Morgunblaðið - 15.08.1961, Blaðsíða 16

16
MORCVNBLAÐIÐ
f>rlð]uðagur 13. ágðst 1961
Atvinna
Getum bætt við nokkrum stúlkum til sauma- og
annarra iðnaðarstarfa. — Til viðtals að Barónsstíg
10 A'í dag og næstu daga frá, kl. 5—7 e.h.
Verksmiðjan Max h.f. Reykjavík
Afvinna
Reglusamur og áreiðanlegur maður óskast við vara-
hlutaafgreiðslu (lagerstörf) hjá Áhaldahúsi Vega-
gerðar ríkisins í Reykjavík. Nauðsynleg er góð
þekking á vélum og góð rithönd. Starfið er laust nú
þegar. Skriflegar umsóknir sendist í Vegagerð
ríkisins, Borgartúni 5, fyrir 20. þ.m.
Saumastúlkur
Vanar saumastúlkur óskast. Heimasaumur kemur
einnig til greina. — Leggið nafn, heimilisfang og
símanúmer inn á afgr. Mbl. merkt: „Lagersaum—
5230“, fyrir n.k. fimmtudag.
Skrifstofuhúsnæði
Gott skrifstofuhúsnæði í Miðbænum er til leigu nú
í haust. Er hér um fleiri herbergi að ræða, sem fást
leigð, tvö eða fiögur eftir þörfum. — Tilboð sendist
afgr. Mbl merkt: „Góður staður — 5231“
Einbýlishús
(steinhús) á sérstaklega fallegum stað við Tjarnar-
götu er til sölu.
Fasteignasala
EINARS ASMUNDSSONAR hrl.
Austurstræti 12 III. hæð. Sími 15407
— Fornritafélagið
Framh, af bls. 8.
prentari, enginn forleggjari og
enginn prófarkalesari geti sér að
skaðlausu án verið — nema þær
sauðkindur sem sannarlega eru
finnanlegar í öllum þessum þrem
flokkum og ekki verður við
bjargað. Þó minnist ég á þau hik-
andi, því ég finn að ég er að gera
þessum heiðursmönnum skömm
með því að gera ráð fyrir
að þeim sé ókunnugt um kver
þessi. En ég veit að enginn þeirra
hleypur yfir fimmtu bænina í
Faðirvorinu þegar hann les það
í bólinu sínu á kvöldin, svo mér
hlýtur að vera óhætt að tala.
Annað kverið nefnist „Rules for
Compositors and Readers" en
hitt „Authors’ and Printers’
Dictionary"; forleggjari beggja
er Oxford University Press. Bæði
kverin hafa um langt skeið verið
fáanleg hérna í Reykjavík.
Þá skulum við nú athuga það
sem verða átti efni greinarinnar.
Eins og áður var að vikið, vís-
aði ríkisprentsmiðjan viðskipta-
mönnum sínum á dyr — varð af
illri nauðsyn að gera svo. Einum
þyrmdi hún samt (til allrar ham-
ingju), enda mundi hafa valdið
þjóðarhneyksli að gera öðruvísi:
Hún þyrmdi Fornritafélaginu og
prentar enn fyrir það. Og sé það
eitthvað sem við getum bent á
sem fyrirmynd í bókagerð á okk
ar eigin heimili, þá er ekki um
að villast að það eru útgáfur
Fornritafélagsins. Þær bækur eru
vandaðar að frágangi. En ef hér
er einhverja þá menn að finna,
sem lesið hafa röksemdir'þeirra
dómara, er á Englandi og í Sviss
hafa dæmt um bækur á áður
áminnstum sýningum, þá getur
þeim hinum sömu ekki blandast
hugur um það, að ýmislegt
mundu þeir herrar hafa við út-
gerð þessara gersema okkar að
athuga. Og það eru karlar sem
velja hugsunum sínum ómjúk
Orð, svo ég er hræddur um að
okkar Ofurviðkvæmni mundi
kannske svíða undan þeim. Sá
háttur þeirra að vera meir en
lítið orðhvassir, geri ég ráð fyrir
að sé upptekinn ekki alveg út í
bláinn; það mun tilætlunin að
þeir, sem fyrir svipuhöggunum
verða, skuli finna svo til þeirra
að ekki gleymist þau samdægurs.
Með illu skal illt út drífa, og það
fannst Páli gamla Ólafssyni góð
pólitík, enda hafði hann sína sér-
stöku ástæðu til að hrósa henni.
Nærri má geta að svo kjark-
lítill maður sem ég er, hreyfir
ekki óhræddur aðfinnslum við
útgerð þessara bóka, því að
henni hafa ráðið vitrustu menn
þjóðarinnar, og í sameiningu lagt
til þess sín hartnær alvísu höfuð
í bleyti. „Þegi þú smábarnið þitt
þegar vitrir menn tala“ — og
þegar miklir menn prenta. En ég
HOLLENZKIR KVENSKÓR ENSKIR BARNASKÓR TÉKKNESKIR BARNASKÓR
Nýjar vörur — IWjög ódýrar •
Skóverzíun Þór^ar Péti irssonar
Aðalstræti 18 ***
%JLLT A Slffl STA§Þ

■ ■ ■
Sparið tíma,
eldsneyti og
peninga. — Notið
CHAMPION
KRAFTKERTIN
H.F. EGILL VILHJALMSSOIM
Máiiútu;.
skal gæta hófsemi í aðfinnslum
og þegja um ýmislegt sem ég
veit að áðursagðir Englendingar
og Svisslendingar mundu ekki
láta liggja í láginni. Samt mun
sagt að ég mæli af hroka. Þá rétt-
lætingu hefi ég fyrir hroka mín-
um, að síðan 1917 hefi ég að stað-
aldri lesið bækur um bókagerð;
en þar með er það vitanlega ekki
sannað að ég hafi lært nokkuð
um það efni. .
*
Eitt sinn bar svo undir að Hall-
dór Hermannsson, sem þá var
hér á ferð, var staddur í búð
minni er mér voru færð nokkur
eintök af nýútkomnu bindi frá
Fornritafélaginu, en ég hafði fá-
eina áskrifendur, innan lands og
utan. Eins og vænta mátti, tók
Halldór eintak og fletti því, og
þá var víst enginn sá íslendingur,
sem gleggra auga hefði fyrir bók-
um. Það fyrsta sem hann rak
augun í var það, að myndir stóðu
þar í rauninn á höfði. Það gera
þær, ég held í öllum þeim
fimmtán bindum, sem út eru
komin. Þegar mynd er þar prent-
uð langsetis á síðu, er hún látin
horfa til vinstri, í stað þess að
hún á að sjálfsögðu að horfa til
hægri. Þá þarf ekki nema lítil-
lega að halla bókinni sólarsinnia
til þess að lesa undir myndinni,
en ella þarf a§ snúa henni hálf-
hring andsælis, sem er frámuna-
lega úrhendis og ankannalegt.
Halldór hló kuldahlátur og sagði
eitthvað á þá leið að lengi segði
það til sín handbragðið í bóka-
gerð okkar íslendinga. Og úr þvl
að svona gat farið um hið græna
tréð, útgáfuna sem svo var vel
feðruð, þá þarf ekki orðum að
því að eyða hve altítt þetta er
í íslenzkum bókum. Það er hvim*
leitt, en þó er hitt ennþá and-
styggilegra og aulalegra þegar sá
háttur er hafður (og hann er
ekki fátíður hjá okkur) að I
mynda-opnu er skýringarorðið
annaðhvort kjalarmegin á báðum
síðunum, eða útjaðarsmegin á
þeim báðum. Þá verður lesarinn
blátt áfram að láta bókina dansa.
„Slyngt yrði þér um margt,
frændi, ef eigi fylgdi slysin með.“
— Gyðingar
Framh. af bls. 15
unurn" lífð léttara, er þeir gátu
þekkt stöðvarnar í gegnum loft-
götin.
Loks, þegar að því kom, að
dyrnar voru opnaðar, við fanga-
búðir í norðurhluta Austurríkis,
voru flest okkar orðin svo þraut
pínd, að við fögnuðum sólskin-
inu og lifsloftinu einungis að
nafninu til, af fræðilegum ástæð
um — vegna þess að vissa minn-
inganna sagði okkur, að þessar
lífslindir væru hollar.
En breytingin, þegar við
stauluðumst út og reyndum að
standa á fótunum sveif á okkur
og gerði okkur máttlaus og rugl*
uð í kollinum.
★ Eins og vörubögglar
Ég man, að ég starði lengi á
saurinn í vagninum sem við
vorum nýstigin úr, og aftur kom
yfir mig sama óhugnanlega
óraunveruleikatilfinningin. Við
biðum eftir því, að verða flutt til
ens og yörubögglar, en vorurn
þó í rauninni við því búin, að
okkur yrði hent aftur inn í vagn
inn — og að við yrðum látin
dúsa þar að eilífu. í næsta vagni
við okkar var lík, hið fyrsta,
sem ég hafði séð. Ég horfði á
það án minnstu geðbrigða. Stór-
ir, gulleitir fætur — kona á miðj
um aldri. Hvaða máli skipti það?
Þetta tilfinninga- og sinnuleysi
var mér alveg ný reynsla.
Ég held, að það hafi verið
þorstinn, sem vakti mig til lífs-
ins. Ég sá.mann úr fangabúðun-
um, sem bar fötu með vatni. Ég
hljóp til hans og ég dýfði krús-
inni minni umsvifalaust niður I
fötuna. SS-maður öskraði til
mín, en þá var ég búinn að
drekka. Þá fyrst fann ég, að gott
var að vera sloppinn úr gripa-
vagninum. /
(Observer.
__ Öll réttindi áskilin). y