Vikan - 11.01.1990, Blaðsíða 37

Nú höfum viö ekið gamfleytt í sjö klukkutima
og mest um óbyggðif. Við hljótum að vera rétt
ókomin.
Frh. af bls. 34
mér verið varpað út í jarðlífið aftur. Það
var nokkuð sem ég vildi ekki fyrir nokkurn
mun að gerðist. Loks heyrði ég sáran grát
litla barnsins míns og smátt og smátt vakn-
aði ég til lífsins aftur. Ég átti dásamlegan
mann, sem enn þann dag í dag er mér
mjög kær, ég átti þriggja ára son og ný-
fædda dóttur og allt lífið var framundan.
Jú, víst vildi ég lifa lífinu og reyna að nota
það eins vel og nokkur kostur væri. Ég var
komin til baka aftur.
í seinna skiptið sem ég fór yfir landa-
mæri lífs og dauða var það í svo stuttan
tíma að það tekur því varla að segja frá því.
Það gerðist fyrir rúmlega þremur árum. Ég
gekkst undir smávægilega skurðaðgerð en
svæfingin, sem ég fékk, fór mjög illa í mig.
í þetta skipti fór ég ekki eftir neinum
göngum, ég lá bara og þótt ég væri með
lokuð augun sá ég hvemig allir á skurð-
stofunni streittust við að fá hjartað til að
byrja að slá regulega aftur og ná upp blóð-
þrýstingnum. Eina hugsunin sem flaug í
gegnum huga minn á þessari stundu var
nokkuð einkennileg: „En kæru vinir, ég má
ekki vera að því að deyja núna því ég á eft-
ir að skrifa átján sögur um ísfólkið. Hvað
verður um þær ef ég dey?“
Eftir á að hyggja sé ég að þessi hugsun
Ríta! Ég fann loksins réttu
fasteignina eftir margra
, mánaða leit!
mín skiptir í raun miklu máli. Mér hafði
aldrei dottið það í hug fyrr að ókomnar
hugmyndir deyja með fólki og verða
aldrei að veruleika. Listamenn, sem deyja
ungir, eiga margt eftir ógert, jafnvel hluti
sem hefðu getað skipt sköpum (hér á ég
ekki við mig sjálfa). Það sama á við um
verkfræðinga, uppfinningamenn, stjórn-
málamenn og marga fleiri. Hugmyndir
þessara manna og hugsanir eru margfalt
mikilvægari en þeir sjálfir.
Þó má vera að ég hafi haft þetta í huga
áður, til dæmis þegar móðir mín, sem var
einstaklega elskuleg manneskja, dó eða
þegar bróðir minn ffamdi sjálfsmorð að-
eins 29 ára gamall. Ég man að þá hugsaði
ég: „Ég vil taka það besta úr lífi þeirra
beggja og reyna að vinna meira úr því.“
Það má deila um hvort mér hafi tekist það
eða ekki en ég held að hugmyndin hafi
verið rétt. Maður má ekki láta göfugar
fyrirætlanir verða að engu þótt manneskj-
an deyi.
Svo mikið er víst að ég er glöð og þakk-
lát fyrir að fá að lifa áfram eftir að hafa
fengið tvær aðvaranir. Lífið er svo ótrúlega
fjölbreytilegt og maður er sífellt að upplifa
eitthvað nýtt og spennandi. Og maður er
ungur svo lengi sem maður hefur eitthvað
til að hlakka til.
Þegar ég var átján ára gerðist það eitt
sinn að ég upplifði það að ég fór úr líkama
mínum. Það má segja að ég hafi tvöfaldast
eða alla vega hafi fengið tvær aðskildar
hliðar. Mig langar að útskýra þetta ögn
nánar. Ég lá uppi í rúmi um miðjan dag og
var að hvíla mig. Þótt ég sneri höfði til
veggjar sá ég skyndilega sjálfa mig sitja á
stól á gólfinu á bak við mig. Ég var á tveim-
ur stöðum á sama augnabliki. Ég sat á
stólnum og horfði á mig liggja í rúminu.
Ég sá hvert smáatriði greinilega, hvernig
hárið lá út yfir púðann, sá rauðu blússuna,
mjaðmirnar og fótleggina. Ég sá þetta allt
jafngreinilega og einhver önnur mann-
eskja lægi í rúminu. Sú „ég“ sem lá í rúm-
inu og sneri til veggjar sá manneskjuna
sem sat í stólnum jafnvel, örlítið hokna,
eins og ég oft er, og með svarta hártopp-
inn sem næstum því huldi augabrýrnar.
Þetta var einstök upplifun og ég hef aldrei
getað skýrt út hvernig á henni stóð. Ég var
glaðvakandi, ekki undir áhrifúm neinna
lyfja og á þessum tíma hafði ég ekki enn
drukkið mitt fyrsta vínglas.
Þessi síðasta saga var bara viðauki og sú
niðurstaða varðandi dauðann sem ég hef
komist að er að dauðastríðið geti verið
sársaukafúllt en ég fúllvissa ykkur um að
eftir að því er lokið er ekkert að óttast.
l.TBL 1990 VIKAN 35
DULFRÆÐI