Morgunblaðið - 17.10.1957, Side 16

16
MORGinVBI AÐID
Fimmtudagur 17. oltt. 1957
!A
l
i
ustan
Edens
eítir
John
Steinbeck
158
□-
—□
stálbogi. En hún gætti líka alltaf
yel heilsu sinnar. — Neytú aldrei
brennivíns, hressti sig aldrei á
eiturylfjum og nýlega var hún
hætt að drekka kaffi. Og það borg
aði sig. Hún hafði hreinasta eng-
ilsútlit og ásjónu. Hún hélt spegl-
inum lítið eitt hærra, þannig að
hrukkurnar á hálsinum sáust ekki.
Henni kom í hug annað engils
andlit, svo líkt henni. Hvað hét
hann nú aftur" Hvern fjandann
hét hann, Alec? Hún sá hann svo
greinilega fyrir sér, þar sem hann
gekk hægt framhjá í hvíta rykki-
iíninu með knipplingrunum, með á-
lútt höfuð og hárið glansandi í
bjarmanum frá kertaljósunum. —
Hann hélt eikarstafnum með málm
krossinum hátt á lofti fyrir fram-
an sig. Það var eitthvað kulda-
legt við fegurð hans, eitthvað ó-
snertanlegt. Hafði yfirleitt nokk-
uð eða nokkur snortið Kate — náð
henni á vald sitt og atað hana?
Nei, vissulega ekki. Aðeins hin
harða úthverfa hafði fengið ör og
ákomur eftir snertingu. Þar fyr-
ir innan var hún ósnortin — jafn
Þýðing
Svertn Haialdsson
□------------------□
hrein og björt og þessi Jrengur,
þessi Alec — eða hét hann það
kannske ekki?
Hún fór allt í einu að hlæja. —
Að hugsa sér annað eins. Móðir
tveggja vaxinna sona — og sjálf
var hún líkust bami. En ef ein-
hver hefði séð hana með ljóshærða
piltinum — hefði hann þá getað
verið í nokkrum vafa. Hún hugs-
aði um hvernig það myndi vera
að standa við hlið hans í mann-
þröng og láta fólkið sjálft upp-
götva hið sánna. Hvað myndi
Aron — já, hann hét einmitt Ar-
on — hvað myndi hann gera, ef
hann fengi að vita það? Bróðir
hans vissi það. Þessi skynsami,
litli tíkarsonur. — Ó, nei, sá var
nú sannarlega enginn tíkarsonur
— fæddur í löglegu hjónabandi. —
Eate hló hátt. Henni lei* vel. —
Hún var í ágætu skupi.
Sá skynsamari — þessi dökki
— var henni til skapraunar. Hann
var líkur Charles. Hún hafði bor-
ið virðingu fyrir Charles — og
Charles hefði líklega drepið hana,
ef hann hefði getað.. uá, þetta var
alveg dæmalaust meðal. Það lækn
aði ekki einungis kvalirnar í
fingrum og liðamótum, heldur
gaf henni einnig kjark og þrótt
að nýju. Áður langt liði myndi
hún geta selt allt draslið og farið
til New York, eins og hana hafði
alltaf dreymt um. Kate minntist
þess, hversu mjög hún hafði ótt-
azt Ethel. Mikið hlaut hún að
hafa verið veik og kjarklaus —
að hræðast þessa útslitnu og
heimsku druslu. Hvernig væri það
annars að kála henni af tómri góð
mennsku? Þegar Joe fyndi hana,
hvemig væri þá — já, hvemig
væri þá að taka hana með sér til
New York? Hafa hana hjá sér.
Þessi hugmynd kom Kate til að
brosa. Það myndi vera óvenjulegt
og dularfullt morð, morð sem eng-
an myndi gruna og aldrei
yrði uppgötvað. Súkkulaði og kon-
fekt — fullir kassar af konfekti,
svínsflesk — mjúkt og feitt, port-
vín og smjör — smjör og rjómi
í öll mál, ekkert grænmeti, engir
ávextir — og ekki heidur neinar
skemmtanir. Vertu heima, vina
mín. Ég treysti þér. Gættu húss
og hluta. Þú ert þreytt. Farðu að
hátta. Leyfðu mér að hella í glas-
ið þitt. Hérna er nýtt konfekt
sem ég keypti handa þér. Viltu
ekki hafa kassann hjá þér, þegar
þú ert komin í rúmið? Ef þér líð-
ur ekki alveg sem bezt, þá skaltu
bara taka inn hægðapillur. Þessi
sykrungur er góður, heldurðu það
ekki? Gamla nomin myndi springa
í loft upp áður en sex mánuðir
væru liðnir. En hvernig væri að
nota bandorm? Hafði það nokkum
tíma verið gert? Hvaða maður var
það, sem aldrei gat fengið vatn
að drekka, vegna þess að hann
hafði einungis sáld til að ausa
vatninu með — Tantalus?
Kate brosti yndislega og skap
hennar fór stöðugt batnandi. Eig-
inlega ætti hún að halda sonum sín
um veizlu áður en hún færi. Bara
smáhóf, með cirkus á eftir fyrir
eftiriætin hennar — augasteinana
hennar. Og svo fór hún að hugsa
um hið undurfagra andlit Arons,
sem var svo líkt andliti hennar
sjálfrar og undarlegur sársauki
— óljós, óstaðbundinn sviði —
hertók líkama hennar. Hann var
ekki kænn eða hygginn. Hann gat
ekki varið sjálfan sig eða vernd-
að. Dökki bróðirinn gat orðið hættu
legur. Hún hafði fundið hvað í hon
um bjó. Cal hafði orðið ofjarl
hennar. En hún skyidi kenna hon-
um lífsregiurnar áður en hún færi
í burtu.
Skyndilega varð henni það ljóst,
að hún vildi gefa mikið til þess
að Aron feng! ekki að vita hið
sanna um hana — hvað hún væri
og hvað hún gerði. Kannske gæti
hann komið til hennar í New
York. Hann myndi halda að hún
hefði alltaf átt heima í fallegu,
litlu skrauthýsi á East Side. Hún
myndi fara með hann í leikhúsið,
óperuna og fólk myndi sjá þau
saman og undrast útlitsfegurð
þeirra og álykta sem svo, að ann-
að hvort væru þetta bróðir og syst-
ir, eða móðir og sonur. Hið sterka
ættarmót hlaut hver maður að sjá.
Þau gátu farið saman til jarðar-
farar Ethels. Hún niyndi þurfa
tvíbreiða líkkistu og sex fíleflda
burðarkarla. Kate skemmti sér
svo vel við þessar hugsanir sínar,
að hún heyrði ekki þegar Joe drap
á svefnherbergisdyrnar. — Hann
lauk þeim þá mjög hljóðlega upp,
til hálfs og sá glaðlegt, brosandi
andlit húsmóður sinnar.
„Morgunverður", sagði hann og
opnaði dyrnar til fulls með því að
ýta á hurðina með bakkahorninu.
Svo lokaði hann með hnénu. —-
„Viljíð þér borða hann þarna
inni?“ spurði hann og kinkaði
kolli I áttina til gráu hliðarkomp-
unnar.
„Nei, ég borða hann bara hérna.
Og ég vil fá iinsoðið egg og snögg-
bakaða jólakökusneið. Láttu eggið
sjóða í fjóra og hálfa mínútu. —
Horfðu vel á klukkuna á meðan“.
„Yður hlýtur að líða miklu bet-
ur í dag?“
„Já“, sagði hún. — „Þetta nýja
meðal er hreinasta töfralyf. Þú
lítur út fyrir að vera örmagna af
þreytu, Joe. Ertu nokkuð lasinn?“
„Nei, það gengur ekkert að
mér“, sagði hann og setti bakkann
á borðið fyrir framan stóra,
djúpa stólinn. — „Fjórða og hálfa
mínútu?"
„Já, sem næst því. Og ef gott
epli er til í húsinu — rautt, safa-
mikið epli —- þá skaltu líka koma
með það“.
„Þér hafið aldrei haft svona
góða matarlyst síðan ég kom hing-
að“, sagði hann.
Meðan hann beið frammi í eld-
húsinu, eftir því að kokkurinn syði
eggið, varð hann skyndilega hrædd
ur og kvíðafullur. Kannske hafði
hún komizt eftir því. Hann varð
að vera varkár og aðgætinn. En
fjandinn hafi það, ekki gat hún
refsað honum fyrir eitthvað sem
hann vissi ekki. Það var ekkert
afbrot af hans hálfu.
Þegar hann kom aftur inn í her-
bergið hennar, sagði hann: —
„Kokkurinn sagði að við ættum
' engin epli, en hann fullyrti að
i þessi pera væri mjög góð“.
„Það er ágætt", sagði Kate.
I Hann beið meðan hún tók skurn
ið utan af egginu og stakk skeið-
inni í hvítuna.
„Hvernig er það?“ spurði hann
svo.
„Alveg hæfilegt", sagði Kate.
„Þér lítið mjög vel út“, sagði
hann.
„Já, mér líður líka ágætlega",
sagði Kate. — „En ég get ekki
sagt það sama um þig. Það hlýtur
eitthvað að ganga að þér, Joe".
Hann þreifaði fyrir sér með
ýtrustu varfærni: — „Ég hefði
nú sannarlega þörf fyrir þessa
fimm hundruð dollara", sagði
hann mjög auðmjúklega.
„Hver hefur ekki þörf fyrir
fimm hundruð dol!ara?“ sagði hún
glaðlega.
„Hvað eigið þér við?“
FramtíSarafvinna
Okkur vantar ungan, áhugasaman mann nú þegar
við léttan iðnað.
Uppl. hjá verkstjóranum,
Skipholti 27.
DURflSCHRRF
RAKVÉLABLDDIN
hafa farið sannkallaða sigurför um
landið. Reynið fasan durascharf
rakvélablöðin og sannfærist um
gæði þeirra. Þér getið ekki
dæmt um beztu rakvéla-
blöðin fyrr en þér hafið
reyntfasan durascharf.
Einkaumboö:
BJORN ARNÓRSSON
Bankastræti 10, Reykjavík
MARKÚS
Eftir Ed Dodd
1) — Ég gaf þér gott ráð,
Sirrí, þegar ég sagði að þú skyld-
ir ekki taka þátt í þessari keppni,
en þú þóttist ætla að sigra mig.
2) — Þér hefur ekki tekizt að
sigra mig, aðeins að gera sjálfa
þig að athlægi.
3) Á meðan gerist sá atburður
hjá dýralækninum, að Bangsi litli
sleppur út.
4) Og nú hleypu:' hann af öll-
um kröftum.
„Það var ekki neitt. Hvað er það
annars sem þú ert að reyna að
segja mér? Er sannleikurinn sá,
að þú hafir ekki fundið hana? Nú,
jæja. Hafirðu gert þitt bezta, þá
skaltu nú samt fá þessa fimm
hundruð dollara. Segðu mér nú
alla söguna“. Hún tók saltglasið
og sáldraði nokkrum kornum nið-
ur í eggjakoppinn.
Joe setti upp innilegan gleði-
svip: — „Þúsund þakkir", sagði
hann. — „Þér getið ekki ímyndað
yður hvað þessir peningar koma
mér í góðar þarfir. Jæja, þá er
bezt að gefa skýrsluna. Fyrst fór
ég til Pajaro og Watsonville. —
Komst á slóð hennar í Watson-
ville, en þaðan hafði hún farið
til Santa Cruz. Þar frétti ég einn-
ig um ferðir hennar, en hún var
farin".
Kate bragðaði C. egginu og bætti
salti á það: — „Var það allur á-
rangurinn af ferðinni?"
„Nei“, sagði Joe. — „Ég hafði
tapað öllum sporum eftir hana, en
afréð samt að fara til San Luis
og þangað hafði hún þá líka kcan-
ið, en var farin“.
„Og vissi enginn í San Luis
hvert hún hafði farið?“ spurði
Kate.
Joe var orðinn svo órólegur að
hann gat varla staðið kyrr. Öll
hans ráðagerð, já, kannske allt
hans líf, var komið undir næsta
orði hans og hann hikaði við að
segja þau.
„Svona nú, út með það“, sagði
hún að lokum. — „Þú hefur kom-
izt að einhverju — hvað er það?“
„Tja, það er nú ekki mikið. Ég
veit ekki hvort takandi er mark
á því“.
„Láttu mig um það“, sagði hún
hvatlega. — „Segðu mér bara
hvað það var“.
„Já, sjáið þér til. Ég hafði tal
af manni, sem þóttist hafa hitt
hana. En þetta er lcannske eintóm
iý&i“-
„Hugsaðu ekki um það. Haltu
bara áfram", sagði hún óþolinmóð.
,„Jæja, ég talaði sem sagt við
mann, sem þóttist hafa hitt hana.
Hann hét Joe, alveg eins og ég. .“
„Spurðirðu hann ekki líka hvað
amma hans hefði heitið?" sagði
hún háðslega.
„Hann sagði að hún hefði drukk
ið sig fulla eitt kvöldið og þá hefði
hún sífellt tönnlazt á því, að hún
ætlaði að fara aftur til Salinas
og leynast þar. En eftir það sá
hann hana aldrei aftur. Hann v>ssi
ekki hvert hún hafði farið“.
Kate hnykkti svo mjög við að
heyra þetta, að hún gat ekki leynt
geðbrigðum sínum. Joe sá hvern-
ig ótti og angist spegluðust í hverj
um andlitsdrætti hennar. Hver
svo sem orsökin var, þá hafði Joe
bersýnilega stutt á réttann takka.
SHÍItvarpiö
Fimmtudagur 17. október:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Sjöfn Sigurbjörns-
dóttir). 19,05 Þingfréttir. 19,30
Harmonikulög (plötur). 20,30 Er-
indi: Starfsemi Blindravinafélags
Islands (Helgi Elíasson fræðslu-
málastjóri og Helgi Tryggvason
kennari). 20,55 Tónleikar (plöt-
ur. 21,30 Útvarpssagan: „Bar-
bara“ eftir Jörgen-Frantz Jacob-
sen; XIII. (Jóhannes úr Kötlum).
22,10 Kvöldsagan: „Græska og
getsakir“ eftir Agöthu Christie;
XXV. (Elías Mar les). — 22,25
Sinfónískir tónleikar (plötur). —
23,05 Dagskrárlok.
Föstudagur 18. október:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
19,05 Þingfréttir. 19,30 Létt lög
(plötur). 20,30 „Um víða veröld“,
Ævar Kvaran leikari flytur þátt-
inn. 20,55 íslenzk tónlist: Lög eft
ir Emil Thoroddsen (plötur). 21,20
Upplestur: Steingerður Guðmunds
dóttir leikkona les kvæði. — 21,40
Tónleikar (plötur). 22,10 Kvöld-
sagan: „Græska og getsakir" eft-
ir Agöthu Christie; XXVI. lest-
ur — sögulok (Elías Mar þýðir og
les). 22,30 Harmonikulög: Kunnir
harmonrkuleikarar leika (plötur),
13,00 Dagskrárlok.