Tíminn - 24.12.1956, Blaðsíða 8

Tíminn - 24.12.1956, Blaðsíða 8
B ★ JOLABLAÐ TÍMANS 195S ★ ur. Er nú ekki að orðlengja það, að | norðanáttin skall yfir okkur. Úr- koman var mjög mikil, svo að menn urðu fljótlega holdvotir. Brátt varð rigningin að krapahríð með ofsa- roki. Ég sá, að lestarmenn áttu erf- itt með að laga á, því að hestarnir ; voru alveg ólmir í svona veðri. Göt- 1 ur í Beitivallamó voru djúpar og j krókóttar, illt að komast áfram j með svona flutning, enda gekk mér | seint og dróst aftur út. En nú hlóðst krapiö svo ört á bátinn, að það ætlaði alveg að sliga hestana. Varð ég því að nema staðar öðru hverju og hreinsa krapið af bátn- ' um. Hafði ég ekkert til þess nema | hendurnar. Svona gekk þetta fram Beitivallaháls, og náði ég lestinni í ] Tjaldstæði, því að samferðamenn | mínir biðu mín þar. Voru nú tekin j saman ráð, og ákváðum við að ! halda yrði áfram. Var þó komin stórhríð, stormur og snjókoma. Þó að við tækjum það ráð að halda | áfram, var það altl annað en álit- legt að leggja á Hólssand, menn- irnir allir gegnblautir, föt tekin að frjósa, byrjað að renna í skafla. Félagar mínir buðu mér skipti, en ég taldi það ástæðulaust, og von- j aðist til að geta fylgt þeim eftir. ^eig lestin nú suður Lands- v"" mela. Virtist veðrið alltaf j harðna. Sótti kuldinn nú fast að. 1 Lestarmenn höfðu mikið að gera að laga á, var það erfitt verk í svona veðri, en það hjálpaði þeim j til að halda á sér hita. Aftur á móti gat ég ekkert gert. nema síga áfram með mína hesta og krafsa snjóinn af öðru hverju. Þegar kom- ið var að Kvensöðli (sem er gam- j all eldgígur neðan til á Hólssandi), ! var ég alveg búinn að tapa af lest- inni, enda hríðan bá svo dimm, að ekki sá milli varða. Hestarnir undir kviktrjánum vsru orðnir mjög þreyttir, krapið hafði gert sitt til þess, og nú voru komnir skaflar. j Einnig hafði krapið leikið hendur mínar illa. Mvernig sem ég barði þeim saman fann ég ekki til þeirra. . Mér Ieist nú illa á, ef ég næði ekki lestinni aftur. Yar ég farinn að hugsa um að skilja bátinn eftir, en hvernig átti ég að ná honum niður með dofnar hendur? Skammt neðan við sæluhús kom Páll bróðir minn á móti mér og fór geist. Var þá svo komið, að hest- arnir undir bátnum voru alveg að setjast að. Segir hann mér, að þeir félagar okkar standi yfir lestinni við sæluhús og bíði okkar þar. Kom okkur saman um að reyna að koma bátnum heim að sæluhúsinu, því i að þangað var örskammt. Tókst það að lokum. Þegar að sæluhúsi kom, ruddist einn klyfjahesturinn á annað kviktréð og reif gat á áburðarpoka. Þar rann niður Nor- egssaltpéturinn á augabragði. Út frá þessari áburðarhrúgu, sem féll á mel, mynduðust grænir taumar, sem jafnvel má sjá enn. j Eg minnist þess ekki að hafa séð ömurlegri sjón en lest- ina, eins og hún var komin þarna við sæluhúsið í stórhríðinni. Klyfj- arnar lágu hér og þar í snjónum, hestarnir með reiðingana undir kvið, allt í einni þvögu, hestarnir tróðust í hnapp og veltu af sér klyfjum. Mér kom í svip ekkert annað til hugar, en að hér yrði að skilja allt eftir cg reka hestana lausa til bæja. En það var ekkert' undanhald hjá lestarmönnum. Hjá þeim var ekki um annað að tala en að koma upp klyfjurn á ný, þar sem þess þurfti, og halda áfram með allt nerna bátinn. Ákveðið var að akilja hann eftir, enda ekki um annaö að ræða. Mig sveið það mjög sárt, að geta ekki hjálpaö til að koma upp klyfjanum, en hendur mínar voru ©nn sv® dofnar, að þess var enginn ko«t«r. *n ég gætti þess, að hest- arnir töpaöust ekki út í hríðina. Hsda þótt við værum staddir við sælaliúa, var enginn timi til að fá sér hressingu þar, ekki einu sinni liWð þar inn. Að lokum var haldið af stað á ný, trá ssaluhúsini*. Enn seig lestin í áfcttna, og nú var ég laus við mina óMnsflutning, bátinn. Vildu félaat®r mmir, að ég héidi á undan til b»ja. *n ég vildi ekki yfirgefa þá, ef ég gæti gert eitthvað til gagn*. Gekk ferðin nú sæmilega suður grjótin, en löng fannst mér leiðin. Leið svo það, sem eftir var nætur. Ma.grét Pá.'sdóttir. Þegar í Stórusteinstorfur kom, var veðrið ’neldur vægara, enda komúð fram á dag og snjórinn held- ur minni. Ákvað ég bá að yfirgefa lestina, enda get ég þar lítið gagn gert. Aldrei finnur maður það betur, hvers virði bað er að eiga góðan hest en þegar maður þarf að bjarga sér til bæja eftir langa og erfiða útivist. Bar Söfli mig hart yfir, heimfús eins og ég. Gott var að koma í Hólssel þá eins og æfinlega, og finna hlýleik og hugulsemi Karenar húsfreyju. Nokkru seinna kom Karl í Hóls- sel, og liafði riðið þangað frá lest- inni, en hún var þá skammt undan. Var ég þá orðinn vel hress, svo að við tókum viö lestinni af hinum, til þess að allir gætu fengið sér hress- ingu. Ffeannig hélt lestin áfram við- stöðulaust, þótt hægt gengi, og leið nú að hádegi. Var þá kom- iö sæmilegt veður. En heim í Grímsstaði komum við klukkan að ganga tvö um daginn, og höfðum þá verið sem næst fjórtán klukku- stundir á leiðinni frá Austara- Landi. Veðrið var nú tekið að skána. Við höfðum verið á ferð allan tím- ann, sem stórhríðin var mest og nokkru lengur. Snjókoman hafði verið mikil um nóttina eins og vikið er að síðar. Heima á Grímsstöðum var tekið af hestunum og þeim komið í hús. Engir karlmenn voru heima, þeir sem heima höfðu verið, voru að hagræða kindum. Varan var látin liggja úti þar sem hún var komin. Hún var stórskemmd hvort sem var. Vio félagar fórum allir strax í rúm- ið, eftir að hafa hresst okkur á mat og kaffi. Börn og unglingar voi-u send til að gefa hestunum. En þegar við vorum nýlega hátt- aðir, var komið með þær fréttir, að einn hsstinn vantaði. Var það hest- ur, sem Ingóifur átti, og var undir burði. Ingólfur var duglegur maður með afbrigðum. Dreif hann sig upp úi' rúminu eins hrakinn og hann var, leiddi lit reiðhest sinn, sem rétt var búið að taka hnakkinn af, og lagði af stað á móti veðrinu I leit að hestinum. Það heyrði ég haft eftir Ingólfi, að aldrei um sína daga hafi hann þurft að leggja eins hart að sér og í þetta skipti. Yzt í Hólssels-melum, eftir 12 km. leið, fann hann hestinn. Þar stóð hann í skióii með klyfjarnar. Næsta dag, 10. júní, var komið hreinbjart veður. Var þá alhvítt yfir að líta eins og um hávetur, og vnru það mikil umskipti á skömmum tíma. Þann dag lagði ég af stnð með þr’á hesta og sleða til að sækja bátinn í sæluhús. Ég taldí það mér skyldast að koma onum til bæia.. Færðin var mjög slæm. annars srekk mér vel. í sælu- "'úsi. mætti ég tveimur bændum af . nUnnum, sem komu nnðan úr Öx- irfirði. Voru beir lausríðandi. Þeir 'ðu komið á bf.1 af Kópaskeri í scórbríðinni, og strandaði bíllinn á - iðri leið fyrir snió. Svo mikill var sniórinn í Öxarfirði, að ■umbrota skaflar voru á Austara-Landstúni. "ftf 18 klst. kom ég með bátinn I Grímsstaði. Þurfti ég síðast að beita öllum hestunum fyrir sleðann, þvl að ört tók nú í sandlendi og dróst sleðinn víða á auðu. Mér finnst ég ekki geta skilið við þessa grein fyrr en bát- urinn er kominn á ákvörðunar- stað. Hann var settur upp á kvik- tré að nýju á Grímsstöðum, og lögðum við bræður af stað með hann austur þaðan að kvöldl 11. júní. Höfðum við sex hesta, — til skipta — og gekk ferðin vel. f Möðrudal komum við um fótaferða- tíma. Var tekið vel á móti okkur að vanda. Jón Stefánsson, bóndi þar, gaf strax bær fyrirskipanir, að gefa skyldi hestunum töðu og rúg- mjöl. Möðrudalsbændur buðu okk- ur, að þeír skyldu koma bátnum að feriustað. sem er um 2 klst. ferð. Við urðum því miög fegnir og hvíld- um okkur í sóma og yfirlæti I Möðrudal. i Báturinn komst 1 tæka tíð að Jökulsá. En því miður fóru Aust- firðingar ekki þessa leið á ÞingvöU. Jón Jóhannesson, bóndi, Möðru- dal, hefir tjáð mér, að báturinn hafi reynst mjög illa, engan veg- inn verið nothæfur á straumvatnf eins og Jökulsá, þótt bjargazt værl við hann. Af þessu áfelli er það að segja, að það er talið með þeim allra verstu, sem komið hafa. Sauðfé var miög dreift um heið- ar og mun eitthvað hafa fennt. Benedikt Sigurðsson. — ★ —

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.