Vísir - 22.12.1952, Blaðsíða 25

JÓLABLAÐ VÍSIS
— Krossferð barnanna.
Framh. a£ bls. 10.
á lengd og þegar hún gekk fram
hjá íbúum borganna horfðu
þeir undrandi á, en stundum
hendu þeir grimmilegt gaman
að hinum horuðu og fáklæddu
börnum, sem hugðust ganga
yfir hrjóstrug fjöll á ber-
um fótum. Ræningjar lágu í
leyni fyrir þeim og rændu þau
mat og peningum; aðalsmenn,
sem virtu öll lög að vettugi,
réðust eins og hrægammar að
þeim, sem aftur úr urðu,
hremmdu þau og fluttu í kast-
ala sína til þrælkunar.
Þetta var hræðilegt ferðaiag.
Mörg dóu úr hungri og þreytu,
því að sumar var og sólaf-
hitinn brennandi. Önnur voru
sárfætt og þreytt, trúin, sem
hafði haldið þeim við langa
hríð hafði gufað upp smátt og
smátt og þau báðu vesældarlega
um húsaskjól í klaustrum eða
afskekktum sveitabæjum. —
Nokkrir fjárhirðir tóku af góð-
semi við þeim, en annarsstaðar
var grimmum hundum sigað á
vesalings börnin, eða þau voru
hrakin á burt með grjótkasti.
Og menn geta hugsað sér
Etienne. Ákveðinn og fastur á
svip daufheyrist hann við öllum
bænum og kröfum um að þau
hverfi aftur til heimilanna. Á-
fram vill hann óvæginn. Áfram
til Marseilles! Myndi ekki Guð
refsa þeim ef þau hikuðu?
Að baki þeim voru eyðileg
fjöll, en framundan miklir
skógar. Þegar börnin komu
auga á víggirta borg eða kastala
hrópuðu þau áköf. „Er þetta
Jerúsaiem?“ Þau voru of fáfróð
til að vita að þau ætti þúsundir
mílna ófarnar til Jerúsalem-
borgar.
Og einni hættu enn urðu þau
að mæta — og hún var verst.
Það var holdsveiki. Hundruð
fórust. Og íbúar þorpanna hörf-
uðu frá þeim með skelfingu, er
þau nálguðust.
Guð studdi þau.
En jafnvel þessi óvægni
fjandi gat ekki sigrað þau. Nú
varð loftið svalara, gróðurinn
meiri. Þau nálguðust nafið og
þeim létti — átti ekki hafið að
opnast, svo að þau gætu gengið
þar þurrum fótum, eins og for-
ingi þeirra treysti og hafði
spáð? Og að lökum komst Eti-
enna með herinn sinn til Mars-
eille — tötrum klæddan her og
glorhungraðan. Börnin höfðu
nú gengið 400 mílur í brenn-
andi sól og yfir nakin fjöll, þar
sem úlfar og ræningjar höfð-
ust við. Guði hafði stutt þau.
Herinn þeirra var nú rýrnað-
ur um helming. Og í hinni
miklu borg beið Etienne í æstri
eftirvæntingu. Hann starði út
að sjóndeildarhring og baðst
fyrir, heitt. — Miðjarðarhafið
hlaut vissulega að klofna og
opnast við bænir hans; vegur
myndi opnast og þau gæti
gengið þurrum fótum til Pale-
stínu.
Nú leið hver dagurinn af
öðrum í áhyggjusamlegri bið.
Hafið var stórt og hráslagalegt
og það klofnaði ekki. Mörg af
börnunum gátu ekki beðið fyrir
lengur, þeim féllst hugur og
þau grétu beizklega. Og þegar
liði Etiennes fækkaði fór að
bóla á vantrú og jafnvel upp-
reist í -ým.sum áttum.
llbnannleg róðagerÖ.
Fólkið í Marseille horfði
undrandi og efablandið á að-
komubörnin. Þar voru í borg-
inni tveir kaupmann, lævísir
óþokkar, sem hétu Hugo Ferr-
ens og William Porcus. Þeir litu
forvitnislega á piltana, sem
margir voru sterklegir og ó-
trauðir, þrátt fyrir undan-
gengnar þjáningar. Þeir horfðu
gráðugum augum á stúlkurnar,
margar voru fagrar og girni-
legar. Þarna var stórfenglegt
tækifæri til að græða of fjár.
Þeir komu til Etienne og
bentu á einfalt ráð út úr vand-
íæðunum. Hann átti ekki að
vera að bíða eftir því að krafta -
verk gerðist. Guð vár óþolin-
móður og þeir voru fúsir til að
taka þátt í þessu heilaga fyrir-
tæki, sem var um það bil að
misheppnast. Þeir sögðu vin-
gjarnlega, að krossfararnir litlu
gæti fengið sín skip til afnota.
Þeir gæti nú þegar stigið á
skipsf jöl og haldið til Palestinu.
„En við höfum enga pen-
inga,“ er sagt að Etienne hafi
svarað. „Hvaða þörf er á pen-
ingum?“ sögðu kaupmenn jafn-
skjótt. „Við gerum þetta til að
þóknast Guði, og við erum fúsir
á að flytja ykkur endurgjaids-
laust til Palestínu.“
Skipin lenda
í fárviðri. :
Etienne samþykkti þetta á
óheillastundu. Og fimm þúsund
unglingar tóku sér far með 7
skipum. Eigendurnir, fúlmenn-
in, hafa brosað illmannlega í
laumi. Fáráðlingar voru þessir
unglingar! Þau skyldu sannar-
lega fá að sjá framan í van-
trúarmennina, en þau yrði engir
yfirmenn — þrælar skyldu j-m
verða. Förinni var heitið á
þrælamarkaðinn í Alexandríu.
Vesalings börnin höfðu enga
hugmynd um hin hræðilegu ör-
lög, sem biðu þeirra. Hafði ekki
Guð birzt þeim með sýnilegum
táknum? Var þetta ekki leiðin
yfir hafið, sem hann hafði heit-
ið þeim. Og þau fylltust aftur
hrifningu er þau hófu þessa
sorglegu för. Þegar siglt var af
stað sungu þau sálminn fagra:
„Veni Creator Spiritus“. Eftir
fáa daga myndi þau krjúpa
á blessaðri mold Landsins helga
og reka vantrúaða burt frá
Gröfinni helgu.
Ekki heppnaðist bragð kaup-
mannanna eins og þeir höfou
við búist. Mikið veður gerð og
kom að nokkru í veg fyrir á-
ætlun þeirra. Tvö af skipunum
fórust við Einbúahöfða á Pét-
ursey, sem er smáey við Sar-
díníuströnd. Bæði áhöfn og far-
þegar fórust.
Hin skipin fimm fylgdu sinni
skuggalegu áætlun. Einn dag-
inn sáust öldumyndaðar sand-
hæðir fyrir stafni og jafnframt
koin í ljós tvær háar súlur. Nál
Kleopötru og súla Pernpdiusar.
Rödd öskraði: „Þetta er
Egyptaland!“
Börnin hópuðust reið og
skelfd kringum kaupmennina,
en óþokkárnir svöruðu því til,
að stormurinn hefði hrakið
skipin afleiðis. Guð hefði því
leitt þau alveg að hjartastað
Islams. — Sigrið þið van-
trúaða á Egyptalandi og þá
fáið þið Jerúsalem sjálfkrafa!1*
En óðar en börnin stigu á
land í Alexandríu, voru þau
handtelcin af hermönnum.
Mússúlmanna og afvopnuð í-
skyndi. Eftir fáeinar klukku-
stundir voru þau boðin upp á
þrælamarkaðinum. •— Masche-
muth, landstjóri í Alexandríu,
vár grimmdarseggur og börnin.
urðu að þræla alla daga í
brennandi sólarhitanum og:
húsbændurnir börðu þau með-
svipum.
Sumum var heitið frelsi ef
þau vildu ganga af trúnni — ert
þrátt fyrir hræðilegar hótanir
voru það aðeins fáein, sem.
notuðu sér það loforð. Til þess-
að hræða hin, voru átján líflát—
in grimmilega. En þorrinn lét
ekki bilbug á sér finna. Þannig:
lauk þessari hörmungarsögu.
Hollusta barnanna vakti
mikla samúð og meðaumkun og:
nokkurum árum síðar ákvað*
Gregorius páfi IX. að reisa þeim
minnismerki, sem þarna höfðu.
drukknað við Sardiníustrendur.
Hann lét byggja kirlcju á Pét-
urs-eyju og voru bein þeirra.
grafin þar. Með hliðsjón af
barnamorðunum í Betlehem
var kirkjan skírð „Kirkja hinna.
nýju saklausu.11 Hópar af píla-
grímum koma í þann helgidóm.
til þess að sýna Guði lotningu.
Af kirkjunni er þó ekkert
eftir nema veðurbarðar rústir
úti viðsjóinn. Þessar fornminjar
minna oss þó á nokkra a£ hin-
um átakanlegustu atburðum £
sögu heimsins. Þær bregða upp'
myndum af brennandi trá og
hetjulund þúsunda lítilla barna
sem fús og hugprúð fórnuðu lífi
sínu fyrir mikla hugsjón, en
voru svikin af eigingjörnum
mönnum og ágjörnum.
••••••••••••••••••••••••«. •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••<
itsoe

■

»
e

e
e
e
e
Míawpmtemm
Off
Engin a^glýsing es- fafn
eftirsóknarverð ®g

©
©
©
©
©
©
o
©
o
©
©
©
©
©
©
©
©
6
m
©
o
«
©
&
©
©
©
©
o
©
©
©
o
©
©
©
©
©
©
©
©
&
©
©
©
©
©
Kfringið til okkar strax í síma 1640 og fáið upplýsingar ®
A
©
©
©
©
©
©
©
©
©
©
&
©
©
&
©
©
@
©
©
©
©
©
©
©
o
©
©
©
©
o
©
Q
©
e
©
©
&
&
©
©
.©
©
©
HEELDVERZLUN
ÞÓRODDS E. JÓNSSONARÍ
Hafnarstræti 15
Sfnil 1747 —
★
Kaufíir atíi
Hrossiíár
Gartiir
Gærur
llúðir
ICálfskinn
SelskinsB
Æðardún
o. fi.
©
©
©
©
©
©
©
&
©
&
©
©
••
r
• i