Morgunblaðið - 01.08.2014, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 2014
✝ Ásthildur Sig-urðardóttir
fæddist í Keflavík
10. júní 1928. Hún
lést á Ljósheimum
24. júlí 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigríður
Sigurfinnsdóttir,
fædd í Keflavík
1906, dáin 1983 og
Sigurður Ágústs-
son, fæddur í Birt-
ingaholti 1907, dáinn 1991.
Systkini Ásthildar eru Ásgeir,
f. 1927, d. 2009, Arndís, f. 1930,
d. 2012, Sigurfinnur, f. 1931,
Ágúst, f. 1936, Magnús Helgi, f.
1942 og Móeiður Áslaug, f.
1943, d. 2002. Ásthildur giftist
hinn 2. maí 1952 Guðmundi
Ingimarssyni, f. 19. maí 1927.
Foreldrar hans voru Sólveig
Guðmundsdóttir, f. á Eyr-
arbakka 1893, d. 1971 og Ingi-
mar H. Jóhannesson, f. í Dýra-
firði 1891, d. 1982.
Börn Ásthildar og Guð-
mundar eru: 1) Sigurður, f.
1953, sambýliskona hans er El-
ín Þórðardóttir, f. 1953, barn
þeirra er Ásthildur, f. 1991.
Barn hans og fyrri eiginkonu
hans, Steinunnar Ingv-
arsdóttur, f. 1952, er Atli, f.
mundur nýbýlið Birtingaholt 3
og bjuggu þar síðan. Ásthildur
gekk í barnaskóla á Flúðum.
Hún lauk prófi frá Héraðsskól-
anum á Laugarvatni 1948. Hún
stundaði söng- og pínónám einn
vetur í Reykjavík, 1948-1949.
Ásthildur var mikil félagsmála-
manneskja og gekk snemma í
Ungmennafélag Hrunamanna,
hún starfaði þar mest að söng-
málum og tók einnig þátt í
íþróttum. Ásthildur söng frá 14
ára aldri í kirkjukór Hrepp-
hólakirkju, að auki söng hún
með Flúðakórnum, Söngfélagi
Hreppamanna, Þjóðhátíðarkór
Árnesinga og með Kór eldri
Hrunamanna í sveitinni sinni.
Ásthildur var formaður Kven-
félags Hrunamanna 1975-1981
og einnig formaður Garðyrkju-
nefndar Árnessýslu fyrir Sam-
band sunnlenskra kvenna í átta
ár. Hún starfaði nokkur ár með
Félagi eldri Hrunamanna.
Ásamt því að vera húsfreyja í
Birtingaholti rak Ásthildur
saumastofu þar 1980-1992. Hún
vann einnig um tíma á sauma-
stofu á Húsatóftum á Skeiðum.
Ásthildur hafði mikinn
áhuga á garðrækt og átti alltaf
afar fallegan garð í Birt-
ingaholti. Hún var einnig mikil
hannyrða- og matreiðslukona.
Síðustu árin dvaldi Ásthildur á
Ljósheimum og naut þar mjög
góðrar umönnunar.
Útför Ásthildar fer fram frá
Skálholtskirkju í dag, 1. ágúst
2014, og hefst athöfnin kl. 14.
1976. 2) Jóhannes,
f. 1955, eiginkona
hans er Inga Guð-
laug Jónsdóttir, f.
1964, börn þeirra
eru Kristín Hanna,
f. 1999 og Sesselja
Sólveig, f. 1999.
Barn hans og fyrri
eiginkonu hans,
Önnu Kolbrúnar
Þórmundsdóttur, f.
1957 er Lára, f.
1982. 3) Sólveig, f. 1957, börn
hennar eru Magnea Bjarnadótt-
ir, f. 1976, Móeiður Gunn-
arsdóttir, f. 1983, Guðmundur
Bragason, f. 1986, Sigrún
Bragadóttir, f. 1989 og Ragnar
Bragi Bragason, f. 1990. 4)
Skúli, f. 1963, eiginkona hans
er Lára Hildur Þórsdóttir, f.
1962, börn þeirra eru Ásthild-
ur, f. 1983, Erna Elínbjörg, f.
1983, Ingibjörg, f. 1988 og
Sunna, f. 1990. 5) Sigríður
María Guðmundsdóttir, f. 1966,
börn hennar eru Tanja Ilona
Rijsdorp, f. 1993 og Simon
Rafael Rijsdorp, f. 1996. Barna-
barnabörn þeirra eru 6 að tölu.
Ásthildur var fædd í Keflavík
en fluttist að Birtingaholti með
foreldrum sínum 1929. 1953
stofnuðu Ásthildur og Guð-
Við viljum með nokkrum orðum
minnast móður okkar, Ásthildar
Sigurðardóttur frá Birtingaholti.
Eins og gerist við andlát aldr-
aðrar manneskju sem lifað hefur
löngu lífi í sátt við guð og menn
eru minningarnar margar, í hug-
um okkar skiptast á þakklæti,
friður, sorg og gleði.
Í minningu okkar barnanna
birtast myndir af mömmu í garð-
inum í Birtingaholti sem var ein-
staklega fallegur. Þar hamaðist
hún í svolítilli rigningu, rjóð í kinn-
um, rennsveitt við að hreinsa beð,
reyta arfa, og annað sem fylgir
vorverkunum. Hún fylgdist með
gróandanum af áhuga og gladdist
yfir hverri jurt sem lifði af vetur-
inn. Í garðinum veltumst við börn-
in í kringum hana, þar kenndi hún
okkur nöfn og fleira áhugavert um
gróðurinn og ræktunina.
Henni var vinnusemi í blóð bor-
in og var alltaf með eitthvað í
höndunum, saumaði út, prjónaði
og heklaði. Hún kunni því illa ef
verkefnum var ekki lokið og þegar
stelpurnar hennar tvær voru á
yngri árum og heldur lélegar við
að klára handavinnuna í skólanum
hljóp hún undir bagga og prjónaði
nú oftar en ekki hinn vettlinginn.
Mamma var músíkölsk og hafði
mjög fallega söngrödd, hún söng í
kórum meirihluta ævi sinnar og
kunni ógrynnin öll af lögum og
ljóðum sem hún kenndi okkur
börnunum. Á friðsælum stundum
sagði hún okkur sögur sem hún
kunni margar og hafði sjálf lært af
Móeiði föðurömmu sinni, þessar
sögur sagði hún seinna barna-
börnum sínum. Allt þetta eru okk-
ur dýrmætar minningar og arf-
leifð til komandi kynslóða.
Foreldrar okkar nutu þeirrar
gæfu að vera gift í 62 ár, um-
hyggja þeirra og kærleikur gagn-
vart hvort öðru var einstakur og
aldrei skýrari en á síðustu árum
móður okkar.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg;
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Þegar hún mamma fór svo að
veikjast síðustu árin hvarf hún
töluvert inn í sinn eigin heim og
umgekkst þar fólk frá öllum tíma-
bilum ævi sinnar. Við systkinin er-
um nokkuð viss um að þegar hún
fór yfir þau ósýnilegu mörk sem
skilja okkar heim frá öðrum hafi
allt þetta fólk fagnað komu hennar
og tekið á móti henni opnum örm-
um.
Sigurður, Jóhannes, Sólveig,
Skúli og Sigríður María.
Og nú er hún Ásthildur, stóra
systir mín, farin líka. Móa, Ásgeir,
hálfbróðir okkar, Dísa og svo hún.
Gangur lífsins, stundum ótíma-
bær en sem betur fer oftast eðli-
legur. Þegar sjúkdómar eins og
alzheimer eru annars vegar er
hvíldin gleði. Svo var hjá minni
elskulegu systur.
Ásthildur var elst okkar al-
systkina, stjórnandi hópsins á
æskuárum og ekki bara það, þeg-
ar mamma hafði mest að gera á
stóru heimili í Birtingaholti, var
þreytt eða lasin, var hún mamm-
an. Þannig man ég best eftir Ást-
hildi frá barnæsku minni. Ég mun
hafa kallað hana þá einhverju
gælunafni sem var eins konar
„mimmí“ en er nú gleymt. En vel
man ég þann tíma þegar ég sem
lítið barn lá á spítala í Reykjavík
um tveggja ára skeið og Ásthildur
kom í heimsókn. Þá var ekki
skroppið til Reykjavíkur á hverj-
um degi. Hún gisti og kom í
nokkra daga í röð og sagði mér og
legunautum mínum sögur. Hún
mun þá hafa verið 11-12 ára göm-
ul. Hjúkkurnar sögðu að það ætti
helst að ráða hana sem barn-
fóstru, svo góðu sambandi náði
hún við litlu sjúklingana. „Viltu
segja okkur söguna um það þegar
eplin hoppuðu upp,“ man ég að
einhver sagði þegar hún kom ein-
hvern daginn. Þegar við vorum
orðin fullorðin og Ásthildur og
Guðmundur, hennar elskulegi eig-
inmaður, voru búin að stofna
heimili settumst við Ásta, þá ný-
gift, að á loftinu í Birtingaholti,
ásamt þeim, með sameiginlegu
eldhúsi, geymslu og baði. Þótt
margt vantaði á þeim tímum var
þó aðeins eitt sem var aldrei til.
Það var ósamkomulag. Tímar liðu.
Við fluttumst að Selfossi. Þau
byggðu sér hús á Framtúninu.
Þar var alltaf gott að koma. Ekki
verður hjá því vikist að nefna það
sem Ásthildur átti umfram flesta.
Það var söngröddin hennar, sem
hljómaði svo fagurlega, hvort sem
var í kirkjunni hennar í Hrepphól-
um eða á Flúðum í kórunum hans
föður okkar svo ég nefni ekki við
píanóið í stofunni hans pabba, þar
sem hún frumflutti flest hans lög.
Það er gott að hafa fengið að njóta
þess. Mínum góða vini og mági,
Guðmundi Ingimarssyni, börnum
þeirra, tengdabörnum og afkom-
endum öllum sendum við Ásta
innilegar samúðarkveðjur.
Sigurfinnur Sigurðsson.
Við sitjum saman systurnar
hérna í kartöflugeymslunni sem
nú hefur fengið nýtt hlutverk, þú
slóst þér nú heldur betur á lær og
hristir höfuðið yfir þessari vit-
leysu í okkur ömmustelpunum
þínum, að breyta kartöflugeymsl-
unni í kaffihús. Okkur þykir svo
skemmtilegt að sitja hérna og
minnast þín einmitt hér þar sem
þú varst alltaf á fleygiferð í gráa
og rauða kuldagallanum með
hvítu krullurnar, að drífa þetta allt
saman áfram. Þrátt fyrir hama-
ganginn hafðir þú samt alltaf fyrir
því að tína frá handa okkur allar
„hausa-kartöflurnar“ sem urðu að
alls konar ævintýraverum í mjúku
moldinni undir flokkunarvélinni.
Við eigum svo margar minningar
tengdar þér frá kartöfluvertíðinni,
við minnumst þín í rauninni mikið
með hendurnar á kafi í mold,
hvort sem það var þar eða í fallega
garðinum ykkar afa.
Margar minningarnar okkar um
þig amma eru þó tengdar mat, þér
var jú allaf mjög umhugað um að
allir væru mettir og sælir í hvaða
aðstæðum sem var. Nestistímar,
norpandi með kókó úti í kartöflu-
garði og sérsmurt nesti handa
þeim sem það þurftu, voru lang-
þráðir í misgóðu septemberveðri
en minningarnar þaðan munu þó
alltaf vera hlýjar. Kvöldkaffi var
svo alltaf á boðstólum sem litlum
stúlkum í næturpössun þótti alltaf
gott. Uppáhaldsrétturinn okkar
allra var lengi vel lifrarbuff með
brúnni sósu en stundum tókstu þig
til og græjaðir nýtísku rétti ofan í
unglingana eins og pítsu með
hrossabjúgum, pastaskrúfum og
apríkósum úr dós. Þú yrðir nú
ánægð að heyra að allar þessar
matarminningar hafa núna sent
okkur í hvern ísskápinn á fætur
öðrum í leit að kvöldkaffi. Verst að
við eigum ekki til jólaköku eða syk-
urstífar pönnukökur.
Við minnumst þín einnig sem
alltaf með eitthvað í höndunum, að
sauma eða prjóna einhverja
draumaflíkina, eins og lopapeysu
með súperman-merkinu. Einnig
varstu okkur alltaf innan handar
þegar eitthvað þurfti að breyta
eða stytta en stundum fannst þér
fullmikil þörf á að sauma fyrir göt-
in á nýju tískugallabuxunum.
Elsku amma, kappsemin þín er
okkur minnisstæð og hefur síð-
ustu daga verið okkur mikil upp-
spretta skemmtilegra sagna og
hláturskasta. Sögur af þér að
hvetja áfram handboltalandsliðið
með rjóða vanga, að spila við okk-
ur kleppara og hæ-gosa og að
sjálfsögðu áramótapúkkið. Einnig
er okkur minnisstæð umhyggjan
sem þú sýndir gjarnan í verki,
þegar þú aðstoðaðir okkur við að
jarða býflugur undir rifsberja-
runnanum og við að velja nöfn á
lömbin okkar.
Þannig minnumst við þín best,
eins og þú varst.
Ásthildur, Erna, Ingibjörg
og Sunna.
Mig langar að minnast Ásthild-
ar mágkonu minnar með nokkrum
orðum. Kynni okkar hófust vorið
1968 er ég kom að Birtingaholti til
sumarstarfa. Ásthildur varð fer-
tug þetta sumar og hélt veglega
upp á þau tímamót. Aldrei gleymi
ég glæsilega skreyttum veislu-
matnum sem á borð var borinn og
allri umgjörð. Þar var húsfreyjan
sjálf að verki með sína listrænu
hæfileika. Þarna sat ég fyrstu
veisluna á því heimili og síðar urðu
þær ótal margar.
Já, hún Ásthildur hafði næmt
auga og eyra fyrir því sem fagurt
var, í því sem öðru voru þau sam-
taka hjónin. Garðurinn í Birtinga-
holti 3 er vafalaust mörgum eftir-
minnilegur sem um hann hafa
gengið. Þar studdi garðyrkjufræð-
ingurinn eiginkonu sína dyggilega.
Margs er að minnast eftir
margra ára samveru á
Birtingaholtstorfunni. Þrjú systk-
ini og mágfólk með stóran barna-
hóp þar sem hver leitaði til annars
ef á bjátaði. Ef einhver meiddi sig
eða varð veikur og spurning var
um hvort leita þyfti læknis var
Ásthildur oft fengin til að meta
stöðuna. Hún var traustvekjandi
og afgerandi persóna, dugnaðar-
forkur og ákveðin í fasi. Undir
þessu yfirborði sló hlýtt hjarta og
hrifnæmt. Ásthildur unni fagurri
tónlist og hafði sjálf fallega söng-
rödd. Hún söng í mörgum kórum
og oft einsöng. Hún var félagslynd
og lét sitt ekki eftir liggja, var
mikilvirk kvenfélagskona og valin
til margra starfa innan þeirra vé-
banda auk þess að taka þátt í ýms-
um öðrum félagasamtökum.
Síðustu fjögur árin átti hún við
heilsuleysi að stríða sem varð til
þess að hún var fjarri heimili sínu
og ástvinum. Í þeim óviðráðanlegu
aðstæðum sýndi hún æðruleysi og
eðlislægan kjark og var alltaf full
af þakklæti til þeirra sem önnuð-
ust hana og hjúkruðu.
Ásthildur mín, ég kveð þig með
virðingu og þökk.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Elsku Mummi minn og fjöl-
skylda, ég bið góðan Guð að
styrkja ykkur og styðja.
Megi minningin um góða konu
lifa í hjörtum okkar allra um
ókomna tíð.
Guðbjörg Björgvinsdóttir.
Miðfell, Galtafell, Núpstúnsk-
ista, Hólahnjúkar, Hekla, Skarðs-
fjall, Þríhyrningur, Hestfjall,
Vörðufell …
Við bræður stöndum á hlaðinu í
Birtingaholti III þar sem við feng-
um að vera í sveit í nokkrar vikur á
hverju sumri í æsku hjá Guðmundi
móðurbróður okkar og Ásthildi
konu hans. Ásthildur húsfreyja
leggur áherslu á að kenna okkur
heitin í fjallahringnum og yfirheyr-
ir okkur svo reglulega þangað til
við kunnum þau utan að. Nú, næst-
um hálfri öld síðar, getum við farið
yfir fjallahringinn í huganum og
nefnt fjöllin réttum nöfnum.
Dvöl í Birtingaholti var eina
sveitavistin sem við bræður urðum
aðnjótandi og minningin um þessa
sumardaga er sveipuð ljóma
sveitasælunnar. Það var gott að
vera hjá þeim Ásthildi og Mumma
og leikfélaga áttum við í Skúla jafn-
aldra okkar, Siggu Mæju og öðrum
krökkum á Birtingaholtsbæjunum.
Ásthildur átti ríkan þátt í því að
okkur leið vel í sveitinni og ekki
minnumst við þess að hafa verið
haldnir heimþrá. Iðulega var beðið
með eftirvæntingu eftir næsta
brandara frá Mumma frænda og
Ásthildur virtist alltaf hlæja jafn-
innilega að því sem hrökk út úr
húsbóndanum. Hún var alltaf um-
vafin pottablómum og við munum
ekki eftir öðru eins blómahafi inn-
anhúss frá þessum árum nema ef
vera skyldi í Eden í Hveragerði.
Og garðurinn þeirra var annað eins
blómaveldi og Ásthildur kenndi
okkur líka nöfnin á blómunum.
Ingimar afi var stundum með
okkur þarna í sveitinni og minn-
umst við kvöldstunda þar sem setið
var yfir handavinnu, sögur sagðar
og skanderast. Skúli kunni miklu
fleiri vísur en við, sérstaklega þær
sem byrjuðu á A eða R og fórum
við gjarnan halloka en það varð til
þess að við lærðum margar vísur
sem við kunnum enn eins og
„Runki fór í réttirnar“ o.s.frv.
Birtingaholt var eins og lítið
konungsríki þar sem stórfjöl-
skyldan bjó á fjórum heimilum á
þessum árum. Gömlu hjónin þau
Sigurður og Sigríður, foreldrar
Ásthildar, voru þá enn í fullu
fjöri. Sigurður var þjóðkunnur
maður, tónskáld, kórstjóri og
tónlistarskólastjóri, og því var
tónlistin í öndvegi innan fjöl-
skyldunnar. Ásthildur hafði
mikla og fallega rödd og urðum
við áþreifanlega varir við það
þegar farið var á 17. júní-sam-
komu á Flúðum eða í messu í
Hrepphólakirkju. Einnig eru
ógleymanlegar ferðir á leiksýn-
ingar Leikfélags Hrunamanna í
Kópavogsbíói þar sem Mummi
frændi stóð á sviði t.d. í „Dans-
inum í Hruna“ og Ásthildur söng
Ave Maríu Kaldalóns á meðan
kirkjan sökk í jörð. Reynar
hrundi leikmyndin í því atriði og
baksviðsmenn urðu að forða sér
okkur til ómældrar skemmtunar.
Það er ólíkt um að litast á Birt-
ingaholtsbæjunum í dag en á
þeim árum þegar við fengum að
vera þar í sveit. Nú sem fyrr ber
þó glæsibragurinn fjölskyldunni
fagurt vitni sem hefur sýnt
heimajörð sinni fádæma tryggð.
Og fjallahringurinn er sá sami
þótt formið á Heklu hafi kannski
breyst lítillega í nokkrum elds-
umbrotum sem hafa verið þar á
síðustu áratugum.
Við vottum Mumma og fjöl-
skyldunni allri innilega samúð
okkar við fráfall Ásthildar með
kæru þakklæti fyrir sveitardvöl-
ina á árum áður.
Arinbjörn og Þórhallur
Vilhjálmssynir.
Ásthildur
Sigurðardóttir
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
VILBORGAR GUÐNÝJAR JÓNSDÓTTUR.
Jón Waage, Edda G. Garðarsdóttir,
Erla Waage,
Auður Waage, Kjartan Lárusson,
Baldur Waage, Þórdís U. Þórðardóttir,
Freyr Waage, Nína Hólm,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
SÍMON HALLSSON
löggiltur endurskoðandi,
Vogalandi 8,
Reykjavík,
lést á heimili sínu mánudaginn 28. júlí.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju
miðvikudaginn 6. ágúst kl. 13.00.
Anna Eyjólfsdóttir,
Eyjólfur Símonarson, Adrianna Simonarson,
Hallur Símonarson, Magnea Lena Björnsdóttir,
Guðrún Símonardóttir, Ólafur Örn Jónsson
og barnabörn.
Minn gamli vinur
er fallinn frá eftir
langa baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Ég
dáist óendanlega að
þeim viljastyrk og því æðruleysi
sem hann sýndi alveg þar til þessi
síðasti úrslitaleikur var flautaður
af. Ég lýt höfði í lotningu fyrir
Sigurði Helga Hallvarðssyni og
votta fjölskyldu hans og vinum
mína dýpstu samúð.
Svefninn laðar, líður hjá mér
lífið sem ég lifað hef,
fólk og furðuverur.
Hugann baðar, andann hvílir.
Lokbrám mínum læsi uns
vakna endurnærður.
Það er sumt sem maður saknar
vökumegin við.
Sigurður Helgi
Hallvarðsson
✝ Sigurður HelgiHallvarðsson
fæddist 2. janúar
1963. Hann lést 10.
júlí 2014. Útför
hans fór fram 18.
júlí 2014.
Leggst útaf á mér
slokknar,
svíf um önnur svið.
Í svefnrofunum finn ég
sofa lengur vil,
því ég veit að ef ég
vakna upp
finn ég aftur til.
Svefninn langi laðar til
sín
lokakafla æviskeiðs,
hinsta andardráttinn.
Andinn yfirgefur húsið,
hefur sig til himna,
við hliðið bíður drottinn.
Það er sumt sem maður saknar
vökumegin við.
Leggst útaf á mér slokknar,
svíf um önnur svið.
Í svefnrofunum finn ég
sofa lengur vil,
því ég veit að ef ég vakna upp
finn ég aftur til.
(Jón Ólafsson, Daníel Ág. Har-
aldsson, Björn Jr. Friðbjörns-
son)
Jón Ólafsson.