Morgunblaðið - 25.11.1959, Qupperneq 20

20
MORCUIVBLAÐIÐ
Miðvikudagur 25. nóv. 1959

9e9
n ví
incj,
íjct
21
áinum
EFTIR
RITA
HARDINGE
8. kafli.
-Konungur hafði ekki fengið
ráðrúm til að jafna sig, þegar
Rupert sagði:
— Guð blessi þig, Janet! I>ú
ert alveg dásamleg! Hann falaði
með hlýrri og ástríkri rödd, sem
þó var undarlega róleg. —
Farðu og læstu dyrunum. Það
má enginn trufla okkur nú.
Hann sneri sér aftur að kon-
unginum, sem var alveg ringlað-
ur.
— Janet? endurtók Michael.
— Þú veizt þá, hver hún er?
— Ég veit allt um það, sagði
Rupert — og þess vegna skal
ekki nema annar okkar sleppa
lifandi héðan út. Nú er sú stund
komin, Michael, sem ég hef lengi
beðið eftir, síðan mér varð Ijóst,
hversu vesæll þorpari þú ert. Nú
skulum við gera út um örlög
landsins — maður gegn manni og
sverð gegn sverði! Hann tók
sverðið niður af þilinu og rétti
konunginum, sjálíur tók hann
það, sem Janet hélt enn á. —
Komdu og berstu, þín arma
rotta! Nú stöndum við jafnt að
vígi, Michael!
Konungur stóð hikandi andar-
tak, en svo brá hann sverðinu til
að mæta Rupert. Janet hljóp að
djrrunum og sneri stóra lyklinum
í skránni. Svo stóð hún með bak
ið við hurðina og horfði skelfd
á. í allri martröðinni, sem hún
hafði lifað síðustu dagana, var
þetta hroðalegasta stundin —
fyrir framan augun á henni börð
ust tveir menn upp á líf og
dauða með nöktum sverðum.
Janet vissi lítið um skylming-
ar, því að hún hafði aðeins stöku
sinnum séð slíkt í kvikmyndum,
en samt skildi hún strax, að það
voru tveir afburða skylminga-
menn, sem hún horfði á. Öll
deyfð og áfengisáhrif voru ger-
samlega horfin af Miehael, svo
hann var jafnsnöggur og liðugur
og Rupert. Þeir hreyfðu sig svo
fimlega og fagurlega, að Janet
datt í hug listdans. Það var næst
um ótrúlegt, að þetta væri ekki
lenkur, heldur bardagi um lífið.
Michael tókst að rispa Rupert
á kinninni með sverðsoddinum.
— Rupert! I þessu hrópi fólst
öll sú ást, sem hún hafði aldrei
ætlað að láta uppi. Báðir menn-
irnir skildu það, og það var sem
þeir fylltust nýjum ofsa við það.
— Svo þú heldur að þú mun-
ir vinna hana líka? másaði kon-
ungur, og í ofsa sinum og bræði
sótti hann svo ákaft, að Rupert
varð að hörfa aftur á bak.
Skref fyrir skref hopa^i hann,
unz hann stóð með bakið við
þilið.
— Nú hef ég þig! hrópaði kon-
ungur sigri hrósandi. En hann
fagnaði sigri of fljótt. Rupert
kastaði sér skyndilega fram.
Hann brá sverðinu svo ótt og
títt, að allt, sem á undan var
gengið, virtist seinagangur í
I samanburði við það. Það heyrð-
ist glamur — hróp — konungur-
inn riðaði aftur á bak og hrasaði
undan þessari æðisgengnu árás.
Andartak lét hann sverðið
síga ofurlítið, svo hann var óvar
inn, og það mátti lesa úr skelfd-
um augum hans, að hann bjóst
við dauða sínum, því að kaldur
hefndarsvipurinn á andliti Rup-
erts bar ekki vott um neina náð.
Janet starði á þá, örvita af
hræðslu. En það var ekki sam-
úð með konunginum, sem kom
henni til að stökkva fram á milli
mannanna tveggja.
— Nei, Rupert — nei — þú
mátt ekki drepa hann! hrópaði
hún. — Þú gleymir, hvað þú
baðst mig að gera. Ég er drottn-
ingin, og „framtíð Androvíu er
mér fyrir öllu!
Hugsun hennar var orðin
merkilega skýr, og það var sem
orðin streymdu sjálfkrafa af
vörum hennar.
— Skilur þú ekki, hélt hún
áfram, — að ef þú drepur hann
— ef hann deyr hér hjá þér —
þá gerir þú einmitt það, sem þú
vilt hindra. Hvað myndi leiða af
þvi annað en byltingu, ef þjóðin
fengi að vita, að Rupert prins
hefði drepið konunginn?
Hann starði á hana, og svo lét
hann sverðið siga hægt, unz odd-
urinn snart gólfið. Bardagaofs-
inn hvarf úr augum hans, og þau
urðu allt í einu þreytuleg.
— Og þú sagðist ekki vera fær
um að koma í stað Gloríu! sagði
hann svo, næstum hvíslandi. —
Það eina, sem ég get sagt, Janet,
er þetta: Guði sé lof fyrir, að
þið voruð tvær, báðar jafndásam
legar, og að sú betri ykkar var
hér á þessari stundu!
Hann sneri sér að konunginum,
sem stóð og virtist sljór.
— Þú getur farið, Michael,
farðu aftur til hallarirfnar og
hinna rottanna. En þú mátt
skilja, að nú ertu búinn að vera.
Janet veit sannleikann um þig,
og ég veit um skiptin á Gloríu
og Janet. Við höfum öll trompin
á hendinni. Ég fer með þér til
hallarinnar, hitti Bersonin og
hin, og set skilyrðin fyrir því, að
Janet og ég varðveiti leyndarmál
ið um dauða Gloríu.
Hann þagnaði, því nú var bar
ið ákaft að dyrum.
— Rupert prins —
— Yðar hátign —
Það heyrðust margar æstar
raddir og það var augljóst, að
liðsforingjarnir höfðu heyrt
hávaðann af einvíginu.
— Michael — nú verður þú að
leika vel, þegar ég lýk upp, skip
aði Rupert. — Feldu þig bak við
teppið, Janet. Ég sendi þá burt,
meðan við ræðum málið betur,
þú skalt setjast þarna við arin-
inn, Michael, og segja eitthvað
viðeigandi, um leið og ég opna.
Rupert tók sverðin og fleygði
þeim afsíðis.
Svo gekk hann til dyra, en kon
ungur skjögraði að stólnum við
arininn, beygður og kúgaður, og
Janet smaug bak við veggtepp-
ið. En um leið varð henni litið
á konunginn.
— Rupert! æpti hún, rétt í
því hann opnaði og skelfd andlit
liðsforingjanna birtust. — Rupert
— það er of seint! Hann hefur
drukkið eitrið!
Meðan hún sagði þetta, hné
konungurinn niður á gólfið, en
glasið féll úr hendi hans og brotn
aði með klingjandi hávaða.
Janet varð fyrst litið til konungs
ins. Augun voru orðin sljó, en
það var líf í þeim enn, og hann
bærði varirnar.
— Það væri örlagarík slysni,
ef konungurinn dæi hér — já!
sagði hann háðslega. — Það er
öldungis rétt hjá þér! Já — nú
hefur sú örlagaríka slysni skeð.
Ég ligg og dey, hérna hjá þér,
Rupert! Þú skalt fá að sjá, hvað
fólk hugsar, þegar það fær að
vita það!
Hann leit á Janet og muldraði
hálfkæfðri röddu:
— Það varir ekki lengi. Ber-
sonin sagði, að eitrið verkaði
samstundis, og það er rétt. Að
þetta skyldi verða endirinn!
Sljó augun litu af Janet á
Rupert, sem einnig hafði kropið
niður hjá honum. — En mér hef
ur þó tekist að gera þér bölvun,
allt til hins síðasta, Rupert. Þeg-
ar ég er dauður hér, verður ekki
friður í Androvíu — það verður
neistinn í púðurtunnuna!
Hann rak upp meinfýsinn hlát
ur, sem endaði í hryglusogum, og
svo varð hljótt.
— Hann — hann er dauður.
9. kafli.
Janet hafði aldrei séð mann
deyja. En Rupert lagði handlegg
inn yfir um harta, og hún faldi
andlitið upp við hann.
En svo komu mýkri hendur og
drógu hana burt, og hún kom
auga á Helgu. Blá augu hennar
voru uppglennt og hún var ösku
grá í framan, en hún var blíð og
undarlega rósöm, meðan hún
reyndi að sefa Janet.
Rupert stóð upp og sneri sér
að mönnunum. Hái, ungi liðsfor-
inginn stóð við hlið Helgu, eins
og til þess að vernda hana, en
án þess Rupert þyrfti að skipa
honum fyrir, gekk hann nú að
dyrunum, sneri bakinu að þeim
og stóð þar með sverð í annari
hendi og skammbyssu í hinni.
Hinir manna Ruperts tóku sér
einnig stöðu í herberginu, svo
þeir mynduðu hring um þá, sem
voru hjá líkinu.
Rupert sneri sér nú að þeim.
— Stephan ofursti — Mauban
major, sagði hann rólega. — Þið
hafið sjálfir séð það, sem skeði.
Konungurinn svipti sig lífi með
því að drekka vínglas, sem mér
var ætlað, og hann hafði sett eit
ur í. En það er ekki höfuðatriðið.
Atvikin höguðu því svo, að hann
lézt hér hjá mér. Þið vitið, hvað
muni gerast, ef það verður opin-
bert. Þið megið ekki segja eitt
orð um það, sem hér hefur skeð.
Sá eldri af mönnunum, rétti
úr sér. Hann var gamall, gráhærð
ur hermaður, og augu hans voru
köld og hörð.
— Ég tek ekki við skipunum
af yður, sagði hann hranalega.
— Ég er hermaður konungs, og
það er skylda mín að gefa
skýrslu um það, sem hér hefur
gerzt.
— Jafnvel þó að það þýði, að
landið verði eyðilagt?
— Ég er hermaður, ekki stjórn
málamaður, svaraði hann
þrjózkulega. — Ég skil ekki við
hvað þér eigið. Ég veit bara, að
konungur minn er dauður, og ég
verð að gera skyldu mína.
Umhverfis jörðina
á áftatíu dögum
L
ú
á
Nú skall hurð nærri hælum,
gamli vinur. Og ef Depill hefði
ekki komið heim, aurugur upp
fyrir haus, hefðum við ekki fund Það er bezt að ég fari að pakka og Siggi kemur heim úr skólan
ið þig. Ég hugsa að þeir verði niðux f„ngrinum, ég fer strax | um.
góðir vinir eftir þetta, Sirrí. —
— Og hver er sú skylda?
—- Að gera lífverði konungs
aðvart og láta handtaka alla, sem
voru hér í stofunni, þegar hans
hátign dó, svo komizt verði fyr-
ir sannleikann við réttarrann-
sókn.
— Enga heimsku, ofursti! sagði
Rupert. — Haldið þér, að við lát
um yður sleppa lifandi héðan út,
ef þér hyggizt gera slíkt?
— Ógnið þér mér? Gamli
ofurstinn lét höndina síga að
sverðshjöltunum og sama gerði
majórinn.
— Ég er neyddur til þess,
sagði Rupert kalt.
— Þá fæ ég að deyja með kon
ungi mínum, sagði ofurstinn og
brá sverðinu. — Ég hef ávallt
þjónað konunginum —
........kporið yðuj hKup
á milli maj-gra vr.-rzlajia1-
OOHUMl
(1ÖKUM
tfWM!
- AusturstraeCi
SHUtvarpiö
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleikar.
— 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar.
9.10 Veðurfregnir. — 9.20 Tón-
leikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
12.50—14.00 „Við vinnuna": Tónleikar
af plötum.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (16.00
Fréttir og veðurfregnir).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Utvarpssaga barnanna: „Siskó á
flækingi“ eftir Estrid Ott: VIII.
lestur (Pétur Sumarliðason kenn-
ari).
18.55 Framburðarkennsla í ensku.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Daglegt mál. (Arni Böðvarsson
cand. mag.).
20.35 Með ungu fólki (Jónas Jónasson).
21.00 Samleikur á knéfiðlu og píanó:
Erling Blöndal Bengtsson og Arni
Kristjánsson leika sónötu op. 102
nr. 2 eftir Beethoven.
21.20 Framhaldsleikritið: „Umhverfis
jörðina á 80 dögum“f gert eftir
samnefndri sögu Jules Verne; IV.
kafli. t- Leikstjóri og þýðandi:
Flosi Olafsson. Leikendur: Ró-
bert Arnfinnsson, Þorsteinn O.
Stephensen, Erlingur Gíslason,
Baldvin Halldórsson, Einar Guð-
mundsson, Arni Tryggvason og
Bjarni Steingrímsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Erindi: Frá Vejle — háborg nor-
rænna íþrótta (Sigurður Sigurðs-
son).
22.30 Tónaregn: Svavar Gests kynnir
íslenzk dægurlög.
23.00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 26. nóvember
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleikar.
— 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar.
9.10 Veðurfregnir. — 9.20 Tón-
leikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
12.50—14.00 „A frívaktinni'* — sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir).
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (16.00
Fréttir og veðurfr.).
18.30 Fyrir yngstu hlustendurna (Mar-
grét Gunnarsdóttir).
18.50 Framburðarkennsla í frönsku.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Aldarminning Jósefs
Björnssonar skólastjóra á Hól-
um. (Steingrímur Steinþórsson,
búnaðarmálast j óri).
20.55 Einsöngur: Arni Jónsson syngur;
Fritz Weisshappel leikur undir á
píanó.
a) „I fjarlægð“ eftir Karl O.
Runólfsson.
b) „Ef engill ég væri" eftir Hall-
grím Helgason.
c) „Horfinn dagur“ eftir Arna
Björnsson.
d) „Þei, þei og ró, ró“ eftir
Björgvin Guðmundsson.
e) „Til skýsins" eftir Emil Thor-
oddsen.
f) „Til hafs“ eftir Nordquist.
21.15 Upplestur: Andrés Björnsson les
Ijóð eftir Matthías Johannessen.
21.30 Músíkvísindi og alþýðusöngur;
III. erindi (Dr. Hallgrímur Helga-
son).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Smásaga vikunnar: „Tveggja
mínútna þögn“ eftir H. C. Brann-
er (Karl Isfeld skáld þýðir og
les).
22.35 Tónleikar: Atriði úr óperunni
„Pélleas og Mélisande“ eftir De-
bussy (Janine Micheau, Camille
Maurane og Rita Gorr syngja
ásamt Elisabeth Brasseur-kórn-
um; Lamoureux-hljómsveitin leik
ur undir stjórn Jeans Fournet).
23.25 Dagskrárlok.