Morgunblaðið - 08.04.1961, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 8. aprH 1961

DÆTURNAR VITA BETUR
SKÁLDSAGA EFTIR RENÉE SHANN
--:--------- 24 -----------
— Já, ég hef verið það í nokk-
urn tíma.
— Hvað gengur að þér? spurði
Philip.
■— Þú mundir ekki skilja það.
— Er það alvarlegt, mamma? .
— Gæti hugsazt. Margot tók
óhreinu glösin ofan af arinhill-
unni. Æ, í guðs bænum, við skul-
um ekki vera að tala um þetta.
Ég er alveg viss um, að þið eruð
bæði svo uppfull af ykkar eigin
áhyggjum að þið hirðið lítið um,
hvað um mig verður. Til hvers
var Nigel að hringja þig upp í
kvöld, Janet?
— Til að segja henni, að hann
yrði að vera kominn til Washing-
ton, 16. ágúst, sagði Philip ró-
lega.
Margot snarsneri sér að þeim.
— Þú ætlar þó ekki að fara að
gifta þig og fara með honum,
Janet?
— Jú, það vildi ég helzt,
mamma.
— Og þér er náttúrlega alveg
sama þó að þú sjáir mig aldrei
aftur?
— Nei þetta er nú oflangt geng
ið, Margot, sagði Philip. —
Þarftu að láta eins og þú sért
á leiksviði? Því í fjandanum
ætti hún svo sem ekki að geta
séð þig oftar?
— Af því að sennilega er ég
mjög alvarlega veik. Getur vel
hugsazt, að ég deyi. Orðin voru
komin út úr henni áður en hún
vissi af. Það hafði aldrei verið
ætlun hennar að tala svona. En
allt í einu hafði hún séð heim-
sókn sína til dr. Weingartner
sem vopn til þess að fresta brott-
för Janets, enda þótt hún vildi
ekki fyrir sitt auma líf segja
þeim, að hann væri geðsjúkdóma
læknir, því að það myndi engin
áhrif hafa á þau. Að minnsta
kosti ekki Philip. Hann myndi
bara sneiða að henni og spyrja,
hvort hún vissi ekkert betra við
peninga hans að gera en eyða
þeim í slíkan hégóma. Hann
mundi sennilega skellihlæja og
segja að kannske gæti læknirinn
gert hana liðlegri í umgengni
við manninn hennar. Þessi bjart-
sýni sem hún hafði öðlazt hjá
lækninum, var nú alveg rokin
út í veður og vind, og hún ef-
meira um þessi veikindi hennar
aðist næstum um, að hún gæti
nokkurntíma komið aftur. En
hún. vildi nú samt reyna dr.
Weingartner. Hún ætlaði að fara
til hans aftur eftir hálfan mán-
uð eins og hann háfði stungið
upp á við hana.
— Hverskonar sérfræðings
fórstu til? spurði Philip. — Sendi
Lenigan þig til hans?
— Nei, enda fór ég alls ekki
til Lenigans. Ég hef enga trú á
honum. Ég fór beint til þessa
manns, eftir tilvísun vinkonu
minnar einnar.
— Góða mamma, segðu okkur,
hvað að þér gengur, sagði Janet.
—Þetta er hræðilegt! Auðvitað
gæti ég alls ekki farið frá þér al-
varlega veikri. Það veiztu, að
ég mundi aldrei gera. Ég yrði
heldur aðfresta brúðkaupinu
mínu. En það er bara ____
Philip var orðinn reiður, þvi
að hann vissi alveg upp á hár,
að annaðhvort væri Margot að
ljúga eða þá stórýkja. — Ég
sting upp á, Janet, að þú bíðir
með þessa frestun á brúðkaup-
inu þangað til við vitum eitthvað
mömmu þinnar. Auðvitað tala ég
tafarlaust við þennan sérfræðing
hennar.
Margot sneri sér að eigin-
manni sínum með leiftrandi
augu.
— Svo að þú trúir mér ekki,
eða hvað? Ætli það sé ekki af
því, að þú vilt ekki trúa mér?
Þú vilt, að Janet giftist og flytji
til Washington. Þú hefur aðeins
hennar vegna hangið hér hjá
mér en undir eins og hún er
farin, yfirgefurðu mig. Þú ....
Hún hneig niður á stólinn, greip
höndum fyrir andlitið og tók að
snökta.
— Ég held þú þyrftir frekar
taugalæknis en venjulegs læknis,
sagði Philip kuldalega.
Margot leit upp og horfði á
hann, og fékk þegar grun um,
sér til mikillar hræðslu, að hann
vissi einhvernveginn, hvaða
læknis hún hefði verið að vitja
um daginn. En svo þóttist hún
viss um, að það vissi hann ekki,
heldur hefði þetta bara verið til-
viljun. En það styrkti hana að
minnsta kosti í þeim ásetningi
að segja honum alls ekki frá því
— segja yfirleitt engum frá því.
Hún hafði tekið þagnarloforð af
Sally. Og við Priscillu hafði hún
ekki sagt annað en það, að hún
hefði farið til læknis. Nú ____
sérfræðings. Það var ekki nema
satt, ef út í það var farið. Dr.
Weingartner var vitanlega sér-
fræðingur .... í geðlækningum.
Janet horfði á móður sína og
hafði það helzt á tilfinningunni,
að allur heimurinn vaeri að
hrynja kring um hana. Hún gekk
til hennar, laut niður að henni
og lagði höndina á öxl hennar.
Jæja, þá voru að minnsta kosti
allir aðilar búnir að leggja spil-
in á borðið! Hún tók enn að geta
sór til, með vaxandi kvíða, hvað
gæti gengið að mömmu hennar.
Henni datt í hug, ekki síður en
föður hennar, hvort hér væri
ekki eitthvað orðum aukið, og
bað þess með sjálfri sér, að svo
væri. Því það vissi Janet af fyrri
reynslu, að móður hennar hætti
til að gera úlfalda úr mýflugu
og ótttast það versta. Og svo
hlaut það að vera núna. Bara
að hún vildi hætta þessum ofsa-
lega gráti!
— Mamma, ég giet ekki horft
á þig svona eyðilagða, sagði hún
blíðlega. — Hættu að gráta,
elsku mamma.
Philip horfði á konu sína, og
furðaði sig á því, hve lítt hann
lét hrærast af þessum tárum
hennar — og fregninni, um að
líklega væri hún sjúk og óvissu
hennar um, hvað að henni gengi.
Hann var annars ekki tilfinn-
ingalaus maður. Og þrátt fyrir
bágborið samkomulag þeirra
hjóna, var Margot þó konan, sem
hann hafði gengið að eiga og
móðir barnsins hans. Hann bað
þess heitast að losna við þessa
óvild, sem hann bar til hennar..
og hún til hans. N
Snemma á sjúskaparárum
þeirra hafði hann óskað, að sam-
komulag þeirra væri betra en
raun var á, og gerði að minnsta
kosti nokkrar tilraunir til að
sleppa við rifrildið, sem þau áttu
stöðugt í. Hann var jafnvel til-
leiðanlegur til að viðurkenna, að
órétturinn væri ekki allur henn-
ar megin. En svo fékk hún
stundum reiðiköst sem hann gat
alls ekki þolað, og það, hve
gjarnt hennf var til að koma af
stað rifrildi, æsti upp allt, sem
verst var til í honum.
Hversvegna gat hún ekki sagt
þeim blátt áfram og rólega, að
hún hefði leitað til sérfræðings?
Þá hefðu þau vorkennt henni og
sýnt henni samúð — og verið
miklu tilleiðanlegri til að trúa
sögunni. En að nota það við til-
raunir sínar til að spilla fyrir
hjónabandi Nigéls og Janets, og
svo finna upp á þessu, að hann
mundi yfirgefa hana, ef Janet
færi til Washington .... Það tók
út yfir allan þjófabálk! Gat hún
ekki látið sér detta í hug, að
þetta væri einmitt öruggasta
leiðin til að koma skilnaði þeirra
í kring? Hvaða maður með fullu
viti mundi láta svona uppþot
gott heita?
— Æ, segðu eitthvað, pabbi!
'sagði Janet. — Hún verður enn-
þá veikari, ef þetta heldur svona
áfram.
— Ég er þegar nógu veik! æpti
Margot í æsingi.
— Ég á við, að það getur gert
þig ennþá veikari.
— Ætli ykkur sé ekki nokkum
veginn sama um það, báðum
tveim?
— Þetta veiztu, að er ekki
satt, mamma.
— Að minnsta kosti honum
föður þínum.
Philip andvarpaði. Hefði ekki
Janet verið þarna viðstödd, og
í svona döpru skapi, hefði hann
Vafalaust jánkað þessu. En þess
í stað sagði hann nú hóglega:
— Sjáðu nú til, Margot. Reyndu
nú að taka þig saman og stilla
þig. Það er engin stund til þess
nú að koma með neinar ásakan-
ir. Ef þú ert veik, hef ég vitan-
lega áhyggjur af því og við verð
um að gera það, sem hægt er til
að bæta úr því. Hvern talaðirðu
við í dag, elskan?
— Skiptir það nokkru máli?
— Vitanlega. Sem eiginmaður
þinn vil ég tala við þann hinn
sama og fá að vita, hvað að þér
gengur.
— Þetta er Þjóðverji, sem heit
ir Weigartner.
— Gott og vel. Gefðu mér
’símanúmerið hans á morgtrn, svo
áð ég geti fengið viðtal við hann.
Margot gaf frá sér skjálfandi
andvarp og stóð á fætur með
erfiðismunum. Hún rétti út
höndina, til að styðja sig við ar-
inhilluna. Víst leit hún illa út,
hugsaði Philip. En eftir svona
ofsakast var það ekki nema
skiljanlegt. Samt gæti nú gengið
eitthvað að henni. Að minnsta
kosti virtist hún hafa verið nógu
hrædd um það sjálf til þess að
fara til sérfræðings.
— Ættum við ekki að fá okk-
ur eitthvað að borða? reyndi
Janet að segja, til þess að segja
eitthvað.
— Ég vil ekkert; ég ætla beint
í rúmið.
— Gott og vel, góða mín. Ef
þú vilt það heldur. Ég skal fara
með þér og sjá um, að vel fari
um þig. Kannske viltu fá eitt-
hvað að borða, þegar þú ert búin
að jafna þig, og þá skal ég koma
með mat á bakka handa þér.
VII.
Nigel borgaði reikninginn og
leit á Sharman yfir borðið.
— Ég vil ekki vera að reka á
eftir þér, en nú verð ég að fara.
Sharman dreypti á kaffiboll-
anum með óþolandi rósemi.
— Ég er alveg að verða búin.
Én þetta er gott kaffi. Áreiðan-
lega það bezta í allri París.
Nigel datt í hug, hvort hann
gæti skilið hana eftir eina við
borðið. Nei, það gæti ekki geng-
ið. Ekki stúlku, sem leit út einS
og Sharman, í yfirfullu veitinga-
húsi í París. En hann vildi bara
óska að hún gæti flýtt sér ofur-
lítið.
Hún brosti til hans yfir borðið.
— Þér væri illa við að missa
af þessari flugvél, er það ekki?
— Ég ætla mér alls ekki að
missa af henni.
— Nei, vitanlega. Hún and-
varpaði. — Sumar stúlkur eru
heppnar.
— Og sumir piltar!
— Ertu þá vonlaus um að
verða eins heppinn sjálfur?
— Hvað áttu við?
— Mig minnir, að þú segðir
mér í gærkvöldi, að Janet ætti
í einhverjum erfiðleikum með að
fá að giftast þér, vegna foreldra
sinna.
— Bara vegna hennar mömmu
sinnar. Pabbi hennar er alveg
á okkar bandi.
— Ef þú vildir giftast mér,
væri mér sama þó að fimmtíu
mæður reyndu að spilla því.
— Það gætu þær vel gert, efi
þær væru eins og mamma Jan-
ets. Jæja, vildurðu nú ekki vera
væn og klára þetta kaffi?
— Sjálfsagt.
SBlItvarpiö
Laugardagur 8. apríl
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón-
leikar — 10.10.
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. — 7.2,
25 Fréttir og tilk.)
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin. (15.00 Fréttir).
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller)
16.05 Bridgeþáttur (Hallur Símonar-
son)
16.30 Danskennsla (Heiðar Astvaldsson
danskennari).
17.00 Lög unga fólksins (Jakob Möller)
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Petra
litla“ eftir Gunvor Fossum; VI.
(Sigurður Gunnarsson kennari).
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
18.50 Tilkynqingar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Sir Thomas Beecham
stjórnar Konunglegu fílharmoníu
hljómsveitinni í Lundúnum við
flutning þriggja vinsælla hljóm-
sveitaverka.
a) „Spánn“ eftir Chabrier.
b) „Suðureyjar“ (Fingalshellir«
inn) eftir Mendelssohn.
c) „Mærin fríða frá Perth“ eftir
Bizet.
20.30 Leikrit: „Þrjár álnir lands“; Ma*
Gundermann samdi með hliðsjón
af sögu eftir Leo Tolstoj. I>ýð«*
andi: Bjarni Benediktsson frá Hof
teigi. — Leikstjóri: Lárus Páls*
son. Leikendur: Þorsteinn Ö. Step
hensen, Helga Valtýsdóttir, Helgf
Skúlason, Helga Bachmann, Gest-
ur Pálsson, Valdimar Helgason,
Ævar Kvaran, Jón Aðils, Valur
Gíslason, Guðrún Stephensen*
Steindór Hjörleifsson og Erlingur
Gíslason. (Áður útvarpað í maf
1959).
21.45 Tónleikar: Dúett í A-dúr fyrir
fiðlu og gítar eftir Granyani —
(Leonid Kogan og Ivanov-Kram-
skoy leika).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr skemmtanalífinu (Jónas Jón-
asson).
22.40 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
Skáldið og mamma litla
1) — Ó.... Ég skil ekki hvað það
á að þýða, að láta mig fara í bað
fyrir hádegi....
2) .... þú veizt ósköp vel, að eftir
hádegi segir þú sjálf....
3) .... að það hafi verið alveg
óþarfi.
a
r
L
ú
A