Morgunblaðið - 16.10.1962, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 16. október 1962
—^HOWARD SPRING:,
57
RAKEL ROSING
Rakel tók þessu öllu rólegar.
Hún kvartaði um þreytu og
aldrei þessu vant, var þetta eng
in uppgerðarlæti. Hún var dauð
þreytt. Nú var húíi ek-ki lengur
Iris Mearns. Hún var nú orðin
Rakel Rosing, sem gerði sér Ijóst
í fyrsta sinn, að hæfileikar eru
ekki eintóm ánægja heldur hafa
þeir einnig sínar skuggahliðar.
Hana langaði mest til að fara að
sofa og velti því fyrir sér, hvort
hún gæti losnað við kvöldverð-
inn, án þess að vera ókurteis. —
>að var Maurice, sem stákk upp
á því, að hún hvildi sig. Komdu,
Rakel, sagði hann. Eg þoli ekki
allan þennan æsing og fyrirgang.
Eg verð að komast í herbergið
mitt. Eg er viss um, 'að allir
munu hafa þig afsakaða líka.
Mike Hartigan ók honum inn í
húsið. Rakel kom inn í herberg-
ið hans og nú í fyrsta sinn. Mike
lagaði til koddana, svo að hann
gæti legið alveg út áf og síðan
gaf Maurice honum bendingu um
að fara út. Rakel stóð við hjóla-
körfuna og horfði á hann. Hann
seildist til og greip hönd hennar.
Elskan mín, sagði hann. Eg veit
varla hvernig ég á að koma orð-
um að þessu, sem mér er í huga.
Eg er svo hreykinn af þér. Eg
vissi ekki, þegar ég bað þín, að
þú hefðir hæfileika til að verða
fræg kona.
Nei, sagði hún. Þú vissir hvorki
það né annað um mig.
Aðeins eitt, sagði hann, að ég
elskaði þig. Hann gældi við
löngu, hvítu höndina með rauðu
nöglunum og bar hana upp að
vörum sér. Farðu nú og hvíldu
þig, elskan mín, sagði hann.
Hann beið eftir einihverju lífs-
marki frá henni. Loks laut hún
niður og kyssti hann á ennið. Já,
sagði hún, ég verð að hvíla mig.
Eg er óskaplega þreytt. Eg vissi
ekki, að þetta tæki svöna á kraft
ana. Það væri gaman að vita,
hvort kvikmyndaleikur er eins
þreytandi.
Þegar Rakel var farin út tók
Maurice upp úr vasa sínum bréf,
sem honum hafði borizt þá um
morguninn. Það var frá einka-
njósna skrifstofu, og þar stóð, að
kona að ættarnafni Oxtoby, sem
hefði verið gift Morris Fahne-
mann endur fyrir löngu, væri dá-
in fysir mörgum árum. Maurice
hafði ekki nefnt þetta neitt við
Rakel, en hafði látið hefjast
handa um þessa leit þegar bón-
orð hans til hennar. Þetta hafði
látið hefjast handa um þessa leit,
þegar eftir bónorð hans til henn-
ar. Þetta hafði kostað hann drjúg
an skilding og í rauninni var svo
sem engin huggun í þessum upp-
lýsingum nú, er hann hafði feng
ið. Þær fluttu Rakel ekkert nær
honum, þótt hún vaeri raunveru-
lega nær honum en áður, þegar
lögin gátu ef til vill náð til
þeirra. En hann var feginn, að
hann hafði skrifað sig „Ekkil“ i
giftingaskrána í Manchester. Þá
var allt í lagi. Allt — nema það,
sem mestu máli skipti.
5.
Mina fór aftur inn í búnings-
klefann sinn, er tedrykkjunni var
lokið. Frú Harrison var alveg frá
sér numin og lét eins Og gömul
hæna. Mina vildi losna við hana
og eiga andartaks næði. Hún
hafði klætt sig í flúnelsbuxurn-
ar og peysuna og sat nú með fæt-
uma uppi á snyrtiborðinu Og
spennti greipar fyrir aftan
hnakka, með vindling í munni.
Hún var mjög hrærð. Hún fann,
að flestir þeir, sem mest höfðu
komið við sögu leiksýningarinn-
ar, voru nú á gatnamótum Og
breytingar yfirvofandi. Julian
mundi hætta ð vera óþekkt
stærð og eins Rakel Rosing. —
Hver sá, sem efaðist lengur um,
að sú kona væri ein fremsta leik-
kona nútimans, var bjáni. Þegar
leikritið væri búið að ganga í
liggjandi fyrir fótum sínum. —
Leikhúsin —■ kvikmyndafélögin
— allt. Hvað sjálfa hana snerti
gat þetta einnig orðið þýðingar-
mikið Hlutverk hennar var gott,
og með Rakel sem jafn fullkom-
inn meðleikanda og hún hafði
verið í dag, gat það orðið ennþá
eftirtektarverðara en efni annars
stóðu til. og orðið henni til meiri
framdráttar en nokkurt annað
hlutverk hafði hingað til verið.
En hvaða þýðingu gat allt
þetta haft fyrir Maurice Banner-
mann? Mina hafði verið í vafa
um, hversu mikil alvara lægi að
baki afstöðu Julians gagnvart
Rakel. Hún gat ekki ímyndað sér,
að hann mundi gefa sig mjög á
vald þessari konu, sem Charlie
hafði farið um háðulegum orðum
Og sagt, að hún hefði werið „tínd
upp af götunni", og-jafnvel þótt
hún væri góð leikkona, sem færi
vaxandi fyrir augum manns. Og
veslings Maurice Bannermann,
sem ekkert gat aðhafzt í málinu.
Því hvað gerir skynsamur maður,
ef svona stendur á? Alls ekki
neitt. Eg veit hvað ég mundi
gera, sagði Mina við sjálfa sig.
Eg mundi brjóta hvert bein í
bölvuðum skrokknum á henni.
Hún þaut á fætur, spennt og
skjálfandi og horfði ósýnum aug-
Um út gegn um gluggann. Arm-
arnir héngu máttlausir niður, en
hnefarnir voru krepptir þangað
til hnúarnir voru eins og þeir
ætluðu út úr skinninu. Augun
leiftruðu með öllum grænu
flekkjunum. Guð minn góður.
hugsaði hún. Ef hún gengur of-
langt, skal ég taka málið í mín-
ar hendur. Litlu brjóstin gengu
upp og niður undir peysunni. —
Gegnum fallega græna litinn á
trjánum gat hún séð húsið, og
allt í einu kom Rakel í ljós gegn
um glugga uppi á efri hæðinni.
Hún var langt í burtu en Mina
gat samt séð, að hún var í ein-
hverjum glerfínum undirfötum,
og sá hana teygja armana leti-
lega upp í loftið og síðan hvarf
hún. Mina hristi og skók hnef-
ana í áttina til hennar og var á
svipinn eins og ofurlítil falleg
galdranorn. Varaðu þig, sagði
hún. Varaðu þig. Eg skal finna
þig í fjörunni áður en langt um
líður.
XXV.
1.
Höfðingjasleikjuskapur Lund-
únablaðanna lét það aldrei bregð
ast að geta Markhamleikanna lof-
samlega. Að vissu leyti var líka
þessi árlegi leikur einskonar
sögulegur viðburður, þar sem
hann var framinn á aðalsmanns-
setri — sem var aðalatriðið. Upa-
von lávarður var að sjálfsögðu
meðlimur í veiðiklúbbum og af
því leiddi aftur, að allir aðrir
félagar þar voru boðnir, auk fjöl-
margra fínna manna úr borg og
byggð. Og það var varla hægt að
þegja í hel leikrit, sem var sett
Þetta er skemmtilegur dans. Við skulum vera með.
á fjalirnar undir slíkri vernd. —
Þannig komst þetta á prent, þótt
ekki væri nema fyrir gildi sitt í
samkvæmislífinu, hvað sem leik-
listargildinu kunni að líða. En
hvað snerti „Veika ísinn“, var
allt öðru máli að gegna.
Þrjár sýningar voru á leikrit-
inu: mánudag, þriðjudag og mið-
vikudag, en það var á mánu-
daginn, að Upavon lávarður hafði
inni þetta fjölmenna gestaboð,
sem áður er getið. Cecil Hans-
ford, hinn þekkti leikstjóri, var
meðal gestanna. Júlian setti
traust sitt á Hansford, og hinn
brást heldur ekki því trausti. —
Þegar leiknum var lokið Og fagn-
aðarlátunum linnti í hlöðunni,
læddist Hansford að tjaldabaki,
þar sem Curle bryti var að gusa
sódavatni í glös. Lávarðurinn,
presturinn, Julian og Carlie Roe-
buck, horfðu á hann dómaraaug-
um, Og þóttust eiga gott skilið
fyrir afrek sitt.
Eitt glas til, Curle, þusaði lá-
varðurinn. Jæja, Hansford, var
það ekki sæmilegt, ha? Leikgáfa
Heathættarinnar hefur ekki dáið
með Georgiönnu, ha?
Hansförd lyfti glasinu sínu. —
Til hamingju, Julian. Þarna tókst
þér upp, drengur minn.
Julian roðnaði og brosti. Hans-
ford skellti í sig úr glasinu. Eg
verð að þjóta, sagði hann, en
ég vildi ekki fara án þess að
óska þér til hamingju. En eitt
orð í trúnaði: Hertu á leiknum á
morgun og segðu stjörnunni
þinni að gera slíkt hið sama.
Guð minn góður-: Hvar fannstu
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov B3I
að gera hver sinn kafla. Marilyn
Monroe var í kaflanum um rón-
ann, sem þolir ekki vetrarkuld-
ann og fremur því glæp, sem
geti komið honum í fangelsi yfir
veturinn þar sem er hlýrra en
úti. í upphaflegu útgáfunni var
ekki nema einn róni, en í kvik-
myndaútgáfunni voru þeir tveir.
Þeir voru leiknir, skemmtilega
ruddalega af Charles Laughton
og David Wayne. Marilyn lék
góðlátlega götudrós, sem var að
glápa á búðar,glugga, sem rón-
arnir ætluðu að fara að brjóta
með steinkasti. Hún fer eitthvað
að skrafa við Laughton — eitt-
hýað á þá leið, að þeir félagar
væru slíkir höfðingjar, sem hún
væri að leita að.
Aðalleikstjprinn, André Hakim,
lét sér detta í hug, að Marilyn
þyrfti að hafa það, sem kallað er
„Kvennaleikstjóra", þ.e. mann,
sem væri gæddur þeirri engla-
þolinmæði, að geta þolað alla
duttlunga taugaveiklaðra leik-
kvenna — og hafði þvi falið
þennan kafla Henry Koster. Kost
er hafði unnið það sér til ágætis
að gera stjörnu úr Deanna Durb-
in hjá Universal. Marilyn hafði
svo lítið hlutverk þarna, að þar
var ekki um nein vandamál að
ræða, nema ef vera skyldi klæða-
burðinn frá 1890, ásamt tilheyr-
andi hárgreiðslu og málningu að
þeir töfrar, sem hann kynni að
geta fengið út ir leik hennar,
hefði varla getað notið sin að
neinu ráði. „Full House“, eins og
þessi keðjumynd var kölluð í
heild, varð ekkert sérstakt, og
var seinna endurskoðuð undir
yfirstjórn Zanucks og þá sleppt
úr henni heilum kafla.
„We’re Not Married“ gekk betur
— og sannast að se'gja var sú
mynd einhver bezta gamanmynd
ársins 1952. Höfundurinn var
eina viku, hafði Rakel heiminnNunally Johnson, en leikstjóri i
Edmund Golding. Hann var ef
til vill ennþá frægari „Kvenna-
leikstjóri" en Koster. Hann þótti
snillingur í tíð þöglu myndanna
og hafði stjórnað Gloria Swan-
son, Nancy Carroll, Garbo Oig
Bette Davis. Hann var snillingur
í því að róa leikkonurnar og fá
iþær til að sýna margbreyttar til-
finningar. Hann hafði aldrei ver-
ið neitt þekktur fyrir gaman-
leiki, en í samvinnu við Johnson
framleiddi hann ágæta gaman-
sama keðjumynd.
Enda þótt myndin tækfst vel,
var tillag Marilynar til hennar
svo sem ekkert sérstakt. í raun-
inni sannaði myndin ekkert ann-
að en fegurð hennar, en það
höfðu bara allir vitað áður. Lík-
aminn hafði sama aðdráttarafl og
fyrr, en tilfinningarnar voru enn
blóðlausar. Sá leikur sem Huston
og Mankiewics höfðu getað feng-
ið hana til að sýna, var enn eins
og hvert annað kraftaverk í aug-
um manna. John McCarten komst
þannig meinlega að orði um leik
hennar — og var ekki fjarri al-
menningsálitinu: „Hvað snertir
hr. Wayne, þá kemst hann fram-
ar öllum vonum lifandi gegnum
það ólíkindalega ástand að vera
giftur ungfrú Monroe“.
Engu að síður var Marilyn aug
lýst hvað mest leikaranna í „Full
House“ og „We’re Not Married“.
Hinar stjörnurnar voru ekki
nefndar á nafn. Leikhúsin lágu
á Spyros Skouras að koma með
fleiri Monroe-myndir. og Skouras
nauðaði aftur á Zanuck.
Nú reyndi hver leikstjóri þarna
að finna hlutverk handa henni í
þeim myndum, sem þeir höfðu
með höndum og fyndist það ekki,
bjuggu þeir það til. Og það var
engin furða, því að þegar hér var
komið, taldist mönnum svo til,
að nafn hennar í myndinni, yki
ágóðann af henni um 500.000
dali. Það mátti vel segja, að nú
væri Marilyn orðin drottningin
á dansleiknum, og hætt að „sitja
yfir“. Allir vildu fá hana í næsta
dans.
Sol Siegel varð fyrstur til þess
að láta sér takast það, mest
vegna þess, að hann hafði leikrit
tilbúið til upptöku, „Monkey
Business“, sem er samsuða af
ævintýraleik og skopleik, sem
aðalskrifstofunni var nokkurn-
veginn sama um, hvernig Mari-
lyn tækist með — ef illa færi, gat
hún ekki unnið sér neitt teljandi
tjón með því. Þarna áttu Cary
Grant, Ginger Rogers og Charles
Coburn að vera stjörnur, ásamt
Marilyn, en Howard Hawks leik-
stjóri.
Grant var lífefnafræðingur í
stórri efnaverksmiðju, sem Cob-
urn átti. Ginger Rogers lék konu
Grants en Marilyn einkaritara
Coburns. Persónan átti að vera
girnileg útlits og með greindar-
vísitöluna 69. Hún var jafnófær
til að stafsetja, vélrita, nota lestr
armerki og skrifa eftir upp-
lestri. í einu atriðinu eru þeir
Grant og Coburn á ráðstefnu og
Marilyn kemur inn með einhver
skilaiboð. Þegar hún brokkar út
úr skrifstofunni og bakhlutinn
gengur eins og velsmurð vél,
nær myndavélin þeim kumpán-
um þar sem þeir stara á hana
með hrifningu, líta síðan hvor á
annan og njóta sjónarinnar í fé-
lagi. Eftir stundarþögn segir
Coburn og andvarpar um leið:
„Jæja allir hraðritarar geta staf-
að“.
í þeim atriðum þar sem þurfti
að fara með texta eða sýna
dramatískan leik, var Marilyn
ekki annað en viðvaningur. Rödd
in var mjó og hlægileg og líkam-
inn stirður. Það var aðeins eitt
atriði, þar sem undramáttur henn
ar naut sín. Grant, sem hefur
verið að gera tilraunir með yng-
ingarmeðal, drekkur af tilviljun
vatn, sem einhver aðstoðarmaður
hans hefur hellt í samsulli af
ýmsum efnum. Þessi blanda lífg-
ar hann svo við, að hann fer með
Marilyn út á lífið. Á þessu ferða-
lagi kaupir hann MG sportbíL
Svo ekur hann eins og gapi inn
í umferðina og út úr henni aftur.
Hawks náði þarna í ágætar nær-
myndir af Marilyn — hárið flaks-
andi í vindinum, líkaminn af-
slappaður Og andlitið ljómandi
af aðdáun á Grant. Að þessu
undanteknu var tillag hennar til
myndarinnar aðeins líkamlegt. I
einu atriðinu sýnir hún fallegan
fót, þar sem hún er að sýna
sokka úr gerviefni, sem Grant
hefur fundið upp. Það voru föt
hennar og hvernig hún bar þau,
se*i tók langt fram tilraunum
hennar til dramatískrar túlkun-
ar.
Marilyn var nú búin að
fá uppáhalds-hárgreiðslukonuna
sína og bezta andlitsfarðann:
Gladys Rasmussen og „Whitey“
Snyder, og þau þjónuðu henni
mestallan tímann hjá 20th, Eftir
því sem stundir liðu fram, tók
hárið á henni mörgum litbreyt-
ingum. Hún var ljósskolótt I
„Asphalt Jungle", gullinhærð i
„All About Eve“ silfurlit i
„Young as you Feel o, s. frv.
Ungfrú Rasmussen sagði einu
sinni við mig: „Það eru ýms
vandamál því samfara að laga
hárið á Marilyn. Það er mjög
fíngert og þessvegna erfitt viður-
eignar. Það verður feitt ef það
er ekki þvegið daglega. Og það
er svo hrokkið í verunni, að tii
þess að ráða við það verður hún
fyTst að fá slétt permanent. Ekki
heldur hún sér mest að neinni
sérstakri hárgreiðslu. Hún getur
borið hvað sem er — hrosstagl
og loðhundagreiðslu, ítalska upp-
setningu og hvað sem er. Ef hún
ætlar í samkvæmi, verð ég að
setja það upp svona eða hinsegin,
en hún notar aldrei sama stílinn
tvisvar.;
Og Whitey Snyder segir, að það
taki hálfa aðra klukkustund að
mála hana, og jafnlengi, hvort
sem hún ætlar í samkvæmi eða
kvikmyndatöku. En ef hún ætlar
bara að vera heima, notar hún
alls enga málningu — ekki sv«
mikið sem púður á nefið.