Vísir - 21.12.1957, Síða 11

J ÓLABLAÐ VÍSIS
II
\JeniuL
enjittecja p^nr
SAL\HJR, allar stær&ír
\ *■ riií - t*
IJTIH|JBÐIR
IMMIHIJRÐIR
GLLGGAEFMI
LISTAR, alls konar
THUBilR
sftc' ■
ÞILPLÖTIJR, harðar og mjúkar
KROSSVIÐilR
ÞAKPAPPI
^JJaffótœtt
É
TInibnrverzlMfiin VÍ)i_UfypUR h.f.
uer
m
m
m
Klapparstíg, 1!
Síml 18430
hrSSuðu scr til klefa sinna til
að hafa plögg sin, vegabref,
gjaldeyris- og tollskýrslur o,1
þ. 1, tiltækiiegt um leið og beir
stigu á land. Þeir vissu nú, að (
ferðiiini var að verða lokið )g
allt hafði gengið vel.
Lehmann skipherra, sem
hafði verið ■ að gera að gamni
'sínu við farþegana fór nú niður
i stjórnklefann og fylgdist mcð
störfum Pruss skipherra, sem |
var við stjórn. Lchmann var
‘einskonar heiðursgestur þarnaj
um borð og bar ekki ábyrgð á
stjórn skipsins — sú ábyrgð !á
nú í höndum Pruss skipherra —
en þessi gamla hetja loíisins gat
ekki látið hjá líða að fylgjast
með öllu og ósjálfrátt fannst
honum hahn vera ábyrgur, nú
sem endranær, fyrir öryggi
skips og íaþega.
Hann ætlaði að ræða við for- 1
leggjarana Green & Company
um útgáfu bókarinnar „Zeppe-
lin“. Það var líka mikið undir1
því komið að lendingin og öll
afgreiðs’a gengi nú greiðlega
úr þessu, því loftfarið átti að
leggja af stað aftur austur um
haf á miðr.ætti og 45 farþegar, \
sem ætluðu að vera við krýn-
ingu Georgs VI. í London í,
næstu viku, biðu ferðbúnir í
New Ycrk og mátti því engu,
' skeika — hingao til höfðu Þjóð- ^
verjarnir lagt allan sinri metn- 1
að í þao. að loftfarið færi stund- !
visíega af stað í hverja ferð.
Ekki fréttnæmt framar!
Nú birti upp. Skýjahæðin var
orðin um 800 metrar og aðeins
tveggja hnúta vindhraði við
jörð.
Myndatökumennirnir stóðu
reiðubúnir með vclarnar sínar
og allt var reiðubúið til að taka
á móti risanum, sem var að
nálgast.
Myndatökumaðurinn Jack
Snyder frá Philadelphia Record
setti nýja filmu í vélina sína —
hún var númer 13. — Þrettán,
sagði hann, það verður eitthvað
ekki í lagi með þessa filrnu, ef
að vanda lætur!
Og það voru þarna fleiri
fréttamenn og þeir vonuðú að
Lehmann skipherra gæti sagt
þeim eitthvað athyglisvert og
fréttnæmt til þess að lífga upp
á frásagnir þeirra, því þetta var
eiginlega orðið svo vanalegur
hlutur, að risinn kæmi og færi,
að það var varla orðið í frásög-
ur færandi lengur. Stundum
voru þó að minnsta lcosti fræg-
ir menn meðal farþega, eins og
Douglas Fairbanks og frú hans,
Lady Ashley, Max Sehmeling
og Lady Grace Drummond Hay
— en í dag! — nei, það var ekki
einu sinni svo vel, að um neina
verulega fræga menn væri að
ræða, sem fengur væri i fyrir
blaðaménn.
Inni í loftskeytastöðinni sat
Nehlsen og bölvaði truflunun-
um sem voru á talsambandinu
og merkjunum í sambandi við
lendingarfyrirskipanirnar og
hann reyndi að laga þetta eftir
mætti.
Eckener var ckki
í vandræðum.
Vio lendingarmastrið. og á-
fyllingartækin fyrir olíuna. er
loítfarið átti að taka. stóðu
nokkrir menn og óttuðust að
skipið mundi ekki ná ems
krappri beygju, og nauð-
synlegt vgr, til ao koma rétt að
mastrinu. Öðrum fannst Þjóð-
verjarnir vera nokkuð djarfir í
;að snúa þessu stóra ferlíki —
en enn aðrir dácust að snilli
þeirra við stjórn risans og töldu
að þeir væru að sýna getu sína.
Á stjórnpalli skipsins stóðu
Pruss og aðstoðarmenn hans og
léku listir sínar. K1 7,19 var
gasi hleypt út og vatni, og skip-
ið nálgaðist jörðina. Þegar það
var í 200 feta hæð stýrði skip-
ið upp í vindinn. Þegar um 700
fet voru eftir að mastrinu gaf
skipherrann fyrirskipanir til
vélamannanna og allir fjórir
díseJhreyflarnir tóku aftur á
bak. Skipið staðriæmdist í loft-
inu. „Þetta er ekki eins og hjá
Hugo gamla,“ ságði einn mað-
urinn sem stóð við lendingar-
mastrið. Annar tók undir þetta
og sagði, að Eckerier — sá gamli
snillingur — hefði svo sannar-
lega ekki verið i vandræðum,
þótt hann ætti að lenda á íí-
eyringi.
Þegar mótorarnir tóku aftur á
bak, hvein i þeim eins og heml-
um á bíl, sem staðnæmist ofsa-
lega og skipið stóð þarna kyrrt
í loftinu, eins og það væri
bundið við mastur.
Lendingunni lokið!
En Rosendahl vallarstjóri
vissi, að vindurinn við jörð blés
úr suðaustri, en í þeirri hæð,
sem loftfarið var, var Jiann aust
an, og honum fannst þetta vel
af sér vikið hjá skipherranum.
Kl. 7,21 var íyrsti kaðallinn
látinn síga niður. Hann var um
400 fet á léngd og tveggja
þumlunga gildur. Svo kom sá
næsti og þeir voru báðir bundn-
ir í vagnana, sem runnu ef.tir
brautinni. Vindhviða sneri
skipinu ofurlítið á stjórnborða
og það hertist á balcborðskaðl-
inum. Rétt þarna hjá var Morri-
son fréttamaður og hann rauk
nú í simann og tilkynnti, að
Ilindenburg hefði einmitt í
þessu verið að lenda hgilu og
liöldnu. Það var næturvörslu-
stjórinn hjá Standard News
Association sem fékk þessa til-
kynningu og samtímis var hon-
um tilkynntur tíminn upp á
sekúndu.
. S.umir farþegarnir teygðu sig
út að gluggai’úðunum til að'
reyna að sjá vini sína og fjöl-
skyldur, sem væri þarna niðri
til að taka á móti þeim. Flestir
voru þó inni í aoalsalnum
stjórnborðsmegin og höfðu
raðað sér þar upp með tilliti til
tollskoðunarinnar, sem brátt
mundi hefjast.
Beint undir loftfarinu stóð
Pat Dowling, tilbúinn að af-
henda 35 pund af ís, sem láta
skyldi í matvælageymslur
skipsins. Og þar rétt hjá stóðu
tollverðir og fulltrúar vega-
bréfaeftirlitsins í röðum.
Eldurinn gýs upp.
Nú biðu allir í eftirvæntingu
og það heyrðist ekkert nema
suðio í hreyflunum, sem mjök-
uðu risanum hægt og hægt nær
mastrinu.
„Það er rétt svo að vélarnar
halda honum frá-----------“ Það
var Morrison, fréttamaðurinn í
símanum, sem talaði, en nú
þagnaði hann skyndilega í
miðri setningunni. Þá var
klukkan 7.25 e h.
Allt í einu gaus upp eldsúla,
ofan til á skipinu aftast, rétt.
við efri uggann.
Hann greip andann á Ioftir
„Það stendur í ljósum loga! Það-
brennur — brennur — það-
brennur ægilega!“
Frú Spah, kona fimleika-
mannsins, sem beið þarna niði’i.
til að talca á móti honum, hélfc-
fyrst að þetta væru flugeldar.
Hún hafði aldrei séð loftfar
lenda fyrr og hún hélt að þetta
væri gert til hátíðabrigða vegna
tafanna, sem ox-ðið höfðu á
komu loftfarsins.
Starfsliðið á vellinum sá allt-
í einu eldhafið yfir höfði sér og;
hver og einn tók til fótanna,
sem mest hann mátti til að-
forða sér áður en logandi risinn
félli niður yfir hann.
Svo kváðu við sprengingar —
hver á eftir annari — og þá
nötraði allt — byggingarnar á.
Ivellinum — turninn — allt-
' Það barst eins og þrumugnýr-
I um loftið, langt út fyrir vallar-
I svæðið og menn héldu að dóms-
dagur væri nærri. Við Tom.
River — 15 km. í burtu —
jheyðum þrumuna og það var
(eins og himininn stæði í ljósum.
loga.
Sumir urðu ekki
varir við neitt.
En Herbert O’Laughlin, kaup«
sýslumaður frá Chicago, sem
var í klefa sínum í loftfarinu,.
heyrði ekkert. Hann fann aðeinsu
ofurlítinn kipp fara um skipið,.
en svo heyrði hann að menn
!voru á hlaupum í ganginum og:
þá gekk hann út úr klefanum.'
'og út á skemmtigöngubrúna. til'
þess að sjá, livað um væri að*
vera.
Framh. á bls. 27. ,
á