Vísir - 22.12.1952, Síða 22

22
JÓLABLAÐ VÍSIS
Börnin hlakka að sjálfsögðu mest til jólanna, og í ílestum lönd-
um heims hafa þau einhverja hugmynd um jólasvein, senx
kemur til þeirra á jólanóttina og f'ærir þeim gjafir. Eftirvænt-
ingin skín úr augum drengjanna tveggja á myndinni, er þeir
kveikja á jólakerti til þess, að jólasveinninn rati til þeirra.
♦ SMÆLKI >
Frh. af 15. síou.
aldrei notuð. Sýrakúsubúum
varð það nefnilega á, að þeir
töldu, að öllu væri óhætt, þar
sem þeijn hafði tekizt að reka
fjandmennina af höndum sér
einu sinni, svo að þeir urðu
helzt til væ'rukærir. Þeir gerðu
sér ekki grein fyrir því, að
menn geta ekki varðveitt frelsi
sitt nema með því að vera sí-
fellt á- verði og vakandi. Þeir
héldu, að sigurinn væri unn-
inn, en fjandmaðurinn var
raunverulega aðeins að bíða
færis. Þeir tóku aftur upp fyrri
lifnaðarhætti, skemrntu sér,
dufluðu og drukku, cg hirtu
ekki um það, að þeir þyrftu að
viðhalda ag'a og baráttuþreki.
Marcellus hafði njósnara sína
hvarvetna, og þeir skýrðu nú
svo frá, að þreki bor'garbúa færi
hnignandi. Tíminn virtist kom-
inn til þess að íáta til skara
skríða á ný, en að þessu sinni
réðust Rómverjar að borginni
ofan af landinu einungis. Og
heppnin var með þeim.
Þeir lögðu til atlögu einmitt
þegar trúarhátíð ein stóð sem
hæst í borginni, og var þá mik-
ið drukkið- til heiðurs gyðjunni
Artemis. Þegar hátíðardagur-
inn vai' að kvöldi kominn, voru
menn lítt færir til þess að
standa í stórræðuni. Menn
vöknuðu af vímunr.i við það,
að Rómverjar fóru báli og
brandi um borgina.
Arkimedes hafði ekki hug-
mynd um það, að borgin hefði
veiúð tekin með brögðum, fyrr
en rómvérskur hermaður féll
yfir uppdrátt, sem hann hafði
dregið í sandinn. Hann var svo
niðursokkinn í hugleiðingar
sínar og útreikninga, að það
vakti hann ekki einu sinni til
veruleikans, þótt herskarar
Rómverja færu um borgina með
sigurópum. Hermaðu.r gekk til
hans og skipaði öldungnum að
fylgja sér á fund Marcellusar.
„Gakk á-brott frá uppdrætti
mínum, unz eg hefi leyst verk-
efnið“, svaraði Arkimedes.
En hermaðurinn bar enga
virðingu fyrir Arkimedesi eða
kenningum þeim, sem hann
sinnti þessa stunaina, dró sverð
sitt úr slíðrum og hjó hann
banahöggi.
Það er sagt, að Marcellus
hafi gefið slcipun um það, að
Arkimedes skyldi tekinn lif-
andi, hvort ^em hann hefur
borið virðingu fyrir snilligáfu
hans, eða hann hafi langað til
þess að draga hann á eftir
stríðsvagni sínum, er hann færi
siguríör um Rómaborg að
leiðangrinum loknum. En jafn-
vel þótt ætlunin hafi verið að
auðmýkja Arkimedes í augum
þess heims, sem þá taldist hinn
menntaði, þá hefði það aldrei
getað varpa skugga á andleg
afrek hans, sem hafa skipað
honum á bekk með mestu and-'
ans mönnum veraldarinnar um
alla tíma.
Minning hans mun varðveit-
ast, Hann átti heima í nágrenni
Etnu mestan hluta ævi sinnar,
og hún mun kulna með öllu,
áður en nafn Arkimedesar
gleymist og glatar virðingu
sinni.
— Mynd konungsíns.
Frh. af 16. síðu.
Seinna varð dagurinn nýr
eins og fægður ónotaður hlutur.
Við gengum um stóra húsið og
þekktum ekki hvert annað. Við
mæltum hljótt, vorum í fínum
fötum og þorðum ekki að láta
fara vel um okkur neins staðar.
Byggingu hallarinnnar í sand-
hrúgunni varð aldrei lokið.
Um kvöldið sagði ég afa frá
mynd konungsins. Hann sat við
púltið sitt og leit skilningsljó-
um augum á mig eins og hon-
um væri ekki ljóst um hvað ég
væri að tala.
„Konungurinn" sagði hann
„hvað áttu við?“
Hann var mjög þreyttur og
hrukkurnar á andliti hans
sýndust allt í einu dýprir Hann
tók gleraugun af með hægð.
„Hvað gerir það til, drengur
minri. Það skiptir litlu máli nú.“
Ekki meira, augu hans fjar-
lægðust aftur þessa skrifstofu,
þar sem lítill drengur hafði
unnið sigur á óttanum við að
játa syndir sínar.
Ég varð gripinn af hreinni
og auðugri gleði. Mitt í sorg-
inni fann ég glöggt, að það var
eins og þungu fargi væri létt
af mér. Nú myndi ekki verða
erfitt að halda áfram, hátta í
kvöld, fara á fætur á morgun.
Pabbi var dáinn en ..... nú var
þetta í lagi.
Það var ekki fyrr en mörg-
um árum síðar þegar dyrnar
lokuðust fyrir syni ekkjunnar,.
að ég skildi til hlítar, hvefsu
mikið ég missti ágústdaginn
heita, þegar hinn ungi, veikiaði
faðir minn dó, og ég reif sund-
ur myndina af konunginum með
hælnum.
New York Times birti fyrir
skömmu grein, sem fjallar um
ofsóknir á Spáni gegn mönnum,
sem eru mótmælenda trúar.
Kirkjum þeirra hefur verið lok-
að og sumstaðar hefur katólsk-
ur æskulýður ráðist inn í mót-
mælendakirkjur, barið prestinn
og reynt að brenna biblíur og
sólmabækur. Blaðið sakar
Segura kardínála, erkibiskup í
Sevilla um að hafa komið þess
um ofsóknum af stað með hirð-
'isbréfi er hann skrifaði ka-
tólskum söfnuðum.
Marcel Pagnot höfundur
Topaz sagði nýlega á kvik-
myndahátíð í Cannes: „Þegar
maður sér, að konur geta hang-
ið tímunum saman fyrir fram-
an spegilinn á maður bágt meS
að trúa því að það hafi verið
karlmaður, sem sagði þessi orð:
Maður bekktu sjálfan þig!“
Caferpillar
BELTADRÁTTAVÉL MEÐ ÁMOKSTURSSKÓFLU
Frá €ATERPILLAR TRACTO II lo. Pcoria. 111.
Eaivegiaiia vcr, eins «s$ að undaiiíöi'ns] aaiargaa* síæröir
ai* beUadrátiarvélum.
Meí§ IseltatlrátíaevéÍBisaasbii aaaá §‘á
afgreitltl eiiis’íalíiB ía-ki:
•Faröýti*«i*
Æ wm (»Séstut°ssii úiíse r
Sk wrðgröfim úthúmmS
WúSsSi úiíu ú i hú mmö
M.vmmm mfj /#.
Megmtzri . í ttiitriifsÉ&tm vwt'i.
.1. ■ *
ehla h„f.
H isfgii É se 103. — Séensi 1273—1270.