Morgunblaðið - 29.09.1962, Blaðsíða 20

20
MORCVNBLAÐ1Ð
Laugardagur 29. sept. 196i
HOWARD SPRING. __43 _
| RAKEL ROSING
— Nei, ert þetta þú, Jón? Ég vissi ekki að þú kynnir að aka
bifreið.
Þær fóru oft í leikhús. Mina
var hrifin, er hún varð þess vör
að leiksýningar höfðu djúp áhrif
á Rakel. Hún gerði sér far um
að láta hana sjáy leikkonur á
eitthvað svipuðu sviði og Rakel
mundi helzt reyna sig við, ef til
kæmi. Og Rakel virtist alltaf
skilja uppgerðina að baki listar-
innar. Einu sinni gerði Mina dá-
litla tilraun. Hún keypti tvö ein-
tök af leikriti. sem þæsr Rakel
höfðu horft á. Þar var langt sam-
tal milli tveggja kvenna og þær
lásu það saihan heima hjá Minu.
Heldurðu, að þú gætir leikið
þennan kafla utanbókar? spurði
Mina.
Það væri mér hægðarleikur,
svaraði Rakel örugg.
Jæja, segðu mér til þegar þú
ert tilbúin.
Rakel var til'búin kvöldið eftir.
Þetta var henni stórkostleg á-
nægja og hún lifði sig inn í hlut-
verkið, án allrar feimni. En hún
varð hissa á Minu. Hún vissi, að
vísu, en hafði aldrei hugsað neitt
um það nánar, að Mina var þekkt
leikkona og þegar hún nú í atrið-
inu, sem þær voru með saman,
tók á öllu sínu og dró Rakel með
sér, þá varð Rakel steinhissa á
allri þeirri tilfinningu, sem Mina
réð yfir. En hún lét þetta samt
ekki ganga neitt fram af sér.
Hún gerði sér það ósjálfrátt ljóst,
að allri þessari tilfinningu og
ákafa varð hún sjálf að mæta
með fullkominni stillingu, og ís-
kaldri einbeittni við að sleppa
sér ekki, og Mina gat ekki komið
henni út úr hlutverkinu. Þetta
var stórkostlegur leikur af
beggja hálfu.
Rakel hafði mikla ánægju af
iþessu öllu, en hins vegar gat hún
aldrei fengið Minu til þess að
borða á fínum stöðum fyrir leik-
húsið, skrautbúa sig og fara svo
á annan fínan stað til kvöldverð-
ar eftir sýningu. Nú færu kirsi-
berjablómin bráðum að springa
út heima í Markhams, og hana
vantaði ekki spönn til að þjóta
þangað.
Rakel hafði prýðilegt næði í
stóra húsinu við Portmantorg,
þennan mánuð, til að hugsa sig
um og ráða ráðum sínum. Hún
gerði sér það fullvel ljóst, að
Maurice var alveg kominn í
skuggann í allri tilveru hennar.
Þessi daglega heimsókn til hans í
sjúkrahúsið var hvimleið skylda,
sem hún þurfti að hespa af áður
en hún fleygði sér út í allt það
skemmtilega, sem hún hafði fyrir
stafni. Annars var Maurice á bata
vegi. Þetta ský, sem kvalir hans
höfðu varpað á fyrri fundi þeirra,
var sem óðast að hverfa og nú
gat hann talað vandkvæðalaust.
Rakel áttaði sig fyrst á líðan hans
einn daginn, er forstöðukonan
sagði: Jæja, frú Bannermann, nú
getið þér farið að standa lengur
við. Hðan af er alveg óhætt með
hálftíma og bráðum hættum við
alveg að skammta yður tímann.
Rakel fann, að hún fékk fyrir
hjartað, rétt eins og hún hefði
fengið einhverja sorgarfregn, Og
hún var nógu raunsæ til að gera
sér ljóst, hvað þessu fylgdi.
Maurice lá ennþá á bakið. —
Hann gat hreyft höfuð og limi,
en varð enn að liggja kyrr. Rakel
var vön að lúta yfir rúmið og
kyssa hann, þegar hún kom inn,
og þennan morgun, sem Charlie
Roebuck var að lesa leikrit fé-
laga síns, hafði Maurice vafið
hana örmum og haldið henni
þannig fastri stundarkorn.
Hann kyssti á hár hennar af
ástríðu, og á augun og munninn,
og hvíslaði með ákafa. Leggstu
niður, Rakel, leggstu niður á
rúmið. En hún dró sig hægt en
ákveðið í hlé, og reyndi að leyna
skelfingunni, sem greip hana
snögglega.
Nei, elskan, ekki hér. Þetta er
sama sem á almannafæri. Hver
sem er »^ti komið inn, hvenær
sem ex
Hann sleppti henni en treglega.
Það er svo hræðilegt, sagði hann,
að vera altaf að dreyma þig en
hafa þig aldrei hjá sér.
Hana hryllti við sjálfri sér og
þessari óbeit, sem greip hana.
Stóra andlitið á honum var fölt
og skvapkennt og augun langt
inni í höfðinu. Hún gat ekki
hugsað sér annað eða meira en
þennan lauslega koss, sem var
kominn upp í vana. Hún lauk
heimsókninni eins fljótt og hún
gat staðið sig við og svelgdi í
sig hreina loftið þegar út kom.
Oxtoby mundi hafa bílinn
hennar tilbúinn heima. Þessi nýja
hrifning af að aka eins hart og
hún gat, alein, um slétturnar fyr-
ir utan borgina, var orðin henni
nautn, sem hún hlakkaði til sem
hressingar eítir alla deyfðina í
sjúkrahúsinu. En í þetta sinn var
hún ekki ein á ferð. Julian Heath
rakst til hennar, rétt í því hún
var að búast til ferðar. Það var
nokkuð síðan hún hafði hitt
hann. Hjartað hoppaði í henni,
rétt eins og hjá manni sem er
að koma frá því að þekkja lík í
líkhúsi og rekst þá á góðan
kunningja.
Jæja, jæja, sagði Julian. Svo
að þú ætlar ekki að láta þér
áreksturinn norður í Vatnahérað
Hún las sem sé, að Cowan
væri að bugsa um að ráða
hana upp á eigin hönd
og reyna að gera úr henni
stjörnu. Hún náði sér í leigubíl
og skundaði til RKO. Það kom
í ljós, að ekki var nú Cowan bú-
inn að gera neitt samningsupp-
kast enn, en gaf hinsvegar í
skyn, að eitthvað sögulegt væri
í vændum, sem hún myndi frétta
nánar um, áður langt um liði.
Hann klappaði henni á öxlina
og fullvissaði hana um, að henn-
ar biði mikill frami, og hún
þyrfti engar áhyggjur að hafa.
Það var eins og hún svifi í
loftinu. Það fyrsta, sem henni
datt í hug var, að nú myndi
Fred Karker fara að elska hana,
Og að allt myndi lagast, eins og
hún óskaði þess. Hún fór í búð,
þar sem ekki þurfti að borga út
nema einn dal, og valdi sér gull-
úr, sem kostaði 500. Sýndi gim-
steinasalanum dálk Louellu Par-
sons. Sagðist ekki eiga nema tvo
dali í eigu sinni, en hvort hún
gæti gert samning? Það var allt
í lagi. Hún gaf Freddy úrið.
Marilyn hafði ekkert vit á pen-
ingum. Henni datt aldrei í hug
að safna þeim, þegar vel gekk, ef
svo færi. að tímarnir breyttust
tii hins verra. í hennar augum
var afborganakerfið tilvalin að-
ferð til að leysa öll fjármála-
vandræði. Einu sinni vantaði
hana 50 sent fyrir bíl og fór þá
inn í lánastofu, og sagðist þurfa
að fá 50 sent til láns. Hún fékk
lánið, eftir að hafa sannfært for-
stjórann um, að henni væri al-
vara, og gaf kvittun fyrir. Árið
1948 var hún alveg ófeimin við
að kaupa blæju-Ford, spánnýjan,
radíógrammófón og rafmagns-
hárþurrku — allt upp á afborg-
un. Hún var aldrei að súta fram-
tíðina. Fyrr eða seinna yrði hún
kvikmyndastjarna. Og núna var
hún ekki í nokkrum vafa um, að
Lester Cowan væri að undirbúa
að gefa henni stjörnuhlutverkið
í milljón-dala mynd.
inu að kenningu verða. Þú ert
bara farin að aka sjálf.
Já, og hef gaman af, sagði
Rakel. Langar þig að reyna trog-
ið? Hún opnaði dyrnar fyrir hon-
um og benti honum að koma.
Eg verð að vera kominn aftur í
hádegismatinn, sagði Julian. —
Sannast að segja var erindið ein-
mitt að bjóða þér að borða með
pabba gamla og Charlie Roebuck
og Minu.
Við getum talað um það á leið
inni.
Han skreið inn í bílinn. Hon-
um fannst Rakel girnileg, eins og
hann kallaði það í huga sér. Hún!
var í nýjum fötum og hann tók
eftir að hún var með skrautlegt
og spánnýtt armbandsúr. Honum
datt í hug, að á einhverri ann-
arri konu mundi þessi klæðnaður
vera ögrandi, en hún hafði hins-
vegar nægilega persónu til að
gera fötin að aukaatriði og aðeins
til skrauts. Hún mundi alltaf hafa
betur í samkeppninni við sinn
eigin klæðnað.
Það var þröngt í litla bílnum.
Rakel fann hitann, sem streymdi
frá Julian, sem þrýstist upp að
henni. Hún hló eins og ofurlítið
taugaóstyrk. Þú mátt ekki gera
gys að mér, sagði hún. Eg er svo
óvön þessu ehn.
Það gæti engum dottið í hug.
Eftir nokkurra daga óvissu,
gerði Cowan boð eftir henni í
skrifstofu sína. Ekki hefði hann
nú hlutverk handa henni alveg
strax, og vildi hann heldur ráða
hana til langs tíma, en hann
gæti gefið henni góða hugmynd.
Hvernig litist henni á að fara í
auglýsingaferðalag, sjá blessað
landið okkar og leggja gott orð
inn fyrir ,,Love Happy“, mynd
Marxibræðra? Þarna gæti verið
vegur til að koma sjálfri sér vel
á framfæri. Og kaup fengi hún
auðvitað, — 125 á viku, það sama
sem Columbia hafði borgað, og
allan ferðakostnað. Þetta gæti
orðið glæsilegt sumarfrí!
„Ég skil þetta ekki“, sagði hún.
Hún var óróleg. „Hvað á ég svo
að gera?“
„Gera? Ekki nokkurn skapaðan
hlut. Bara vera fallega stúlkan,
sem þú ert. Einn af útbreiðslu-
stjórunum okkar í New York sér
um allt, sem gera þarf. Þú gerir
ekki annað en hvíla þig og
skemmta þér. Hérna er ávísun.
Fáðu hana útborgaða og náðu
þér svo í almennileg föt. Svo
gistirðu í bezitu hótelum og borð-
ar á fínustu matsölustöðum.
Þetta verður gaman fyrir þig —
og þú færð auk þess borgun fyrir
það.“
„Ég verð að hugsa málið“,
sagði hún.
Hún ákvað að fara, samkvæmt
kenningunni um, að fjarvera
skerpi ástina. Ef hún yrði í burtu
í tvo mánuði, hver vissi þá nema
Freddy færi að sakna hennar, og
kæmist að raun um. hversu mjög
hann elskaði hana.
Marilyn lifir í heimi, sem hún
hefur búið sér til sjélf. Því hélt
hún, að úr því að svona heitt
væri í Hollywood, en New York
alveg hinum megin á meginland-
inu, þá hlyti að vera frost þar.
Hún fór því í tízkubúð og keypti
sér þrjár þykkar og hlýjar dragt-
ir.
Þegar hún lagði upp í ferðina,
sendi félagið blaðafulltrúa í
Segðu mér til ef ég verð mér
til skammar.
Þetta gengur ágætlega enn sem
komið er. Þú hefur dásamlegt
vald á þessu. Hvenær eígum við
að borða kvöldmat saman?
Mér skildist það vera hádegis-
verður í dag.
Nú, það? Eg átti ekki við fjölda
fund. I alvöru að tala: getum við
ekki farið eitthvað að kvöldi til
og borðað og dansað? Þú hlýtur
að dansa dásamlega.
Já, það geri ég.
Jæja þá?
Rakel svaraði ekki strax. Hún
hafði augun á veginum fram und
skrautbíl til að sækja hana. Ekki
fylgdi Freddy henni á braut. Það
féll henni þungt. En hún gerði
það sem hægt var úr þessum
harmi sínum. Verður ekki leik-
kona að hryggjast til þess að
þroskast?
Líkt og flestar Hollywood-leik-
konur, vogaði hún sér aldrei nið-
ur fyrir Vermont Avenue. Það
sem þar var fyrir neðan, var
framandi land. Henni fannst því
nýstárlegt að aka þangað nú, og
hún fann til sín þegar burðar-
karlinn tók töskuna hennar og
blaðafulltrúinn tók í arm hennar
og fór með hana eins Og prins-
essu. Á leiðinni kenndi hann
henni allskonar slagorð, sem hún
skyldi nota í New York. Þar
mundi hún verða kölluð Hú-ú-
stúlkan. Þetta var blómaskeið
allra hinna ýmsu „stúlkna". Síð-
an Lana Turner fékk viðurnefnið
„Peys'Ustúlkan11, gáfu auglýsinga-
snáparnir stúlkum sínum ein-
hvern sérstakan titil hverri. Þeg-
ar blaðafulltrúinn kvaddi, fékk
hann henni langa, fjölritaða
rullu, sem hún átti að kynna sér.
Hún hafði inni að halda yfirlit
yfir efnið í „Love Happy“, auk
ýmissa minnisatriða og skrítlna.
Marilyn varð það ljóst, að hún
var ekkert annað en sölukona
að selja þessa mynd. Blaðafull-
trúinn talaði við hana, eins og
hún væri mongólskur fábjáni.
Og hún lét hann verða sælan í
trú sinni. Vissi sem var, að allir
héldu hana vera smástjörnu-
bjána og ekki annað.
Þegar lestin var komin af stað,
leitaði hún næðis í einkaklefa
sínum. Hugsaði sér, að nú væri
hún komin af stað. Það gat ekki
öðruvísi verið. SvO fór hún að
lesa, en það vpru skáldsögur,
sem hún hafði með sér. Minnis-
blaðið góða leit hún aldrei í.
Um morguninn setti hún upp
svört gleraugu og gekk inn í
borðsalinn. Þar hafði hún mikla
ánægju af að sjá hitt fólkið hvísl-
ast á um hana, vitandi, að hún
an og hélt um stýrið með öruggri
hendi.
Mér finnst ekki ég ætti að gera
það, sagði hún loksins.
Hvers vegna ekki?
Mér væri sama ef það væri
með Minu. Ég hef beðið hana
aftur og aftur að fara með mig á
einhvern fjörugan stað, en hún
vill það ekki.
Julian hló. N<ð, Mina var ekki
að fara með þig út á galeiðuna.
Þú ert heppin, að hún skuli ekki
hafa dregið þig á öll söfnin.
Nú, ef hún vill ekki fara með
mér, verð ég að húka heima.
Hvers vegna það? Það get ég
ekki skilið.
var kvikmyndastjarna frá Holly-
wood, en bara ekki hver þeirra.
Hún vaggaði fram hjá karlmönn-
unum í reykingasalnum og þeir
mældu hana með augunum. Enn
fór fiðringur um hana, þegar
svona var glápt á hana.
í Chicago kom til móts við
hana annar blaðafulltrúi, sem fór
með hana út að borða og lagði
henni nokkrar lífsreglur í viðbót.
Nokkru áður en komið var til
New York, kom enn einn blaða-
fulltrúi til hennar í lestinni og
færði henni blóm, sem hún festi
á sig. Svo lagði hún sig eitthvað
til og var nú tilbúin að tala við
blaðamennina. Á járnbrautarstöð
inni biðu ljósmyndarar viðbúnir.
Þeir tóku myndir af henni, þegar
hún steig út úr vagninum og
gætti þess vel, að kálfarnir
fengju notið sín. Ljósmyndar-
arnir gerðu sér fljótt grein fyrir
því, að þarna var á ferðinni eitt-
hvað annað og meira en þeir áttu
að venjast. Þarna var stúlka, sem
kunni að láta mynda sig, gat sett
upp bros og haldið því nægilega
lengi, sent þeim töfrandi augna-
tillit, opnað varirnar og haldið
þeim opnum.... Þeir sögðu í
sífellu: „Einu sinni enn..einu
sinni enn“. Hún varð þess vör,
að hún var farin að svitna. Það
var drepandi heitt. Líklega
hafði hún misreiknað loftslagið
í NewYork. Og þennan dag gekk
þar meira að segja hitabylgja,
sem enginn hafði átt von á.
Blaðafulltrúinn var ekki lengi að
grípa það tækifæri. Hann sendi
aðstoðarmann sinn eftir rjóma-
ísvöfflum, og svo var tekin mynd
af henni með þrjár slíkar milli
handanna, Og myndartextinn var:
„Marilyn Monroe — sú heitasta
í Hollywood, — kælir sig. Ung-
frú Monroe leikur aðalhlutverkið
í nýju myndinni frá Marxbræðr-
um, „Love Happy“. Til þess að
fá blaðamennina til að tala við
Marilyn og koma að auglýsingu
fyrir myndina, laug blaðafull-
trúinn þá fulla um, að Marilyn
hefði aðalhlutverkið, en það
hafði hún enga hugmynd um fyrr
en hún las blöðin.
Henni var komið fyrir í fínu
gistihúsi í 59. götu. Hún dvaldist
1 New York þrjá daga. Ekki sá
hún mikið af því, sem þarna var
merkast að sjá, svo sem leikhús,
söfn eða næturklúbba. Það eina,
sem hún gerði, var að láta taka
af sér myndir, étandi rjómaís
með sódavatni, í framhaldi aí
slagorði umboðsmannsins sins.
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov E9