Ljóðormur - 01.03.1987, Blaðsíða 57

en þessar myndir eru líka hugsanleg framtíðarsyn: "Eld-
storminn lægir, eldstorminn / lægir.suðar hann og veltir
sér / viðþolsþaus um rústimar.krafsar / í steypumylsnu..
(1. 319-322).
En á hitt ber að líta að hrollvekjur þessar og rústir
eru einnig svið skáldlegra átaka og sköpunar, og þannig
beinast þau myrkraverk sem ljóð Gyrðis eru gegn því myrkri
andans og heimsins sem engan skáldskap leyfir. Með því
að ljá sviðinu hinn melankólíska blæ liðinna hörmunga
sýnir hann - og þetta er raunar líka í benjamínskum
anda - að ef við hlustum á fortíðina munum við heyra að
hún gerir tilkall til "leiðréttinga"; samtíma okkar getum
við breytt og þar með skapað aðra framtíð en logandi kyndill
sögunnar virðist stundum boða okkur. A svartfleygum
lokaorðum Gyrðis í ljóðabálknum verður ekki séð með vissu
hvemig sá heimur er sem ljóðmælandinn vaknar til, hvort
ríkir í þeirri vistarveru dauðabragur eða lífsvon, kannski
fáum við sjálf nokkru ráðið um það: "héla þekur / glugga,
skuggaverur bærast undir / augnlokum" (1. 401-403). Ef
við ætlum að brjóta glerið á milli okkar má að minnsta
kosti ekki vanrækja þá skynjun, þann skáldskap, sem
dimman býður heim (1. 108-120):
I myrkrinu liggja óteljandi þræðir
hver um annan þveran einsog risar
leiki fuglafit.verði manni gengið
út um kvöld að skoða tungl eða
síðförult fólk taka þessir þræðir
að vefjast hratt og hljóðlega um
höfuðið.innan skamms er það horfið
undir vafninginn.til að sjá áþekkt
silkipúpu.en sjálfur nemurðu hvorki
ljós né hljóð lengur.fálmar þig
áfram uns fingurnir finna aðrar
hendur.annað umvafið höfuð sem
ekkert sér og ekkert heyrir
LJOÐORMUR
55