Vísir - 24.12.1947, Blaðsíða 33

JÓLABLAÐ VlSIS
33
(juilaucf SeHectiktsdcttir:
JÓEL LITLI
Jóel litli þrýsti andlitinu
út í gluggarúðuna, svo að
nefkartan lians litla flattist
út. En hvað hon«um fannst
það undarlegt, að vera lítið
Larn, og hrekjast svona milli
manna, Ennþá einu sinni
var hann með hjartað fullt
af þrá, — en um það gat
liann ekki talað við nokkurn
mann. Hann þráði innilega
undursamlegt Ijóshaf, sem
einu sinni hafði fylgt jólun-
um. Hann mundi einmitt
núna, svo vel eftir ofurlitlu
jólatré- með fallegu skrauti
og tindrandi ljósum. Hann
mundi líka eftir konu með
dökka lokka, sem Ijevgði sig
niður yfir tréð. Hún var að
raða litlu jólabögglunum, —
og hann gat varla stillt sig,
hann langaði svo mikið að
vita hvað væri i þeim. Þá leit
liún á liann, lilýju og bros-
mildu augnaráði þar sem
liann stóð á hvítu blússunni,
með hjartað fullt af gleði yf-
ir öllum ljósunum.
Elsku mamma xnín og
ixahbi, hugsaði Jóel. En íivað
það hefði verið gaman, ef
þau liefðu reynt að korna sér
saman, svo liann hefði mátt
vera hjá þeim og halda með
þeim öll jól.
Drengurinn strauk liend-
inni um kakla nefkörtuna.
Nú var hann bráðuni sjö ára
ganxall, og hann varð að vera
sterkur og duglegur. Þegar
liann væiá oi'ðinn stór, ætl-
aði hann alltaf að lialda jól
ixieð henni mönxmu sinni,
konunni með alla gleðina í
augununx. En þau liefðu nú
sanxt ekki átt að láta hann
fara frá sér. Það var svo
vont að vita af xnöixxmu og
pabba sitt í livoru lagi, og að
liann gat ekki verið lijá
þeim, heldur varð að vera
einn, svona langt í burtu. Æ,
það var eitthvað svo kalt
allt í kring um liann.
Jóel litli revndi að harka
af sér við kvöldhorðið. Hann
reyndi að brosa þegar hon-
uxn fannst það eiga við, en
lxann bórðaði lítið, og hon-
uxn var þungt um andar-
dráttinn. Það voru lieldur
engin kerti á borðinu, engin
ljós fremur venju, og það
var hráslagalega kalt í borð-
stofunni. Það tók því ekki að
eyða upphitun í nxiðstöðina
frenxur í kvöld en venjulega.
Þráin seiddi Jóel litla,
hann þráði svo innilega að
mega lxalda jólin eins og
einu sinni. Og fyrst það var
aðfangadagskvöld, fannst
honum það sanngjarnt, að
hann fengi að fara í spari-
fötin sín. En hún Rannveig
húsfi-eyja liafði sagt, að
heimilisfólkið liennar léti
sér nægja sunnudagafötin í
kvöld, og liann skyldi gera
það líka.
Þetta voru fyrslu jólin
hans Jóels lilla lijá Rann-
veigu og Magnúsi lxrepps-
stjóra. Þennan tíma sem
hann var búinn að vera hjá
þeim, liafði hann fengið nóg
að boi'ða og nóg að starfa
eftir þvi sem kraftar lians
leyfðu. En aldrei höfðu til-
finningar hans gert jafn al-
gjöra uppreisn og nú i
kvöld.
En lxvað þú ert fýlulegur
i kvöld, ■— sagði Sigga, upp-
konxin dóttir lxjónanna.
Drengui'inn reyndi að
brösa, en andlit lxans var
eitlhvað svo stirt, og án þess
að geta ráðið við það, fyllt-
ust augu hans af tárum.
— Já, já, krakkinn .er þá
heldur i jólaskapi, —- sagði
Sigga og hnykkti til höfð-
inu.
— Láttu barnið vera, lxann
er engin kveif, og jafnar
þetta fljótt, — sagði móðir
henxiar.
Magnús lireixpsstjói’i lag-
aði á sér gleraugun, og leit
á drenginn. — Bráðurn gef eg
ykkur epli, af eplunum sem
kaupfélagsstjóiinn sendi
hingað, sagði hann.
— Mig langar ekkert í epli,
stundi Jóel.
— Þú ert matvándur snáði,
sagði Magnús, og leit aftur
niður i blaðið, sem liann var
að lesa í. Rannveig var víst
lagnai'i að eiga við þessa
duttlunga i krakkanunx, en
lxann. Og innan stundar
liafði liann gleynxt geðbi’igð-
um drengsins, og var aftur
upptekinn af þeim nýjung-
unx, sem liann liafði verið að
lesa unx.
Rannveig húsfreyja var að
eðlisfari 'rólynd kona, lienni
hætti aldrei við að láta snxá-
muni raska hversdags-jafn-
vægi sínu. En þessi óvænta
hryggð drengsins dró atliygli
hennar að sér. Hvað nxýndi
nú vera að honum fremur
venju? Franx að þessum
tíma hafði eiginlega lílið
farið fyrir lionum. En í
kvöld hafði liann fai’ið að
kvabba um spafiföt. — Aunx-
ingja krakkinn. — Allt þetla
aukaanxstur var svo ólikt
því sem hixn og hennar börn
höfðu alist upp við. En ann-
ars fannst Rannveigu litli
snáðinn vera svolítið elsku-
legt bai-n. Börn voru eklci
vön að vera svona athugul
og alvörugefin, eins og hann
var. Dökk augu lians virtust
búa )Tfir djúpri leyndri þrá.
Rannveig brosti nxeð
sjálfi'i sér, hvernig gat hún,
heilvita manneskjan, lxaldið
að lítið sjö ára barn, bjrggi
Síldarpressa, sem afkastar 4—5 þús, málum
á sólarhring.
lílU>tó<:ví X'J 'íi 'J'li rl i 11
99
HÉÐIIVS
síldarpressur hafa sett
heimsmet í afköstuui.
þœt Aama að nú þad ekki leztgur að leita
út íyn; landsteinana tii kaupa á vinnslu-
vélum íyrir síldar- 09 fiskimjölsverksmiðjur.