Morgunblaðið - 10.08.1958, Blaðsíða 16

16
M O R C TJ \ fí L Á Ð 1 Ð
Sunnudagur 10. ágúst 1958
Skk\.V*A(rA ePTlR RICHARP
h«nnar af Ben hafði biindað hana
í svip fyrir göllum hans, og sú
íkoðun, sem hún hafði myndað sér
á honum í fyrstu, hefði verið sú
rétta.
„Hann er ekki slæmur rnaður",
sagði hún. „Hann vill ekki særa
neinn. Hann er góður og vingjam
legur. En hann á lítið hjarta —
of lítið til þess að rúma mikla
ást. Ef til vill nóga ást fyrir 'sjálf
an sig, en ekki nóga til að gefa
öðrum. Hann getur áreiðanlega
aldrei elskað neina konu, maður-
inn sá“.
„Þú ert býsna skynug, Suzie",
sagði ég. Þetta var ekki í fyrsta
skiptið sem dómgreind hennar og
skilningur tók mínum fram, og
mig furðaði enn meir á glögg-
skyggni hennar, er ég hugleiddi
þá staðreynd, að hún hafði aldrei
séð Elizabeth. „Sértu annars far-
in að líta Ben þessum augum, hlýt
ur þér að vera farið að standa á
sama um hann“.
„Mér sárnar betta enn. Stolt
mitt er sært, vegna þess að ég hef
lítillækkað mig og fallið í áliti
hans vegna. Ég finn til sama
sársaukans og þegar faðir barns-
ins míns yfirgaf mig og fór til
Borneo. Ég elskaði hann ekki held-
ur, það var líka vegna þess, að
stolt mitt var sært“.
Von bráðar fórum við r.ð dansa
aftur. Um leið og við gengum
milli borðanna, heyrði ég, að ein-
hver kallaði til mín. Ég leit við
og sá einn afgreiðslumanna bank-
ans, sem ég skipti við. Það var
ungur Skoti, Hamilton að nafni,
sem var ávallt fús til að leysa
hvers manns vanda. Ég kastaði á
hann kveðju á móti, en nam ekki
staðar, þar sem ég beið þess með
óþreyju að komast út á dansgólf-
ið. Ég virti fyrir mér baksvip
Suzie, er hún gekk á undan mér,
silkikjóllinn féll þétt að mitti og
mjöðmum, eins og vera bar um
kínverskan kjól, slétt, mjúkt svart
hárið sneri örlítið upp á sig að
neðan og myndaði litla, ójafna
lokka. Þessi.” litlu lokkar höfðu
sérkennilega djúpstæð áhrif á
mig, án þess að ég gæti gert mér
grein fyrir ástæðunni. Von bráð-
ar hvíldi hún í faðmi mér á ný
og kraftaverkið skeði aftur, við
sameinuðumst í eina heild og lið-
um áfram eftir hljómfallinu, jafn
eðlilega og ósjálfrátt og mávur
svífur í lofti, bæði staður og
stund gleymdist í unaði þessarar
sameiginlegu hreyfingar.
Að dansinum loknum fannst
mér ég ekki geta afborið hin
snöggu umskipti og sleppti ekki
hendi hennar, er við yfirgáfum
dansgólfið. En allt í einu mundi
ég eftir bankamanninum Gordon
Hamilton og sneri aftur að borði
hans. Hann var klæddur Skota.
pilsi og með svart hálsknýti, upp-
snúið yfirskegg hans var h ð
furðulegasta, en góðlátleg kímni
skein jafnan úr augum hans. —
Hann kynnti mig fyrir konu sinni,
sem var í síðum samkvæmiskjól.
Glettnin skein úr augum hans, er
hann sagði:
„Ég var einmitt að segja Isobel
frá hafnarknæpunni, sem þú býrð
á. Ég vona, að þér mislíki ekki,
að ég kem þannig upp um leynd-
armál þitt“.
„Það er ekkert launungarmál“,
sagði ég.
„Það er ðneitanlega mjög frum-
legt“, sagði kona hans, þeirri
röddu, sem vel upp alin og sið-
prúð stúlka notar, er hún vil' sýn-
as„ frjálslynd og djarfhuga
„Hún er sannarlega falieg, sú
sem þú ert með héma núna“,
sagði Hamilton. „Þið sómduð ykk
ur svei mér vel á dansgólfinu! —
Hver er hún? Dóttir einhvers auð
jöfurs? Hún á eflaust sand af
peningum og eigin bifreið?"
„Því miður er ekki svo“.
„Þú ætlar þó aldrei að segja
mér, að þetta sé ein af hafnar-
stelpunum þínum — svona stór-
glæsileg stúlka?"
Ég var kominn á fremsta hlunn
með að neita, en eitthvað hélt aft-
ur af mér, og mér fannst ég ekki
geta skrökvað. „Jú, það er hún
raunar“.
„Hamingjan góða! Ekki nema
það þó!“ Hamilton brosti út að
eyrum, togaði í yfirskegg sitt og
venti augum til himins. „Ja, væri
ég ekki harðgiftur maður — hum
— hum!“
Konan hans botnaði augsýnilega
ekki í neinu. „Mér þykir leitt, að
virðast svo skilningssljó, en hún
er þó ekki — ég á við, auðvitað
er hún ekki, en mér fannst sem
snöggvast, að þér hefðuð sagt, að
hún væri ein af stúlkunum frá
gistihúsi yðar“.
„Það er einmitt það, sem hann
var að segja okkur“, sagði Hamil-
ton. „Hún er ein af þeim“.
„En ég hélt, að þær væru — ég
á við — jæja, fyrir sjómennina.. .
Það var smám saman að renna
upp fyrir henni, hvað í orðum mín
urn fólst. Hún minntist okkar á
dansgólfinu, leit þangað en síðan
niður fyrir sig, roðnaði og varð
vandræðaleg. Ég vorkenndi henni,
vegna þess að ég fann, að henni
gekk gott eitt til, en hún óttaðist
auðsjáanlega, að hún hefði sært
mig með heimskulegum skorti á
háttvísi.
„Hafðu engar áhyggjur vegna
þössa“, sagði Hamilton og depl-
að: augunum kankvíslega til mín“.
„Tsobel er enn blessaður sak-
leysingi. Ég verð að kenna henni
staðreyndir lífsins".
Ég kvaddi þau og fór frá borð
inu og vonaði jafnframt, að Suzie
hefði ekki tekið eftir augnagotum
þeirra og getið sér til um, að þau
væru að tala um hana. Er ég nálg
aðist, sá ég, að hún horfði á mig,
og óræður svipur hennar gaf mér
til kynna, að hún hefði tekið eftir
því.
Ég settist niður og skömmu síð-
ar sagði hún. „Þið voruð að tala
um mig?“
„Já, þetta var maður, sem vinn
ur í bankanum mínum. Hann
sagði, að þú værir stórglæsileg".
„Konan var alltaf að líta á
mig“, sagði hún.
„Það var konan hans“.
„Hún hugsaði: Þetta er ðmerki
leg stelpa. Þetta er ósiðleg hafnar
stelpa. — Sagðirðu henni það?“
„Ég sagði henni, að þú ynnir á
Nam Kok“.
„Hvers vegna? Hvers vegna
sagðirðu henni það?“
„Ég veit það ekki, Suzie. Ég
fann allt í einu, að ég gat ekki
skrökvað, þegar þú áttir í hlut.
Ég veit ekki, hvernig á því stóð“.
Hún var þögul, svipur hennar
enn óræður, en þó mátti sjá á
augnaráði hennar, að hún sökkti
sér niður í hugsanir. Þögnin var-
aði lengi, og ég sneri mér aftur
að söngkonunni, sem var enn far-
in að syngja sömu tilbreytingar-
lausu og ámátlegu röddinni. Síð_
an varð mér litið á Suzie aftur
og mér til mikillar undrunar Ijóm-
aði andlit hennar af ánægju, og
dularfullt bros lék um varir henn-
ar. —
„Suzie!“ sagði ég og gat ekki
varizt hlátri. „Ég hélt, að þú vær-
ir mér reið!“
Hún hristi höfuðið. „Nei“.
„Þú hefur í rauninni fyllstu
ástæðu til þess. Jæja, það ~r ágætt
að svo er ekki -— við getum þá
farið að dansa aftur".
Hún hikaði, og það var sem
undrun brygði fyrir í svip hennar.
„Langar þig að dansa aftur?“
„Auðvitað! Langar þig ekki til
þess líka?“
„Jú“.
Við dönsuðum nokkra dansa í
viðbót, og í hvert skipti sem við
fórum út á dansgólfið, gerði Suzie
sér leik að því að ganga rakleitt
framhjá borði Hamilton-hjón-
anna, í stað þess að taka á sig
krók til þess að komast hjá því.
Hún var hnakkakerrt og upplits-
djörf og lét engan bilbug á sér
finna, og að dansinum loknum
héldumst við í hendur, þ-.r til við
komum í sætin. Andlit hennar bar
enn þennan sérkennilega Ijóma, en
mér var enn ekki Ijóst, hvað hefði
valdið honum.
Við dönsuðum síðasta dans, sið-
an borgaði ég reikninginn, og við
fórum niður í lyftunni. Við geng-
um eftir gangstéttinni og héld-
umst í hendur, meðan við svipuð-
umst eftir leigubifreið. Von bráð-
ar gáfumst við upp við það og náð
um okkur í tvær leigukerrur.
„Ég vildi óska, að það væru til
tveggja sæta dráttarkerrur, til
þess að við gætum haldið áfram
að haldast í hendur“, sagði ég.
„Viltu heldur fara í strætis-
vagni?"
„Hvort vilt þú heldur fara í
kerru eða strætisvagni?"
„1 strætisvagni — til þess að
geta haldizt í hendur".
Ég fékk dráttarkörlunum einn
dal fyrir að hafa ómakað sig að
óþörfu yfir götuna, og við geng_
um síðan að biðstöðinni á Nathan
Road. Þar náðum við í tvílyftan
vagn, sem var nákvæmlega eins
útlits og strætisvagnarnir í Lond-
on að því undanteknu, að þessi
var grænn <*n ekki rauður. Við
klifum upp á efri hæð hans og sett
umst í framsætið, til þess að
njóta útsýnis sem bezt.
Suzie var enn ljómandi af
ánægju, og sama dulda brosið var
enn á vörum hennar. „Ég vildi
óska, að þú segðir mér, Suzie",
sagði ég, „Hvað það er sjm veldur
ánægjusvipnum á andliti þínu“.
„Það er vegna þess, sem þú
sagðir ensku konunni", sagði hún.
„Vegna þess, að þú sagðir henni
að ég væri siðlaus hafnarstelpa".
„Ég orðaði það alls ekki á þann
hátt. Ég skil heldur ekki hvað var
svo ánægjulegt í sambandi við
það?“
„Vinstúlka mín er slæm stúlka,
hefur andstyggilegt starf", sagðir
þú — eða eitthvað þessháttar. En
þu varst ekki skömmustulegur. Þú
varst hreykinn á svip, eins og þú
værir að tala um góða, siðprúða
stúlku. Og svo bauðstu mér að
dansa. Þú dansaðir við mig fyrir
framan ensku konuna og hélzt í
höndina á mér. Já, þú hélzt í hönd
ina á ómerkilegri hafnarstelpu
fyrir framan ensku konuna! Og
þú skammaðist þín ekkert, þú
varst eins hreykinn á svip og ég
væri prinsessa! Þess vegna var ég
mjög glöð — ég held, að enginn
hafi nokkru sinni glatt mig svo
mikið“.
Mér varð orðfall í fyrstu. Ég
þrýsti hönd hennar og sagði lágt:
„Suzie, yndið mitt“.
„Yndið mitt!“ Hún flissaði lágt.
„Það er ekkert undarlegt, þótt
ég hafi verið hreykinn á svip, þar
sem ég var í raun og sannleika
mjög upp með mér af þér. Ég held
jafnvel, að sú hafi verið ástæðan
til þess, að ég gat ekki skrökvað
um þig. Ég var svo hreykinn af
þér, eins og þú varst, að ég gat
ekki látið líta sVo út, sem þú vær-
ir eitthvað annað“.
„Ben var aldrei hreykinn af
mér. Hann skammaðist sín fyrir
mig. Einu sinni fór hann með mig
á veitingahús, og hann var svo
hræddur og skömmustulegur, að
hann varð sveittur af ótta, og hann
var alltaf að missa eitthvað niður
og segja: „Suzie, ég held, að
þarna sé einhver sem ég þekki!
Suzie, þú verður að fela þig! —
Hvað á ég að gera, Suzie! Held-
urðu, að þeir sjái hvers konar
stúlka þú ert?“
„Ég veit það, Suzie, en það
gegndi líka öðru máli með Ben.
Hann er þekktur maður í við-
skiptalífinu hérna, og hann átti
konu og varð því margs að gæta,
sem ekki snertir mig hið minnsta".
„En hann var heldur aldrei
hreykinn, ekki einu sinni, þegar
við vorum ein saman. Það var ekk
ert, sem hafði mikil áhrif á
hann, hvorki ást, hamingja eða
neitt annað. Ó, ég var stundum
svo leið á honum! Hann gat aldrei
talað um neitt!“ Ég skellt: upp úr
er mér varð hugsað til þess, að
Ben hafði farið nákvæmlega sömu
orðum um hana. Hún leit undr-
andi á mig. „Hvað er að?“
„Ekkert, ég mundi aðeins allt í
einu eftir dálitlu, sem Ben sagði
mér. Segðu mér annars, Suzie —
hefur þú ekki heyrt talað um
Winston Churchill?"
„Segðu það aftur".
„Winston Churchill".
„Hvar er það? I Ameríku?"
„Nei, heyrðu mig nú, Suzie! —
Það er ekki staður, heldur er
þetta mannsnafn".
„Ég hef aldrei heyrt það“.
Ég minntist þess allt í einu, að
ensk mannanöfn eru oft borin
fram með allt öðrum áherzlum,
er Kínverjar eiga í hlut, og eru
oft vart þekkjanleg. Ég endurtók
því nokkrum sinnum: „Winston
j Churchill" með mismunandi áherzl
j um og raddblæ.
Allt í einu birti yfir svip
| Suzie.
„Þú átt þó ekki við---? Hún
sagði eitthvað, sem hljómaði eins
og „One-shoe Chee-Chee", í mörg-
um mismunandi tóntegundum.
„Jú, ég býst við því“, sagði ég.
Hún leit á mig, eins og hún áliti
mig ekki með öllum mjalla. —
„Hvers vegna sagðirðu það ekki
strax? Hvers vegna gafstu hon-
um þetta skrýtna nafn?“
„Jæja, hver er hann þá?“
„Hann er mesti maður Eng-
lands nr. 1 — en hann er hættur
að vera það núna. Hann reykir
alltaf stóran, gildan vindil. Og
hann er stór, feitur maður með
stórt, hvítt andlit. Ég sagði einu
sinni við Gwenny, þegar við sáum
hann í bíó: „Þessi One-shoe Chee-
Chee er ósköp líkur barninu
mínu!“
Ég hló og lagði handlegginn ut-
an um hana og kyssti hana. „Þú
ert ágæt, Suzie! Ég vildi óska
þess, að Ben hefði heyrt þetta!"
Hún hallaði sér upp að mér. Við
þögðum nokkra stund. Síðan sagði
hún:
„Robert? Veiztu, hvað Ben sagSi
alltaf ?“
„Hvað var það?“
„Hann sagði oft:„Suzie, þú ert
ekki ástfangin l mér. Þú elskar
Robert. Þú hlýtur að elska hann,
þú talar svo mikið um hann“.
„Já, hann sagði það líka vi®
mig. En ég er hræddur um, að svo
sé ekki“.
„Jú — það er satt“.
„Suzie, við erum að koma a8
ferjunni. Við verðum að gæta þess
að missa ekki af henni".
Við náðum í síðustu ferju til
Wanchai. Það var búið að slöltkva
á flestum Ijðsaskiltum á hafnar-
bakka Hong Kong, en það var
skemmtiferðaskip við bryggju í
Kowloon, prýtt röð mislitra ljósa
frá stafni að skut, og nafn skips-
ins blasti einnig við, búið til úr
grænum Ijóspípum. Við sátum
ekki alveg þétt saman og létum
ekki sjást, að við héldumst i hend-
ur, þar sem Suzie sagði, að það
SHUtvarpiö
Sunnudagur 10. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
11,00 Messa í Dómkirkjunni —=
(Prestur: Árelíus Níelsson. Org-
anleikari: Helgi Þorláksson). —
15,00 Miðdegistónleikar (plötur).
16,00 Kaffitíminn: Létt lög af
plötum. 16,30 „Sunnudagslögin".
18.30 Barnatími (Heiga og Hulda
Valtýsdætur). 19,30 Tónleikar
(plötur). 20,20 „Æskuslóðir";
VII: Vestmannaeyjar (Sigurður
Guttormsson bankafulltrúi). —
20,45 Músik frá tónlistarhátíðinni
í Prag á liðnu vori: Hljómsveitar
þættir og atriði úr óperum eftir
tékknesk tónskáld (Tékkneskir
listamenn flytja). 21,20 „í stuttu
máli“. — Umsjónarmaður: Jónas
Jónasson. 22,05 Danslög (plötur),
23.30 Dagskrárlok.
Mánudagur 11. ágiístr
Fastir liðir eins og venjulega.
19.30 Tónleikar: Lög úr kvikmynd
um (plötur). 20,30 Tónleikar
(plötur). 20,50 Útvarp frá íþrótta
leikvanginum í Laugardal: Sig-
urður Sigurðsson lýsir síðari hálf
leik landsleiks í knattspýrnu milli
íra og Islendinga. 22,10 Um dag-
inn og veginn (Axel Thorstein-
son rithöfundur). 22,30 Sænsk
kammertónlist (plötur). 22,50
Þriðjudagur 12. ágúst.
Fastir liðir eins og venjulega.
19,30 Tónleikar: Þjóðlög frá ýms-
um löndum (plötur). 20,30 Erindi:
Gamla brúin á Lagarfljóti
(Indriði Gíslason kand. mag.). —.
20,50 Tónleikar (plötur). 21,30
Útvarpssagan: „Sunnufell" eftir
Peter Freuchen; XXII (Sverrir
Kristjánsson sagnfræðingur). —
Fréttir, íþróttaspjall og veður-
fregnir. 22,15 Kvöldsagan: „Næt-
urvörður" eftir John Dickson
Carr; XIX (Sveinn Skorri Hö-
skuldsson). 22,30 Hjördís Sævar
og Haukur Hauksson kynna lög
unga fólksins. 23,25 Dagskrárlok.