Morgunblaðið - 29.07.1961, Blaðsíða 16

16
M O RGV N BL i fí 11>
Laugardagur 29. júlí 1961
Skyndibrúðkaup
Renée Shann:
38
hvernig þetta fer með þig. Þú
hefur sjálfsagt tekið eftir því,
að þú ert alltaf að horast ?
Hún hló vandræðalega.
I>að er ekki nema gott fyrir
vaxtarlagið.
— Það var nú fullgott eins
Og það var og þurfti ekki um
að bæta. Þú borðar náttúr-
lega sama sem ekkert ?
— Nei, ekki sérlega mikið,
skal ég játa.
— Hvað hefurðu borðað
í dag ?
— Þrjá bolla af te, samtals.
— Jæja, það er nú sama
hvað þú segir, nú skaltu gera
svo vel og borða almennilega
í kvöld.
Hann sneri henni svo aft-
ur að bílnum, formálalaust, og
þau óku beinustu leið til
Savoy gistihússins. Þar fór
hann með hana beint inn í
matsalinn og pantaði mat og
lét orð hennar um það, að hún
hefði enga lyst, eins og vind
um eyrun þjóta.
— Nú stjórna ég þessu öllu,
sagði hann, einbeittur. — Og
ef þú borðar ekki neitt, telpa
mín, þá verður þér illt. Það
skaltu muna. Og hvernig hef-
ur svo svefninn verið ?
— Eg hef heldur ekki sofið
sérlega vel. En það er nú skilj
anlegra.
— Vitanlega. En ég held nú,
að þú ættir að tala við lækn-
inn þinn, og segja honum
hvernig allt er og láta hann
gefa þér eitthvað við því. Eg
á þar ekki við venjuleg svefn-
meðöl, að þú eigir að nota þau
að staðaldri, en þegar svona
sérstaklega stendur á er dá-
lítið öðru máli að gegna.
— Eg fer líklega til hans á
morgun. Nema ég verði þá bú-
in að frétta eitthvað.
Þegar maturinn kom, fann
hún, þrátt fyrir allt iystar-
leysið að hún var svöng. Og
ekki einungis það, heidur
fann hún sig talsvert hressari,
þegar máltiðinni var lokið.
Þau dokuðu nú yfir kaff-
inu og horfðu kring um sig á
fólkið við hin borðin.
— Eg valdi þennan stað af
ásettu ráði, sagði Lionel. —
Það er alltaf gaman að horfa
á fólkið. Það getur fengið
mann til að gleyma sínum eig-
in áhyggjum. Halló ! Þarna
eru tvö, sem ég þekki. Betty
og George Dainton. Eg hef á-
áreiðanlega sagt þér frá þeim.
Daintonhjónin komu auga
á þau, meðan hann talaði.
Þau sátu líka við kaffið eft-
ir matinn. George Dainton
kom til þeirra, og Lionel
kynnti hann Júlíu.
— Hversvegna drekkum
við ekki kaffið saman ?
spurði George.
— Eg var einmitt að segja
við Betty um daginn, að það
væri tími til kominn, að þú
færir að láta sjá þig hjá
okkur.
Lionel lét sem hann sæi
ekki biðjandi augu Júlíu,
sem gáfu í skyn, að hana
langaði ekki að tala við neitt
fólk, væri alls ekki í skapi
fyrir léttara hjal. Hún vissi
að þetta var ekki af ónær-
gætni gert, heldur mundi
hann vita, að hún hefði gott
af að hitta fólk, og hætta
að hugsa um sjálfa sig. Og
eftir skamma stund var
henni ljóst, að hann hafði
haft á réttu að standa.
Daintonhjónin voru fjörug
og skemmtileg, svo að innan
stundar hafði Júlía gleymt
öllum raunum sínum. Það
var rétt eins og þegar maður
hefur vonda tannpínu, en
svo dregur snögglega úr
verknum. En hún vissi, að
verkurinn mundi koma aftur,
en það var nú samt alltaf
betra að losna við hann þó
ekki væri nema um stundar
sakir.
— Hversvegna komið þið
Lionel ekki til okkar um
helgina ? sagði Betty Daint-
on. — Við sem eigum þenn-
an ágæta kofa úti í sveit.
Hvað segirðu um það, Lion-
el?
— Mér finnst það gæti
verið góð uppástunga.
— En það verður að vera
um næstu helgi, sagði Georg
— Eftir það verðum við
á kafi í gestum.
— Já, það er líka satt,
sagði Betty. — Þetta er vit-
anlega allt of stuttur fyrir-
vari, en sem sagt, eini tím-
inn, sem enginn er hjá okk-
ur. Er ekki allt í lagi með
þig, Júlía ?
— Eg er hrædd um, að
ég..
Lionel lag&i höndina á
arm hennar. — Þú hefur
gott af svolítilli tilbreyt-
ingu. Hann leit á Betty. —
Veslings Júlía á hálferfitt
eins og er.
— Er það ? Það var leið-
inlegt. Betty sendi Júlíu
samúðarbros.
— Kannske þú vildir þá
hugsa þig um og við ákveð-
um ekki neitt í bili. Þú kem
ur svo ef þú treystir þér.
— Þetta er fallega boðið,
og þú mátt ekki halda, að
þetta sé vanþakklæti hjá
mér.
— Vitanlega. En vildir þú
ekki koma, hvernig sem
þetta færi, Lionel ?
— Þakka þér fyrir. Það
vildi ég gjarna.
Júlía bað þess í hljóði, að
Lionel þægi boðið. Sjátf
yrði hún hjá Robin um
næstu helgi. Ó, guð, ef það
bara gæti orðið: Ef hún
nú fyndi hann fyrir þegár
hún kæmi heim í kvöld ! Ef
öllum þessum áhyggjum
væri létt af henni.
Betty rétti henni höndina
í kveðjuskyni. — Þú lætur
Lionel vita á morgun, hvort
þú getur komið, og hann
getur svo hringt til okkar.
Það getur verið allt í lagi
okkar vegna.
Þau skildu síðan og Júlía
og Lionel gengu þangað,
sem hann hafði skilið bílinn
eftir. Það var heiðríkt kvöld
og bjartur hálfmáni skein á
himninum. Lionel hringlaði
smápeningum í vasa si'uum
og rétti henni síðan einn
þeirra. — Óskaðu nú: Og
ég ætla líka að óska.
— Á maður ekki líka að
hneigja sig þrisvar ? spurði
hún <og var nú næstum kom-
in í gott- skap, og fór að
hugsa um, hvort það væri
af víninu, sem hann hafði
neytt hana til að drekka
með matnum.
— Jú, það heyrir víst til.
Hún hneigði sig og óskaði
sér. Hún óskaði og nú heit-
ar en nokkru sinni áður, að
Robin væri kominn heim.
Þetta var að vísu gömul
hjátrú, en svona var það nú
samt, að þegar hún steig
aftur upp í bílinn var henni
léttara en áður. Og nú, er
þau óku af stað, var tvennt
í huga hennar: Robin og Li
onel, Lionel og Robin. Því
að Lionel hafði reynzt henni
vel og á því var enginn
vafi, að hann var alvarlega
ástfanginn af henni.
— Líður þér betur? spurði
hann.
— Já, miklu betur, þakka
þér fyrir. Hún færði sig
ofurlítið nær honum. — Eg
er þér svo þakklát.
— Þess þarftu ekki, elskan
Heyrðu mig...þurfum við að
fara beint heim í kvöld ?
Klukkan er ekki nema tíu.
Ef ég lofa að koma þér heim
klukkan ellefu ? t
— Það er allt í lagi.
— Ágætt. Þá skulum við
taka á okkur krók og aka
til baka um Mylluhæðina.
Þetta var margar mílur
úr leið, en henni fannst það
ekki gera neitt til. Þau óku
þegjandi og Júlíu fannst sér
líða betur en nokkru sinni
síðan hún fór að hafa á«
hyggjurnar af Robin. Hún
var að velta því fyrir sér,
hvernig hún væri orðin. Enn
þá elskaði hún Robin...hún
hlaut að gera það...það var
óhugsandi, að tilfinningar
hennar gagnvart honura
hefðu tekið neinum breyting
um. Og þó...var hún ekki,
ef svo mætti segja, að líf-
tryggja sig ef illa skyldi
fara...með því að eiga Lion-
el til vara....?
Þau voru nú kornin út úr
borginni og umferðin farin
að mrnnka.
—• Veiztu nokkuð, hvar við
erum ? spurði hún og leit út um
gluggann.
— Vitanlega. Það er ekkl
nema örstutt héðan heim til
þín, ef við förum beinustu leið.
Og um leið beygði hann inn
á mjóa hliðarbraut, þar sem
greinarnar á trjánum byrgðu
fyrir tunglsskinið. Lionel slökkti
á bílnum og Ijósunum og lagði
arminn um hana. Ósjálfrátt dró
hún sig frá honum, en hann
herti á takinu og vildi ekki
sleppa henni.
— Gerðu þetta ekki, Liönel.
— Vertu róleg elskan.
— Eg get það ekki, svaraði
hún í örvæntingu, og hallaði
sér fram, eins og stjörf og
taugaspennt.
— Þú getur það ef þú vilt
sjálf.
Hún sneri sér að honum og
hugsaði sér fremur en sá and-
lit hans í myrkrinu. En hún
ajlltvarpiö
Laugardagur 29. júlf
8:00 Morgunútvarp (Bæn — 8:05 Tón
leikar. — 8:30 Fréttir. — 8:35
Tónleikar. — 10:10 Veðurfr.).
12:00 Óskalög sjúklinga (Bryndís Sig-*
urjónsdóttir).
14:30 I umferðinni (Gestur iKjrgríms-*
son).
14:40 Laugardagslögin. — (Fréttir kl.
15:00 og 16:00).
16:30 Veðurfregnir.
18:30 Tónleikár.
18:55 Tilkynningar.
19:20 Veðurfregnir.
19:30 Fréttir.
20:00 ,,Ölafsvaka** — dagskrá, sem
Gils Guðmundsscm rith\fundur
tekur saman. Flytjend&r aulc
hans: Árni Böðvarsson, Stefán
Ögmundsson og í>orsteinn Ö*
Stephensen.
21:00 Kvöldtónleikar:
a) Giulietta Simionato syngur
aríur eftir Verdi, Rossini og
Saint-Saéns.
b) Tékkneska fílharmoníuhljóm*
sveitin leikur slavneska dansa
op. 46 eftir Dvorák. — Vaclav
Talich stj.
21:15 Leikrit: „Læknirinn frá Dun«
more" eftir Thomas Patricik
Dillon og Nolan Leary 1 þýðingu
Þorsteins Ö. Stephensen. — Leik
stjóri: Ævac R. Kvaran.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Danslög.
24:00 Dagskrárlok
kæliskópsins
Æk
-flversu ojt ýjjjfliftíinni |
ftlib jsér a&kaupG MisUpj|
• þa^ Ur að vanda val fians.$
fdsl^ - J
CðSPER
— Komdu með hjólið, strákur! Það er kominn maður,
sem ætlar að kaupa bílinn!
VT — Fljótur Jim! . . . Skjóttu
gæsina áður en hún kemst und-
V
— Það er of seint . .
komin á bak við sefið!
. Hún er — Haldið á myndavélinni 1 getum ekki látið gæsina kvelj-
minui, þá skal é« ná i hana! Við | ast þsma svona. særða!