Ljóðormur - 01.03.1987, Blaðsíða 46

Hér skiptir það minna máli hvort hrollvekjan er til
orðin í "endurvinnslu" fjölmiðlaefnis en hitt að angist ein-
staklingsins er tengd ákveðinni heimsmynd. Ljóðsjálfið
skynjar haettulega viðurvist heimsins; "katastrófan" vokar
yfir okkur, hún er á vissan hátt orðin draumur okkar,
jafnsönn hverri vökustund. í meðförum Gyrðis kristallast
þessi ótti á fjórum tilverustigum. Heimsmyndin, hin "víða
veröld" sem nú er orðin lítil í háska sínum, endurspeglast
í litlu þorpi þar sem ljóðmaelandi þessa bálks virðist bú-
settur:
...þessi
fáu timburhús undir íhvolfu
fjallinu eiga sér einskis
ills von.en skriðan á eftir
að falla.hún á eftir að falla
þegar haustnóttin er hálfnuð
og allir í fasta svefni (1. 55-61)
Þriðja afbrigði þessarar heimsmyndar er svo vistarvera
maelandans: þarer fjallið orðið að herbergisvegg sem honum
finnst að slúti yfir sig, "...og loks hrynur veggurinn / án
þess að minnsta hljóð heyrist..." (1. 198-199). Vegghallinn
er látinn speglast í kantskáa ljóðsins og er það eini útlits-
leikurinn sem Gyrðir bregður á í þessum bálki. Ekki er
úr vegi að minnst sé á speglun hér, því fjórða mynd þessa
tilveruháska er sjálfsmynd mælandans, veröldin sem sjálf,
séð í spegli sem kominn er í stað fjallsog veggs: "...spegill
hvolfist inn / í sig holur og hallast brotgjarn" (1. 213-214).
Innivera: glerið á milli okkar
Það eru einkum tvö "þrengri" svið þessarar heimsmyndar
sem Gyrði eru hugleikin í nýjustu bókum sínum: hugarlíf
ljóðmælandans og vistarvera hans (þó að lesanda sé jafnan
ljóst að þau vísi einnig til hinna víðari sviða). Ljóðmæl-
andinn er ýmist ódulbúið ljóðskáld, eða þá að hægt er að
sjá hann fyrir sér í því hlutverki, sem hann skynjar þó
44
LJOÐORMUR