Ljóðormur - 01.03.1987, Blaðsíða 5

Frá því segir í Ragnars sögu loðbrókar að Herrauður jarl
lét eitt sinn færa dóttur sinni lítinn lyngorm, ákaflega
fagran. Þessi ormur þótti henni góður og bar undir hann
gull. Innan skamms tók hann mjög að vaxa og einnig
gullið undir honum. Lengra nær ekki samlíking þessa
orms við Ljóðorm því að ormur Þóru gerðist öflugur um of
og var loks drepinn af grimmum víkingi.
Ljóðormur hefur ávaxtað ljóðagullið síðan hann kom á
fund mannfólksins og dafnað vel. En öðru hverju má sjá
þá skoðun í blöðum að blessaðri rxmþjóðinni standi slík
ógn af nútímaljóðum sem væru þau ormurinn ógurlegi á
Gautlandi eða jafnvel sjálfur Fáfnir. í Lesbók Mbl. má
lesa hinn 28. febr. sl. að nú sé "búið að misþyrma ljóða-
dísinni svo herfilega að glóðaraugu og brotnar tennur
blasi við öllum." Ljótt er ef satt er, en Ljóðormur biður
nasbráða vandlætara vinsamlegast að gefa ró reiði og lesa
ljóð ungra skálda fordómalaust og íhuga hvort þau eigi
ekki erindi og hlutverk einmitt nú á tímum þótt þau séu
með öðrum hætti en "snilldarljóð þjóðskáldanna".
Ung skáld hafa aldrei verið þjóðskáld og ljóð þeirra
gjalda þess gjarnan að þau gefa lesendum aðra sýn en
gömlu ljóðin, og þá hneykslast og skelfast sumir þeirra
sem eiga sér haldreipi í fortíðinni og vilja ekki skilja að
LJOÐORMUR
3