Morgunblaðið - 27.01.1961, Blaðsíða 20

20
ORCVNBLAfílÐ
Föstudagur 27. janúar 19f»x
þig eftir klukkutíma á van-dega
staðnum. Það var alltaf sami
staðurinn við Austurána. Þar
stóð hann svo og beið, svo að
skuggamyndina hans bar við
himin, þegar ég kom að brúnni.
Og þá fór ég að hlaupa, og
heyrði í eyrum mínum tónlist,
sem hvergi var til, og hugsaði;
elskhugi minn bíður mín. Hann
stóð með báðar hendur á stein-
handriðinu og horfði á mig og
þegar ég nálgaðist hann, breiddi
hann út faðminn og ég hljóp i
fangið á honum.
Þá sagði hann, rólega: — Elsk-
an mín, er Bob að elta þ:"?
■— Nei hjartað mitt.
— Gott! komdu þá, elskan
mín, og svo leiddi hann mig að
bekknum okkar frammi á ár-
bakkanum og þar gátum við set-
ið og horft á ljósin á hinum
bakkanum í dökkum spegli ár-
innar. Og svo fór hann með mig
þangað sem honum datt í hug,
án þess að spyrja leyfis ....
En hvað var það við hann,
spurði ég sjáilfa mig, sem gerði
það að verkum, að ég lét hon-
um haldast þetta uppi? Hann
var þannig maður, að hann
hefði getað farið með mann yfir
götuna, móti öllum umferðaljós-
um, bara af þvi, að hann vissi,
hvert hann var að fara og hvers
vegna, og vissuílega mundi eng-
inn bíll aka á hann, heldiur
myndi hann rekast á bílinn og
allt yrði bílstjóranum að kenna,
en ekki honum sjálfum .... Var
það þessi frekja, þessi einfeldni,
þessi tilfinning af yfirvofandi of-
beldi í heimi, sem hann var ekk-
^rt hræddur við, af því að hann
skildi hann .... var það þetta
sem fyrst hafði dregið mig að
John Howard? Og nú að Farrel?
Hvaða manntegund var það, sem
dró mig svona til sín?
En meðan öllu þessu fór fram,
leið Bob kvalir. — Hversvegna,
hversvegna .... hversvegna ertu
alltaf með þessum dólg? Hvers
vegna þarf ég að hitta Farrel?
En í hvert sinn sem Bob kom
með svona spurningar, var það
eins og að veifa rauðri dulu fram
an i mig. Ég gat ekki sagt hon-
um þetta, af því að ég vissi það
ekki, og það vissi hann senni-
lega líka. Einu sinni sagði hann:
— Að spyrja þig um þetta er
eins og að spyrja litla telpu,
hversvegna hún hafi brotið brúð
una sína. Maður fær ekkert svar.
— Hver veit nema svarið sé
til, svaraði ég önuglega, og reidd
ist. — Hver veit nema þessi
maður geti hrifið mig burt frá
umhverfi mínu og gefið mér ein-
hverja von aftur. Hver veit
nema ég vilji heldur ganga með
manni, sem getur farið með mig
út að borða og drekka, eins og
ég er vön, en með öðrum, sem
heldur mér í þessu drepandi
fangelsi dag eftir dag, og lætur
mig horfa á mann eins og þig,
sem hefur ekki efni á að veita
mér það, sem mig langar í.
Eitt kvöldið, þegar við höfð-
um verið að rífast um Farrel,
sló Bob mig í andlitið, og það
var í fyrsta sinn, sem slíkt skeði.
Við höfðum bæði verið að
drekka, og ég var ekki sem stöð-
ugust á fótunum, ég reikaði aft-
ur á bak og datt og lenti með
höfuðið á borðfót. Snöggvast hef
ég líklega rotazt, en svo fann
ég, að ég lá þarna, grátandi. —
Æ, í guðs bænum, sagði ég, —
þegar ég sagði þér frá Farrel
fyrir sex vikurn, hversvegna
barðirðu mig ekki þá og hljópst
burt frá mér? Hversvegna þurft-
irðu að biða með það í sex vik-
ur. Hvaða vit var í því?
Bob horfði niður á mig. Svo
kveikti hann sér í vindlingi.
— Ég ætla út að fá mér frískt
loft, sagði hann og fór.
Mér tókst að brölta á .fætur
og staulaðist inn í svefnherberg-
ið. Ég skellti aftur hurðinni og
sofnaði. Þegar ég vaknaði,
klukkustundu seinna, var kodd-
inn ataður í blóði. Mér hafði
blætt lengi. Læknirinn, sem ég
kallaði á, saumaði saman þuml-
ungs skurð aftan á hnakkanum
á mér. Svo settist ég niður og
beið eftir Bob í grimmu skapi.
Þagar hann kom inn, sagði ég.
— Snáfaðu út. Ég er búin að fá
nóg. Út með þig!
En ég gat ekki fylgt orðum
mínum eftir. Þegar hann leit á
mig með þessum gráföla eymd-
arsvip, þá stóðst ég það ekki.
— Æ, Muzzy, sagði hann. — Ég
ætlaði ekki að meiða þig. Veiztu
ekki, að þú gætir troðið á hjart-
anu i mér, án þess að ég skyldi
kveina. Ó, Diana, ég elska þig
svo mikið^ að ég get þolað þér
hvað sem er. Ég get ekki að þvi
gert. Rektu mig ekki frá þér!
Ég þiðnaði upp. — Auðvitað
meina ég það ekki, elskan mín.
Þetta var allt saman hræðilegur
misskilningur. Farrel er skepna.
Hugsaðu þér bara, hvernig hann
kemur okkur til að haga okkur,
hvoru við annað. Ég vil ekkért
hafa með hann að gera. Það er
allt búið að vera. Hvernig gat
ég farið að gefa mig að svona
skrílslegum manni ....
Ég stóð við loforð mitt. Þegar
Farrel hringdi lagði ég símann
á aftur. Hann hringdi og hringdi
aftur. Loksins talaði ég við
hann og var stuttorð.
— Ég get ekki hitt þig, Tom.
Ég vil ek'ki hitta þig oftar.
— Þú meinar það ekki, elskan,
sagði hann.
— Víst er mér alvara. Þetta er
búið að vera og ótrúlegast, hvað
lengi það hefur staðið. Vertu
sæll. Ég skellti símanum á. Hann
hringdi aftur. — Vertu sæl, elsk
an, í bili,. sagði hann og svo
skellti ég á aftur.
Nú höfum við ekikert að gera
annað en spila plötur og drekka,
og horfa á sjónvarp og rífasit og
gæta þess að vera aldrei nógu
lengi allsgáð til þess að gera
okkur Ijóst, hvert stefndi ....
Nokkrum dögum síðar, eftir
að ég hafði verið að drekka í
knæpu með aðlaðandi ungum
manni,_ fór ég heim í íbúðina
okkar, og heyrði þá raddir inni
fyrir. Önnur var Bobs en hin
Farrels. Ég stanzaði fyrir utan
dyrnar og hlustaði.
— Ég elska konuna þína sagði
Farrel, — og ég verð að fá hana.
Hvað eigum við að gera?
— Ég veit ekki, svaraði Bob,
furðulega rólegur. — Ég veit
ekki hvað við eigum að gera.
Hún er konan mín, svo að mér
finnsit þú ættir bara að taka
saman pjönkur þínar og læðast
burt. Láttu hana eiga sig, Tom.
Láttu hana í friði.
Ég var búin að heyra nóg. Ég
opnaði dyrnar. Það fyrsta sem
ég sá var glugginn .... möl-
brotinn út um allt gólf. Farrell
sat í hægindastól lengst burtu í
stofunni, rétt hjá sjónvarpstæk-
inu. Bob lá á legubekknum. Á
borðinu hjá honum voru einar
tvær bjórdósir, oststykki, sem
hnífur stóð í, og nokkrar tví-
bökur.
— Hvað gengur á hér? sourði
ég. — Og hvernig hefur glugg-
inn farið svona?
— Halló, Muzzy, sagði Bób,
eins og ekkert væri um að vera.
— Það yar bara þessi kærasti
þinn, sem kom inn um hann. Ég
sat hér í mesta meinleysi og var
að fá mér bita. þegar hann kom
inn um rúðuna með braki og
brestum.
— Guð minn góður! sagði ég
öskuvond. — Heyrðu nú karl
minn, ég man ekki betur en ég
væri búin að segja þér, að ég
vildi ekki sjá þig framar.
Farrelí hafði líka verið að
drekka, það gat ég heyrt á því,
hve seinmæltiur hann var. —
Diana, sagði hann, — þú gafst
mér ónýta ávísun upp á tiu dali
í gær í knæpunni, og ég kom
hingað alla leið frá Hyde Park,
til þess að bjarga henni fyrir
þig.....Og svo geng ég fram
hjá knæpunni, og sé þig vera að
brosa þar framan í annan
mann ....
— Og hvað ef svo væri? Ekki
var það mér að kenna, að þú
skyldir rekast þangað.
— Það vissi ég líka vel. Ef
þú hefðir búizt við mér, • hefð-
irðu verið hérna heima.
Hrokinn í honum fór í taug-
arnar á mér. — Hlustaðu nú á
mig, áflogahundur, hvæisti ég.
— Ég hefði hvorki þar né annars
staðar beðið eftir þér. Bob var
nú loksins orðinn móðgaður, og
tók til máts: — Talaðu ekki
svona við konuna mína, Farrell.
Snautaðu út!
Farrell leit á hann. — Það
gæti mér ekki dottið í hu;g.
Röddin var full fyrirlitningar.
— Svo oft er ég búinn að vera
héma þegar þú varst hvergi
nærri. Eg verð kyrr.
Bob greip hnífinn, sem stóð
í ostinum. Hann var langur,
beittur og óárennitegur. Hann
hélt honum í hægri hendi og bar
oddinn að lófanum á þeirri
vinstri, og hreyfði hann tit og
Skáldið og mamma litla
1) Já, en konan hans Jóns sagði,
að ég hefði beinlínis komið í veg
fyrir að þau fengju sjónvarp. Hvað
meinar konan?
2) Þetta segir Jón kerlingunni.
Reyndar bað hann mig að lána sér
fyrir sjónvarpi, en ég sagði hon-
um ....
3) .... að ég væri enn ekki búinn
að borga upp pelsinn, sem þú vildir
endilega kaupa af því að konan hans
Jóns á pels.
I HAVEN'T SEEN THE Á
BOV VET, BUT MARTHA
TELUS ME HE<5 BETTER/
THANKS...
I'M
FAMISHED,
MEANWHILE
COME IN,
DOCTOR, AND
HAVE SUPPER
WITH US/
MUCH BETTER,
THANKS TO
YOU, DOCTOR,
HE'S ABOUT
WELL /
Hann
er
' — Komið inn læknir og borðið
kvöldverð með okkur!
— Já, þakk fyrir . . . Eg er
orðinn svangur! Eg hef ekki séð
drenginn e'nnþá, en Marta segir I
að honum líði betur.
— Miklu betur ... Svo er yður
fyrir að þakka læknir.
að verða frískur!
Á meðan
frá. Hann leit á Farrell. — Á ég
að segja þér nokkuð? sagði hann.
— Eg ætla að drepa þig. Eg hef
góða æfingu í að kasta hnífum.
Og þesisi skal fá að fara beint
gegn um hjartað í þér.
Eg varð hrædd. — Bíddu ofur-
lítið, sagði ég. — Við erum öll
uppkomið fó'lk ....
Farrell hló að Bob en það var
það versta. sem hann hefði get-
að gert. Á augabragði kastaði
Bob hnífnum, með yfirhandar-
kasti eins og hnífkastarar nota,
og af öllum kröftum, en svo var
guði fyrir að þakka, að hann
hitti ekki, heldur skall i veggn-
um og þaðan niður á gólf.
O, guð minn, hugsaði ég með
mér, hér verður einhver myrtur
og það verður Bob. Hann hefur
ekki roð við Farrell. Eg hljóp
æpandi fram á ganginn. — Mart-
in, í guðs bænum, þeir ætla að
drepa hvor annan hérna inni.
Náðu fljótt í lögregluna! Að
baki mér heyrðist brotihljóð í
gleri og húsgögnum. Eg þorði
varla að farw inn aftur. Eg þótt-
ist viss um að finna Bob dauðan
á gólfinu. En þá heyrði ég þung-
an dynk .... og svo varð þögn.
Eg læddist inn í dyrnar og
gægðist inn. Farrell lá endilang-
ur á grúfu með blæðandi sár á
höfðinu. Þungi öskubakkinn okk
ar, sem var úr gleri, lá hjá hon-
um á gólfinu, en askan út um
allt. Bob sat á legubekknum og
var að reyna að kveikja sér I
vindlingi, og með mikinn á-
nægjusvip á andlitinu. — Eg gaf
SHÍItvarpiö
Föstudagur 27. Janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Sér®
Jón Auðuns dómprófastur). —•
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón»
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 ,,Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.01
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til*
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Börnin heimsækja framandt
þjóðir: Guðmundur M. í>orláks«
son talar um Lólóaþjóðflokkinn
í Asíu.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Óskar Halldórsson
cand. mag).
20.05 Efst á baugi (Umsjónarmennf
Fréttastjórarnir Björgvin- Guð-
Guðmundsson og Tómas Karls-*
son).
20.35 Einsöngur: Bernard Ladysz syng
ur óperuaríur.
20.55 Upplestur: t>órunn Elfa Magnús«
dóttir les frumort kvæði.
21.10 Tónleikar: Sinfónía nr. 3 I a«
moll (ófullgerð) eftir Borodin
(Sinfóníuhljómsveit rússneska
útvarpsins leikur; Nebolsjín stj.)
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk«
as“ eftir Taylor Caldwell. Hagn«
heiður Hafstein. XXXIII lestur,
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Blástu og ég birtist þér“; IT.
þáttur: Ólöf Árnadóttir ræðir
við konur frá ýmsum löndum.
22.30 í léttum tón:
a) Ellegaard leikur á harmon*
iku með hljómsveit.
b) George Hamilton syngur.
Laugardagur 28. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Sér*
Jón Auðuns dómprófastur). —•
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tói*
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar). '
12.50 Óskalög sjúklinga. Bryndís Sig«
urjónsdóttir stjórnar þættinum.
14.30 Laugardagslögin. (15.00 Fréttir),
15.20 Skákþáttur: Baldur Möller flytur
16.00 Fréttir og tilkynningar.
16.05 Bridgeþáttur (Hallur Símonar«
son.)
16.30 Danskennsla (Heiðar Ástvald®*
son danskennari).
17.00 Lög unga fólksins (Þorkell Helg®
son.
18.00 Úlvarpssaga barnanna: „Átt®
börn og amma þeirra í skógin-*
um“ eftir Önnu Cath.-Westly
VIII. (Stefán Sigurðsson kenn«
ari les).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ungm
linga. Jón Pálsson flytur.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónlpikar: Astardúettar úr óper
um (italskir listamenn flytja).
20.35 Leikrit: „Maðurinn, sem seldl
konu sína“. David Tutaév samdi
upp úr smásögu Anton Tjekhov,
Þýðandi: Ölafur Jónsson. — Leilc
stjóri: Helgi Skúlason.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.