en smám saman hærra
og með djúpri röddu:
— Þú veizt það sjálfur, drott-
inn — sérhver vill gera það bezta.
Mikael, sá eldri, mundi lielzt kjósa
að vera kyrr liér í bænum, lionum
finnst það hneisa að flytja yfir
fljótið og byrja þar, sem allt er
nýtt og bann er öllum ókunnugur.
Já, enginn fær séð, bvernig þetta
fer! Pabba þykir vænt um Jakob.
Er það kannski ljótt að gera sér
mannamun í kærleika sínum?
Hann er þrár, karlsauðurinn.
Leiddu hann á réttar brautir,
Drottinn!
Hún beinir hinum stóru geisl-
andi augum á dökkleitar dýrlinga-
myndirnar, talar með æ ineiri bita
og gefur drottni ráð:
— Sendu lionuni góðan drauin,
ó, drottinn, svo að hann megi
skilja, hvernig liann á að skipta
eignum sínum á milli barnanna!
Hún signir sig, bneigir böfuð til
jarðar svo að bið mikla enni henn-
ar nemur við gólfið; síðan réttir
hún aftur úr sér og lieldur áfram
bæn sinni með vaxandi ákafa:
— Láttu nú Varvöru verða ein-
hverrar gleði aðnjótandi! Hvernig
hefur hún vakið reiði þína? Að
livaða leyti er hún syndugri en
aðrir? Hvað gengur að þessari
87