Morgunblaðið - 30.08.1960, Blaðsíða 20

20
MORCVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 30. ágúst 1960
CLYDE MILLER -----
SUMARLEYFI
eins og hún hefði alls ekki hug-
ann við þetta, og ekki leið á
löngu áður en ég var kominn
miklu hærra í markatölu en hún.
— Þetta var gott hjá ykkur,
sagði amma, þegar við vorum
hætt.
— Já, alveg stórkostlegt! berg
máiaði frú Tolliver. — Ég væri
jafnvel til í að læra sjálf að
skjóta af boga, ef Jósúa fengist
til að kenna mér.
Ég svaraði henni alls ekki, því
að ég var að horfa á Naomi. Hún
hafði hellt í glas handa sér og
settist nú hjá ömmu, með papp-
írinn sinn í hendinni og litla,
gyllta blýantinn.
— Þakkaðu henni frú Tolliver
fyrir hrósið, Jósúa! sagði amma.
— Þakka yður fyrir, frú Tolii-
ver, tautaði ég.
Nú hringlaði höfuðsmaðurinn
ísmolunum í melónubalanum og
kallaði til mín: — Hæ, Joss, hvað
segirðu um að hjálpa mér með
þetta?
Siðan leiddi hann Naomi að
borðinu og lét hana skera fyrstu
meiónuna. Hún gerði það, mjög
varlega, og eins og hálf hrædd,
svo að skurðurinn eftir endi-
langri melónunni varð hlykkjótt
ur. Þegar hún svo íéll sundur í
tvo ójafna hluta með skörðóttum
brúnum, virtist hún svo hissa og
gröm, að við fórum öll að hlæja
að skelfingarsvipnum á henni.
Jafnvel Lotta tók undir það og
sagði: — Aumingja Naomi!
Traill höfuðsmaður skar það
sem eftir var af melónunum með
styrkri hendi, svo að frú Tolli-
ver hafði ekki við aö segja: Ó!
og A-h! af aðdáun. Shu-li, sem
heyrði þetta gegn um svefninn,
vaknaði og fór að gelta, og með-
an við vorum að neyta ávaxt-
anna, brokkaði hann milli okkar,
snuggandi og ýlfrandi.
Þegar ég seildist eftir fjórða
melónustykkinu, ýtti amma of-
urlítið við mér með sólhlífinni
sinni, svo að lítið bar á.
Höfuðsmaðurinn tók eftir
þessu og sagði: — Hann hefur
ekki nema gott af einu stykki
enn, frú Lucy.
Stutt framhaldssaga
— Nei, það skaðar hann
kannske ekki, en hann getur far
ið að kasta upp, svaraði amma,
og þar með var málið útrætt.
Frú Tolliver var að fóðra Shu-
li á melónu, en honum svelgdist
á einum kjarnanum.
— Ég vissi þetta alveg fyrir-
fram, Maida, sagði maður henn-
ar.
Þegar átinu var lokið, fóru all
ir að skola á sér hendurnar við
gosbrunninn, nema þau Lotta og
höfuðsmaðurinn, sem drógust aft
ur úr. Þannig urðu þau ein eftir
við gosbi'unninn, þegar við vor-
um farin þaðan og Lotta steig
upp að skálinni, en höfuðsmaður
inn steig á fótstigið fyrir hana.
En meðan hún var að skola hend
urnar í bununni, leit hún snögg-
lega til hans og sagði: — Þú
hefur gleymt handklæðunum,
Hunciford.
Undrunarsvipur kom á andlit
höfuðsmannsins, og hann svar-
aði: — Já, svei mér ef ég hef ekki
gert það! Og svo heyrði ég, að
bæði hlógu.
Síðan hallaði hann sér fram
á grindurnar um hljómsveitar-
pallinn og kallaði til mín: —
Skreppið þið Naomi inn í hús og
náið í handklæði. Hún veit, hvar
þau eru.
Lotta maldaði í móinn og
sagði, að þau gætu notazt við
pappírsþurrkur, en hann svaraði,
að þetta tæki enga stund.
Ég skrifaði þessa fyrirskipun
fyrir Naomi og hún kinkaði kolli.
Frú Tolliver, sem hafði verið að
þurrka á sér hendurnar, með því
að veifa þeim upp í loftið með
miklum yndisþokka-hreyfingum
settist nú niður og fór að draga
upp grammófóninn og tautaði á
meðan: — Verdi . . . Puccini . . .
Gounod?
— Hvað sem er, ef það er
ekki of mikill hávaði, Maida,
svaraði maður hennar.
Skömmu seinna glumdi við
vals'úr Rómeó og Júlíu, hvellur,
með fjölda af fiðlum, og við
Naomi lögðum af stað heim að
húsinu. Og við vorum ekki kom-
in nema nokkur skref, þegar ég
heyrði frú Tolliver æpa af mikl-
um ákafa: — Dansið þið! Hvað
er þetta? Ætlið þið ekki að
dansa?
Ég sneri við aftur og hélt á-
fram. Naomi var komin ofurlít-
inn spöl áleiðis og augu hennar
hlutu að hafa bent mér á, að ég
fylgdist ekki lengur með henni.
En svo litum við bæði við aftur,
og horfðum dolfallin á sviðið,
sem við vorum rétt að yfirgefa.
Þar sáum við, uppi á pallinum,
hvar Traill höfuðsmaður og
Lotta frænka voru farin að dansa
vals.
Naomi hljóp frá mér, áður en
ég gat áttað mig, og ég varð svo
hissa, að ég var næstum farinn
að segja: — Bíddu! En svo áttaði
ég mig samt strax og hljóp á
eftir henni, þegjandi.
Þegar ég kom inn í húsið, var
hún horfin. Hún var hvorki í
setustofunni né á garðpallinum,
né heldur í neinu af herbergj-
unum niðri. Mér datt í hug, að
hún væri að leita að handklæð-
unum svo að ég settist niður og
ætlaði að bíða hennar.
En svo liðu einar tíu mínútur,
án þess að á henni bólaði. Ég
stanzaði fyrir neðan stigann og
hlustaði. Steinhljóð. Ég gekk upp
3 eða fjögur þrep Ekkert hljóð.
Loks heyrði ég marra í gólfinu,
og þegar ég leit upp, sá ég hana
standa í dyrunum á herberginu
sínu.
Hún gekk svo hægt fram á
stigagatið, og lét armana hanga
niður með síðunum, ofurlítið
bogna, en andlitsdrættirnir voru
skýrir og hreinir í sólargeislan-
um frá glugganum. Hún var ber-
fætt.
Án þess að líta af mér, snerti
hún leynibandið í hálsmálinu á
kjólnum sínum, og togaði svo í
það. Hún greip í kjólinn um leið
og hann seig ofan af öxlum henn-
ar og ég sá brjóstin, smágerð
og kúpt með tvo ofurlitla brúna
bletti í miðju.
í sama vetfangi datt kjóllinn
niður um hana, og hún stóð alls-
nakin fyrir framan mig. Ég greip
andann á lofti af undrun. En
svona undrun fannst mér ein-
hvernveginn frekar tilheyra
Lottu frænku og Traill höfuðs-
manni, en þarna var á ferðinni
annað og meira en undrun. Með
því að losa bandið frá hálsinum
á sér var Naomi kominn inn á
annað svið, þar sem girnd og
löngun yfirgnæfði allt annað.
En hvað sem það nú hefur verið,
sem kom henni til að bíða naktri
eftir svari frá mér, þá stóð það
svar í mér; svo var æsku minni
og viðvaningshætti um að kenna.
Meðan hún stóð svona þyrmdi
yfir mig af tilhugsuninni um, að
nú gæti ég aldrei talað við hana
framar, og að hún mundi aldrei
tala við mig. Gyllti blýanturinn
og blaðsnepillinn, sem hingað til
hafði verið tengiliðurinn milli
okkar, var horfinn. Hann var ein
hversstaðar í herberginu hennar.
Sjálfur fann ég, að ég skalf, rétt
— Við erum flutt í dásamlegt hús, rétt við flugvöllinn!
eins og ég væri sjálfur nakinn
og mér fannst sólskinið í kring
um okkur kalt.
En þá var hún horfin og ég
stóð eftir og horfði á kjólinn, sem
lá í hrúgu á gólfinu. Einhver óm-
ur af valsinum eða þá einhverju
öðru lagi barst til mín frá hljóm
sveitarpallinum. En þegar ég fór
að hlusta eftir því, heyrði ég
ekki annað en hjartsláttinn í
sjáifum mér. Ég gekk alla leið
upp stigann.
Ég dokaði ofurlítið við hurð-
ina hennar og sneri síðan læs-
ingunni varlega. Hún var aflæst.
Ég starði á hana í nokkrar sek-
úndur, en gekk siðan niður stig-
ann og út úr húsinu.
Þegar ég var kominn hálfa leið
að hljómsveitarpallinum, hélt ég
helzt, að ég ætlaði að kasta upp.
Vatnsmelónan var hlaupin í kökk
og orðin súr í maganum á mér,
og þegar ég leit upp, sá ég líka
Traill höfuðsmann og Lottu
frænku, gangandi saman í sól-
skininu, í áttina til skuggans.
Ég gekk til ömmu og Tolliver-
hjónanna, sem sátu undir eik-
inni, og amma spurði mig, hvar
Naomi væri. — Hún kemur eftir
andartak, svaraði ég.
— Það er ekki fínt af þér að
láta hana koma eina, sagði
amraa.
En Naomi kom bara alls ekki
aftur og eftir hálftíma fór faðir
hennar inn, til þess að vita hvort
nokkuð væri að.
7.
Naomí gerði ósköp einfalda
grein fyrir fjarveru sinni —
sagði föður sínum, að ég hefði
ætlað að nauðga sér. En það var
löngu seinna og eftir að við vor-
um farin, og hann drakk sig full-
an úti á garðþrepinu á eftir og
var íengi að velta því fyrir sér,
hvað hann ætti að segja eða gera
— býst ég við. Að minnsta kosti
hringdi hann ekki Lottu frænku
upp fyrr en klukkan eitt um nótt
ina.
Amma, er hafði svefnherbergi
á neðri hæð, svaraði í símann
þegar hann hringdi og vakti
Lottu upp (en hún svaf mjög
fast). Ég var ennþá í svefni og
draumi í fyrstu þrjú skiptin, sem
hún barði á hurðina og kallaði
með miklum ákafa. — Vaknaðu,
Lotta, vaknaðu! Runciford vill
tala við þig í símann.
En svo sá ég, að mig var ekki
að dreyma, svo að ég reis upp
við dogg og hlustaði.
Lotta muldraði eitthvert svár,
sem líklega hefur verið spurning,
því amma sagði: — Já, það er
han Runciford í símanum.
Ég gat alveg séð ömmu ljóslif-
andi fyrir mér, þar sem hún stóð
við dyrnar hjá Lottu. Hvíta hár
ið mundi hanga í tveim fléttum
niður á bakið á henni og sloppur-
inn, sem hún notaði árið um
kring mundi vera sveipaður að
henni og hylja allt nema ermarn-
ar og faldinn á hvíta náttkjóln-
um hennar. Með annarri hendi
myndi hún halda sloppnum að
sér, en með hinni kraganum að
hálsinum. í hennar vitund var
símahringing eða sísmskeyti á
þessum tíma sólarhrings jafnan
fyrirboði dauða eða ógæfu.
— Lotta! kallaði hún nú aftur
með miklum ákafa.
Þá svaraði loksins rödd Lottu,
sem nú var glaðvöknuð, með ó-
þolinmæði. — Já, ég heyri til þín,
mamma. Ég er alveg að koma.
Svo opnuðust dyrnar og því-
næst varð ofurlítil þögn, rétt eins
| og amma hefði tekið í handlegg-
inn á Lottu og haldið aftur af
henni sem snöggvast. — Ég held
hann sé drukkinn, Lotta, sagði
hún.
— Það hlýtur eitthvað að hafa
komið fyrir Naomi.
Þær fóru svo niður og ég upp
úr rúminu og hlustaði á stiga-
gatinu, og hallaði mér fram á
handriðið.
Einu sinni heyrði ég Lottu
segja: — Því get ég ekki trúað.
Og síðan :— Það skulum við tala
um á morgun. Eftir ofurlítið hlé,
endurtók hún þetta, eins og hún
væri reið: — Við skulum tala
betur um það á morgun, Runci-
ford. Þú ert i engu standi . . . nei,
ég segi, að þú skulir ekki koma
hingað . . . á morgun . ... á.
morgun, segir ég! Og svo skellti
hún símanum á, og var sýnilega
æst.
—Hvað . . hvað er þetta?
spurði amma.
— Það er viðvíkjandi honum
Jósúa, mamma. Ég held við ætt-
um að koma inn til þín, sagði
Lotta.
Þegar ég heyrði þannig nafn
mitt nefnt, þarna í myrkrinu,
fékk ég ósjálfrátt hugboð um, að
mér bæri að vera vel á verði.
En hvernig sem ég lagði við eyr-
un, eftir þetta og hlustaði þang-
að til ég var alveg að niðurlot-
um kominn, gat ég ekki heyrt
meira. En þær hljóta að hafa
verið talsvert lengi þarna inni
hjá ömmu, því að þegar ég rakn-
aði almennilega við og hypíaði
mig aftur í rúmið. voru dyrnar
hjá Lottu enn opnar og herber'g-
ið hennar manntómt.
Daginn eftir, um klukkan ell-
efu árdegis, kom Traill höfuðs-
maður, alveg eins og Lotta hafði
sagt honum. Hún hafði látið mig
setjast á stól í horninu á setu-
stofunni, og ég veit alveg, að
hann hefur orðið hissa að sjá mig
þarna, því að hann stanzaði 1
dyrunum, togaði í ermarnar á
einkennisbúningnum sínum, og
sagði hásum rómi: — Það er ekki
vert, að hann hlusti á þetta,
Lotta. Ekki enn.
— Það finnst mér samt, að
hann ætti að gera, svaraði hún,
kuldalega. Og ég ætlaðist líka til,
að þú kæmir með Naomi.
— Það er ekki lengur nauðsyn
legt, sagði hann.
Hann var með djúpar hrukkur
kring um munninn og augun voru
blóðhlaupin. Hann hafði skorið
sig í hökuna við rakstur og var
alltaf að snerta blettinn með
vasaklút, sem hann hélt í skjálf-
andi hendi.
— Ekkert? át hann eftir. —
Hefurðu ekkert sagt honum?
— Ekkí gat ég farið að bera
það upp á hann, sagði hún, en
mig lét hún eins og hún sæi ekki,
en horfði beint framan í hann.
Hann hristi höfuðið, leit á mig,
síðan á hana aftur, og sagði
snögglega: — Láttu hann fara út,
Lotta. Farðu út, Jósúa minn.
— Runciford, sagði Lotta. —
Þetta er alvörumál. Vertu kyrr,
bætti hún við og sneri sér snöggt
að mér, þetta er, hvort sem er,
allt þér að kenna.
SHtltvarpiö
Þriðjudagur 3ð. ágúst
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.15
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.55 „A ferð og flugi": Tónleikar
kynntir af Jónasi Jónassyni.
15.00 Miðdegisútvarp.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Erlend þjóðlög.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Norrænar dísir og dauði
-Mðranda; — fyrra erindi (Jón
Hnefill Aðalsteinsson fil. kand.).
20.55 Tvísöngur: Astardúettar úr yms-
um óperum.
21.30 Utvarpssagan: „Djákninn í Sand
ey‘‘ eftir Martin A. Hansen; XVII
lestur (Séra Sveinn Vikingur.)
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður I
Havana" eftir Graham Greene:
VII. (Sveinn Skorri Höskulds-
— Þú gjörir svo vel og ferð til
Markúsar og segir honum að þú
ætlir að halda áfram að vinna
fyrir hann. Skilurðu það?!
— Bn pabbi, ég. . . ég get það
ekki!
— Komdu þér um borð í bát-
inn þarna strákur. Ég ætla með
þig út eftir og segja Markúsi að
þú sért ekki að gefast upp! Þarna
er bátur á leið út að Moccasin
eyju . . . Það er þessi Markús!
— Pabbi! Hvað ætlar þú að
gera?
son).
22.30 Lög unga fóiksins (Kristrún Ey-
mundsdóttir og Guðrún Svafars-
dóttir).
23 25 Dagskrárlok.