Vísir - 24.12.1947, Blaðsíða 39

JÖLABLAÐ VISIS
39
Sjóklæðagerð íslands h.f.
Reykjavík
Framleiðir neðantaldan varning, þegar efnivara til í'ram-
leiðslunnar cr fyrir hendi:
Allar tegundir af algengum gulum og svörtum olíufatnaði
fyrir menn til la:nds og sjávar.
Gúmmístakka — „Trawlstakka“ fyrir sjómenn,
Gúmmíkápur fyrir karla og unglinga,
Gaberdine-kápur úr ullaréfnum,
Poplískápur (,,Zelanpoplin“) og
Vinnuvettlinga ýmis konar.
Sjóklæðagerð íslands h.f.
Skúlagötu 51, Reykjavík. Símar: 4085 og 2063.
H.f. Ölgerðin EgiBI SkalðagrBmsson
REYKJAVIK
SÍMI 1390 — SÍMNEFNI MJÖÐUR
alvarlegur i bragði, „vitið
þér ekki ,að fjárhættuspil
og svik erii syndsamleg,
jafnvel þó þér gefið ágóða
yðar kirkjunni?“
„Blessaðir verið þér, eg
gef kirkjunni ekki allt,“
'sagði hermáðurinn, „aðeins
tíunda hluta. Eftir að þér
töluðuð um í pfédikun yðar
uin daginn, að himnafaðir-
•inn sæi um þá sem greiddu
tíundina, hugsaði eg með
mér, að eg skyldi reyha og
það liefir nú i rauninni
])ox-gað sig.“
Þau mistök
urðu við prentun jóla-
hláðsins, að það láðist að
gela þess i lok fyrri hluta
greinai’innar um öskju á
hls. 12, hvar framhaldið
er að finna, en ]xað liefst
á blaðsíðu 29.
tyMwfy á féeifkja&ík
Árið 1872 ferðaðist Eixg-
lendingurinn H. Burton hér
á landi. Hann var heimsfræg-
ur fyrir ferðir sinar í Asíu og
Afriku. Hann hefir skrifað
gríðáfstóra hök um ferðir
sínar hér á landi. Er þar niik-
ill fi'óðleikur saman kominn,
en liarla sundurlaus. Ekki
var lxann mjög lirifinn af því,
er hánn sá hér. Þó þótti hon-
um landið fagurt, en Reykja-
vik þótti honum einna sízt.
Hinn mikli fjöldi skipa á
höfninni í Reykjavik vakti
uhdrun Burtons. Hér hlaut
að vera mikil verzlun, en
liann komst síðar að raun um,
að ekkert þeirra var íslenzk
eign. Heldur fannst honum
lítið til um framtakssemi
landsmanna á verklegum
sviðum og þótti hærinn dauf-
ur. Forvitni bæjarbúa
hneykslaði hann eins og fleiri
útlendinga. Ekki sizt hinn
mikli troðningur um boi’ð i
skipið, jafnskjótt og það
lagðist.
Þeim félögum gekk illa að
fá liesta og annan útbúnað til
ferðalags um landið, enda
vár lítið til af slíku i Reykja-
vik um þær mundir.
Um bæinn segir Burton, að
hann sé einkennilegur fyrir
það, hvað liann sé óreglulega
byggður. Ilúsin snúa í allar
áttir, helzt móti liöfninni og
læknum, en sjaldan móti
sUðri, sem ]xau þó-helzt ættu
að gex-a, til þess að geta notið
sólarinnar sem hezt. Þau eru
yfirleitt byggð úr timbri og
endast illa vegna rakans.
Ilinsvegar er eldhætta minni,
en í möi’gum timburhúsa-
borgum i löndum, þar sein
loftslagið er þurrara. Víða
eru garðar með matjurtum
og jafnvel runnum, en þeir
liafa komið uþp á siðustu
tímum.
Húsin sem lægst liggja og
eru við opna rennusteina,ættu
allir að forðast vegna óþefs-
ins, sem þaðan leggur. Hann
lýsir átakanlega grútarlykt-
inni, sem sé því næst óþol-
andi víða í hænum.
„Fjaran er eins og í venju-
legum fislciþorpum í Evrópu.
Þar ægir öllu saman, þar eru
akkcri, gömul siglutré og
rár, net og flekar, föt og regn-
kápur, hengdar til þercis,
oliutunnur frá Skotlandi,
stói’ir móhlaðai’, bátar settir
upp, seglin eru skilin eftir i |
þeim, en stýrin taka - menn
mcð sér heim. Á’einum stað
sáum við þi’já vagna. Ferða-
menn f-rá því snemma á öld-
inni segja, að þá hafi eklci
einu sinni verið til hjólbörur
í bænum. Nú eru handkerrur
i ölluin verzlunargötum.
Stöku sinnum sést vagn með
tveimur hestum fyrir, og þá
er liorft á liann úr hverjum
glugga. Þegar vegurinn verð-
ur framlengdur til austurs og
vesturs, þá mun staðurinn fá
á sig menningarblæ, eins og
Accra oldcar á Gullströnd-
inni“. .
Þrátt fyrir þessa lýsingu
var Burton að ýmsu leyti á-
nægður með dvöl sína í
Reykjavík. Honum þótti
matúrinn góður og fólkið
yfirleitt viðkunnanlegt.
„Kvenfólkið er fríðara en
í karlmennirnir, og börnin
| friðari en kvenfólkið“, er
|ein af athugasemdum hans.
1 (Þættir úr sögu Reykjavíkur)

» Hallslói* Péítifissoit.
Fra'mh. af hls. 3
um, og er þctta enn sem komið er stærsta
verkefnið seni liann hefur tekið að sér. Þá
liefuiy Ilalldór teíknað Jólabókina, barnabók
Helgafells og skreytt fjölda annarra bóka með
upphafsstöfum, vignettum o. s. frv.. Hann lief-
ir teiknað bólcakápur, bandskreytingu p. m.
fleira.
Það dylst engum sem kynnzt hefir verkum
Ilalldórs, að honum lætur hezt verkefni úr is-
lenzku þjóðlífi svo og hestamyndir. Þjóðsög-
urnar eru sérstakt hugðarefni Halldórs. I þeim
finnur hann þrotlausa uppsprettu liugmynda,
jafhframt því sem þær eru dýrmætur menn-
.ingararfur, tákn eða spegihnynd þjóðarsál-
arinnar á umliðnum öldum. Þjóðsögurnar eru
brunnur fyrir hugkvæminn listamann og það
mætti sfegja mér að Halldór eigi eftir að
marka merkilega lirmit á þvi sviði, ef hon-
um endist aldur til. Hann hefir þegar sýnt
það með ínyndmn sínum í Þjóðsagnakveri
sira Skúla Gislasonar að liann er þessu vanda-
sama verkefni fyllilega vaxinn, og mér detl-
ur í lmg hvílikur fenur það væri, ef Hall-
dóri vrði t. d. falið að skreyta nýja og vand-
aða útgáfu Þjóðsagna Jóns Árnasonar.
Eins og kunnugt er, liefir Halldór verið
annar aðalteiknari Spegilsins frá síðustu
áramótum og liafa teikningar lians þar náð
miklum vinsældum meðal alipennings, og
sýna þæi’ enn eina hlið á þessum unga og
fjölþætta listamanni.
Halhlór mun vera taþnn „naturalisli!‘. eða_____
realisti í teikningum sínum; í málaralistinni
er hann ennþá óráðin gáta, enda minni rækt
lagt við liana enn sem komið er. Sjálfur vill
Halldór ekki skipa sér á hás nokkurrar sér-
stakrar stefnu eða „isma“. Ilann kveðst meta
riila list, hverrar stcfnu sem hún er, ef það á
anriáð borð er list. Sú veraldarlist sem liann
nietiu’ Irváð mest, er hln klassiska list þeirra
Rcmhrdridts og Miclielángélös, og cr það einn
lielzti draumur Halldórs að komast suður í
lönd til að kynnast hettlr verkum þeirra og
ánharra evróþskra listamanna. Yonandi ræt-
ist sá dráulnur sem fvrst, þvi að allir sannir
listamenn þurfa að njóta sem víðlækastra
og heztra álirifa á hv’aða sviði sem er, enda
eru þeir að læra á meðan þeir lifa.
Þ.J. ,