Vísir - 21.12.1957, Blaðsíða 28

28
JÓLABLAÐ VÍSIS
hann fann hana. Hún lá hreyf-
ingarlaus á sandinum. Hann gat
reist hana upp og nú hljóp hún
líka eins og gervjbrúða. Svo
gafst hann upp og lagðist niður
— hann gat ekki meira. En þá
kom kona hans og tók í höndina
á honum og leiddi hann burt
eins og óvitabarn.
Frú Mathilde Koehner hafði
verið að virða fyrir sér útsýnið
úr einum stjórnborðsgluggan-
um, Þá fann hún hvernig
krampakippur fór urn loftris-
ann. Hún æpti og kallaði á
manninn sinn, Hermann, sem
hafði verið við næsta glugga,
en nú sá Iiún iiaiin iivergi. Zjiirn
hennar þrjú — cinu bcrnin -úm
borð í Hindenburg í þessari för
— gripu í pilsin hennar. Hún
ákvað að kasta þeim út um
gluggann. Hún ætlaði fyrst að
lyfta elzta barninu, tíu ára
gamaiii stúlku, Irene, út um
gluggann. En hún var of þung.
Irene ráfaði þá frá henni og
hrópaði á pabbá sinn. Þá tók
konan yngsta barnið, Werner,
og kastaði því út. Svo gat hún
hent Walter út. Þegar hún leit
aftur upp sá hún hvergi Irene.
Þá stökk hún sjálf á eftir börn-
unum. Það næsta sem hún man,
var að tveir skipverjar voru að
leiða hana burt.
Þeir misstu takið.
Joseph Spah var bakborðs-
megin. Hann gat ekki opnað
gluggann. Þá reyndi hann að
brjóía rúðuna með myndavél-
inni sinni. Glugginn féll út í
einu lagi. Þegar skipið fór að
hallast duttu tveir menn yfir
hann. Þeir hlupu allir að glugg-
anum og mennirnir skriðu út og
héngu á höndunum utan á
glugganum og héldu í karminn.
Spah fór þá að dæmi þeirra.
Það var hátt niður og skipið
reis enn hærra. Allt í einu æ; ti
annar maðurinn og Span sá
hann falla niður og hringsnúast
í loftinu. Rétt í því missti hinn
maðurinn takið og greip lun
leið í frakka Spahs. Spah hékk
á annari hendiimi og var næst-
um búinn að missa takið. Hit-
inn var líka mikill — en það
var of hátt niður. Honum fannst
hann hanga þarna heila eilífð
og nú var hann að geíast upp.
Svo fann hann að skipið seig
i niour og þa síuivk Iiánn. I^aú
| var meira en 13 metra fall og
hann vissi, að hann varð að
setja fæt.urna undir sig. Hann
fann ekki þegar hann snerti
i jorðina. o\ o sií.liann a vjor—
j um fótum eins cg sært dýr,
eitthvað burt.
Tólf gátu síokkið.
Það hreyfði sig enginn út úr
skipstjórnarklefanum. Það kom
ekki í huga þeirra Pruss skip-
herra, Lehmanns skipherra eða
Sammts yfirliðsforingja, að
hlaupa frá skyldum sínum.
Stefnið seig hægt niður þó allt
stæði nú í björtu báli. Skipið
kom niður að framan, á lend-
ingárhjólin.
„Núna,“ skipaði Pruss,
,,stökkvið!“
Sjö menn stukku útbyrðis.
Þegar gúmmíhjólin skullu á
jörðinni, hentist loftfarið aftur
upp í loftið að framan. Fimm
menn voru enn í ldefanum —
Pruss, Lehmann, Sammt, Her-
zog og Speck.
Nú seig klefinn aftur niður
og féll á sandinn. Þá stuklcu
mennirnir fimm út úr honum.
Nokkrum selcúndum síðar féll
glóandi grindin yfir þá. Willy
Speck skreið á undan Pruss, al-
blóðugur á höfðinu. Föt skip-
herrans loguðu svo og' hárið,
þegar hann reisti Speck á fæt-
ur og leiddi hann út úr glóandi
málmflækjunni. Hann reyndi
að slökkva í fötum sínum um
leið. í því bar þar að óeinkenn-
isklæddan mann. Það var vin-
ur hans gamall, Andy Wick-
ham, Pruss afhenti honum
Speck. Síðan dró hann hring
af hendi sér, tók af sér úrið og
afhenti Wickmann. „Farþeg-
arnir!“ hrópaði Pruss svo og
sneri við og hvarf inn í rúst-
irnar.
Gróf sig í sandinn.
í klefa sínum yfir stjórnpall-
inum var aðstoðai’-Ioftskeyta-
maðurinn Herbert Dwo. Hann
stökk út um leið og klefinn
skall niður á jörðina í seinna
sinnið. Hitinn var svo mikill,
að hann þoldi ekki við. Hann
féll á jörðina og gróf sig niður
í sandinn og huldi með hon-
um andlit sitt og hendur. Þann-
ig beið hann unz klæðning
loftfarsins var brunnin. Þá reis
hann upp til hálfs og nú gat
hann dregið andann. Svo
skreiddist hann út úr rústunum.
Hann var lítt brenndur.
Þó er björgun hins fjórtán
ára gamla Werner Franz senni-
lega sú undi'averðasta. Iíann
var vikadrengur á skipinu.
Hann var inni í miðju slcipinu,
á gangi eftir kjölfarsrennunni
fyrir aftan farþegaklefana, þeg-
ar brennandi heitur vindgustur
kom á móti honum. Hann var
sem þrumu lostinn og gat ekki
hreyft sig. í sömu svifum
kviknaði í gasgeymunum fyrir
ofan hann, hverjum á fætur
öðrum. Hann kastaði sér þá nið-
ur og út um opna lúgu í kjöln-
um, en eldtungurnar sleiktu
hann og hann var viss um að
hann brynni þarna upp. Þegar
hann var að missameðvitundina
sprakk vatnsgeymir, sem var
þarna fyrir ofan hann í skipinu
og hann varð gagndrepa. Hann
rankaði við sér við kalda vatn-
ið og gat komizt á fætur og
skriðið út úr rústunum. Hann
var holdvotur og aðeins með
smávegis þrunasár.
Björgunin hafin.
Hinum megin við brennandi
flakið var Mangone, kápuíram-
leiðandinn, umkringdur rústun-
urn. nann ícL a Lné og gróí sig
1 undir hindrun. Þegar hann
var kominn upp aftur hinum
megin var allt hárið brunnið af
höfði hans nema einn lokkur
og yfirhöfn hans var í ljósum
loga.
Menn þeir, sem voru þarna á
vellinum voru nú farnir að
hefja björgunarstarfið — eitt
hetjúlegasta björgunarstarf
seinni tíma. Þeir unnu yfirleitt
tveir og tveir saman.
Tveir björgunarmanna fundu
Spah fimleikamann, þar sem
hann var að skríða í gegnum
reykj armökkinn, umkringdur
glóandi málmflækjum. Þeir
þi’ifu hann upp og fluttu hann
út úr hitavítinu og lögðu hann
svo í sandinn.
Næst fundu þeir stúlku liggj-
andi í sandinum. Andlit hennar
og axlir voru óbrennd, en a'ð.
öðru leyti var líkami hennarj
eitt flakandi brunasár. Þeir!
krupu niður og ætluðu að lyfta
henni upp, en sandurinn var
svo heitur, að það var ekki hægt
að koma við hann. Þegar þeir
gripu í handleggina á henni,
datt holdið af beinum. Hún
fann ekki, að þeír komu við
hana. Svo tókst að flytja hana
burt í teppi.
Ilver af öðrum stökk.
Allt í einu sást maður koma
gangandi út úr eldhafinu. Eld-
tung'urnar teygðu sig eftir hon-
um og hann féll á grúfu í sand-
inn., Það var óhugsandi að
nokkur maður gæti lifaö í
þessum. hita. Samt reis hann á
fætur og komst nokkur skref.
Svo datt hann aftur og lireyfð-
ist elcki. Þegar menn komust
i honum Sfciuna var hann eins
'og brunninn trjálurkur.
í björgunarsveitinni voru
margir menn, sem höfðu kom-
izt lífs af, þegar loftfarið Macon
fórst. Einn þeirra sá sjón, sem
hann gat aldrei gleymt: Gegn-
sæja mannshönd, sem hélt ut-
an um glóandi heita málm-
flækju eins og tómur vettlingur.
Þeir sáu hvern manninn á
fætur öðrum stökkva niður úr
brennandi grindinni án þess að
geta komizt til þeirra fyrir hit-
anum. Og uppi í stafninum
voru mennirnir tveir, sem höfðu
rennt niður köðlunum. Þeir
héldu höndunum um járnrifin
— líkamar þeirra voru svarth’
eirs og kolbrennd brauðskorpa.
Og þarna kom þýzkur liðs-
foringi — bakið var brunnið úr
fötum hans, en samt var hann
á hlaupum inn í eldinn. Þeir
náðu í hann og drógu hann
burt. Þetta var Max Prussj

lll
Sívii 1-1640 . Pósthólj 1396 . Reykjavik
Dm m feicíir
í allt að' 4 litum og einnig með vaxi öðru- eða báðummegin:
Súkkulaði og aðrar sœlgœtisumbúðir.
Karamellupappír í rúlluvi og örkurn.
Uvíbúðapappir í rúllum og örkum, fyrir
kjöt, fisk, brauð o. fi.
Smjör- og smjörlíkisuvibúðir úr staniol-,
folíu- og pergámentpappír.
Flösku- og glasamiða.
Sellophan-uvibúðir í rúlluvi og örkum.
Límrúilur áprentaðar i öllum breiddum
frá 5 cm.
Hér er þó aðeins talið hið helzta, sem hcegt er
að framleiða.
Fáið upplýsingar hjá oss ef þér þurfið á ofangreindri preniun
að haltla eða annarri.
9P
BBB
Sívii 1-1640 . Pósthólf 1396 . Reykjavík
S t

klæðisi
lainaHI
#
frá
f /
ϗaverzlLtn
^a4nclreóar __y4'/icL
reóóonar