Morgunblaðið - 20.02.1962, Blaðsíða 12

12
MORGVNBLAÐ1Ð
Þriðjudagur 20. febr. 1962
Otgefándi: H.f. Arvakur. Reykjavík.
Framkvæmdastjóri: Sigfús Jónsson.
Ritstjórar: Valtýr Stefánsson (ábm.)
Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Matthías Johannessen.
Eyjólfur Konráð Jónsson.
Auglýsingar: Arni Gax'ðar Krigtinsson.
Ritstjórn: ó.ðalstræti 6.
Auglýsingar og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 22480.
Askriftargjald kr. 55.00 á mánuði innanlands.
I lausasölu kr. 3.00 eintakið.
FRAMSOKNAR-
BLAÐAMENNSKA
EINSTÆÐ
npíminn er það íslenzkt blað,
sem fyrr og síðar hefur
stundað fréttafölsun oghefur
þagað um óþægilegar stað
reyndir eða beinlínis snúið
þeim við, ef því var að skipta
o.s.frv. Jafnvel kommúnista
málgagnið ber meiri virðingu
fyrir vitsmunum lesenda
sinna og gengur því oft
skemmra í fölsunum en Tím
inn.
Hér í blaðinu hefur verið
minnzt á þá „fréttamennsku'
að geta naumast um í Tím-
antxm einhver mestu tíðindi,
sem borizt hafa af efnahags-
þróun hérlendis síðan á
styrjaldarárunum, þ. e. a. s.
hina miklu aukningu gjald-
eyrisvarasjóða, gífurlega
sparifjáraukningu og hag-
kvæmasta vöruskiptajöfnuð,
síðan í stríðinu. Um þessi
tíðindi hefur Tíminn ýmist
þagað alveg eða falið svo
rækilega tilkynningar um
þau, að flestum hlautaðsjást
yfir þær.
Sl. laugardag gefur að líta
í blaði Framsóknarflokksins
enn eina staðreyndafölsun.
Mánuðum saman hefur
Morgunblaðið spurt Tímann
að því, hvort Framsóknar-
menn væru nú reiðubúnir til
að fylgja á alþjóðaráðstefnu
þeirri stefnu, sem íslenzka
þjóðin stóð að á tveim Genf-
arráðstefnum, að fá 12 mílna
fiskveiðitakmörk ákveðin
sem alþjóðalög. Um þetta
segir Tíminn á laugardaginn:
„Hér villir Morgunblaðið
vísvitandi um fyrir mönnum.
Islendingar hafa aldrei bar-
izt fyrir því að lögfesta 12
mílna fiskveiðalögsögu nema
sem lágmark, (leturbreyting
Tímans) er síðan mætti fara
út fyrir eftir aðstæðum
þjóða.“
Hér er því sem sagt blá-
kalt haldið fram, að tillag-
an um 12 mílur á Genfar-
ráðstefnunum hafi miðað að
því að skylda allar þjóðir til
að hafa minnzt 12 mílur en
síðan hefði hver og einn get-
að tekið sér stærri fiskveiði-
takmörk. Allur landslýður
veit, að þetta eru hin bjálfa-
legustu ósannindi. En Tíma-
menn eru ekki bangnir við
að beita þeim, þegar þeir
komast í erfiða varnarstöðu.
Ólíklegt er þó, að öllum
blaðamönnum Tímans finnist
ánægjulegt að vinna fyrir
slíkt fréttafölsunarblað.
KEPPA AÐ
VERÐBÓLGU
Tll'eginbaráttumál Framsókn
armanna um þessar
mundir er, að peningamagn
verði aukið í umferð, svo að
verðbólguþróun hefjist að
nýju. Jafnhliða vilja þeir
mikla vaxtalækkun. Sjálfir
hafa þeir lýst því yfir, að
þeir kepptu að því að fá al-
menningsálitið til að knýja
ríkisstjórnina til slíkrar |
stefnu.
Framsóknarmönnum er nú I
orðið það ljóst, sem þeir
raunar hefðu átt að vita fyr-
ir, að viðreisnarráðstafanirn-
ar hafa tekizt. Þeir gera sér
grein fyrir því, að tilraun
sú, sem þeir gerðu með
kommúnistum sl. sumar til |
að fella stjómina með svika-
samningunum, hefur mistek-
izt og ríkisstjórnin er nú I
styrkari og nýtur almennari
vinsælda en nokkru sinni áð- [
ur.
Eina leið telja Framsókn-
armenn sig þó eygja til að
kollvarpa stjórninni, þ.e.a.s.
að koma enn af stað of-
þennslu í efnahagslífinu, sem
leiða mundi til verðbólguþró
unar, sem engin ríkisstjórn
fengi við ráðið. En það er
hægt að segja Framsóknar-
mönnum það í eitt skipti fyr-
ir öll, að stjórnarvöldin gera
sér grein fyrir því, að frum-
skilyrði er að fyrirbyggja
nýja verðbólgu, og þess
vegna er þessi von þeirra líka
tálvon.
UZ rMSML

Komu vonsvikin
úr austurvegi
„Við eruim búin að M okkiur
fuillsödid á bænda- og verka
mannaríki Ulibridhts. Von-
brigði okkar eiga sér engin
taikmörk. Sú „kapitaliska"
vinnuharka, sem ríkir á rúss-
neska hemámssvæðinu,
fengi hvergi að viðgangast í
Danmörku.“
Þessi bitru orð segja Henry
og Ozol frá Kaupmannahöfn,
sem fóru fyrir hálfu öðru ári,
til Austur-þýzkalandis til að
„eiga þátt í að byggja upp
s6síalismann.“ Þau eru ný
komin aftur.
Bftir komu þeirra til landis
ins voru þau sett í búðir við
Fúrstenwalde, þar sem þau
bjuggu með kommúnistum frá
Frakklandi, Ítaliíu, Spáni, Aiis
ír og einum landa sínium.
Eftir tvo mánuði voru Ozöl-
hjónin send til járnnámanna,
sem hlotið hafa heitið Stalin-
stadt. Henry vann þar sem
eimreiðarstjóri, en frúin á
skrifstofu. Þau fengu húsa-
leigustyrk frá rikinu. „Og
þýzkir vinnufélagar okkar
reyndu allt, sem þeir gátu, til
að gera okkur lífið ónægju
legt, svo að við færum sem
fyrst að kunna við ökkur,“
sagði Henry.
Þegar Henry fór að kunna
svolítið í þýzku spurði hann:
„Hvers vegna er aldrei hlé í
vinnunni hérna?“
— „Það færðu að vita von
bráðar, bíddu bara við,“ var
honum svarað.
Henry sagðist síðan svo frá:
„í fimm ár höfðu verika-
mennirnir ek-ki fengið kaffi-
hlé, því námumar voru á eftir
áætlun. Látum svo vera. Hinn
lélegi öryggisú-tbúnaður var
miklu verri.
Þegar ég benti vinnufélög-
um mínum á, að í komimún-
i-stigku þjóðféla-gi væri mann-
eskjan metin rneira en vél-
arnar, og að menn virtuist
ekki hafa skilið það á þessum
stað, sögðu þeir við mig, að
ég væri nöldurskjóða. Hinir
þýzk-u flokksbræður mínir
urðu sífellt kuldal-egri við
mig.
Kvartanir mínar við flokkis-
forystuna urðu til einskis.
Þeir sögðu bara við mig, að
þetta væri innanrí-kismál og
ég hefði engan skilnin-g á
þessu, ég vær' útlendingur. í
sósíalistasveitinni „Lu-nik 3“
sá ég hvernig floklk-smennirnir
kúguðu þá, sem eikki voru í
flokknum. Hinir síðarnefndu
lifðu í sífelldu hræðsluá-
standi. Þeir vinnufélaga
minna, sem var vel við mig,

sögðu: „Haltu þér nú saman,
annarts verður þú sóttur ein-
toverja nóttina.“ /
Ég sneri mér til svæðis-
stjórnar flokksins. 20. apríl
kallaði foimaður hennar mig
fyrir si-g og sagði,_ að ég væri
NATO-njósnari. Ég fór því-
næst tvisvar til Austur-Ber-
línar til að tala við miðstjórn-
ina, en ekk-ert gerðist. í þriðja
sinn fór ég og ætlaði að ná
fundi Waltens Ulbriohs. Eftir
stjórnarskrá Þýzka aiþýðu-
lýðveldisi-ns hefur hver þegn
rétt til að biðja xim áheyrn
hjá stjórnanda landsins. En
þar stóðu tveir hermenn úr
Alþýðulögreglunni vopnaðir
handvéibyssum og vísuðu mér
burtu.
Svo kom bréf frá Berlín,
Mér og konunni minni var
vísað úr Þýzka aiþýðulýðveld-
in-u, vegna þesis — eða svo
stóð í bréfinu — að við gátum
ekki samþýðzt hinu sósí-alist-
íska þjóðféla-gi.“

Dyraverðir Ulbrichts láta menn
múður.
ekki komast upp með neitt
KJARABÆTUR
OG KOMMÚN-
ISTASAMSTARF
FUns og kunnugt er sam-
þykktu allir þingmenn
fyrir jólin tillögu þess efn-
is, að nefnd yrði sett á lagg-
irnar til að gera ráðstafanir,
sem miðuðu að almennum
kjarabótum án verkfalla. Þeg
ar búið var að samþykkja
þessa tillögu og kjósa nefnd-
ina, misstu kommúnistar all-
an áhuga fyrir henni og
Framsóknarmenn virðast allt
af hafa haft hann takmark-
aðan, a. m. k. hefur Tím-
inn ekki barizt fyrir fram-
gangi málsins.
Kommúnistar gripu það
ráð, til að reyna að drepa
málinu á dreif, að rita ríkis-
stjórninni og setja þar fram
gamalkunnar tillögur um, að
kjörin mætti bæta með því
að afnema hina og þessa
tolla og skatta o.sfrv. Um
þessa tillögu hefur Tíminn
verið margorður og stutt
kommúnista dyggilega í því
að reyna að telja mönnum
trú um, að hið sama felisí
í tillögunni, sem samþykkt
var á Alþingi og kröfum
þeim, sem settar voru fram
við ríkisstjórnina.
Kjarabótatillagan miðaði
að því að fara nýjar leiðir
í samskiptum launþega og
vinnuveitenda, og nefnd sú,
sem nú vinnur að málunum,
hlýtur að gera tillögur um
meiri vinnuhagræðingu, auk-
ið samstarf launþega og
vinnuveitenda um ákvæðis-
Erlander fús að
fara til Genfar
StoTckhólmi, 17. fébr. — NTB
FORSÆTISRÁÐHERRA
Svía, Tage Erlander, hefur
skrifað Krúsjeff, forsætisráð-
herra Sovétríkjanna og tjáð
vinnu og fleira. Það eru þess
ab ráðstaafnir, sem máli
skipta, en ekki sýndartillög-
ur þær, sem settar voru fram
við ríkisstjórnina.
Þetta vita bæði Framsókn-
armenn og kommúnistar, en
hvorugir berjast þó fyrir því
heilbrigða samstarfi, sem til-
lagan á þinginu miðaði að,
heldur hamra sínkt og heil-
agt á kröfum um tollalækk-
anir, skattalækkanir o.s.frv.
sig fúsan að koma til Ieið»-
togafundar í Genf, ef meiri-
hluti stjórnarleiðtoga aðildar
ríkja afvopnunarráðstefnunn-
ar fallist á það. Setur Er-
lander þó það skilyrði, að
leiðtogar allra stærstu her-
veldanna verði viðstaddir
fundinn.
í bréfinu segir Erlander meðal
annars, að ríkisstjórn Svíþjóðar
hafi margítrekaS þá skoðun sína,
að afvopnunarmálin séu mikil-
vægust vandamála okkar tírna.
Stjórnin sé ánægð með skipan
18 ríkja afvopnunarnefndarinnar
og vilji gjarna leggja sitt lóð á
vogarskál friðar- og afvopnun-
arumleitana. Með tilliti til þessa
lítur sænSka stjórnin á uppá-
stun-gu Krúsjeffs um leiðtoga-
fund.
t