Morgunblaðið - 15.04.1961, Side 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 15. aprfl 1961
DÆTURNAR VITA BETUR
SKALDSAGA EFTIR RENÉE SHANN
----------- 30--------------
neinni vissu, hvað gengi að móð-
ur sinni, en hinsvegar líti það út
fyrir að geta verið alvarlegt. Hún
mundi vita nánar um það, þegar
pabbi hennar vaeri búinn að tala
við lækninn, sem stundaði hana.
Því miður væri hann að heiman
í bili, en undir eins og hann
'kæmi aftur, ætlaði pabbi hennar
að tala við hann.
Nigel sagði gremjulega: —
Hún hefur valið hentugasta tim-
ann til að gera okkur bölvun,
verð ég að segja. Sumar mæður
hefðu nú beðið með þetta þang-
að til dætur þeirra voru forsvar-
anlega giftar, og þá fyrst til-
kyrmt, að þær gengju með alvar-
legan sjúkdóm.
Janet stillti sig um að segja,
að þetta sama hefði henni nú
sjálfri dottið í hug. Hinsvegar
játaði hún, að þetta væri til of-
mikils ætlazt, að heimta þessa
mærgætni af móður henar. Og
sjálf óskaði hún síður en svo, að
þetta væri staðreynd. Hún hefði
áreiðanlega orðið frá sér numin,
ef hún hefði sjálf verið langt
•burtu vestur í Ameríku og þá
frétt, að eitthvað gengi að móður
hennar.
— Veiztu hvað þetta er, sem að
henni gengur? spurði Nigel.
— Nei, en eihs og ég sagði þér,
þá fæ ég að vita það undir eins
og pabbi er búinn að tala við
þennan sérfræðing.
—Einhverja hugmynd hlýtur
þú að hafa um það. Sýnist hún
vera mjög veik?
Janet játaði, treglega þó, að
sjálf hefði hún orðið einskis vör.
•Hún virtist uppstökkari en venju
lega, en það þurfti ekki að vera
neitt að marka.
Nigel andvarpaði. Það var
eins og allt legðist á eitt að gera
þeim erfitt fyrir. Og enda þótt
'hann hefði verið gallharður á
því, áður en hann hitti Janet, að
láta ekkert standa í vegi þeirra,
var því ekki að neita, að þessi
síðasta hindrun gat orðið þeim
alvarlega erfið. Hann leit á hana
og vorkenndi henni kvíðasvip-
inn, sem var í augum hennar, og
áhyggjumar, sem hún hlaut að
faafa, en gerði sér þó Ijóst, að
sjálfur hefði hann mátt til að
eyða þeim, að minnsta kosti í
bili. Það hefði hin ljómandi
gleði hennar við að hitta hann
áðan gefið honum fullkomlega til
kynna.
— Þetta er ekki sanngjarnt,
sagði hann, eins og ósjálfrátt.
— Áttu við alla þessa óvissu?
— Vitanlega. Við hittumst og
urðum ástfangin. Hversvegna ætt
um við þá ekki að hafa leyfi til
að gifta okkur eins og frjálsar
manneskjur, og vera hamingju-
söm?
— Þessa hef ég oft spurt sjálfa
mig undanfarna daga.
— Ef við værum svolítið eigin
gjarnari — Það er að segja þú,
því að sjálfur er ég það nægilega
— þá mundum við gefa fjandann
í allt og alla og gifta okkur eins
og okkur sýndist.
— Mig grunar einhvernveginn,
að Cynthia hafi einhverntíma átt
við samskonar vandamál að
stríða.
Já, og hvernig fór svo fyrir
henni? Auðvitað hefur hún átt
velgengni að fagna á veraldar-
vísu. Nógu glæsilegur er starfs-
ferill he'nnar. Þú ættir að vita,
hvað hún er í miklum metum í
París. En ég skal bölva mér upp
á, að hún gengur samt með ástar-
harm í hjarta. Og líka hitt, að..
Hann steinþagnaði. — Nei.hvert
í veinandi, heldurðu ekki að hún
komi þarna Ijóslifandi! Þú þarft
að halla þér ofurlítið fram til að
sjá hana. Hún situr við borðið
þarna lengst úti í hominu. Það
er einmitt borðið, sem ég var að
reyna að ná í sjálfur, af því að
það var einna afskekktast. En
mér var sagt, að það væri þegar
lofað. Líttu þangað og reyndu að
sjá, hvaða lukkupanfíll það er,
sem hefur náð þvi frá mér.
Janet laut fram og gáði að því.
Svo leit hún undrunaraugum á
Nigel.
— Það er pabbi! Guð minn
góður, hvað ég hitti naglann á
höfuðið, þegar ég sagði þér, að
mér sýndist honum lítast svo
vel á hana. En ég held bara, að
þau séu á einhverri leyniráð-
stefnu um það hvernig þau geti
hjálpað okkur að ná saman. Hún
brosti.
— Finnst þér það ekki fallegt
af þeim? Hún hlýtur að hafa
komið sér í samband við hann.
— Og hversvegna skyldi hann
ekki eins vel getað hafa átt upp
tökin?
— Jú, sérðu til, hann hefur
ekki séð hana nema rétt í svip.
Nei, það verð ég að segja pabba
til hróss, að ég held ekki, að hann
sé neitt að dingla við aðrar kon-
ur. *
Nigel langaði mest til að segja,
að það mætti nánast heitfi krafta
verk, ef svo væri ekki. Hann leit
við og horfði aftur á þau.
Kannske var þetta rétt hjá Jan-
et, að erindi þeirra væri einmitt
að reyna að hjálpa þeim út úr
.ógöngum þeirra. Samt gat hann
nú varla trúað því. Sjaldan hafði
hann séð tvær manneskjur svona
uppteknar hvora af annarrL
Hann leit áftur á Janet og sá,
að svipurinn á henni breyttist.
Nú var fyrst og fremst hræðsla
og kvíði í svipnum.
—Hvað er að, elskan?
— Ekkert. Að minnsta kosti
vona ég, að það verði ekkert. En
viltu bara sjá! Mamma er auð-
sjáanlega líka boðin hingað, og
hún hlýtur að hafa séð þau, ekki
síður en við. Þau eru ekki enn
búin að koma auga á hana, en
það er greinilegt, að hún er á
leiðinni til þeirra til að tala við
þau. Ég vona bara, að hún fari
ekki að gera neitt uppistand!
Nigel sá nú móður Janets
ryðja sér braut milli þéttskip-
aðra borðanna. Guð minn góður,
hugsaði hann með sjálfum sér,
hún er rétt eins og köttur, sem
kemst í dúfnahóp. Og svipurinn
á eldri konunni var þannig, að
hann þakkaði sínum sælá, að hún
skyldi ekki vera á leið að þeirra
eigin borði. Ef faðir Janets og
Cynthia voru þarna saman að
þeirri einu saklausu ástæðu, að
þau vildu ræða hagsmunamál
hennar, og reyna að finna ein-
hverja leið út úr ógöngunum, þá
var Margot að minnsta kosti ekki
á þeirri skoðun. aÞð var bersýni-
legt, að hún var full grunsemd- '
ar og reiði. Hann fór að velta
Því fyrir sér, hvað næst mundi
gerast og hvort allt mundi fara
í háa loft. Margot Wells virtist
einmitt vera sú kventegund, sem
lætur sig ekki muna um að valda
uppþoti á almanna færi. Hann
leit kvíðafullur á Janet og ósk-
að þess heitast, að hún fengi ekki
neina slíka viðbót á raunir sínar,
sem voru ærnar fyrir.
Cynthia og Philip litu upp bæði
í senn, er þau urðu þess vör, að
einhver hafði stanzað við borð
þeirra.
—Halló! sagði Margot. — En
gaman og óvænt! Komið þér sæl
ar, ungfrú Langland, hvernig
líður yður?
_ — Ágætlega, þakka yður fyrir.
Ég hef verið burtu úr borginni
í nokkra daga, en er nú komin
aftur og fer svo til Parísar á
fimmtudaginn.
Philip hafði ýtt stól og bauð
Margot sæti.
— Nei, þakka þér fyrir, ég
ætla að borða með Durrington-
hjónunum. Við ætlum á seinni
sýningu á eftir. Mér datt bara í
hug, að ég þyrfti ofurlítið að tala
við ykkur bæði. Mér fannst það
ekki rétt að láta ykkur ekki vita
að ég hefði séð ykur. Ég vona,
að þér skemmtið yður vel ung-
frú Langland.
— Þakka yður fyrir, það geri
ég.
—Við höfum verið að tala um
Janet, sagði Philip. — Eins og
þú veizt, er ungfrú Langland
mjög annt um hana.
— Já, það er ég líka viss um.
Margot stillti sig, en þó með mikl
um erfiðsmunum. Hún gat ekki
almenilílega ímyndað sér, hvað
þarna væri á seyði. Það var ekki
að furða þó að Philip væri ekk-
ert áfjáður í að segja henni, með
hverjum hann ætlaði út að lx>rða.
Hún var andvíg Cynthiu Lang-
land, en samt gat hún nú varla
hugsað sér, að þetta mót þeirra
stafaði af því, að hún væri að
bera víurnar í mann hennar, eft
ir að hafa séð hann einu sinni og
það rétt sem snöggvast.
Eða var það nú? Einhvernveg-
inn sýndist hún ekki vera þess-
háttar kona. Hún var einmitt hlé
3) Heyrðu pabbi, nú veit ég hvað
við skulum gefa mömmu í afmælis-
gjöf!
— Svona, svona King litli .... I — Jæja læknir .... skiljið núl tækin yðar eftir og gangið út! McClune, förum við út og skilj-
Ég ætla ekki í alvöru að gefa I | Þegar hann er kominn niður, | um Úlf eftir einan með barninu!
þér sprautu!
dræg, fannst Margot, og það svo,
að það gat hæglega fælt aðdáend
ur hennar frá henni. Kannske var
skýring Philips sannleikanum
samkvæm? En þó svo væri, jók
það ekkert velvilja hennar í garð
þessarar konu. Og henni var ekk
ert um áhrifin, sem hún virtist
hafa á Janet.
— Jæja, ég vil ekki trufla,
sagði hún. — Ég hef verið að
hafa auga með ykkur stundar-
korn. Hvað sem þið kunnið að
hafa verið að ræða, virðist það
að minnsta kosti áríðandi, þvi
að sjaldan hef ég séð tvær mann
eskjur svo uppteknar hvora afi
annarri. Janet ætti að taka sér
það til inntekta. En ef þið eruð
að finna upp einhverjar brellur
til þess að koma henni til að gift
ast Nigel, án alls tillits til þess,
sem það kann að kosta mig, þá
get ég frætt ykkur á því, að þið
eruð að eyða tímanum til ónýtis.
— Ég býst ekki við, að hún
þurfi neina hvatningu, sagði
Philip þurrlega.
— Jæja, hún þarfnast að
minnsta kosti fullvissu um, að
það geri mér ekkert mein. Og
þá fullvissu er ekki mjög líklegt,
að hún öðlist. En við skulumi
annars ekki fara að ræða það
hér, eða hvað. Auk þess þarf ég
að flýta mér. Verið þér sælar,
ungfrú Langland! Janet verður
mjög önnum kafin þessa tvo
daga. Ég hef falið henni hin og
þessi erindi að reka. Þér afsakið
ef ég segi yður, að hún muni
ekki hafa tíma til að hitta yður.
Og mér þætti vænt um, að þér
færuð heldur ekki að hringja til
hennar. j
■—Nei, heyrðu nú, Margot..
Andlitið á Margot var orðið
eldrautt.
— Það er allt í lagi, Philip. Ég
er viss um, að við ungfrú Lang-
land skiljum hvor aðra fullkomn
lega.
Philip lét fallast þungt niður i
stólinn, þegar Margot var farin.
Aldrei hafði hann orðið svona
reiður. Oft hafið hann á undan-
fönrum tuttugu árum hryllt við
mannasiðaskorti Margots, og þvl
hvernig hún hélt sýningu á sér
á almannafæri. En þetta upp-
þot hennar var að minnsta kosti
alveg ófyrirgefanlegt. • •
— Cynthia mín.. ég veit varla,
hvað ég á að segja. Nema þetta
.. að nú skilurðu kannske, hvers-
vegna mér kemur ekki saman við
hana.
Cynthia leit á hann, hugsandi.
— Það gæti nú alltaf hugsazt, að
það væri nú ekki allt henni að
kenna. j
— Hvað áttu við með því?
— Er ekki líklegt, að hún sé
veik? Varstu ekki að segja, að
hún hefði farið til einhvers sér-
fræðings?
— Jú. Hún fór á mánudaginii
var, eins og ég sagði þér. Og
þegar ég er búinn að tala við
manninn, veit ég væntanlega
meira um þetta, en eins og er,
veit ég eki hvað ég á að halda.
Þetta er ekki annað en einhverj-
ar lauslegar dylgjur hjá hennl
um að eitthvað sé að henni —
SHÍItvarpiö
Laugardagur 15. apríl.
8:00 Morgunútvarp (Bæn. 8:05 Morj
unleikfimi. — 8:15 Tónleikar. —
8:30 Fréttir. — 8:35 Tónleikar. —
10:10 Veðurfregnir).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar 12:21
Fréttir og tilkynningar).
12:50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sigw
urjónsdóttir).
14:30 Laugardagslögin. (15:00 Fréttlr)*
15:20 Skákþáttur (Guðmundur Ain-
laugsson).
16:05 Bridgeþáttur (Stefán Guðjohn-
sen).
16:30 Danskennsla (Heiðar Astvalds-
son danskennari).
17:00 Lög unga fólksins (Guðrún As-
mundsdóttir).
18:00 Útvarpssaga barnanna: „Petrg
litla'* eftir Gunvor Fossum; VIIL
(Sigurður Gunnarsson kennari).
18:30 Tómstundaþáttur barna og ungl
inga (Jón Pálsson).
18:50 Tilkynningar. — 19:20 Veðurfr.
19:30 Fréttir. \
20:00 Nafnkunnir söngvarar frá gam-
alli tíð (Guðmundur Jónsson
kynnir).
20:40 Leikrit: „Fabian opnar hliðin**
eftir Valentin Chorell, í þýðingu
Bjarna Ðenediktssonar frá Hof-
teigi. — Leikstjóri Gísli Halldóra
son.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:103 Danslög. — 24:00 Dagskrárlolfc