Ljóðormur - 01.03.1987, Blaðsíða 50

vorkvöldið sé "séð utanfrá", skáldið horfir inn í það.
Augnaráðið bendir til að konan sé hugfangin af einhverju,
en það reynist ekki vera veröldin handan gluggans þetta
vorkvöld. Enda fjallar kvæðið ekki um það sem ber fyrir
augu, heldur um aðstæður horfendanna og um það sem séð
er á annan hátt. Konan er kannski sú sem deilir vistar-
verunni með ljóðmælandanum, en hún er líka hans annað
sjálf, ein við glugga eins og hann er svo oft. Og eins og
segir í ljóðinu, þá standa margar konur í íslenskum texta
við gluggann og horfa út: það rennur upp fyrir manni að
þeir sem gefa sig alfarið að skáldskap og "vinna heima",
upplifa í raun "kvenlega reynslu". Þeir verja lífi sínu að
mestu í þeim "hversdagslegu vistarverum", innan um þá
"hversdagslegu" hluti, sem eiga drjúgan þátt í að skil-
greina lífsleiðina, en sem heyra í raun ekki til hversdags-
lífi útivinnandi fólks; þannig eru þeir sem búa við slíka
inniveru líka "útifyrir", áhorfendur samfélagsiðunnar.
Það býr meira í þessu ljóði. Olíkt flestum kvæðum um
töfra vorkvöldsins lýsir það ekki ytri fegurð; það er ef til
vill fyrst og fremst rökkrið, klifrandi niður töfrareipi sitt,
sem gefur fyrirheit um fegurð og samsömun: myrkrið afmáir
þau skil hins ytra og hins innra sem í glerinu felast. I
dulmögnun sinni og þögn smýgur rökkrið gegnum glerið á
milli okkar.
Blindflug, eða hamskipti vistarverunnar
Nóttin er því tími þessa skálds. A næturnar þegar myrkrið
færir því blindu taka augun að starfa af kappi. Það kann
að sæta undrum að jafn "sjónrænt" skáld og Gyrðir skuli
yrkja fyrir hönd "blindfugls" og kenna ljóðagerð sína við
"svartflug". En þess ber að gæta að í blindflugi þarf
ákveðinnar stýritækni við og jafnframt vinnur sjónin að
því að "túlka" veruleikann, sjá hann upp á nýtt. í Bakvið
maríuglerið erþegar orðið ljóst að vængjaþytur hugarflugsins
í ljóðum Gyrðis stendur ekki af skáldfáknum Pegasusi
heldur blindfuglinum: leðurblökunni. Þetta má sjá í "Mið-
næturflugi":
48
LJODORMUR