Ljóðormur - 01.03.1987, Blaðsíða 51

undir fínpússuðum fleti veggjarins liggja
ótal pípur í óútreiknanalegum hlykkjum
suða um nætur halda fyrir honum vöku
hann samsamast myrkrinu hlustar þenur
eyrun einsog leðurblaka finnur ljóðhimnur
bifast húðhimnur myndast sprettir fíngrum
að óþægilegri minníngu sem skýst fram úr
skúmaskoti sér að vængimir eru orðnir
staðreynd
ekkert fær leingur haldið honum við jörð-
ina hann smýgur út um opnanlega fagið
dregur arnsúg í flugnum ofar súpermann-
lausri borginni nóttin dökkrauð og ó-
endanleg bergmálstækin tryggja
árekstraleysi
í eftirminnilegum upphafslínum ljóðabálksins Blind-
fugl/ svartflug er það ekki ljóðmælandinn sjálfur heldur
hugmyndir hans sem taka á sig leðurblökulíki:
Rósemi get ég ekki miðlað,
af henni á ég ekkert.flugþol
órólegra hugmynda virðist án
takmarka.þær hefja sig á loft
í hvelfingunni og sveima nótt
eftir nótt í húðvængjulíki milli
súlna.ég ligg og fylgist með
þeim undir glerinu.ekki vonlaus
um að þær tylli sér andartak
á límboma veggina
Hver er hvelfingin sem hér er minnst á? Er það
vistarvera skáldsins? Og hvar er þetta gler? Eru þetta
gleraugun sem Gyrðir hefur stundum ort um, eða ef til
vill sjálf augu skáldsins? Eru glerið og hvelfingin kannski
hvort tveggja hin glerkennda höfuðkúpa sem minnst var á
að framan? Ef svo er, þá er um innri sýn skáldsins að
LJÓÐORMUR
49