Vísir - 24.12.1947, Qupperneq 34

34
JÖLABLAÐ VISIS
yfir þrá? Það sat ekki á
henni, roskinni konu að
hugsa þanuig. Hún vildi
helzt gleyma þvi, að stund-
um farinst lienni vera kraf-
ist einhvers af sér gagnvart
þessu barni, einlivers meira
en hun hafði látið í té. Þetta
var skrítið, því hún gat þó
séð það sjálf, að hann hafði
stækkað og tekið framför-
um, síðan liann kom til
hennar, og því var hún þá
að skapa sér nokkrar hug-
myndir um að liðan Iians
væri á annan veg en hún sá
með sínum eigin augum.
Hinar margþættu kross-
gátur tilverunnar, voru
Rannveigu ókunriar. Hún
hafði héldur aldrei sóst eft-
ir neinu þvi, scm hún gal
ekki þí eifað á og séð. Allt
henna.r líf, hafði verið stöð-
ug vinna, og þelta stöðuga
starf, hafði gert hana fasta
og virðulega i sessi.
Rannveig reyndi að fá
jafnvægi á huga sinn, cn
hún gat ekki almennilega
losnað við tárvott andlit
barnsins. Henni fannst þetla
aðfangadagskvöld bera ann-
an blæ, e'n öll hin kvöldin,
sem liún mundi eftir. í svip-
inn gat hún ekki höndlað
sitt fast jafnvægi.
En Jóel litli læddist þegj-
andi fram í myrkrið á gang-
inum. Þárna inni var hvorl
senl var enginn, sem skildi
hann, ög vildi gera stóra há-
tíð úr jólunum. Barnið fanu
ekki, hvernig myrkrið og
kuldinn þrýsti sér að litla.
grannvaxna líkamanum
hans. í einverunni leitaði
hanri óafvitandi að því sem
var honum horfið.
Jóel óskaði þé'ss, að’hann
væri komirin sem lengst
burtu, án þess að nokkur
tæki eftir. Hann þrýsti báð-
um höndunum að brjósti sér
og grét. Það gat vel verið að
hann væri reglulega van-
þakklátt bafn, en hann þráði
nú samt, innilega og Íieill, að
þetta allt væri öðruvisi en
þáð var.
Ekki hefði það vakið undr-
un Jóels litla, þó sjálfur Guð
væri mótfallinn svona jól-
um. Erigin kertaljós — eng-
irin sörigur — éngin spariföt.
Drengurinn strauk kaldri
Iiendinni yfir tárvot augun,
| en hvað hann var brennandi
hcitur í kinnunUin. Það var
hart að vera til, og geta ekki
éinu sinrii haldið jól. Bara
að hann væri orðinn stór.
í þesSrim hugleiðingum
liafði Jóel smáfært sig fram
eftir ganginum. Ilann hall-
aði sér upp að veggnum'og
lokaði augunum. Hugurinn
leitaði lil inöriimu. Harin sá
t'yl'lr sér dökkhærða konu,
með yndisleg dökk augu,
hún var að ljúka við að
skreyta svolítið jólatré. —
Þetta var hún mamma, sem
hann sá svona greinilega fyr-
if sér. Ó mámma. Það var
von að honum væri lieitt i
kinnúnuiri. Þcgar hann kom
inn frá snjólnisbyggingunni,
þá liafði hann verið séttur í
bað.
— Mannna, hvislaði Jóel.
Það var gott að það var ekki
nema draumur, að þú lézt
mig fara frá þér, en livað
skyldi annars vera í litla
bögglinum, sem mannna
setti næst trénu?
Drengurinn rélti fram
fáhnandi liendina. — Uss,
ekki að hafa hátt, hann mátti
ekki missa af mömmu.
Jóel deplaði augunum og
blindaðist af Ijósglætu, sem
skein^traman í liann, í gegn-
um opnar dyr. Litla hjartað
h’áns barðist ákaft. — Ó,
niainma, hvislaði íiarin óg
augun flutu enn einu sin'ni í
tárum, en í gegnum tárin sá
liann mörg glitrandi Ijós,
teygja sig fram í mvfkrið
til liáns.
— Því stendur þú héfna,
barn? sagði hlýleg rödd.
Jóel gat engu svarað, lnmn
hafði alveg gleymt prjóna-
konunni, seni kom í liaust og
leigði herbergið á gangin-
um.
Iilý bendi tók um hendi
hans. — Vertu innan dyra,
'góði niinn. Við skulum vera
vinir.
Jóel Ieit framan í konuna.
Það fór ylur um barnssál-
ina. Litla bjartað varð ekki
eins blýþungt. En livað var
notalegt og fallegt hérna í
þessu litla lierbergi.
—Vissir þú kannske, að eg
hafði cngan hérna hjá mér,
til þess að ltolda með mér
jól? sagði Guðfún prjóna-
koria, og brosti framan í
barnið.
En livað þetta er falleg
kona, liugsaði Jóel. Og kjóll-
inn herinar — það var ilmur
af honum, eins og fötunum
liennar mömmu hans. En að
hann skyldi ekki muna eftir
henni _ Guðrúnu prjónakonu.
Guðrún kom með vott
liandklæði, og þurrkaði grát-
þrútið andlit drengsins. Síð-
an greiddi hún dökka lið-
aða lokkana, sem allir voru
í óreiðu, og sveigði þá frá
enninu.
— Svona, nú erum við
bæði fín, sagði hún. — Viltu
hjálpa riiér að bera litla
borðið fram á gólf?
Jóel leit í kring um sig.
A bak við hurðina, á litlu
borði stóð ofurlítið jólatré.
Drengurinn varð orðlaus
áf undrun. Átti hún Guðrún
þá jólatré? -— Gleðileg jól
tautaði hann, og rétti frani
lilla faðminn. — Átt þú þetta
tré, hvíslaði hann.
— Já, góði riíinn. Þetta
lilla tré er alltaf inngang-
urinn að jólaliátíðinni hjá
mér.
— Þau inni halda ekki jól
í kvöld, sagði drérigurinn
lágt. Látum þau hafa sína
siði, svaraði konan hressi-
lega. — Nú ertu komirin
hingað til rnín, og við skiil-
úm halda okkar jól, og tala
um Jesú, sjálft jólabarniðr'
— Já, eg vil það, hvislaði
Jóel, og lcit fullur trausts til
Guðrúnar. — Hún annna
mín, sem kom á jólunum,
þegar eg átti þau pabba og
mömmu, sagði mér um Jesú.
Þá var eg pínulííill, en eg
hefi samt aldrei getað gleymt
þvi, og heldur ekki mörgu
öðru sem þá kom fyrir.
Guðrún snéri sér undan,
hún fann livernig söknuður-
inn lýsti sér í hverju orði
barnsins, þegar liann minnt-
ist þessara liðnu daga. Tillit
hans var of átakanlegl, til
þess hún gæti horfst róleg í
augu við liann. Hún tók lít-
inn böggul, sem lá á rúm-
inu herinar, og lagði liann á
borðið hjá litla jólatrénu.
— Ertu ákaflega fátæk?,
sagði barnið allt í einu.
Amma mín var svo fátæk, að
liún gat ekki tekið nlig til
SÍlli
— Eg telst hafa nóg af
öllu, barnið gott, svaraði
Guðrún.
En hvað þessi litli um-
komuleysingi gat talað til til-
firininganna, lmgsaði Guð-
rún. Hún var líka of oft bú-
in að taka eftir raunasvipn-
um á litla andlitinu hans, til
þess að geta talið sér trú um
að hann kæmi sér ekki við/
Blessað litla barnið, liann
vantaði svo átakanlega ofur-
litla lilýju og' blíðu.
— Myndir þú vilja vera
mamma fyrir lítinn dreng?
sagði Jóel allt í einu og
horfði á Guðrúnu.
Guðrún fölnaði, liún
reyndi að herða sig upp, en
JC
auipmenn
°9
Engin auglýsing er jafn eftirsóknarverð og
Hringið til ckl iar strax í síma 1640
cg íáið upplýsingar.
raörryi
Utvegum og smíSum öll' nauSSyiileg tæki fyrir hraSfrystihús:
2-þrépa frystivélar
l-|)reps —í'-—
Iiraðfrystltæki
ssfrainleiðsíutæki
flutningsbÖRí!
þvottavélar.
Ennfremur útvegum við og önntimst uppsetn-
ingu á stálgrindahúsum.
Umboðsmenn íyrir hinar lanc'skunnu
ATLAS-vélar.
H.F. HA
REYKJAVÍK
Símnefm: Hamar.
Sími:1695 (4 línur),
i